In eigen land ofwel verheerlijkt ofwel verguisd: dat is het lot voor “Reflection”, de nieuwste plaat van de Belgische formatie ‘Hooverphonic’. Anderzijds is er in Nederland nergens een recensie te vinden waar de cd geen 80%-score haalt, wat toch uitzonderlijk goed is. Hoe dit grote verschil in appreciatie in België en Nederland te verklaren valt is niet helemaal duidelijk, maar misschien waren de verwachtingen in Belgenland wel wat te hoog gespannen na het immense succes van hun vorige album “The Night Before” uit 2010 en het sterk verkopend “Hooverphonic With Orchestra” uit 2012 waarop de band bij alle nummers wordt begeleid door een volwaardig symfonisch orkest.

De in 1995 door bassist Alex Callier en gitarist Raymond Geerts opgerichte formatie heeft nochtans op heel wat belangstelling kunnen rekenen na de zeer geslaagde wissel tussen hun succeszangeres Geike Arnaert en Noémie Wolfs, de charmante en momenteel onbetwistbare vocaliste van de groep. Voor hun negende album “Reflection” trok de band naar vijf huiskamers met een goede akoestiek, woningen van fans die hun leefruimte ter beschikking wilden stellen voor de opnamen.

De 15 nummers op deze plaat zijn duidelijk geschreven voor de stem van Noémie Wolfs en ze vinden hun inspiratie in de sound van de Beatles, de sixtiespop en filmische soundscapes. En dat er ook steevast rekening werd gehouden met de hitgevoeligheid van de liedjes kan niet worden verheeld. ‘Hooverphonic’ wil altijd wel ergens in de hitparade staan en liefst helemaal bovenaan. Daar slaagde de groep dan ook in met de catchy klinkende, eerste single “Amalfi” uit dit album waarvan u de video bijgaand kunt bekijken en beluisteren.

Waarover we minder positieve critici kunnen bijtreden is hun vaststelling dat “Hooverphonic” steeds minder risico’s neemt naarmate er nieuwe platen verschijnen, alsof men er voor gekozen heeft om hun aanwezigheid in de muziekbusiness als een goede en veilige levensverzekering te beschouwen. Er zitten dus geen echt vernieuwende nummers op de tracklijst van “Reflection”, maar anderzijds kunnen we alle vijftien songs probleemloos beluisteren zonder dat er verveling dreigt toe te slaan en dat is toch niet het geval bij veel platen die dezer dagen op de markt komen.

“Amalfi” vinden wij zo’n mooie song, net als het swingende niemendalletje “ABC Of Apology”, de prachtig gezongen ballad “Ether”, het melodieuze en lieflijk gezongen popliedje “Boomerang”, de intimistische pianoballad “Gravity” en de ingetogen, wat dromerig gebrachte tracks “Copper (CU)” en “Erased”.

Het doet ons dan ook besluiten dat “Reflection” een netjes afgeborsteld en mooi gepolijst album is geworden met enkele radiohitjes waarvan u in de volgende maanden zeker nog zult horen. Het is anderzijds niet de beste plaat van ‘Hooverphonic’ tot nu toe, maar het professionalisme van deze formatie straalt er toch weer telkens opnieuw van af en dat is na bijna 20 jaar aanwezigheid in de muziekscène ook geen evidentie.

(valsam)