|
||||||||
“ Legendary blues guitarist Clarke’s ‘RAMDANGO TRIOLOGY’ albums all remastered in one deluxe BGO package… “ Mick Clarke is een Britse blues gitarist. Hij begon zijn muzikale carrière bij Killing Floor, een Britse blues groep, die eind jaren ’60 opgericht werd. De groep was de backing groep van Texas’ blues gitarist Freddie King en tourde met o.a. Howlin’ Wolf en Otis Spann. Na in Amerika de opname van hun éérste album ‘Killing Floor’ (de titel van een nummer van Howlin’ Wolf!), speelden ze met Ten Years After, Jethro Tull, The Herd, Chicken Shack, Yes en The Nice. De originele bandleden (Mick Clarke, Bill Thorndycraft, Lou Martin, Stuart MacDonald & Bazz Smith) hadden in 2012 een reünie (zonder de pianist Lou Martin) voor de opname van het album ‘Rock‘n‘Roll Gone Mad’. De groep trad op in Zweden tijdens het Sweden Rock Festival 2012. In het midden van de jaren ’70 vormt Mick met Stevie Smith (zanger / mondharmonica) de blues rock groep SALT. De overige bandleden zijn Stuart MacDonald (bas) en Arthur Wilson (drums). De groep is zeer populair in de Londen blues scene. Ze spelen op het Reading Jazz & Blues Festival met Thin Lizzy en openen voor Muddy Waters in Londen. De groep split op de piek van hun populariteit. De groep komt later nog samen voor enkele reünie concerten. Stevie Smith gaat later spelen in de groep Bad Manners. Begin jaren ’80 richt Mick The Mick Clarke Band op. Ze zijn erg actief rond Londen en krijgen vlug aanbiedingen om in Europa (o.a. in Peer – BRBF 1985) en in Amerika te gaan optreden. In 2005 bestaat de band uit Chris Sharley (drums, ex Sassafras), Dave Rea (bass) en Dave Lennox (keys). In de groep hebben steeds top muzikanten meegespeeld als Peter Terry (keys), bassisten Mick Phillips, Len Davies, Ian Ellis, Eddie Masters en Russell Prett. Verder ook de mondharmonicaspelers Stevie Smith, Dave Newman en Mark Feltham en de drummers Ron Berg, Slash, Mike Hirsh, en Wilgar Campbell. De groep speelt veel eigen composities. Mick Clarke begint begin jaren ’80 ook solo op te treden en tourt regelmatig rond in Europa en Amerika. Hij was te zien in Europa tijdens het Baden Blues Festival in Zwitserland, Rock at Sea in Stockholm, Harelbeke Rock & Blues in België en het The Bragdoya Blues Festival in Noorwegen. In Amerika is hij opgetreden samen met artiesten als Johnny Winter, Canned Heat, Big Jay McNeely en C.J.Chenier, Foghat, Savoy Brown en The Paladins. In 1983 komt zijn eerste solo album ‘Looking For Trouble’ uit. Zijn eerste (en enige) live album ‘Live In Luxembourg’ verschijnt in 2002.
RAMDANGO [2013] - Rockfold Records (If you’re Scottish:) “ A big party with loads of people and booze… “ Het album ‘Ramdango’ is Mick Clarke’s DIY-album en een volledig solo project. Clarke nam het solo op in zijn huisstudio (Rockfold Studio, Surrey, England). Hij was zich bewust van de risico’s en valkuilen, maar wou een album maken met een ‘live’ gevoel en met een groove. Mick speelde alle instrumenten zelf, zonder enige elektronische trucjes. Het resultaat is dertien nieuwe nummers, inclusief vijf instrumentale nummers. Let’s rock! Het album is voor de muziekliefhebber een ‘voor elck wat wils’. Voor de rockers is er de opener ”Baked Potatoes”, een ‘recht aan recht door’ rocker, met een strakke drumpartij. ”Curry Night” is ook stevig rockwerk, maar met een rockabilly randje. Voor de liefhebbers van de stijl van de Canadese Guess Who (“American Woman”) of nummers als “Who Do You Love” is er ”Who’s Educating Who?”. Daartegenover kon ”Behave Christine Behave” van Status Quo, Chuck Berry en/of Stephen King zijn. Blues rock met de nodige watervallen aan slides krijgen we op de tracks ”False Information” en ”15 Ton”. Wat rustiger wordt het met ”The Snarl” en ”Helping Hand” is een blues rocker, met veel pittige steel gitaar solo’s. Voor de blues liefhebbers is er ”Mojo Go”, een bluesy nummer in de stijl van Jimi Hendrix, met veel psychedelica, kreten en gefluister. ”Talk” is een nummer met sterke Freddie King invloeden. Dan zijn er tenslotte ook nog de instrumentale nummers als ”Ramdango”, het titelnummer, Mick’s persoonlijke “Bolero”. De akoestische afsluiter van het album, “What If”, geeft je de nodige rust geeft voor het slapen gaan. Met “Ramdango” was Mick Clarke duidelijk nog niet aan het einde van zijn inspiratie. Dit solo project straalt in bepaalde nummers zoals de titelsong zijn persoonlijke “live” grooves uit. Verder zijn invloeden van Rory Gallagher, Johnny Winter en Freddie King in sommige nummers heel duidelijk. Clarke is een artiest met een meer dan veertig jaren muzikaal “verleden”. Hij is iemand die de gitaar letterlijk mee in het graf zal nemen, want hij is en zal altijd een rocker blijven. Dit hoor en voel je en daarom moeten we muzikanten als Mick Clarke blijven volgen en steunen. Voor de liefhebbers van het stevigere blues rock genre is dit album “verplicht”!
