Wellicht lopen we voor één keer een tikkeltje achter de feiten aan, maar omdat het in deze kolommen draait om de muziek en niks dan de muziek, blijft, zelfs een half naar na de release, een LP als deze een absolute must om in de schijnwerpers geplaatst te worden.

“Het Geheugen van de Belgische Muziek”, dat lijkt de bijnaam van Starman Records te zijn en deze aflevering in dat feuilleton is zondermeer cruciaal. Immers, weinig bands waren zo betekenisvol in het op de kaart zetten van rock en psychedelische muziek in de hippiejaren, als The Shakes, de band rond de Brusselse Fransman Alain Verdier en zijn Ketse stadsgenoot Danny Lademacher, die we later, zoals de geschiedenis ons zou leren, links en rechts nog zou opduiken als gitarist-par-excellence in ensembles als Kleptomania, de Radio's van Bart Peeters en vooral Herman Brood's Wild Romance.

The Shakes speelden veel live in hun korte net-niet driejaar durende bestaan van begin 1967 tot 1969 en alles samen genomen, brachten ze slechts twee singles uit. Die staan dan ook op deze LP, die niks minder en niks meer is dan een bijna exhaustief carrièreoverzicht van de groep. Die singles schijnen vandaag fel gezocht te zijn. Ik mag me gelukkig prijzen, want mijn niet eens zo indrukwekkende kast(je) bevat zowel “Dust My Blues/Come On-a My House” (1967) als “Shoot Me Baby / You've Got To Hide Your Love Away” (1968). Beide aangeschaft in de Brusselse “Maison Bleue” en dat enkel en alleen omdat ik op de RTB-radio die geweldige cover van de hierboven vermelde Beatles-song had gehoord. Sommige dingen zijn géén toeval....
De A-kant van de LP wordt opgevuld met drie livesongs: een cover van Charles Browns “Driftin' Driftin') en twee songs van het kernduo Lademacher/Verdier, “On The Way Side” en “The Mother Road”.

De tweede kant is heel speciaal: een cover van Donovan's “Season of the Witch”, uit dezelfde Brusselse livesessie als de hierboven vermelde drie en een heel lang, heel experimenteel nummer “Ayahuasca”, geschreven en gespeeld voor een film, die ook niet meteen de geschiedenis der groten is ingegaan. De muziek echter is bijzonder knap en toont ten overvloede aan welke gitaargigant Dany Lademacher eigenlijk is.

Dit is, beste lezer, een heel knap tijdsdocument. Dit is de muziek, die in België het pad effende voor alles wat later van enige betekenis was, van Jenghiz Khan tot The Wallace Collection en Irish Coffee en alles wat er tussenin zat. Niet louter nostalgie, wat mij betreft, nee, dit blijft ook na 45 jaar uiterst beluisterbaar en vooral: het toont aan dat minderwaardigheidcomplex waar we hier toch onder te lijden hadden in de sixties en seventies, eigenlijk nergens voor nodig was.

Ten zeerste aanbevolen dus! Geen idee of deze release, die er eigenlijk kwam voor de Record Store Day van 2013, in grote aantallen beschikbaar is, maar dit is het soort LP's dat de heraanschaf van een platendraaier rechtvaardigt!

(Dani Heyvaert)