| BRYAN LEE – PLAY ONE FOR ME | ||||||||
 (2).jpg) |
Bryan Lee, alias “braille blues daddy” (°1943 - Two Rivers, WI) is een Amerikaans zanger en blues gitarist die in New Orléans woont. Lee is acht wanneer hij volledig blind wordt. Door zijn grote interesse in oude R&R en blues, luistert hij in de jaren ‘50 ’s nachts veel naar de radio, meestal naar de muziek van radiostations als WLAC uit Nashville. Hier hoort Lee voor het eerst Elmore James, Albert King en Albert Collins. Als teenager speelt Lee rhythm gitaar in een lokale band “The Glaciers”, die vooral covers spelen van Elvis Presley, Little Richard en Chuck Berry. Op het einde van de jaren ’50 openen Lee & “The Glaciers” voor “Bill Haley & The Comets”. Vanaf de jaren ’60 is Lee meer geïnteresseerd in Chicago blues. In 1979 brengt hij zijn éérste album “Beauty Isn't Always Visual” uit. Op tour, in het begin van de jaren ’80, opent Lee voor één van zijn helden, Muddy Waters. Na de show sprak Muddy Waters hem aan en zei: “Bryan, stay with this, one day you will be a living legend.” – (Lee:) “I went home and I cried”. In januari van 1982 verhuist Lee naar New Orléans. Lee is een gekend figuur in Bourbon Street. New Orléans was van 1762 tot 1803 de hoofdstad van de Spaanse provincie Louisiana. ‘Rue des Bourbon’ ligt in het hart van New Orléans, in het oude Franse kwartier van de stad. Het Franse kwartier bestaat uit dertien blokken. Veertien jaren lang speelde Bryan Lee met zijn “Jump Street Five” in het erg populaire ‘The Old Absinthe House’ in Bourbon Street. Hij kreeg er van Quint Jones, de producer van het ‘NOLa Jazz & Heritage Festival’, de bijnaam “New Orleans Blues Institution”. Zijn gitaarstijl is Chicago en verwant aan deze van Luther Allison, Albert King en Albert Collins. Al van in de jaren ’90 heeft de band een platencontract bij het ‘Justin Time Records’ label van Montreal, Québec, Canada. In 1995 treedt Lee op samen met de dertienjarige zanger / gitarist Kenny Wayne Shepherd. Shepherd maakt zo een indruk op Lee, dat hij hem uitnodigt voor een opname tijdens zijn ‘Friday Night – Saturday Night Live From The Old Absinthe House’; die gebeuren samen met andere gasten als James Cotton en Frank Marino. Na het sluiten van ‘The Old Absinthe House’ en na de problemen met orkaan Katrina, tourt Lee in de Mid West, de Oostkust en de staten in de Rocky Mountain, met een nieuwe band. Recent heeft Lee ook in Europa en Brazilië getourd. Zijn nieuwe band “Bryan Lee & The Blues Power Band” bestaat uit Brent Johnson (gitaar), en John Perkins. Enkele hoogtepunten uit Lee’s carrière zijn in 2005 het optreden tijdens de ‘BB King’s 80th Birthday’ en zijn gastoptreden in 2007 in de documentaire van Kenny Wayne Shepherd, “Blues From The Backroads, 10 Days Out”. Tijdens de opnamen, die zes weken duurden, kon Lee kennis maken met andere legendes als Pinetop Perkins, Hubert Summlin, Eddie Kirkland, Willie “Big Eye” Smith, Buddy Flett e.a. In 2010 werd Bryan Lee genomineerd voor een Grammy Award voor zijn werk op “Live! In Chicago” met Kenny Wayne Shepherd & Friends; waarmee ze ook een ‘BMA for Best Rock Blues Album’ winnen. In 2012 treedt Bryan Lee op tijdens het ‘26th New Orleans Jazz & Heritage Festival’. De nieuwe jonge protegé van Lee is de jonge blues man Matthew Curry.
In 2012 tekent Bryan Lee een platencontract bij ‘Severn Records’ en in 2013 (deze oude knar wordt dan 70!) brengt Lee opnieuw een studioalbum “Play One For Me" uit, met David Earl als producer, featuring Kim Wilson op mondharmonica en Johnny Moeller op gitaar. Hij wordt begeleid door de “The Severn Records House Band”: Kevin Anker (keyboards), Steve Gomes (bas), Robb Stupka (drums) & Mark Merrella (percussie). De tien tracks op het laatste album zijn een afgewogen mix van originele nummers en covers. Album tracks: 1”Aretha (Sing One For Me)” [De opener is een cover van J. Harris & Eugene Williams uit de Jaren ’70, dat het Memphis origineel vrij aardig benadert] – 2”It’s Too Bad (Things Are Going So Tough” [Het nummer van Freddie King is overtuigend bluesy, met Kevin Anker achter de piano en Lee, die zelf de gitaar riffs heel geraffineerd en lang uitspint] – 3”When Loves Begins (Friendship Ends)” [Deze cover van een Aaron Willis’ R&B nummer, dat iedereen kent in de versie van Bobby Womack; brengt Lee heel soulful en erg melodieus] – 4”Evil Is Going On” [Een funky Willie Dixon’s cover, met de resonante cello van Thod Thiel en Kim Wilson op mondharmonica] –5”You Was My Baby (But You Ain’t My Baby No More” [Een eigen Bryan Lee nummer, met een bluesy kant] – 6”Straight To Your Heart” [Een nummer van Dennis Geyer met veel bluesy en funky trekjes] – 7”Poison” [Een slow blues met Johnny Moeller als gitarist en Kim Wilson met mondharmonica, zetten de kersen op de taart van Lee] – 8”Let Me Love You Tonight” [Een andere R&B original van Lee, die klinkt alsof het nummer in de Jaren ’70 geschreven is] – 9”Why” [De zware baslijn van Steve Gomes en het orgel van Kevin Anker dwingen Moeller en Lee, om het uiterste uit hun gitaarsnaren te halen] – 10”Sixty-Eight Years Song” [De afsluiter van het album, die m.i. achteraf overbodig blijkt te zijn]. Wat Willie Henderson in zijn arrangementen met de blazers (7) en strijkers (4) doet, zal niemand ontvallen. Bryan Lee, alias “braille blues daddy”, is een muziek veteraan met grote klasse. De tien nummers op het nieuwe album “Play One For Me”, zijn een goede weerspiegeling van Lee’s kunnen. Lee zingt als een van de besten en zijn Chicago gitaarspel is meeslepend, onderhoudend en af. Voor hen die deze geweldige blues muzikant nog niet kennen, is dit een nieuwe kans. Met Bryan Lee in deze unieke uitgebreide bezetting (met o.a. Kim Wilson en Johnny Moeller!) is dit album een absolute aanrader, die zeker niet zal ontgoochelen en dat niet in je roots collectie mag ontbreken. Eric Schuurmans Line up: Discography: |
|||||||
|
||||||||
.jpg)
