Matt Waldon is de artiestennaam van een muzikant afkomstig uit Noord Italië. Aldaar begon hij met te spelen in een “Tribute To Ryan Adams” band. Hij toerde ook met Neal Casal in zijn vaderland. Nu maakt hij zijn eerste plaat met 10 originals op. Voor deze plaat kreeg hij hulp van enkele van zijn vrienden: Reto Burrell (de onderschatte Zwitser), Cesare Carugi (hier enkele weken geleden bejubeld), Caitlin Cary (ex Whiskeytown) en Kevin Salem. Ongetwijfeld zijn dit enkele van zijn helden wat wijst op de waardering ze hebben voor deze man. Op deze plaat krijg je een soort van Americana te horen die heel toegankelijk is en een beetje een laid back gevoel geeft. Het doet me soms wat denken aan de weidse geluid van Hank Shizzoe. Matt zingt in vlekkeloos Engels de songs.

De plaat gaat echter van start met een instrumental die de luisteraar op het verkeerde been zet. “Like A Secret” is een bluegrass instrumental van anderhalve minuut waarbij Matt alle instrumenten op zich neemt. Daarna gaan we het Americana bad in. Je krijgt enerzijds de pure Americana songs waarbij het tempo en de roots duidelijk aanwezig zijn. Knap is zo het gedreven “Dirty Roads” met knappe mandoline en harmonica. De titelsong van de plaat is een rocker zoals zijn voorbeeld Ryan Adams ze maakt met hier knap vioolspel van Caitlin. In hetzelfde midtempo is “Promises” een knappe song die ruimte laat aan de gitaar om deze mooi in te kleuren. Op het einde van de plaat is “Can You Feel The Silence” een gedreven song die doet denken aan de BoDeans: twinkelende gitaren, knappe samenzang en de nodige angeltjes om de song interessant te maken. De hevigste song van de plaat is echter “Sad Song” dat een duister Stones kantje koppelt aan een JJ Cale laid back gevoel..

Daarnaast zijn er enkele nummers die ergens tussen een ballade en een trage song zwerven en die, door het duet met enkele mooie damesstemmen aan een Damien Rice of David Gray doen denken. Zo is op “I Know” de tweede stem van Paloma Gil. De song heeft een mooie piano intro die daarna de song samen met de ukelele van de nodige inkleuring voorziet. Maar het is vooral die smachtende stem van Paloma die de song een meerwaarde geeft. Voor mij de beste song van de plaat. In “Born To Be Alone” speelt de lapsteel de hoofdrol, met knappe samenzang met Caitlin. Voor mij is dit een knappe tweede op deze plaat. Op “Nasty Mind” is de hemelse stem van Paloma Gil terug te horen. De afsluiter van de plaat is de vermoedelijke single “Will”. Een rootssong met een prominente viool om te starten, een heerlijk duet met Paloma Gil dat klinkt als een slaapliedje.

Ik had voor deze plaat geen vermoeden dat er in Italië ook mannen waren die hun hart aan de wortels van de muziek uit de VS verloren hadden. Maar we hadden al enkele bluesmannen uit Italië gehad, dus waarom zouden ze het ook niet kunnen in dit genre. In elk geval: voor mij is deze jonge artiest een ontdekking die ik iedereen die het werk van genoemde namen in deze bespreking kan aanraden. Te volgen debutant.

(Lisael)