Dames en Heren, jongens en meisjes, let nu héél goed op! Op Starman Records, het Antwerpse label van Felix Huybrechts, de man die meer dan prettig gestoord is en die ons al hele fijne dingen offreerde, als de drie Belgian Vaults-volumes, de compilatie van de muzikale nalatenschap van Danny Lademachers “The Shakes” en de Best of “Belgian Garage Mania” uit de schatkamers van JP Van, heeft een nieuw wapenfeit gepleegd: ze brengen haast onvindbaar werk van Roland weer uit en geef toe...Roland, dat is toch een Instituut?Ook al werd zijn familienaam op de originele versie tot “Campenhout” herleid, zonder “Van”.

Vooraf even een misverstand uit de weg ruimen: zelfs bij mensen die ik ken als nogal fervente Roland-volgers, leeft het idee dat “Snowblind” een soort ongekende allereerste elpee is van de muzikale wereldburger die we heel lang geleden allemaal leerden kennen met zijn Bluesworkshop. Niet dus: “Snowblind” is eigenlijk de vijfde elpee van Roland. De eerste versie dateert uit 1981 en ze verdween op redelijk mysterieuze wijze compleet tussen de plooien der muziekgeschiedenis. En dat vindt deze jongen bijzonder jammer.

Waarom dan wel? Wel, laat ik het compact houden: deze plaat is noch min noch meer de embryonale versie van de wereldmuziek die Roland de voorbije 10 jaar heeft uitgebracht. Grotendeels instrumentaal, begeleid door muzikaal erg schoon volk als Jean Blaute, Firmin Timmermans en Yvan “Ket” De Souter,-hoe zou het nog zijn met die mens?- maar vooral heel erg zichzelve zijnde: indrukwekkend op al wat snaren heeft, met een muzikaliteit, die werkelijk geen grenzen kent.

Dat Roland ooit aan de rol zou gaan met Wannes, het stond gewoon in de sterren geschreven en deze plaat is daar een bijzonder fraai voorbeeld van. Je hebt zowel de iets etherischer nummers als “Stars Above Kinsale”, een erg levendige herinnering aan de tijd die Roland met Rory Gallagher doorbracht, als het aan Leo Kottke herinnerende “Whirling” -dat het dankzij Roel Van Bambost, de eerste echte broodheer van Roland- nog tot herkenningstune van het BRT-filmprogramma “Première” schopte. Er is “Isabelle, I Wish You Well”, dat al wel eens opdook op een carrièreoverzicht, en er is, spelfout inbegrepen, de naar Dylan refererende “Lewis Carrol Photographic Young Girl Fairy Tail Blues”...

Ik ben onvoldoende beslagen in de historiek der paden die Roland in de voorbije vijftig jaar bewandeld heeft, maar ik weet wel dat deze LP er toen kwam, nadat we vijf of zes jaar totaal niks van hem gehoord hadden. Was hij toen de Aziatische toer op? Ik zou 't niet weten, maar voor een vroege fan als ik was “Snowblind” destijds een heraanknopingspunt. Waarmee gezegd is, dat ik de originele versie gelukkig in de kast heb staan. Maakt dat mij minder blij met deze heruitgave? Je zou kunnen denken van wel, want zo wordt mijn origineel minder waard. Niet dus: dat origineel heb ik in de loop der jaren zo vaak op cassette gekopieerd, dat het welhaast versleten is. Deze heruitgave komt dus ook voor mij precies op tijd.

Daarenboven is deze, net als die van The Shakes, een heruitgave die moeiteloos voldoet aan de standaard die Starman, wat mij betreft, altijd zou mogen aan houden: obscuur, ja, kwalitatief belangrijk: absoluut. Ik kan dus alleen maar met pluimen gooien, want dit beantwoordt aan de essentie: muziek, die verloren dreigt te gaan, toch voor het nageslacht bereikbaar houden. Hulde, alweer, aan Starman. En aan Roland, wiens hedendaagse Piepkesbestaan ik een zaligheid vind voor mijn kleinkinderen. Die hebben daar ook recht op!

(Dani Heyvaert)