Verleden jaar rond deze tijd was er in Nederland heel wat te doen betreffende King Of The World, een nieuwe supergroep die het zou gaan maken. Als je de namen van de leden bekijkt kan je er niet om heen dat het alle vier ervaren rasmuzikanten zijn die al heel wat watertjes doorzwommen hebben. Gitarist Erwin Java die 25 jaar samengewerkt heeft met de inmiddels overleden Harry Muskee had samen met drummer Fokke de Jong vooral bekend van bij de band Normaal het idee opgevat om een Nederlandse blues & roots groep van formaat op te richten. Als zanger en bassist werd Ruud Weber aangetrokken. Ruud kreeg naambekendheid van zijn werk bij Snowy White. Om het geheel volledig te maken werd ook nog Govert van der Kolm aangetrokken. Deze virtuoos op Hammond en keyboard ondersteunde al vele buitenlandse grote namen zoals Matt Schofield en Coco Montoya. Nu nog een naam voor deze superformatie. Die werd vlug gevonden met King Of The World. Deze naam refereert aan twee verschillende zaken. Het was een songtitel van John Lee Hooker en hij verwijst ook naar de grote drie, namelijk BB King, Albert King en Freddie King. In de eerste maanden na hun ontstaan in 2012 werkten ze al een twintigtal optredens af. Zo stonden ze onder andere op het Highlands festival en op Texel Blues. Ze kregen overal lovende kritieken. In november 2012 trok de band zich terug op een boerderij op de grens van Groningen, Friesland en Drenthe om er een cd op te nemen. Ondanks dat er een elektriciteitspanne was en er de hulp moest ingeroepen worden van een aggregaat om stroom op te wekken werd er toch prima werk geleverd. In samenwerking met geluidstechnicus Eric Spanjers werd er in vier dagen tijd dertien nummers opgenomen. Daarvan zijn er tien eigen nummers, het merendeel geschreven door Ruud Weber. Het titelnummer van de cd werd speciaal opgedragen aan Erwin Java zijn bluesbrother Harry Muskee. De jongens willen zich ook niet vastpinnen op één speciale stijl. Het album heeft veel variatie. Zo gaat het van slowblues over New-Orleans blues naar shuffleblues en zelfs tot wat je popblues zou kunnen noemen.

Ruud Weber schreef de erg knappe aanstekelige opener "Bluesified". Een poppy bluesnummer met een catchy en mooi in het oor liggend refrein. Wat ook dadelijk opvalt, is het zeer goede stemgeluid van Ruud. Ook "Evil Thing" een uptempo nummer heeft een erg leuke shuffle. Subliem boogie woogie toetsenspel van Govert van der Kolm en Erwin Java die stijlvol overneemt met zijn gitaar. Wat ook eigen is aan deze band is dat de gitaar en het Hammond/keyboard constant en duidelijk aanwezig zijn, maar nooit overdreven en steeds in functie van het nummer. Met "Help Me Find The Way" blijkt nogmaals dat de jongens geen hulp nodig hebben om mooie melodieën te schrijven en te spelen. Van het gitaarspel van Erwin Java in dit nummer krijg ik echt kippenvel. Geen vingervlugge ellenlange solo maar wel de juiste noten spelen op het juiste moment. Ook een dikke pluim aan Eric Spanjers de man die voor die voor de prachtige balans tussen de instrumenten gezorgd heeft. "Gone Gone Gone" heeft ook dat gezellige boogie woogie toetsenspel, maar kan me toch minder bekoren dan "Evil Thing". "Mr Big Shot" begint als een knappe jazzy slowblues. Men waant zich in New Orléans van de jaren 50 en 60. Het nummer gaat na een tijdje knap een paar versnellingen hoger om daarna terug te vallen via Java's gitaarspel naar die oude New Orleans stijl. Moderne slowblues is ook aanwezig met het ontzettend mooie "Learn How To Cry". Heel ingetogen en met veel gevoel gezongen door Ruud Weber. Het sublieme pianospel van

Govert komt hier weer erg goed op de voorgrond. Om dan nog te zwijgen van de heel fijne gevoelvolle gitaarsolo die Erwin Java weer ten gehore brengt. Een topsong. En Erwin kan niet alleen die intense solos spelen. In "Wrong Side Of The Road" laat hij ze ontzettend vet en funky schreeuwen. Het solide drumwerk van Fokke de Jong op dit album is technisch van hoogstaande kwaliteit. Maar dat hij een zeer bekwame drummer is weten we al langer. Veel rauwer klinkt "Better Leave While You Can". Erwin soleert hier weer geweldig knap terwijl Govert heel dominant aanwezig is met zijn Hammond. in het volgende nummer mag Govert al zijn duivels ontbinden in het funky en bluesy "Broke And Lonely". Deze cover van Johnny Guitar Watson vooral bekend in de versie van Johnny Winter krijgt hier een eigentijdse versie. Fokke de Jong drumt er stevig op los en Ruud Weber speelt knappe diepe baslijnen in de Freddie King cover "She's A Burglar". Deze versie is iets steviger en ook sneller dan Freddie King's versie en zonder blazers. Erwin Java bewijst hier nog maar eens dat hij niet moet onderdoen voor de vroegere gitaarhelden. De derde cover op het album is "Let's Go Get Stoned". Ray Charles had er in vroegere tijden een nummer één mee. Een ruig bluesrock nummer krijgen we met "Number One" met een beklijvende solo van Erwin Java. De afsluiter "Can't Go Home (For Q)" is met verve het beste nummer op dit toch wel heel mooie debuutalbum. Een bijna negen minuten durend afscheid aan Harry Muskee. Het nummer dat door Ruud Weber en Erwin Java speciaal gecomponeerd werd voor hun overleden vriend en bluesbrother maken je stil. Als een gitaar mensentaal moest spreken werd hier één van de mooiste tederste en innigste teksten gezongen. Je voelt zo de intense band die zij hadden met Harry. Ik denk dat Harry Muskee zich geen mooier eerbetoon zou kunnen indenken. Van de eerste noot tot de laatste klank blijft deze song boeien.

Conclusie is dat "Can't Go Home" een prachtig en gevarieerd album geworden is. Dat Ruud, Erwin, Fokke en Govert vier topmuzikanten zijn, iets dat de meesten trouwens al lang wisten. Dat Ruud over een heel warme en goede stem beschikt. Met Fokke de Jong en Ruud Weber beschikt deze band over een super ritmesectie. Maar de twee meest bepalende muzikanten op dit album zijn toch de toetsenvirtuoos Govert van der Kolm en zeker Erwin Java die de gitaar beheerst tot in het kleinste puntje. Wie de jongens aan het werk wil zien moet naar onze noorderburen want momenteel staat er nog geen Belgisch optreden bij. Maar geloof me daar komt wel verandering in.

Vanheuckelom Walter