Ook de vormgeving doet er toe en kan omwille van zijn originaliteit verleiden. De vorige keer kreeg je met ‘Love Potions And Snake Oil’ een cd-debuut gepresenteerd in een blikken medicijndoosje dat genezing beloofde. Nu zit de opvolger in een vierkant houten doosje waarin je geurige en dure cigarillo’s zou vermoeden, maar waarin je in de plaats daarvan een heerlijk rootsy cd aantreft met daarop het kruim van Americana muziek, namelijk het ganse gamma van country, roots, zydeco en blues. Singer-songwriter D.B. Rielly is noch een medicijnman, noch een prediker maar een rasechte geïnspireerde muzikant die al een Award op zak heeft. Gekoppeld aan zijn muziek en de sounds die deze genereert zou je eerder denken aan een sjofele westernheld aan wiens huid het avontuurlijk zweet kleeft vermengd met stoffige impressies opgedaan in adobehuizen, speelholen, taveerne’s en saloons of aan het verwarmende kampvuur. Ook zijn biografie leest ludiek, dat het beeld oproept van een vrijbuiter die weigert in het gareel te lopen.

In werkelijkheid is hij een multi-instrumentalist uit New York, die al publiekelijk optrad in beroemde locaties als o.m. het Montreux Jazz Festival en het Apollo Theater. Je zou hem liefst ook Live willen ontmoeten om allerlei vragen te stellen over zijn leven, maar meer nog over zijn gloedverspreidende muziek gekruid met humor, weemoed en wijsheid. Hij speelt gitaar, banjo, accordeon, orgel, wasbord en drum en op één nummer ook op een Iers fluitje, waarmee enige Keltische invloed insluipt. De gruizige elektrische gitaar van Hiromasa Suzuki, de bas van Bruce Gordon en de drums van Rohin Khemani verbreden het klankenpalet, maar op het weemoedige en bluesy ‘Your Doggin’ Fool’ staat hij er als one-man band alleen voor. Ook op ‘Come Hell Or High Water’ klinkt hij als een vereenzaamde ziel die berust in wat het lot hem toebedeelt.

Rielly’s songs hebben dat kabbelend rustgevend ritme dat je nogal eens met lange afstandstruckers associeert waartussen enkele meer energieke die hen dan wakker en alert houden, zoals het dansbare ‘Wrapped Around Your Little Finger’ en ‘Roadrunner’, pure zydeco van het authentieke soort. Ook het up-tempo ‘It’s Gonna Be Me’ met snaredrum is aanstekelijk met die resonerende ketelklank, maar het sfeervolle ‘Moving Mountains’ laat je dan weer vertraagd genieten van de schoonheid van een magisch landschap en op het bluesy ‘Some Day’ bekruipt het heimwee hem. Slechts één cover, het opwindende countryachtige ‘Turn The Page’ van Bob Seger, krijgt een plaatsje tussen zijn songs, waarmee hij zijn Americana reis aanvangt. Eindigen doet hij met de verschroeiend mooie ballade ‘Fíorchtoí (True Heart)’, waarin hij als het ware zijn moede hoofd ten ruste legt op een gefantaseerde droomplek waar hij hoopt zijn geliefde terug te vinden. Rielly zingt het allemaal met een warme inlevende stem waarbij hij via de vintage sound van zijn muziek nauw aansluit bij de folk- en bluestroubadours van het eerste uur die meer nog dan een vaste stek de vrijheid van de weg verkozen.

Marcie