Over bijna een maand kan de balans van het muziekjaar 2013 worden opgemaakt. Het is misschien nog wat voorbarig, want het jaar is nog niet om, maar 2013 kan wat mij betreft de boeken in als het jaar waarin de verhalenvertellers opnieuw van zich laten horen. 2013 was het jaar van de supergroepen, waar ook de wat minder opzienbarende, maar zeker niet minder leuke, samenwerkingsverbanden welig tierden , maar vooral het jaar van de singer-songwriters. In de laatste categorie neemt Boris McCutcheon een voorname plaats in.

De in 1969 geboren Boris McCutcheon debuteerde in 2001 met zijn in eigen beheer uitgebrachte album "Mother Ditch", als je het mij vraagt één van de meest memorabele debuten aan het begin van het nieuwe millennium. Het is een voorbeeld van een plaat die eigenlijk niet is te overtreffen en hierdoor een verlammende uitwerking kan hebben op het verdere verloop van de carrière van een muzikant. McCutcheon heeft hier weinig of eigenlijk geen last van gehad. Sinds "Mother Ditch" maakte Boris een imposante stapel geweldige platen, "When We Were Big" (2003), "Cactusman vs. the Blue Demon" (2006), "Bad Road, Good People" (2008), "Boxspring Plow" (2008) en "Wheel of Life" (2010), waarop hij zichzelf steeds weer opnieuw uitvond. Op al deze platen maakt hij samen met zijn band, The Salt Licks, bestaande uit Bett Davis (gitaar en banjo), Susan Holmes (bas), Paul Groetzinger (drums) en Kevin Zoernig (keyboards), pure Americana die woestijnen, de Grand Canyon en uitgestorven benzinepompjes lang Route 66 in beeld brachten.

De laatste jaren is het leven van Boris McCutcheon, mede door zijn verblijf in de wildernis van New Mexico, waar hij met zijn vrouw en twee kinderen woonde, in een wat rustiger vaarwater terecht gekomen, hetgeen hij nu ook overbrengt in twaalf nieuwe songs op zijn nieuwe album, "Might Crash!". Dat is niet zonder gevaar, want de gemiddelde muziekcriticus slijpt in dat geval onmiddellijk de messen. Ik lees tot dusver vooral dat McCutcheon stil staat op zijn nieuwe plaat en geen nieuwe wegen in slaat. Het is kritiek waar ik me op zich wel in kan vinden. "Might Crash!" bevat inderdaad geen grote verrassingen en laat muziek horen die we inmiddels kennen van McCutcheon. Maar wat klinken deze songs weer fantastisch, zijn mooi uitgewerkt en in veel gevallen door toevoegen van mondharmonica, mandoline, ukelele, pedal steel en viool voorzien van verrassende uitstapjes.

Het begint al bij de prachtige productie. Opgenomen door engineer Bill Palmer in John Treadwells Frogville Studios in Santa Fe, New Mexico en de geweldige begeleidingsband, The Salt Licks, is "Might Crash!" een vrijwel donkere plaat die zich voornamelijk beweegt binnen de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek met invloeden uit de folk, country, blues, gospel en zelfs wat hillbilly. Het sterkste punt van "Might Crash!" zijn echter de songs. Het zijn songs die wat vaker kiezen voor een akoestische setting en meer dan eens terugkeren naar de folk en country roots van de vroege Steve Earle, ook zo'n troubadour tussen al de grote Amerikaanse verhalenvertellers. McCutcheon kampte de afgelopen jaren met meerdere problemen door zijn moeizaam bestaan in de wildernis. Hij woonde er namelijk in een naamloze straat, een huis met een houtkachel en buiten een wc-huisje. Voeg daarbij de algemene crisis en de donkere dagen toen hij in 2011 deze songs schreef, al deze gemoedstoestanden kleuren de teksten op zijn nieuwste plaat en maken van zijn zevende plaat een hele emotionele plaat. McCutcheon klinkt niet alleen geëmotioneerd, maar ook geïnspireerd, wat een serie geweldige songs oplevert, en dit beginnende met de prachtige opener "Flesh And Dream", gevolgd door de vrolijke huppelende titeltrack, het gevoelige "Off The Grid" (video), naar halfweg de plaat te komen bij het ultieme meesterwerk "Harmless Yellow Leaves", het hoogtepunt van deze 12 songs, dat afsluitend als dertiende song nog eens wordt overgedaan en daar zijn we in het geheel niet kwaad voor.

"Might Crash!" klinkt misschien wat minder venijnig of zelfs minder urgent dan zijn voorgangers, maar dat is slechts schijn. "Might Crash!" valt op het eerste gehoor misschien een klein beetje tegen, maar wanneer je je hebt verzoend met het feit dat naar verluid deze songs in slechts een dag of vijf bijna live werden opgenomen, blijkt het al snel een hele mooie plaat die minder vrijblijvend is dan hij op het eerste gehoor doet vermoeden. De meningen zijn dit keer misschien verdeeld, maar wat mij betreft heeft McCutcheon wederom een prachtplaat gemaakt, absoluut een van de meest aansprekende releases van het moment. Het is dan ook een schande dat we er tot dusver zo weinig over lezen.