Chuck Loeb is een begenadigd gitarist die ik al jaren niet meer volg, omdat mijn interesse ligt bij andere jazzgitaristen, zoals Bill Frisell, John Scofield en Nguyên Lê. Maar daarom was het wel interessant om eens te horen waar hij nu mee bezig is. Deze cd, zijn laatste, beantwoordt wel min of meer aan mijn misschien vooringenomen mening. Het is allemaal zo glad, keurig binnen de lijntjes, nergens gaat het echt loos, maar er zal wel een markt zijn voor dit soort muziek, het doet mij teveel denken aan de ongevraagde muzak in liften, warenhuizen en telefoon wachtlijnen. Loeb wordt begeleid door vier verschillende groepen, in de eerste vijf nummers is dat de “Appreciation Band”. Deze nummers zijn het minst boeiend, hetgeen wat mij betreft, vooral te wijten is aan Mitchel Forman, die niet alleen piano speelt, maar ook strijkers, orgel e.d. uit een digitaal “kastje” laat komen, brrr, ik haat dat.

Met de “Family Band” met o.a. Steve Gadd op het slagwerk, wordt het al een stuk interessanter, wat mede te danken is aan Olli Rochenberger op piano, keyboards en vooral melodica. Het beste nummer is “Stompin” met het “The december 7th trio “, dit riekt naar ouderwetse tenor-orgel jazz met Pat Bianchi op de Hammond en Andy Schnitzer op tenorsax. Loeb klinkt hier ook veel bluesier. Met de “Musigrama All-Stars gaan ze op de Zuid- Amerikaanse toer met zangeres Carmen Cuesta. Loeb’s dochters zijn ook van de partij, Lizzy Loeb niet onverdienstelijk vocaal in “My one and only love”, waarom toch altijd die afgekloven standards? Christina Loeb is aanwezig op ukelele (!) in “Las Eras” met papa op de akoestische gitaar. Tja, leuke achtergrondmuziek, maar ik word er niet warm of koud van.

Jan van Leersum