De ster die in de naam van het re-issuelabel van drijvende kracht Felix Huybrechts schuilgaat, is zonder enige twijfel razendsnel aan het rijzen en daar is alle reden toe: Starman hanteert heel duidelijk, naast obscuriteits- ook hoge kwaliteitseisen. Daarvan getuigden reeds de eerste twee volumes van deze “Belgian Vaults”-reeks, al moet het gezegd dat die om totaal onbegrijpelijke redenen toch een beetje onder de radar passeerden. Dat zal met dit nieuwste volume duidelijk niet gebeuren en dat is maar goed ook. Waar voor volumes 1 en 2 uitsluitend in ons vaderlands sixtiesverleden gegraven werd, ligt bij volume 3 de nadruk op de wisszljaren van sixties naar seventies.

Nu wil het toeval dat ondergetekende precies oud genoeg is om dertien geweest te zijn op het moment dat de oudste track van deze compilatie uitgebracht werd en dus is dit de muziek mijner jeugd, al moet ik er meteen aan toevoegen dat het ook toen al niet evident was om dit soort muziekjes toen op de radio te kunnen horen. Het kostte moeite, maar het lukte nog wel en zo kon de jonge ondergetekende al snel kennis maken met bands die vandaag weliswaar tot het collectieve geheugen van de ware muziekfreak-annex-popquizzer behoren, maar verder vaak volkomen ten onrechte in de vergetelheid geraakt zijn.

Neem nu Union Jack, een band uit de Tongerense regio. Nauwelijks twee singles brachten ze uit -hun “Lady Masham” was er een van- voor ze 't voor bekeken hielden, maar die moesten eigenlijk in niks onderdoen voor wat ons vanuit de USA en de UK kwam aangewaaid. Fuzzy, psychedelische gitaarklanken, die we gemeenzaam met Black Sabbath of Yardbirds associëren, werden ook hier bij ons geproduceerd. Wat ik me allang afvraag is of de gitarist die toen Jef Digneffe heette, iets te maken heeft met de Jos Digneffe die als spoorvakbondsman nogal wat naam maakte. Al geef ik toe, dit is geen muzikale oprisping... Ook toen al werd er muziek gemaakt op en rond de taalgrens en daar was Light Fire uit Lessines een mooi voorbeeld van. In die band zat ondermeer Guido Van den Hauwe van de legendarische Clee's Five ende jongens hielden duidelijk nogal van de muziek van Led Zeppelin: stevig gitaarwerk, drums met flink wat effecten er bovenop. Heerlijk om terug te horen.

Ook vertegenwoordigd: Roland and his Bluesworkshop. Jawel, dé Roland van Miek en Roel, maar ook van de Nomaden van de Muziek, van de Rhythm Junks en El Fish, van Sanne en van de Piepkes. Toen al was te horen dan Roland van Campenhout een man van veel muziekjes was. De allereerste single van de workshop, “Your Trip Is Not Like Mine”, was eigenlijk een soort “Cream met mondharmonica”. Volgend dan: Injun Joe, een eenmalig studioproject van twee van de grootste muzikanten die onze nationale scene ooit heeft voortgebracht. Ronny Sigo en Jos Clauwers waren ook de feitelijke ruggengraat van The Jokers en op hun “Someone” klinken de vocals van Rudy Van der Auwera als een kruising tussen Joe Cocker en Jim Morrison. Heerlijke single, ook al vanwege dat indrukwekkende orgeltje... De snelste “ode aan het bier” ooit, komt op naam van The Midgets: hun “The Beer” zou van elke pas ingetreden kloosterling op slag een alcoholicus maken. 173 waanzinnige seconden, maar wel heel knap en zelf voor deze bejaarde ondergetekende een ontdekking.

