Deze cd is het debuut voor Jeroen als leider van een all star quintet, hij wilde een album maken met de nadruk op de melodische kwaliteit van de muziek, geen concept album of louter technische hoogstandjes, gewoon pure muziek. Daarin is hij wonderwel geslaagd , hetgeen niet in het minst te maken heeft met zijn begeleiders, in de eerste plaats natuurlijk de granddaddy van de Nederlandse jazz, Ack van Rooyen , 83 inmiddels, maar nog steeds met een fluwelen toon op zijn fluegelhorn. Marc van Roon op piano en fender rhodes, Erik Robaart op bas en Wim Kegel op drums, deze behoeven ook geen nadere introductie.

Ondanks het feit dat dit het eerste album is van Jeroen als leider, betekent dat geenszins dat hij weinig muzikale ervaring heeft. Na het horen van de Dutch Swing College Band op 11 jarige leeftijd , wilde hij trompet spelen, hij deed dat tot zijn zestiende en daarna trombone tot zijn 23ste, hij speelde met plaatselijke dixieland orkestjes en ook met Ted Easton’s Jazz Band. Op zijn 21ste, twee jaar na zijn begin in het Koninklijk conservatorium in Den Haag, had hij een ski ongeval hetgeen resulteerde in een beschadiging van een zenuw in zijn bovenlip. Na twee jaar worstelen op de trombone met een geruïneerde embouchure, stapte hij over naar de tenorsax, daarmee had hij geen problemen.

Sinds die tijd speelde hij met Bill Holman’s Big Band op het North Sea Jazz Festival, nam in 1996 een cd op met het swing sextet The land of Oobladee en met zangeres Ann Thomas. Hij is de leider van de organ Group High Fry en speelt met de band THEO en met Akasha (avant garde/rock/World) en de James Brown Tribute Band. Hij heeft veel verschillende stijlen gespeeld, zonder zijn liefde voor de meer traditionele vormen van Jazz te verliezen.

Het titelnummer is een interpretatie van de versie van Marvin Gaye op zijn Nat King Cole tribute. Hier doet het spel van Jeroen denken aan Joe Henderson. “New One” -een eigen nummer- is opgedragen aan Jeroen’s dochter Phoebe, Jeroen speelt een sterke solo, een beetje in de trant van het oudere werk van Wayne Shorter. In “Papa can you hear me” van Michel Legrand, een prachtige ballad, is het good old Ackie die de toon zet met zijn lyrische spel.

In “O que se sabe de cor” van de Braziliaanse componist Leporace speelt Marc van Roon een van de creatiefste pianosolo’s op deze cd en Jeroen zijn spel doet me op sommige plekken denken aan Paul Gonsalves. Ik ga niet alle nummers bespreken, rest nog het laatste nummer “Nova Quebec” een eerbetoon aan één van de grootmeesters van de tenor, Ike Quebec. De foto van zijn lp Heavy Soul vormde levensgroot geprojecteerd op het doek, de achtergrond voor de memorabele jazzconcerten in Paradiso, georganiseerd door Hans Dulfer, die ook één van zijn groepen vernoemde naar deze plaat.

Jan van Leersum