Als er iets is, dat ik haat aan het bespreken van muziek in deze kolommen, dan is het wel het etiketteren van de cd's. Zeker met een band als de door mij zeer geliefde Jaune Toujours, is dat telkens weer een nachtmerrie. Is het folk? Of funk? Of jazz? Of world? Wel, als vanouds is het een beetje van dit alles. Dit smeltkroesmuziek, die alleen maar gemaakt kan worden door mensen die leven in een stad en die tegelijk ogen, oren en vooral hun hart openhouden voor alles wat er in deze wereld gebeurt. Bij de club van Piet Maris komt daar nog een onverbiddelijk maatschappelijk engagement bij en het is precies die mix, die van deze nieuwe plaat zo'n fijne ervaring maakt.

Na al die jaren -JT is hier ten huize al bijna 20 jaar muzikaal kind aan huis-, zou de formule bekend kunnen schijnen, maar niks is minder waar. Natuurlijk: accordeon en blazers blijven de toon zetten, maar de manier waarop Maris zijn accordeon bespeelt, is de enig mogelijke voor de boodschap die hij uitdraagt. Dit is “van de stad” en dus onrustig, nerveusen veelkleurig. De blazerpartijen van Mattias Laga en het trompettentrio bestaande uit Bart Maris,Dirk Timmermans en Yves Fernandez, vertalen die gelaagdheid en nervositeit middels verrassende wendingen en tegenmelodieën, die op zich al de moeite van het beluisteren waard zijn.

En dan heb ik nog niks gezegd over de ruggengraat van het orkest: de ritmetandem van Théophane Raballand en Mathieu Verkaeren zorgt voor de groove waarrond de hele bende ich wellustig mag kronkelen. Neem die beide heren weg uit JT en houdt een “gewone” folkgroep over, zo durf ik wel eens te denken. Anderzijds...dat geldt ook voor elk van de andere groepsleden, zodat we er dus niet omheen kunnen: dit is een collectief waarvan de een niet zonder de ander kan en vooral, eentje waarvan het geheel vele malen groter is dan de som van de delen.

“Routes”, met een beetje creativiteit  ook uit te spreken als “roots” luistert en leest als een roadbook. Dat laatste zeg ik erbij, omdat het CD-boekje letterlijk integraal deel uitmaakt van het product en een heel fijne reeks foto's en portretten bevat, die illustraties zijn van de weg die JT de voorbije twee decennia heeft afgelegd. Van Brussel naar de Balkan en Benin en weer terug: de inbreng van de Gangbé Brass Band op “Ciel Orange, de zangpartijen van de Mek Yek-zusjes Pohlodkova op “Petit Château” (dat verfoeide symbool van de immigratiepolitiek van dit land) en de krarpartij van de Eritrese muzikant Samson Okbo in “Si j'étais Toi”, -u moet overigens absoluut het fijne videoclipje bij die song eens bekijken- zijn bijkomende specerijen in de kruidige mix, die de muziek van JT altijd al was.

Meertaligheid is voor deze gasten geen bijzondere troef: taal is een communicatiemiddel en dus gebruik je die taal, die je het communiceren het best faciliteert: Brussels Nederlands, Brussels Frans, Belgisch Engels...het zijn allemaal de transportmiddelen die Maris deze keer aanwendt om daar te geraken waar hij wil zijn: de boodschap van mensen die hun plaats in de wereld willen, gewoon omdat ze daar recht op hebben.

Café de Bierkaai lijkt me voor JT geen onbekende plaats te zijn en dus kan ik alleen maar deemoedig het hoofd buigen voor het doorzettingsvermogen van de band. Waarmee ik allerminst gezegd wil hebben dat ze de boodschap boven de verpakking zetten. Integendeel: naast een plaat met een boodschap is deze “Routes” vooral een muzikaal avontuur zonder grenzen: je weet niet altijd te zeggen in welk werelddeel je bent, maar het is er keer op keer aangenaam vertoeven. Jaune Toujours is een bende bijzonder goeie muzikanten, die daarenboven maatschappelijk engagement niet schuwt. In verkrampte tijden van “bijeenkruipen rond de eigen kerktoren”, vind ik dat een ware verademing. Als je dan nog vaststelt dat de muzikale feestverpakking evenzeer op de dansspieren werkt als ze de hersenen stimuleert, dan kan je daar alleen maar blij om zijn. Brussel is en blijft onze enige stad, die naam waardig en het kan geen toeval zijn dat iemand als Stromae daar evengoed gedijt als de Zinnekes van Jaune Toujours. Heerlijke plaat, maar dat verdomde etiket dat ik er moet op plakken....

(Dani Heyvaert)

Line-Up

Piet Maris, vocals & accordeon:
Théophane Raballand, drums & percussion:
Mathieu Verkaeren, upright bass:
Mattias Laga, sax soprano & clarinets:
Bart Maris, trumpet:
Dirk Timmermans, trumpet:
Yves Fernandez-Solino, trumpet & flügelhorn:

guests:
Martial Ahouandjinou, trombone on C’est Parti
Katia & Mielka Pohlodkova, vocals on Petit Château
LKMTIV, percussion on Azadi
Samson Okbo, krar on Si J’étais Toi
Gangbé Brass Band, percussion & horns on Ciel Orange