Ondanks het grote aantal nieuwe releases toch maar weer eens aandacht voor een plaat van de stapel. "Empty Roads" van de zanger, songwriter en gitarist, Dan Bubien uit Pittsburgh, Pennsylvania, ligt hier volgens mij al enkele weken op. En dat terwijl ik bij eerste beluistering van de plaat moest denken aan John Mayer of toch op zijn minst aan Little Feat in een aantal tracks. Het is tijdloze muziek die herinnert aan een aantal grote bands uit het verleden zoals het juist vermelde Little Feat, maar ook de vergelijking met John Mayer gaat zeker op. Dan Bubien maakt op "Empty Roads" misschien muziek die al eerder is gemaakt, maar het klinkt allemaal zo onweerstaanbaar lekker dat je dit Bubien en zijn band snel vergeeft.

Dan Bubien werkt op dit album met de gerenommeerde producer Jay Dudt, die albums produceerde van onder meer Dave Matthews, Pat Metheny, Spyro Gyra, Johnny A., John Scofield, The Count Basie Orchestra, LL Cool J, Herbie Hancock, Richie Sambora, Chick Corea en Ramsey Lewis. Zo’n beetje het volledige pantheon van de rootsmuziek dus. Met "Empty Roads" lijkt Bubien zijn zinnen erop gezet te hebben ook tot de eregalerij van rootsgoden te worden toegelaten. Nu is Bubien een begenadigd gitarist, een talentvolle liedjesschrijver en een uitstekende zanger, dus hij voldoet aan alle kwalificaties. Het enige dat nog ontbreekt is naambekendheid. Nu zou zijn debuutalbum "Empty Roads" daar best kunnen voor zorgen en aanspraak maken op een titel, want de Blues Society van Pennsylvania heeft hem voorgedragen om hun in 2014 te vertegenwoordigen tijdens de internationale Blues Challenge in Memphis, TN., en dat zou best eens kunnen lukken want "Empty Roads" klinkt veel meer als een ouderwetse singer-songwriterplaat.

Overigens niet per definitie ouderwets in de negatieve zin van het woord, want zowel de liedjes als de productie van Jay Dudt hebben een tijdloze kwaliteit. Toch is het niet ondenkbaar dat jonge fans van Bubien de soulvolle aankleding van zijn nieuwe werk als belegen of zelfs als achterhaald beschouwen. Het zal aandachtige luisteraars opvallen dat de productie en de arrangementen de voornaamste factoren zijn op deze plaat. De lijzige stem en het subtiele gitaarwerk van de man zijn zo karakteristiek dat de liedjes telkens anders moeten worden ingekleurd om te voorkomen dat het een grijze massa wordt. Dat blues het belangrijkste bestanddeel van de muziek van Dan Bubien is zal niemand verbazen, maar ook soul, rock, funk, roots, reggae en zelfs Motown-achtige R & B zijn belangrijke ingrediënten in de muziek op "Empty Roads". Ondanks de aanwezigheid van flink wat virtuoze muzikanten verzandt de muziek van Bubien nergens in muzikale spierballerij. Bubien maakt warmbloedige, energieke en dynamische muziek met een kloppend hart en verpakt deze muziek in songs met een kop en een staart.

De plaat begint met de funky, Little Feat-achtige titeltrack, en er is nog meer funk in het daaropvolgend "Fight Club" met Andy Taravella op drums, Gary Ripper op bas, Timmy Mabin op keyboard, Jonathan Vallecorsa op gitaar en als speciale gast, Eric DeFade op sax, maar begint pas echt bij de blue eyed soul van "Crazy Days", de 12 bar shuffle "Exile Blues" tot de Little Feat invloeden terug verschijnen in "To Youngstown". Na het rustige "Brother", een track waarin Bubien werkelijk in topvorm is en waarin zijn kenmerkende schrijfstijl in terugkomt is "Dizzy Eyes" een uptempo R & B track met het nodige blaaswerk en backing vocals dat dit nummer nodig heeft als Dan roept over de leugens en bedrog van een verslaafde, wetende dat "dizzy eyes never lie". Los van de daaropvolgende tracks, "Irony", "Keep Love In Mind" en "Love Games", denk hierbij aan Daryl Hall of een Smokey Robinson, meer radionummers dus is "Empty Roads" toch vooral een fijne luisterplaat van een serieuze muzikant, die zijn roots niet verloochent in de afsluitende track, "Sniper". Het album eindigt daardoor met een heel ander gevoel dan met de voorgaande songs. Met dit bluesy nummer neemt Bubien de luisteraar terug in de tijd, naar het begin van de blues, en weet er tevens een verontrustend verhaal bij te vertellen.

De liedjes op "Empty Roads" zijn verfijnd, delicaat en bovenal relaxt. In eerste instantie is zijn debuut vooral een aangename plaat met nostalgisch klinkende muziek, maar met deze omschrijving doe je Dan Bubien uiteindelijk toch tekort. Dan Bubien vermengt niet alleen op geheel eigen wijze uiteenlopende invloeden uit een aantal decennia rootsmuziek, maar grossiert ook in songs die zich kunnen meten met die van de allergrootsten in het genre. "Empty Roads" is een tijdloze en eigentijdse rootsplaat die beter en beter wordt. Dat ik de plaat weken heb laten liggen is dan ook niet goed te praten. Maak niet dezelfde fout als ik en ga zo snel mogelijk op zoek naar de rootsplaat die voorlopig niet zomaar te overtreffen is: "Empty Roads" van Dan Bubien.