Nu zou je denken dat het jonge Belgische Starman label zich uitsluitend toelegt op het heruitbrengen van muziekjes uit eigen land, die verloren dreigen te gaan, denk maar aan de Belgian Vaults-reeks of een de nieuwe Belgian Garage Mania en wat blijkt? Inderdaad, Starman brengt ook hedendaagse spullen uit en deze Rose Room is er daan eentje van.

Rose Room, dat kennen we allemaal als nummer van onder onderen Benny Goodman, is in dit geval de naam van een Schots viertal dat zich toelegt op de swingmuziekjes uit de vroege twintigste eeuw, genre Django en Grappelli. De band bestaat uit violiste Seonaid Aitken, gitaristen Tom Gallagher en Tom Watson en staande bassist Jimmy Moon.

Op deze CD, hun tweede, na het een beetje lauwtjes ontvangen “Somewhere in Roseland” uit 2011, werken ze zich door een ekftal klassiekers uit het genre en dat doen ze, naar mijn gevoel, met veel verve.

Afgetrapt wordt met “Me Myself and I”, van Irving Gordon, maar vooral bekend gemaakt door Billie Holiday, waarna “China Boy” volgt, de echte klassieker van Phil Boutelje, die gespeeld werd door zowat iedereen, van Sidney Bechet tot Django himself. Voor “J'attendrai” is niet veel toelichting nodig: iedereen kent het, zowat iedereen heeft het ook gecoverd, al zijn de meesten van ons opgegroeid met de versie van Rina Ketty. Minder bekend is “Bossa Dorado” van Dorado Schmitt, een relatief jonge gitarist, die de gipsystijl mede in ere houdt. Het nummer kennen we allicht vooral van het Rosenberg trio. “Sweet Sue” van Victor Young en Will Harris, herinneren we ons in versies van de in dit land lichtjes legendarische Francis Bay en de ook niet onbekende Toots Thielemans. Van “Am I Blue”, hoor je versies in huis te hebben van Ethel Waters tot Eddie Cochran en Bette Middler, Archibald Joyce's “Songe d'Automne” zat in Chaplins “Gold Rush”-soundtrack en “deed I Do” stond ook al op het repertoire van Benny Goodman. “Limehouse Blues” werd door Bechet en Reinhardt gedaan, “I'll See You In My Dreams” werd door zowat iedereen gedaan, van Doris Day tot Ella Fitzgerald en afsluiter “It's a Sin To Tell a Lie” kent ook tientallen covers, van Patti Page tot Steve Goodman en John Denver... Om maar te zeggen dat de plaat van Rose Room een beetje een risicovolle onderneming is: songs coveren die een dergelijke bekendheid genieten, da's vragen om vergelijkingen met de oudere versies.

Laat ik u meteen geruststellen: de Schotse vier brengen het er bijzonder goed van af: ze slagen er in om nummers die bijna eeuwelingen zijn, voldoende nieuw leven in te blazen en ze net die twist mee te geven, die nodig is om je als luisteraar niet in nostalgie en heimwee te laten vervallen. Ik zag de band nooit live, maar iets zegt me dat een avond Rose Room een hele leuke bedoening kan zijn: ze spelen erg goed, de zang van Aitken is excellent en de repertoirekeuze is simpelweg vlekkeloos.

Is dit vernieuwend? Nee, niet echt, maar stellen we ons die vraag bij elke nieuwe Brahms of Beethovenvertolking? Ik dacht het niet. Hier krijg je elf erg goed gebrachte oudjes, die zorgen voor veertig heel fijne luisterminuten. Voor mij moet dat absoluut niet meer zijn. Reken daar nog bij, dat dit ook nog eens heel radiovriendelijke versies zijn en je weet dat Starman er weer knal bovenop zit. Heel mooie, leuke plaat. Voilà!

(Dani Heyvaert)