Dat geldt dan weer niet voor Georgia Brown: een van de bandleden zat destijds in mijn klas op het college en dus ken ik de band en hun twee singles, waarvan Pollution er één was wel, al had ik het in geen tijden meer gehoord. Kant 1 wordt afgesloten door The Invocation, een Gentse band die wat op Wallace Collection lijkt. Hun “Third Letter from the Unwerdorld” was in de jeugdclub waar ik als zestienjarige veel rondhing, geregeld te horen.... Op het gevaar af nostalgisch te worden: dit was minstens even goed als de Hollandse stuff, die we destijds via Brainbox en consoorten wel alle dagen te horen kregen. Onze radopmakers hebben blijkbaar altijd al een soort antichauvinisme gehad....

De B-kant dan: een hele grote naam om mee te openen. The Carriage Company stond oooit op de affiche van Jazz Bilzen en hun, ook al, aan Cream verwante singles, waarvan “In Your Room” één B-kantje was, speelden toen heel vaak, vooral op de RTB. Dat gold zeer zeker ook voor John Woolley & Just Born, een bont Aalsters gezelschap rond aangespoelde Welshman John Woolley, hier aanwezig met een Troggs-cover. “You're Lying” haalde zelfs de top 30 in 1971 en ik mocht vaststellen dat ik het nog zo goed als helemaal kon meezingen. Och...die heerlijke tijd van de autoscooter toch....!

Uit Antwerpen kwam Orange, van wie hier “The Sun” opgenomen is. Dat nummer doet helemaal niet seventies aan: het had perfect vandaag gemaakt kunnen worden, zo ongedateerd klinkt het. Mij volkomen onbekend waren dan weer The Sonny Boys, een band uit de Essense grensstreek, die van naam veranderde en als Splendid ondermeer “Shadow” opnam,dat de prijs voor meest indrukwekkende harmonicapartij mag claimen. Wel heel bekend waren de twee afsluiters: Paul's Collection was destijds onze versie van Blind Faith en naar ik uit de hoesnota's bij deze LP mag vernemen, is frontman Paul Syniawski tot op vandaag actief in de muziekbusiness. Toch maar eens gaan kijken, want destijds was ik er echt wel gek op....

Jess & James, de band van de broertjes Lameirinhas, die kennen we allemaal nog, denk ik. Althans, we kennen “Move” en “Something for Nothing”. Of we kennen “Amsterdaõ” dat ze onder hun latere naam Sail Joia uitbrachten en dat door Johan Verminnen omgedoopt werd tot “'k Voel Me Goed”. Fernando Lameirinhas kom je vandaag nog makkelijk tegen op de podia van de culturele centra hier ten lande: hij speelt tegenwoordig wereldmuziekjes met Portugese inslag. De track “The Question” die deze LP/CD afsluit, is een ongelooflijk mooi staaltje muzikaal vakmanschap en een prachtig voorbeeld van popmuziek zoals ze in de vroege seventies in de Lage Landen gemaakt werd, inclusief uitgebreide blazerssectie en dwarsfluit.

Zo, we zijn er doorheen...en wat zegt dat nu? Dat zegt heel veel: de mensen achter Starman moeten een enorme collectie materiaal in huis hebben of er minstens de toegang toe hebben. Ze hanteren uiteraard hun individuele smaak als een van de selectiecriteria, maar naar mijn mening kan je de samenstellers niet betrappen op enig “kijk eens wat ik in huis heb”-gedrag, nee, ze delven met veel vakkennis en liefde voor muziek een aantal ondergesneeuwde pareltjes weer op, stoffen ze netjes af, zodat de geluidskwaliteit niet minder dan uitstekend is en vooral, ze helpen de luisteraar een stuk van zijn voorbije jeugd weer in te halen. Hulde dus aan Starman Records. Als we nu met z'n allen eens deze en de vorige twee verzamelaars cadeau deden aan wie ons lief is? Dan zouden we flink scoren, zo vermoed ik. Sint en Kerstman zijn niet veraf meer, de lijstjes worden stilaan opgesteld. Ik zou 't wel weten, deze keer!

(Dani Heyvaert)