Iedereen kent wel Las fiestas de San Fermín, die elk jaar het centrum van het Spaanse Pamplona herschapen in dolle stierenrennen, waar een week lang elke morgen om acht uur zes torro’s worden losgelaten op een rennende menigte jonge mannen, die zo hun dapperheid moeten bewijzen. De uit Brooklyn afkomstige componist en songwriter Ellis Ludwig-Leone koos deze bekende heilige als band naam en het is net alsof hij met zijn zelf getitelde album de vraag stelt of wij dapper genoeg zijn om zijn debuutplaat te beluisteren, want qua stijl mix is het redelijk uniek te noemen met uitermate spannende, gelaagde arrangementen. Gooi een scheut post-rock, barokke kamer pop en een dosis klassiek in de blender en je zit ergens in de regio waar San Fermin zich thuis voelt. Hun muziek is een luisteravontuur voor de open geesten, maar zeer inventief en uitermate verrassend melodisch en emotioneel. Als debuutplaat is San Fermin zeer geslaagd en klinkt met zijn gedurfde aanpak zeer origineel en is een ontdekkingsreis voor de attente luisteraar.

Als je de composities van San Fermin goed beluistert, moet dit wel geschreven zijn door iemand met een klassieke achtergrond en dat is in het geval van Ellis Ludwig-Leone. Ludwig-Leone schreef het album in zes weken, na het beëindigen van zijn studies aan de muziekacademie van Yale en zonderde zich hiervoor af in een studio in de bergachtige streek tussen Alberta en British Columbia in de Rocky Mountains, waar hij inspiratie opzoog tijdens bergwandelingen en uit de geïsoleerde omgeving. Om met dit debuut echter het voor hem verhoopte resultaat behalen, huurde hij maar liefst twintig muzikanten in, waaronder een strijkerskwartet, een blazerssectie, vibrafoon en vele andere instrumenten en zette hij zijn muzikale vrienden Allen Tate en Jess Wolfe en Holly Laessig van Lucius als stemmen achter zijn composities. San Fermin is geen plaat geworden van onsamenhangende singles, maar van songs waar hoogtepunten en thema’s elkaar kruisen en waar de jonge Ellis Ludwig-Leone diep in de gevoelswereld van een jongere delft en onderwerpen aansnijdt zoals nostalgie, angst en onbeantwoorde liefde en deze transponeert in verschillende karakters. Niet enkel compositorisch blinken de zeventien songs uit, ook het vocale werk is indrukwekkend met de dramatische bariton van Allen Tate, wiens stemtimbre in de buurt van de beklemmende stem van Matt Berninger van The National zweeft en dan reppen we nog geen woord over het indrukwekkende stemmen duo van Jess Wolfe en Holly Laessig van Lucius.

Ellis Ludwig- Leone is een meester in dramatiek en sfeer scheppen, dit zowel met ingenieuze arrangementen waar hij instrumentaal de juiste accenten weet te leggen op de juiste plaats, maar ook het stemmenspel maakt grote indruk. Zo grijpt de baritonstem van Tate je bij de epische opener “Rennaissance”, drijvend een droeve pianotoets , je onmiddellijk naar de keel, maar doet een krachtig vrouwenkoor je evenzeer bruusk opschrikken en laat hij de song samen met blazers en strijkers op en neer wervelen tussen drama en melancholie. Schitterende compositie en zo heeft elke song wel iets speciaals dat niet te vatten is. In de opvolger “Crueler Kind” is het duo Jess Wolfe en Holly Laessig aan de beurt in een funky, jazzy compositie vol dramatiek, opgelegd door hemelse koorzangen, strakke percussie en knappe saxofoonpartijen. “Casanova” laat ons dan weer romantisch drijven op de warme stem van Tate en een druppelende piano, die gaandeweg de steun krijgt van echoënde vrouwenstemmen en emotioneel opwelt in een passionele vioolpartij. Regelmatig worden de nummers onderbroken door een sfeervolle instrumental, met hier en daar een subtiel stemmenaccent, wat de sfeervolle overgang tussen de songs zeker ten goede komt. Maar ook met een sobere folkie gitaarballade als het ontroerende liefdesverhaal van “Methuselah” maakt San Fermin indruk met een simpele akoestisch gestrumde gitaar, mooie samenzang en een strijkersensemble dat de deur opent voor een opwellende slotnoot.

Ellis Ludwig-Leone heeft met zijn collectief San Fermin een zeer geslaagde combinatie op poten gezet, door zijn inventieve arrangementen te koppelen aan de knappe stemmen van Allen Tate, Jess Wolfe en Holly Laessig. Hij verkent nieuwe muzikale domeinen en daarom is het zeer moeilijk om één bepaalde stijl op deze plaat te plakken. Het is eenvoudigweg een homebrew San Fermin stijl, glorieus en tegelijkertijd complex, perfect geknipt voor de nieuwsgierige en aandachtige luisteraar bij wie elke beluistering van deze avontuurlijke plaat een nieuwe wereld zal doen opengaan. San Fermin is de perfecte luisterplaat om je tijdens deze donkere dagen op een wolkje te laten wegdromen in je zetel, maar die anderzijds toch steeds je nieuwsgierigheid prikkelt: een zeer knap debuut.

Yvo Zels