Matt the Electrician aka Matt Sever is naast zijn thuisland voornamelijk bekend in Canada, Japan, Scandinavië en Nederland waar hij via zijn Nederlandse distributeur Lucky Dice regelmatig op tour komt. Matt the Electrician, voor sommigen een held, voor anderen een onbekende. Voor mij een held uit Austin, Texas, die kampvuur/indie muziek brengt waarbij je telkens weer iets nieuws ontdekt. Zijn nummers zijn zo gelaagd en inhoudelijk zo onderbouwd, dat je ze bijna letterlijk kan pellen en ontleden, waarbij we steeds moeten gaan geloven dat Matt the Electrician over letterlijk alles een liedje kan schrijven. Matt behoort tot het soort goedbewaarde geheimen die eigenlijk geen geheim meer zijn. Elke rechtgeaarde liefhebber van het intiemere werk heeft de man immers al lang aan de borst gedrukt. Hierbij denken we dan aan zijn eerder goed ontvangen albums: "One Thing Right" (2007) en "Long Way Home" (2004) maar ook zijn laatste twee studioalbums "Animal Boy" (2009) en "Accidental Thief" (2011).

2013 is echter het jaar van Matt want met zijn nieuwste album "It’s A Beacon It’s A Bell", zal hij eindelijk ook bij een groter publiek bekend gaan worden. Matt is een multi-instrumentalist. Hij bespeelt verschillende instrumenten zoals gitaar, banjo, ukelele tot piano, xylofoon, cajon en zelfs trompet. Echter op zijn nieuwe plaat is het alleen Matt en zijn gitaar. De elf liedjes vormen dan ook het intieme album, de perfecte introductie tot het werk van de man. Waar hij met zijn vorige albums bij muzikale veelvraten werden omschreven als een jonge Paul Simon, weet hij op het nieuwe album de fijnproever te verwennen met uitgediepte pareltjes, al blijft die vergelijking met Paul Simon nog steeds. Muzikaal blijft alles even snor zitten, zij het dat het deze keer ietwat overzichtelijker is. Onze gewezen elektricien, maar nu fulltime muzikant is gezegend met een verbluffend intieme, geruststellende stem. Hij hoeft geen moment sentimenteel uit te halen om toch emotioneel raak te schieten. Het is een stem die beperkingen kent, niet alleen van hemzelf, maar ook van de omringende wereld. In zijn stem weerklinkt een berustende, maar montere doorleefdheid, van iemand die zich niet gek laat maken, maar tegelijk vrij is van cynisme.

Na drie nummers waren we dan ook verkocht, woorden schieten te kort om de rest van het album te schetsen: breekbaar, intimistisch, hoopvol, eerlijk,…dit is een album dat je moet ondergaan. De grote kracht van Matt ligt in de eenvoud die hij in zijn nummers weet te leggen. Nu eens ingetogen, dan voluit gaand ademen ze allen eenzelfde sfeer uit. Voorzichtig en behoedzaam besluipen ze de luisteraar om langzaam maar zeker het hart in te palmen. Zulke songs zijn showcases voor Matt's uitzonderlijke inlevingsvermogen en zijn flair voor alledaagse, liefdevolle, rake details, die hij deelt met de dames van Dala, Amanda Walther en Sheila Carabine, in het afsluitende "Suitcase" waar zij voor vocale ondersteuning zorgen. Ook Sheila Carabine neemt deze taak op zich in het nummer "Arkansas", iets wat deze songs meer kleur geven tussen al deze "stripped down" songs.

"It’s A Beacon It’s A Bell" is weeral Matt's negende album, waarmee de troubadour aantoont dat het concept nog steeds prima werkt. Hierbij valt toch vooral op dat het de minimale invulling is die voor maximaal resultaat zorgt. Maar het is toch vooral de, tot op het bot uitgeklede, eenvoud die deze nieuwe plaat  zo speciaal maakt. Zo is het donkere "Muddy Waters" een absoluut hoogtepunt. De melancholie en de droefheid van het bezongen verhaal klinken door in de teneur van het nummer en zo schetst Matt the Electrician keer op keer auditieve verhaaltjes die hij vervolgens voorziet van ingetogen pracht.  Matt's typische stem snijdt gewoon door merg en been en hij slaagt er perfect in om in eenvoud prachtige liedjes te produceren.