Tussen de mannelijke singer-songwriters zijn er enkele die je er zo op het gehoor kan uitpikken aangetrokken door de warmte in hun stem. Townes Van Zandt, Steve Earle, Warren Zevon, Leonard Cohen en Sixto Rodriguez zitten in dat rijtje, maar ook de Gentenaar Bruno Deneckere. Zijn licht raspende stem, een vermenging van honing en cichorei, brengt in alle melodische schoonheid zijn zelfgeschreven lyrische songs tot leven. Zijn Gentse soulmaat, de multi-instrumentalist Nils Van Caster, spreekt dan weer op een andere manier tot de verbeelding. Waneer hij zijn viool oppakt dan denk je ongewild aan een duivelsjong met duistere krachten, het soort muzikant waarbij men vroeger uit bijgeloof een haastig kruis sloeg en de kasseienweg overstak, bijvoorbeeld bij de ballade ‘Blind Man’s Son’, dat Bruno in zijn ‘Pink Flowers’ periode neerschreef. Nils was dan ook amper acht jaar toen hij zijn vioolstudies aan de muziekacademies aanving. En Bruno was een natuurtalent, een muzikant en singer-songwriter al bij de geboorte door zijn DNA gepredestineerd.

Nu spelen zij beiden als duo op dit Live album, opgenomen in Wezemaal in aanwezigheid van een enthousiast publiek, waar de applausmeter soms in het rood gaat, o.a. bij het magistraal begeleide ‘Tell Her I’m Gone’. Bruno speelt gitaar en harmonica, maar met Nils aan zijn zijde is het alsof er een miniorkest naast hem staat. Nils wisselt af met mandoline, gitaar, lapsteel en soms met die gipsy viool, waar je niet genoeg van krijgt. Zijn mandoline wendt hij aan voor de tedere omlijsting, o.m. wanneer Bruno zich verliest in het mijmerend gezongen hartbrekende ‘Laura’. Vermits Bruno en Nils voortdurend op de baan zijn en intens toeren, - en gedrieën met Derek erbij wanneer zij aan Bob Dylan hulde brengen -, zijn vele van de songs op dit album je vertrouwd als je eigen haardvuur. Wie bovendien Bruno’s vijf albums in bezit heeft zal ook ‘Down The Road’, ‘Crescent of the Moon’ en het onstuimige ‘Walking On Water’ herkennen. Toch komen de songs als nieuw over omwille van Nils sfeervolle muzikale omlijsting, al zat deze ook in het begeleidingsgroepje op Bruno’s soloalbums. Toch is het alsof de ‘Tender Rose’ op deze ‘Live’ nog delicater en mooier ontluikt. En ‘Beatrice’ beroert je nog intenser.

Zelfs als je niet tussen het publiek zit valt de chemie tussen beide muzikanten op. Al vanaf het eerste melodische begin, wanneer Bruno met zijn harmonica het weemoedige ‘Blue Skye Over Nashville’ inleidt, uitgegroeid tot een klassieker, zuigt hij je mee in zijn verbeeldingswereld en zijn bewogen ontroeringparcours. In zijn meergelaagde songs vermengen emotie, poëzie en tristesse zich met de gloed van een sintelvuurtje en dat op een magische manier. Maar er zijn ook nieuwe hoogtepunten in zijn songboek, zoals ‘Swan Song’ en het voodooachtige ‘Down To The Delta’, verscheurend mooi en met een bezwerende slide. De songwriter vermengt woordkunst met droefgeestige mood en soul. Een gans uur lang houdt het duo de luisteraar gekluisterd in hun getoonzette gevoelsstroom. Na afloop kan je weer enkele favoriete songs aan de reeds bestaande toevoegen, want Bruno en Nils bieden je in alle opzichten ‘The Real Thing’. Bruno zingt zelf met veel inleving ‘if you want the real thing, don’t settle for less’, beaamd door Nils’ lapsteel. En dat geldt trouwens ook voor het fantasievol artwork van Jo Clauwaert.

Marcie