Midlake is dood, lang leve Midlake! Zo kan je het het best stellen na de eerste beluistering van het nieuwe album "Antiphon " van de het indie collectief uit Denton, Texas. In plaats van zich te wentelen in verdriet na het vertrek van hun zanger-frontman Tim Smith, hebben de resterende bandleden onder leiding van hun nieuwe frontman, zanger-gitarist Eric Pulido, deze schokkende gebeurtenis omgebogen in creativiteit waaruit een verfrissend nieuw album groeide. Midlake neemt dus met "Antiphon" een nieuwe start, maar weet verrassend genoeg steeds hun herkenbare sound te behouden die echter meer de rock kant opzoekt dan hun folk zijde belicht, die we hoorden op hun vorige album "The Courage Of Others". Nieuwe paden worden met succes bewandeld en dit opent tevens perspectieven voor de toekomst.

Het was niet enkel schrikken voor de overblijvende leden van Midlake toen hun frontman Tim Smith zijn groep de rug toekeerde, ook wij en de rest van de wereld reageerden met verbazing. Twee jaar intensief toeren met "The Courage Of Others" eiste echter zijn tol en wanneer je dan met hoge verwachtingen de studio induikt en je aanvoelt dat er iets mis zit, moet je conclusies trekken. Gelukkig betekende zijn vertrek niet de doodsteek voor Midlake zelf en besloten de resterende bandleden het succesverhaal door te trekken. Het goed gevoel tussen de muzikanten was er nog steeds en dat hadden ze al opgemerkt tijdens een instrumental die ze inspeelden bij hun vorige opnamesessies en waaruit op "Antiphon " het knappe nummer "Vale" vloeide. Deze song toont werkelijk het magische vijftal Eric Pulido, Paul Alexander, Eric Nichelson, Jesse Smith en Joey McClellan op de top van hun instrumentale en compositorische kunnen, met een nummer dat heerlijk wervelt tussen dramatische psychedelica van Pink Floyd, stomende rock en mijmerende klassiek en folk. Dit nummer is ook het kantelnummer, waar de plaat even tot rust komt na vier meer rock getinte songs, die één voor één even vlot in de oren klinken als aan je huid blijven kleven. De harmonische zangpartijen primeren nog steeds en in dit opzicht is de naam "Antiphon " goed gekozen, een Grieks woord voor een beantwoorde zangpartij.

Het titelnummer en rockende opener “Antiphon” profileert zich dadelijk als één van de toppers van het album en de prominente aanwezigheid van elektrische gitaren springt dadelijk in het oog, samen met een spannende percussie en bas. De complexe hypnotische sound en ook de gekende knappe meerstemmige zang is nog steeds aanwezig, met een Eric Pulido die als frontman een waardig vervanger voor de slepende stem van Tim Smith betekent. De opvolger “Provider” drijft dan weer op knappe orgeltonen afgewisseld met heerlijke gitaaraccenten en weer die hakkende percussie die het nummer meer tempo geeft. De jongens van Midlake hebben duidelijk geen heimwee naar het verleden en rijgen de catchy songs aan elkaar, zoals het op mysterieuze keys en elektronische drum startende “The Old And The Young”. Ook “It’s Going Down” klinkt ondanks zijn donkere titel opgewekt melodieus en laat de eerste barokke klavecimbeltonen weerklinken. Het tweede deel van de plaat brengt ons een Midlake dat tot rust komt en even refereert naar het verleden in het op dwarsfluit en akoestische gitaar trippelende “Aurora Gone”, met de woorden “Building Our Own With Those Who Join Us”. Het wordt ook allemaal wat meer experimenteel in compositie zoals het in hun geliefde psychedelische seventies sferen badende “Ages” en “Corruption”, waar het heerlijk genieten is van de instrumentale details. Het album sluit af met een vijf minuten durende, epische reprise van “Provider”, die knap in een soundtrack zou passen en je laat meedrijven op een briesje van dwarsfluit, strijkers, harp en twinkelende percussie, terwijl Eric Pulido overtuigend declameert “Provider, Carry On”. Met die laatste zin maakt hij tegelijk onze dromen waar, want met “Antiphon” heeft Midlake met succes een nieuwe start genomen, na een al roemrijk verleden en mogen op dit elan voortgaan.

Yvo Zels