Eigenlijk bestaan ze nog maar een kleine drie jaar maar desondanks laten ze een doorleefde indruk na. We hebben het over The Wicked Mercy een band afkomstig uit Ottawa. Op hun eersteling, een titelloos album met negen nummers, geschreven door de band zelf of door een paar bandleden leggen ze de focus op een harde, rauwe, krachtige sound. Ze wisten indruk te maken het befaamde Ottawa Blues Festival en we begrijpen na beluistering van hun debuut probleemloos waarom.

Alhoewel we bij de eerste nummers wat argwaan koesterden. Opener “God Knows” mag dan wel uitstekend gitaarwerk laten bewonderen van Case Bakker, de vocalen lijken ons wat schreeuwerig over te komen. Ook de tweede track kan ons niet echt boeien. Niks mis met de songs an sich maar wel niets speciaals. Harde bluesrock die tegen de hardrock aanschuurt hebben we al wel genoeg gehoord.

Maar bij de derde song “Gypsy Jazz” hebben ze onze aandacht volledig vast. Deze track lijkt een , zeg maar balkan-of zigeunersong waarin de vioollijnen lijken vervangen te zijn door elektrische gitaar is niets minder dan briljant. Gedurfd, eigenwijs en verdomd inventief. De retestrakke drumpartij van August West en de fantastische tempowisselingen erin maken van dit nummer alvast een eerste hoogtepunt.

De valse trage “Lost Boy” is een tweede knaller want we zwijgen liever over de hardrock song die net ervoor de revue was gepasseerd. Ik wil graag nogmaals herhalen dat er niets mis is met de muzikale kwaliteiten van de band. Integendeel zelfs maar uit de band springen met die sound doen ze niet. We hebben het wel voor hun tragere, minder schreeuwerige songs. Het afsluitende trio bijvoorbeeld, daar hadden ze wat ons betreft een volledig album mogen mee vullen.

Ok je kan moeilijk verwachten dat songs die druipen van woede, verraad of pijn niet met volle overgave en passie gespeeld en gezongen worden maar toch. Als hun gezonde agressiviteit zich vertaalt in songs als “Just Like Her” en “Running Away”, staan we op de eerste rij om dit toe te juichen. Het absolute hoogte punt situeert zich op het einde. Meer dan vijf minuten puur genieten van het fantastische “Into Your Hands”. Een kippenvelnummer waar de applausmeter ongeziene hoogte bereikt.

Het is dat soort, tragere, nummers dat je naar de plaat achteraf zal doen teruggrijpen. En maar goed ook want het album lijkt te groeien bij iedere beluistering. Deze stomende release had nood aan dergelijke adempauzes om volledig in onze gratie te belanden. En trouwens vijf absolute aanraders op negen nummers is niet slecht te noemen. Wij hebben al veel platen gerecenseerd die dit aantal niet halen. Als ze op hun volgende release dit aantal weten op te krikken is er een topper bij in de Bluesrockwereld. Op hun website kan je “God Knows” gratis downloaden. Ik zou hen graag eens live aan het werk zien, misschien u ook na beluistering.

Luc Meert