Nina Van Horn is een klassiek geschoolde Parisienne en stond als balletdanseres al op het podium in concertzalen toen ze veertien jaar oud was. Ze tourde enkele jaren full time met de “Compagnie Lyrique de France”. Toen Nina door derden ontdekt werd als een erg goede klassieke hoge coloratuursopraan, startte ze een artistieke zangcarrière. Vrouwenstemmen gaan gewoonlijk van contra-alt tot de hoogste coloratuursopraan, de beweeglijkste en virtuoze hoge sopraan. Als klassieke sopraan hield ze dit, bij gebrek aan adrenaline en motivatie, slechts enkele jaren vol. Ze vertrok vanuit naar Texas, want ze wou country zangeres te worden. Door omstandigheden en avonturen belandde ze in New Orléans, waar ze optrad en ook haar echte muzikale gading vond in de blues. Rijden met een Harley, whisky en sigaretten waren haar leven en zijn de juiste de ingrediënten voor je stem  voor dit soort beleefde muziek. Door haar stem wordt ze nu als zangeres vergeleken met Janis Joplin en Bette Middler en kan ze een jazz repertoire ook aan. Nina Van Horn werd tweemaal door Frankrijk uitgekozen om het land te vertegenwoordigen op het “Festiblues International de Montreal” in Canada. Dit grote internationaal festival brengt gedurende vier dagen jaarlijks in augustus doorlopende shows van blues en aanverwante genres. Festiblues werkt via hun “La Route de Blues” nauw samen andere festival organisators in Canada en Frankrijk (“Blues sur la Seine”), waardoor uitwisselingen van artiesten en bands mogelijk zijn. Nina tourde zowat heel de wereld rond: Argentinië, Afrika, Maleisië, Europa en dit jaar ook China. Haar cowboyhoed, donkere bril en de lange haren typeren haar op het podium, waar ze er altijd nadrukkelijk en levendig invliegt. Collega’s noemen haar terecht “the hardest working Blues Woman in show business”. Nina heeft een eigen radio show “Nina On The Rocks”, in België te beluisteren op de internet ‘radio 66’ live streaming ( www.radio66.be ).

Het album “Seven Deadly Sins” is voor Nina Van Horn de basis om haar standpunt muzikaal toe te lichten over onze vertroebelde wereld en de zeven hoofdzonden: ‘Superbia’ of hoogmoed, ‘Avaritia’ of hebzucht, ‘Luxuria’ of  wellust-onkuisheid, ‘Invidia’ of jaloezie-afgunst, ‘Gula’ of vraatzucht-gulzigheid, ‘Ira’ of woede en als zevende ‘Acedia’ of luiheid.  En, ondertussen door Nina al aangevuld met: onverschilligheid, gierigheid, oorlog, ellende en… (wordt zeker vervolgd!) Haar houding lijkt vreemd, rusteloos en cynisch, maar is hoopvol. Het album is het resultaat van de samenwerking met componist John H. Schiesser, een begaafd gitarist. “Seven Deadly Sins” is in München in de ‘Sky Studio’s” opgenomen. Het album is door Bobby Altvater geproduced. Alle teksten, waarin ze uitgesproken persoonlijke politieke en maatschappelijke standpunten inneemt,  zijn van Nina Van Horn.   

