Met dit album wou Johnny Rawls zijn mentor O.V. Wright in herinnering brengen die in 1980 aan een hartinfarct bezweek. Hij slaagde daarin met de grootste onderscheiding want na het beluisteren van alle songs, die ook op het setlijstje van de soulzanger uit Tennessee stonden, ga je inderdaad op zoek naar nieuwe informatie en de muziek van deze soulman, die ondanks dat hij vergeleken wordt met Otis Redding, Marvin Gaye en Bobby Womack toch in de vergetelheid dreigt te geraken. Rawls, die zelf al een dozijn platen op eigen naam uitbracht, vertolkte sommige van O.V.’s songs reeds op vorige albums zoals o.m. op ‘Ace Of Spades’, dat in 2010 een Blues Music Award kreeg in de categorie ‘Best Soul Blues Album of the Year’. Maar dit ‘remembering’ album wijdt hij nu integraal aan O.V. Wright, voluit Overton Vertis Wright, geboren op 9 oktober 1939, die in 1967 het fantastische album ‘Eight Men, Four Woman’ uitbracht met pakkende southern soul.

Het is nu Rawls die deze song vertolkt met het vuur van iemand die de vlam van de herinnering brandend wil houden. Ook Otis Clay, de Soul King of Chicago, neemt deel aan deze huldeblijk ten aanzien van de betreurde soulzanger die geen 42 zou worden. Hij zingt op drie tracks, op ‘Into Something (I Can’t Shake Loose)’, ‘Nickel And a Nail’ en ‘Blaze Of Glory’. Alleen deze laatste is een originele song, als het ware een Anthem geschreven door Rawls en Bob Trenchard, bassist bij ‘The Rays’. Rond soulzanger Rawls scharen zich immers ook de ‘The Rays’, de huisband van Catfood Records, met gitaar, blazers, piano en ritmesectie. De ‘Iveys’, twee zussen en hun broer, zorgen voor het backing koortje. De getalenteerde en veelzijdige Rawls, bluesman uit Mississippi, tevens producer, is inmiddels wèl de zestig gepasseerd. In de jaren zeventig begeleidde hij O.V. Wright als gitarist. Hij producete ook dit album, opgenomen in de ‘Sonic Ranch Studios’ in Tornillo, Texas. Daarop herneemt hij negen memorabele songs die zijn muziekmaat ooit opnam of vertolkte, waaronder de aangrijpende ballade ‘Eight Men, Four Woman’ met een omzwachtelend koortje.

De songs gaan over relaties, de liefde -‘Don’t Let My Baby Ride’- of het zoeken naar de zingeving van het leven, zoals op het spirituele ‘I’ve Been Searching’. De koperblazers en het koortje geven extra power aan de gevoelsgelaagdheid van de songs. Het schijnt dat Rawls uit een soort piëteit aanvankelijk moest overtuigd worden tot dit tribuut. Dat radioman Bil Wax hem daartoe aanspoorde mag in alle opzichten een geluk heten, want anders was de southern soulmuziek van O.V. met prachtsongs als o.m. het expressieve ‘Precious, Precious’, het introspectieve ‘Poor Boy’ en vooral het door blazers gestuwde ‘Nickel And a Nail’ mogelijks ondergesneeuwd geraakt tussen al het nieuwerwetse elektronisch bluesrockend geweld. Al klinkt ook Johnny Rawls eigentijds wanneer hij op zijn eigen ‘deep south’ soulvolle wijze en met intense inleving ‘Blind, Crippled and Crazy’ vertolkt, mogelijk terugblikkend op de tijd toen hij naast zijn vitale vriend O.V. op het podium stond.

Marcie