Spencer Bohren is zo een van die artiesten die we koesteren. Een muzikant die ons steeds weet te verrassen met zijn releases. Er is maar één consequente in zijn platen en dat is dat ze allen diep geworteld zitten in de Blues. Het is niet anders met deze “Seven Birds”. Deze keer heeft Spencer wat meer de richting van Americana-folk uitgekeken en het resultaat is alweer een prachtplaat. Het gros van dit album werd opgenomen in Duitsland onder de noemer Solingen Sessions en met lokale muzikanten die Bohren ondersteunen op bass, percussie, elektrische gitaar en drums. Spencer zelf neemt naast de zang, de banjo, akoestische gitaar en lapsteel voor zijn rekening.

Opener “Ghost Train” een beklijvende, wat dromerige mysterieuze song die door het gebruik van enkele speciale technische snufjes een spookachtig effect krijgt, ook al door ’s mans duistere schrijfwerk hier. Met Fred Neil’s “Blues On The Ceiling” krijgen we een bewerking van een nummer dat ook al op Bohren’s debuutalbum terug te vinden was. Het is boeiend om horen hoe de artiest geëvolueerd is. Hetzelfde kan trouwens gezegd worden van “Midnight Delta” dat ook terug te vinden was op datzelfde “Born In A Biscayne” al zowat dertig jaar geleden inmiddels.

Dat Spencer Bohren een uitermate getalenteerde liedjesschrijver is, is algemeen geweten. Hoe hij in het titelnummer de inspiratie haalt bij een door een vrachtwagen verloren lading groene papegaaien die dan gaan uitzwermen over New Orleans en dat gegeven reflecteert naar zijn zoon Tucker die na de schooljaren zijn vrienden ook alle kanten zag uitgaan is ronduit grandioos. De gepaste folkblues muziek hierbij maakt het allemaal nog indrukwekkender. Dat Spencer niet vies is van wat experimenten moge “What’s In Your Pocket” aantonen. Het op Beat –Box ritme drijvende , eigenlijk Spoken Word bluesnummer is misschien niet het sterkste nummer op de plaat maar in ieder geval boeiend te noemen.

Natuurlijk kan het makkelijker en lichter zoals op de rockende boogie “Disappearing Nightly” over het eenzame leven van de reizende muzikant. Twee songs werden opgenomen in New Orleans met Aurora Nealand. In de traditional “500 Miles” bij ons en de oudere lezers ook wel bekend in de versie van Richard Anthony – “Et j'entends siffler le train”, is het vocale duet tussen beiden om van te snoepen. De begeleidende accordeon en de lapsteel maken er muzikaal een feest van. Héél de plaat is een bijzonder aangenaam werkstuk geworden van 60 minuten dat bulkt van de pareltjes. Spencer Bohren is er alweer in geslaagd om een bijzonder boeiend album af te leveren. Zijn trip door de Amerikaanse rootsmuziek kunnen we u alleen maar aanbevelen.

Luc Meert