In het openingsnummer “A Hand Shake, A Pencil And A Smile” behandelt ze een van de ‘extra’ hoofdzonden: GIERIGHEID. Nina doet in dit nummer een aanklacht bij de leiders in deze wereld, aan zij die de mensheid verpletteren. Ze zingt nijdig over de politiekers die met hun hebzucht de mensen besturen. Zij, die met een handdruk en al lachend hun besluiten nemen en voor wie enkel het saldo’s op hun bank belangrijk zijn. Ze betreurt het dat de hippies en de bloemen in de haren verdwenen zijn. “For The Ones” is een oproep aan alle zondaars: zij die aan de verkeerde zijde van de barricades staan en zij die pijnigen of beschadigen om op de TV te kunnen komen. Nina gaat hier ook sterk te keer tegen het echtelijke geweld. Het gebed bezingt wie een probleem heeft met God en is een grote aanklacht geworden, maar hoop houdt ons levend. “Streets Of Bangalore” is het verhaal van een ware  gebeurtenis tijdens haar India tour in 2010: een kind zit buiten en eet iets wat haar moeder uit de vuilbak van een villa gehaald heeft. Ze besluit daarom dat OORLOG ook onmiskenbaar een hoofdzonde is. Het ritme is monotoon en dreigend traag en benadrukt de grote bezorgdheid. In “The Seeker” schets Nina het portret van een man met vakantieplannen. De man zoekt op een landkaart uit, waar de volgende verre reis naar toe zal gaan. Het moet een plaats zijn, waar hij zijn lusten kan botvieren, waar de politie meegaand is en waar er nieuwe jonge slachtoffers kan vinden. De gitaar slides zijn scherp, conform de aanklacht. John H. Schiessler gaat in dit nummer op gitaar met Nina de dialoog aan. In “Dangerous State Of Mind” vervolgt Nina haar lange aanklacht en oproep. Het nummer gaat over WELLUST. Een vrouw staat op het punt om toe te geven aan de verlokking… “Snake Eyes” is het donkere verhaal van een vrouw die voelt dat de JALOERSHEID haar overmeestert en dat ze in haar spiegel de ogen van een slang ziet. Tekst en muziek van dit nummer zijn van Marten Ingle, de bassist van de groep en eigenaar van de genoemde ‘Sky Studio’s’ in Munchen. Nina zingt opnieuw erg passioneel en heel overtuigend. “Bum Man” gaat over de ONVERSCHILLIGHEID van zovelen. De mondharmonica opent het nummer tussen de slagen van de drums heen… De “Bum” man is hier de eenzame landloper die je op iedere hoek van de straat tegenkomt. Welke zijn de gedachten die in hem omgaan, wat zijn vragen… “Money Honey” is het ranzige sinistere verhaal van een meisje met slechts één beeld voor haar ogen: geld, geld!! Een rijke man zoeken en dromen van wakker te worden op een hoofdkussen vol met dollars. Waarom werken als het zo ook kan… Een aanklacht tegen LUIHEID is hier het onderwerp. Wat we  ook nog weten is dat Nina een geheim zwembad heeft: haar “Secret Swimming Pool”. Hierin drijven alle goede en slechte herinneringen uit haar jeugd. Het is een heel intiem nummer, waarin ze de sluier opheft van haar jeugdtijd in Texas. Het is een traag nummer waar de sfeer en intimiteit bepaald worden door de slide gitaar. Overdaad en alcohol zijn haar wellicht van in de Texas tijd niet onbekend… De zin “20 Beers Ago  (and so many Jacks before)”… is een geweldige humoristische portie zelfironie van Nina, maar hierachter verschuilt ze haar betrokkenheid en woede niet. Ook wij mannen en vrouwen zijn zondige wezens. Het nummer mag luchtig klingen, maar is het niet. “Enough Is Enough” bezingt de VRAATZUCHT. In dit nummer bekijkt Nina de wereld vanuit de hoogte. Ze roept iedereen op om naar beneden te komen en om naar de mensen te gaan en om eens goed rond je te kijken. “Let’ s Kill The War” is nog een expliciete politieke song in dit album. We moeten de OORLOG overal in de wereld stoppen en denken aan de kinderen die ook nog verder moeten kunnen leven. Het is een nummer dat je aanzet om mee te gaan opstappen tegen dit groot onwezenlijke ongelijk. 

Het nieuwe album van Nina Van Horn “Seven Deadly Sins” is geen understatement, maar een boeiend en wel erg ‘apart’ album geworden, dat wezenlijk verschilt van haar vorige producties. Het is een album met een sterke muzikale bezetting. Het is een geëngageerde en herbronde artieste die je met de nodige humor, cynisme en wat ironie, in een lange preek aan de mensheid confronteert met niet dagdagelijks bezongen onderwerpen. Welke artiest wil er een gans album vol zingen over onze (hoofd)zonden?... Ja, Nina Van Hoorn! Als je luistert klinken de nummers soms wat ‘theatraal’, maar alles is erg energiek en de zangeres geeft je een communicatieve windstoot. De zang en de teksten zijn telkens heel belangrijk. Nina’s verleden kan en wil ze duidelijk niet wegstoppen. Nina Van Hoorn is een artieste waar je ontegensprekelijk rekening moet mee houden, want ze geeft aan de blues muziek opnieuw een andere onverwachte wending. IK denk dat we tijd moeten vrijmaken, om bij de eerste gelegenheid deze energieke dame te gaan beluisteren en te ondergaan. Het album is in de pers beschreven als ’een meesterwerk van eerlijkheid’, wat ik volmondig beaam. Daarom de volgende oproep: “Allen zeker daarheen, verdoemden op deze aardbol, mo****  fu****s!!” en zondig niet meer (of zeg ik hier iets verkeerd?...)

Eric Schuurmans