Aandacht, aandacht…!!! Dit is er eentje om in de komende tijd naar uit te kijken!
Elles Bailey, afkomstig uit het Engelse Bristol, is een jongedame met een stem die, zoals het persblaadje het formuleert een stevige rokerscarrière laat uitschijnen. De realiteit is, dat de jonge vrouw, toen ze nog een heel klein meisje was, zwaar ziek was en, toen ze genezen verklaard werd, een compleet veranderd stemgeluid bleek te produceren, waarvan de dokters zegden dat ze, als ze op zou groeien, vast als blueszangeres aan de kost zou kunnen komen. Met zo’n voorgestemdheid kun je natuurlijk aan de slag gaan en dat is wat Elles deed: zingen, zingen en nog eens zingen. En tussendoor zelf songs schrijven, zodat stilaan de plannen vorm kregen om met die songs aan de slag te gaan. Een familiereisje naar verwanten in de States werd aangegrepen om, nu ze daar toch zou zijn, in Nashville een demootje op te nemen. Studio werd geboekt, inclusief topmuzikanten als Brent Mason, Bobby Woods, Wes Little en Roger Cook en toen “het” moest gaan gebeuren, bleken die muzikanten én producer Brad Nowell zodanig onder de indruk van Elles’s stem en songs, dat ze met z’n allen een tandje bijstaken en aan het einde van de sessie met een heuse, volwaardige plaat naar buiten kwamen.

Dat werd dus deze “Wildfire”, een kern van tien Bailey-schrijfsls, aangevuld met één Taylor Swift-cover (“Shake it off” en één bonustrack (het afsluitende “Time’s a Healer”). Alles samen is dat net geen vijftig minuten muziek, die hermidden houdt tussen Blues, Rock en pop. Dat wordt treffend geïllustreerd met de openende titeltrack, waarop -zo denk ik- Brent Mason een scheurende, van Blind Willie Johnson en Ry Cooder geleende slide-intro laat verder meanderen als grondlaag voor een zwaar aan Melissa Etheridge herinnerende rocksong met overduidelijke bluesroots. Met “Same Flame”, dat recent ook als single werd uitgebracht, gaan we meer de rockrichting uit, zij het dat de stem van Elles ook een dosis soul in de song weet te injecteren en der eerder uitkomt bij dingen zoals Joss Stone die op haar eerste plaat bracht.

Met “What if I” krijgen de toetsen een meer prominente rol toebedeeld en toont Bailey aan dat ze ook de ballad machtig is. Dat maakt alvast een krachtige drie-op-drie als entrée en vanaf dan is de aandacht van de luisteraar helemaal op scherp gesteld. Dat gaat nog een tikkeltje verder met “Barrel of your Gun” waarin gitaristen Brent Mason en Joe Wilkins heerlijk duelleren tegen een Chris Isaak-achtige achtergrond, die ritmisch in perfecte banen geleid wordt door de tandem, die Mike Brignardello (bas) en Wes Little (drums) heet. In “Perfect Storm” doet Jonny Henderson fraaie dingen op zijn B3-orgel, terwijl voor “Let Me Hear You Screen” de slide weer bovengehaald wordt en je onbewust op het stemgeluid van Bonnie Raitt zit te wachten, zonder dat je ontgoocheld wordt door de zang van Elles. De Swift-cover vind ik persoonlijk de minste track van de plaat, maar dat kan ermee te maken hebben dat ik al niet gek was van het origineel. De lichte ontgoocheling daarover wordt dan weer helemaal weggewerkt door wat naar mijn gevoel de allerbeste track van de plaat is: “Shackles of Love”, waarop de complete bende serieus van jetje geeft en backingzangeres Kim Keyes heerlijke “doo-doo-doo”-klanken toevoegt. “Howlin’ Wolf” is een fijne tribute aan alle grote voorbeelden, van Muddy en Etta tot Willie, Walter en al de andere Chess-men, waarna weer wat gas teruggenomen wordt met “Girl Who Owned The Blues” en enkel nog de bonustrack overblijft, een nummer dat voor Elles zou kunnen worden wat “You Can Sleep While I Drive” ooit voor Melissa Etheridge was.

Mijn talenten als profeet zijn zeer beperkt, maar iets zegt mij dat we van Elles Bailey nog heel mooie dingen mogen verwachten. Deze CD kwam er deels toevallig, maar ooit maakt deze dame een heus meesterwerk. Dat zegt mij mijn linker elleboog. Naar ik verneem, zou Elles binnen de komende maanden door onze Lage Landen gaan toeren. Ik denk dat we daar maar beter nu al kunnen naar uitkijken!

(Dani Heyvaert)