Jawel, het is weer eens zover: de straffe kerels van Starman Records, het label van bij ons dat haast vergeten muziek van bij ons voor volledige vergetelheid probeert te behoeden, staat er alweer en deze keer met een echte cult classic.

Die status verwierf de enige LP van Freckleface zowel doordat ze de eerste echt opgenomen klanken van Le Chevalief Arno “Charles” Hintjens bevat, als door de split van de groep, nauwelijks enkele weken na de opname van deze plaat en -ook niet te versmaden-, doordat van de toendertijd 1000 geperste exemplaren, er nauwelijks 300 een koper vonden.

Nee, ik ben geen lid van die club van 300, al heb ik al jaren een cassette in huis, waar een hele goeie slechte vriend, die de LP wel heeft, mij een kopietje van het kleinood bezorgde. Niet dat ik het erg veel gedraaid heb, maar toch: ik kon zeggen dat ik de vijf nummers van de LP kende en u begrijpt dat ik nu heel erg opgetogen ben met deze heruitgave op CD.

Niet zozeer omdat het een onvergetelijke plaat zou zijn: daarvoor is de kwaliteit van de  songs te ongelijk. Evenmin omdat je steil achterover zou vallen van de digitale behandeling die de muziek voor deze heruitgave heeft ondergaan: daarvoor is de basisopname te vlak en zelfs met de meest moderne middelen kan ja van een ezel geen koerspaard maken.

Nee, ik ben blij omdat ik door deze heruitgave enkele woekeraars in hun handeltje gedwarsboomd zie. Op platenbeurzen of op Internet-tweedehandszaken, zie je de meest waanzinnige prijzen gevraagd (en geboden) worden voor een van de ooit onverkochte LP's en daar word ik een beetje onwel van. Dàt gat wordt dus alvast dichtgereden door deze heruitgave.

De muziek dan: zoals al gezegd -en zoals het destijds gebruikelijk was-: slechts vijf nummers, die samen toch de veertig minuten benaderen. Drie van de nummers worden gezongen door bassist Paul Vandecasteele, de overige twee (“Trouble In Mind” en “Hold Your Hand”) door Arno Hintjens. Over de bijdrage van bassist Vandecasteele kunnen we kort zijn: de man legde heel fraaie baslijnen neer, maar als zanger zal hij niet meteen de geschiedenisboeken in gaan. Arno daarentegen, laat daar en toen (we schreven 8 mei 1972) al horen dat hij indrukwekkend veelzijdig en getalenteerd is: zijn mondharmonica-uithalen en zijn bijzondere frasering als zanger, die hem later in zoveel gedaantes meer dan zichtbaar en hoorbaar zouden maken, waren toen al heel nadrukkelijk aanwezig.

De grote man van deze plaat is wat mij betreft Paul Couter, de latere helft van Tjens Couter, die enkele heel straffe toertjes uit zijn snaren plukte. Besef wel: dit dateert van meer dan veertig jaar geleden en het is dus per definitie gedateerd, waarmee ik bedoel dat je te verwachten mix van blues en progrock krijgt, maar je kan de muziek ook vandaag nog perfect beluisteren, als je de opnametijd in het achterhoofd houdt. Plus de omstandigheden: niks professionele studio, maar de refter van het Gentse Sinte Barbaracollege. De opnameploeg was, zo leert mij de bijgeleverde informatie, vooral bezig met het registreren van kinderkoren. Dat is duidelijk wat anders dan wat we vandaag verwachten van rockmuziek en toch blijft de muziek overeind. Al helpt het, als je, zoals ondergetekende, de vijftig al even gepasseerd bent en dus ook een snuif nostalgie kunt toevoegen aan wat je echt hoort. Nog even vermelden dat de intussen ronduit legendarische Danny Willems ook toen al voor de fotografie zorgde.

Samengevat: absoluut verantwoorde heruitgave van een vergeten hoofdstukje uit onze vaderlandse muziekgeschiedenis, waarin een paar van de hier spelende jongelui later niet helemaal onopgemerkt zijn gebleven.

(Dani Heyvaert)