Een ding is zeker. De jonge Texaan, Lincoln Durham, geboren in Whitney en opgegroeid in Itasca, levert een gevecht met zijn demonen. Hij probeert deze uit te drijven met zijn persoonlijke muziek en met vintage instrumenten zoals een sigaarbox, een oude Samsonite koffer, piano, lapsteel, harmonica en zelfs banjo. Alleen drummer Rick Richards vergezelt hem op deze exodus en een enkele keer ook zijn vrouw Alissa met handgeklap. Bij het beluisteren van zijn donkere rootsy bluesmuziek doemen er enkele hypotheses op. Ofwel verdiepte hij zich als kind in de sprookjes van Grimm of Poe, of hij staarde te lang naar een schilderij van surrealist Dalí, of er stond naast zijn bed een bluesplaat van Buka White op repeat, of hij heeft van de olieramp in de Golfstroom een trauma overgehouden. Waarschijnlijker is dat hij zoals aanverwante muzikanten als Ian Siegal of Steve Earle als een scheppend artiest door het leven gaat die zijn stemmingen, gedachten en poëtische geest laat samenvallen met zijn geïntoxiceerde muziek waar het bijbels zondebesef nooit ver weg is.

George Reiff producete het album en liet het aan Durham over om zijn fantasie in tien songs bot te vieren, wat voor heftige beroering zorgt in het emotionele mijnenveld. Zoals in zijn vorig album ‘The Shovel vs. the Howling Bones’ lopen er weer heel wat bizarre figuren in zijn songs rond zoals de ‘Stupid Man’, de moordlustige ‘Annie Departee’ of de wereldvreemde Little Ellie Mae in ‘Beautifully Sewn, Violently Torn’. Zonde, onheilsdreiging, angst of vereenzaming kleuren de songs van de gekwelde Durham die op het einde in ‘Mama’ naar een beschuttende schoot en troost verlangt. Hij maakt gebruik van Bijbelse beeldtaal of metaforen zoals in de ‘Ballad Of a Prodigal Son’ en ‘Stupid Man’ waarin hij het met zijn rauwe stem haast uitschreeuwt. Op het swampy ‘Exodus Waltz’ met de opjagende drum van Rick Richards grijpt Lincoln naar zijn banjo alsof hij het noodlot wil bezweren.

Soms is het alsof de zanger de grenzen van de waanzin opzoekt om dan toch weer rust te vinden. Dat leidt tot een van de mooiste songs, namelijk het tedere haast gefluisterde ‘Keep On Allie’ waarin hij poëtische beeldtaal gebruikt. Maar ook het gepijnigde ‘Mama’ waarin hij aan de inwendige pianosnaren plukt is als een gebed in de hoop op wederopstanding. In tien songs gooit de songwriter zich met gesmoorde wanhoop op zijn muziek, waarbij hij zich kwetsbaar opstelt ten overstaan van alle hem overspoelende emoties, zoals de dreigende vloed in het pakkende ‘Rise In The River’. Gelukkig voor hem duurt dat maar amper een half uur. Zelf heb je natuurlijk spijt dat aan Lincoln’s gepassioneerde blues met het laatste broze ‘Mama’ een einde komt. Dat hij de songteksten in het digipack mee insluit helpt je om zijn zielskwellingen nog beter te begrijpen, zoals in het wanhopige ‘Sinner’. Alleen bluesmannen van het authentieke soort kunnen dergelijke eerlijke passie genereren.

Marcie