De jazzmuzikanten Randy Weston en Billy Harper ontmoetten elkaar voor het eerst in Tangier in Marokko tijdens een festival in het jaar 1972. Er moet toen al een vonk overgesprongen zijn tussen pianist en saxofonist want de twee hielden al die jaren contact met elkaar. Veertig jaar later verdiepen zij zich in de roots van de bluesmuziek. Randy’s roots liggen spiritueel in Afrika al is hij dan geboren in New York waar hij als kind al op het pianoklavier oefende. Billy Harper is dan weer een Texaan en studeerde saxofoon in de North Texas State University om in 1966 naar New York af te reizen. Beiden werkten aan hun solocarrière die niet parallel liepen, wat hen niet belette om op regelmatige tijdstippen een muzikaal evenement te delen of gezamenlijk een album op te nemen. Terwijl Randy in Duke Ellington een rolmodel vond, absorbeerde Harper invloeden van o.m. Coltrane. Als kind zong hij in het kerkkoor en later maakte hij deel uit van het Max Roach ensemble. Maar zelf had hij ook zijn eigen ‘Billy Harper Quintet’. Ook Randy Weston heeft een rijke en bewogen carrière achter de rug die nog steeds in volle bloei is. De kosmopoliet verbleef verschillende jaren in Marokko en heeft Jamaïcaanse roots. Zijn platenproductie is enorm en zijn verbeelding onuitputtelijk.

Van een saxofonist zegt men niet vlug dat hij lyrisch speelt. Toch is het dat wat de verhalende speelstijl van Harper kenmerkt alsof hij met dat instrument in dichterlijke dialoog gaat. Veteraan Randy Weston, met zijn 87 jaar al een legende, vertelt dan weer op zijn Bosendorfer een gans ander verhaal, de echo’s en kleuren van Afrika en de Nijl opzoekend. Met donkere akkoorden of lichtvoetig pianospel vermengt hij in zijn jazzcomposities ook bluesy tinten. Weston schreef tien composities en Harper één solocompositie. Ergens zijn deze autobiografisch getint, gegroeid op plaatsen waar Weston ooit verbleef of de atmosfeer onderging. In ‘Roots of the Nile’ bijvoorbeeld verdiept Randy zich in de oude beschaving en cultuur, zoals ook bij ‘Timbuktu’. Het nostalgische ‘Cleanhead Blues’ is een eerbetoon aan Eddie ‘Cleanhead’ Vinson met wie hij ooit het podium deelde. Ook de drie standards ‘Body & Soul’, ‘How High the Moon’ en ‘Take the A Train’ zijn klassiekers die voor beide muzikanten een betekenis hebben. Deze laatste cover transformeert Randy in een originele versie, evocatief, jachtig en speels tegelijk.

Beide muzikanten spelen ook een geliefd solonummer respectievelijk op piano en sax alleen. Bij Randy is dit het ‘Roots of The Nile’ met een zekere wijding. Bij Harper werd dit ‘If One Could Only See’ ontstaan uit een droom. In een nachtelijke droom ving hij een melodie op waarna hij dadelijk opstond om deze op zijn hoorn te spelen. Het mystieke ‘Blues To Senegal’ laat je dan weer wegdromen en visualiseert woordeloos mensen en landschappen. Prachtig hoe piano en sax elkaar kruisen en vinden. In het zeven minuten lange bezwerende ‘The Healers’ tenslotte, met een spirituele onderstroom, hoor je hoe beide muzikanten ook gevoelsmatig op elkaar zijn afgestemd. Mocht er een Koningin Elisabeth wedstrijd bestaan voor duo’s op piano en sax dan verdiende dit inventieve tweetal zeker de hoofdprijs, al hebben zij geen prijzen meer nodig, want Awards hebben zij voldoende. En de muziek, zowel de creatie als het samenspel, is uiteindelijk hun ultieme beloning, evenals het beluisteren.

Marcie

Set List:

"Roots Of The Nile" (Randy Weston solo piano)
"If One Could Only See" (Billy Harper solo sax)
"Blues To Senegal" (Weston and Harper duo)