De titel “Make My Head Sing”, van het derde album van de nog steeds piepjonge, vijfentwintigjarige singer-songwriter uit Kent, Ohio, Jessica Lea Mayfield spreekt letterlijk boekdelen. Het meisje dat ons al in 2008 zodanig verraste met haar intieme debuut, “With Blasphemy So Heartfeld”, dat we prompt een interview met haar aanvroegen, vond in een meer gepolijst maar donker klinkend “Tell Me” een waardige opvolger, maar gooit het op haar derde album “Make My Head Sing” compleet over een andere boeg. Werden de twee vorige albums geproduced door streekgenoot Dan Auerbach, wiens bewondering ze won door haar backing vocals bij The Black Keys, dan neemt Jessica vandaag de touwtjes zelf in handen met echtgenoot Jesse Newport. De grootste verrassing blijkt echter de nieuwe sound met zwaar overstuurde elektrische gitaren die in tegenstelling van wat men zou denken,  perfect bij haar desolaat klinkende, hoge vocalen past. Jessica Lea Mayfield en een vet overstuurde bariton gitaar blijken op “Make My Head Sing” een perfect match te vormen.
Muziek zit bij de Mayfield’s letterlijk in de genen, als je weet dat Jessica opgroeide in een rondreizende bluegrass familieband met haar ouders, One Way Rider, waarmee zij al op achtjarige leeftijd het podium deelde. Gitaar spelen leerde ze van haar broer-artiest David Mayfield, die haar ooit op gitaar begeleide, maar vandaag zijn eigen ding doet in een ander succesverhaal The David Mayfield Parade. Dat David Mayfield voor zijn zus de perfecte leermeester op gitaar was, mogen we meermaals bewonderen op dit tien zelf geschreven nummers tellend album.

Jessica Lea Mayfield is altijd een die hard fan geweest van Foo Fighters en in de eerste plaats van David Grohl. In dit opzicht is “Make My Head Sing” bijna een tribuutplaat. De opener “Oblivious” en het zware “Pure Stuff” spreken hier letterlijk boekdelen met hun donkere, gedowntunende gitaarsound, in nummers die als ware stoner rockers sloom en meeslepend voortkruipen op gierende gitaaruithalen en weids echoënde, desolate vocalen van Jessica. “ I Wanna Love You” drijft dan weer volop in een heerlijk fuzzy grunge richting, met een enig knappe gitaarsolo die een spacey roterend refrein doorkruist, terwijl “Standing In The Sun” met zijn rijk van chorus voorziene gitaarsound en de knappe koortjes, een stralende California sun laten binnen schijnen. Als meest uptempo rocker mag “Do I Have The Time” zelfs de concurrentie met Morrissey aangaan, maar het sterkst blijft Jessica Lea Mayfield wanneer tristesse de bovenhand haalt, zoals het op een melancholische, elektrische gitaartokkel zwevend “Party Drugs”, dat je onvermijdelijk zonder geest verrijkende middellen in trance wiegt.

Je kan “Make My Head Sing” een stijlbreuk met het verleden noemen, waar Jessica Lea Mayfield even afdwaalt van haar roots, maar het is wel een stijlbreuk in stijl, waar ze toont welk een veelzijdige en getalenteerde artieste ze wel is. Ik leerde Jessica onder andere kennen via een filmpje op Youtube, waar ze in de tourbus, samen met haar vrienden The Avett Brothers een a capella versie brengt van hun bekende song “Will You Return” . Het respect dat ze krijgt van al deze bekende artiesten is oververdiend en dat ze vandaag resoluut haar eigen richting uitgaat, samen met haar echtgenoot, bevestigt haar vertrouwen in eigen kunnen. Haar eerste eigen productie mag er dan ook zijn en als je doorheen de ruwe bolster bijt, proef je dezelfde emotionele en getormenteerde Jessica van haar vorige albums, een knappe prestatie.

Yvo Zels