CRAZY BLUES [2014] - Rockfold Records Het vorige solo album “Ramdango” was een DIY album en een volledig solo project. Bedrijvig als hij steeds was, brengt hij nu als vervolg ‘Crazy Blues’ uit, een album met 10 originele tracks en twee covers. Laat ons beginnen met de enige “vreemde eend in deze bijt”: ”See You Later Alligator”. De titel klinkt erg bekend en internet bevestigt het vermoeden. "See You Later, Alligator" is de titel van de iconische R&R song uit de jaren ’50. Origineel heette het nummer eerst “Later Alligator". Het is geschreven door songwriter Robert Charles Guidry, die het opnam onder zijn artiestennaam "Bobby Charles" en die het in 1955 uitbracht bij Chess Records. De melodie van het nummer was “geleend” van bluesman Guitar Slim's "Later For You Baby" uit 1954. Het nummer werd in 1956 in de States een Top Tien hit in de versie van Bill Haley & The Comets. Als je hoort wat bluesrocker Mick hier van maakt, dan komt er snel een glimlach en, laat je de gitaren hun slides doen. Dit kon wel Johnny Winter zijn. Verder krijg je een gedegen portie blues met ”Complicated Woman”, ”Smoked Ham Blues” en ”Crazy Blues”. Waar het bij Mick Clarke hier vooral om gaat is rock in al zijn varianten en dan kan je kiezen. Mijn voorkeur gaat uit naar ”The Thing”, ”Lovin’ Heart” (een instrumentaal nummer), ”Rain” en ”Steady Road”. Met ‘Ramdango’ was Mick Clarke duidelijk nog niet aan het einde van zijn inspiratie en kunnen. Dit hoor en voel je in ‘Crazy Blues’. Voor de liefhebbers van het stevigere blues / rock genre is dit album het verplichte “vervolg”, dat je zonder enig probleem in huis kan halen!
SHAKE IT UP! [2015] - Rockfold Records “ A collection of different styles which I had simlpy wanted to do for my own satisfaction… “ ‘Shake It Up!’ is het derde deel van de Mick Clarke triologie. Het is, zo verklaart Clarke “a collection of different styles which I had simlpy wanted to do for my own satisfaction…” Met twaalf nieuwe nummers kiest Clarke tussen uitersten. Bedreigende slow blues met een angstige blik ver vooruit krijgen we in de opener “Some Days” en in “Eat Yo Words”. In het pure “Blues Start Walkin’” krijgt Clarke’s zang de steun van een barrelhouse piano, die uit het niets opkomt en “No Good” drijft op een baslijn, die jazzy allures heeft. “Shake It Up” rockt voluit en “Cymbaline” is een instrumental, een cinematische luchtspiegeling, waarin de opgebouwde spanning als echt overkomt. Met “Farmyard Blues” schakelt Clarke een versnelling hoger en “Hymn To The Water Of Life” is het nodige rustige intermezzo, dat vraagt om reflectie. Het mysterieuze ”Every Confidence” is hier een goed vervolg op en, met het langste nummer “Easy Blues”, sluit Clarke dromerig, jazzy en heel sfeervol af. Mick Clarke zegt zelf in zijn album booklet, dat ‘Shake It Up!’ het laatste hoofdstuk is van een trilogie en hij belooft, om dit album te laten volgen met een live album (dat onderstussen al uitgegeven is: ‘Ruff ‘n’ Roar – Live at Scratchers’!). Dit in het algemeen belang, met alvast een gemakkelijk vervolgactie… Eric Schuurmans
RAMDANGO [2013]: CRAZY BLUES [2014]: SHAKE IT UP! [2015]: Discography Mick Clarke: |
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
.jpg)
