Twee dertigers, het duo Moreland & Arbuckle uit Kansas, dat aanvankelijk het Delta spoor verkende volgt nu het traject van de Spaanse ontdekkingsreiziger Coronado, op zoek naar de zeven gouden steden die de legende in de prairie van Kansas lokaliseert. De akoestische Delta sound werd vervangen door steviger rootsrock met hier en daar wat Led Zeppelin en country elementen. Elektrische gitaar en driftige harmonica voeren nu de boventoon wat meer past bij de avontuurlijke reis van een Conquistador om het goudgebied ‘Quivira’ te vinden. Gitarist Moreland en harmonicaspeler Arbuckle lijken nu samen met drummer Kendall Newby mee de Rio Grande over te steken in het machtshongerig spoor van de Conquistador. Gruizige gitaarrock, hels harmonicaspel en versnellend drumritme markeren de veroveringstocht waar de duivel, de zonde en bekoring om elke woestijnstruik loert met aan het einde van de reis het terugblikken vanuit het betekenisvolle ‘Time Ain’t Long’.

Soms lijkt het alsof zanger/harpist Dustin Arbuckle uit Wichita verstrikt is geraakt in de ‘post-modern world’ zoals hij op het einde in ‘Modern Boy’ zingt, maar dan in het bezeten ‘Road Blind’ met de harmonicadrift die een Little Walter of Sonny Boy Williams evenaart. Soms is het alsof je het woestijnzand in de harmonicagaatjes hoort knarsen. Als er dan al een rustpunt is dan wordt het een chaotische tussenstop zoals het rockende ‘Stranger Than Most’, waar het verval welig tiert. Alleen het prachtig ‘Red Bricks’ instrumentaaltje met resonator biedt een reële rustpauze als een zuivere ademtocht, tegelijk opbeurend en hunkerend. En ook in ‘Everybody Wants to Rule The World’ van ‘Tears For Fears’ vertraagt het ritme. Volgens de legende zou Coronado in het veroverd land zijn vlag hebben geplant op de plaats waar hij het ganse gebied kon overzien. Het thema van veroveringsdrang, bezetenheid, verdoemenis, vereenzaming en schuld krijgt dan ook een ruime plaats in de voor het merendeel zelfgeschreven songs van het duo Moreland & Arbuckle. Op het driftig rockende ‘Waste Away’ schreeuwt backingzangeres Josephine Howell het uit.

Al twaalf jaar trekken Moreland en Arbuckle nu met elkaar op en hun liefde voor het ganse gamma van blues, rock, roots en soul vertaalt zich in een creatieve samenwerking alsof zij al jammend elkaar voortdurend inspirerende en versnellende duwtjes geven. Alhoewel op dit inmiddels vijfde album hun voorkeur uitgaat naar de elektrische blues toch verwijderen zij zich niet al te ver van de traditie. De boogie ‘Tall Boogie’ met voortsnellende drum en mijn favoriet, het vaag nostalgische ‘Broken Sunshine’, lijken gedrenkt in het dorstlessende water van de Mississippi bronnen. Moreland groeide op in de Coronado-country en hun beider ervaring als wereldreizigers voegden gestaag nieuwe invloeden toe aan hun oorspronkelijke Delta blues. Met het geheel van gruizige gitaarsound, vibrerende harmonica, opjagende drum en harmoniezang voegen zij nu een geheel nieuw groovy hoofdstuk toe aan hun bluesqueeste.

Marcie