Zes jaar na hun debuutalbum, het meer dan uitstekende “Voodoo Guitar”, presenteren The BluesBones hun nieuwste plaat “Chasing Shadows”, hun vijfde al inmiddels. Op het gerenommeerde label “Naked” zorgt de band voor een verrassende, maar tegelijk herkenbare uitgave. Herkenbaar, niet in het minst door die typerende, fantastische stem van Nico De Cock die, we schreven het al eerder, onmiskenbaar mag gerekend worden tot de beste zangers van België in dit genre. En uiteraard ook wel door dat sublieme en gevoelige snarentalent van Stef Paglia. Van de elf eigen songs die het album sieren zijn er ook enkele die je als typisch BluesBones’ nummers kan omschrijven. En dat is goed, heel goed zelfs, getuige hun voorgaande platen. Maar door de komst van toetsenist Edwin Risbourg, die op deze uitgave ook een groot aandeel heeft als, al dan niet co-, auteur, bassist Geert Boeckx, idem, en drummer Koen Mertens, werden of worden toch wel nieuwe grenzen van de bluesrock afgetast.

Zonder kwaliteitsverlies te noteren, wel integendeel, ontwaren wij regelmatig de doordringende grooves van Risbourg op de Hammond  in een muzikaal duel met dat briljante gitaarwerk van Paglia. Dat leidt meermaals tot bijzonder boeiende samenspel in de alweer hoogstaande songs. Aftrapper “Find My Way Out” bijvoorbeeld laat je van dergelijk fraai muzikaal vuurwerk dadelijk genieten. Geruggensteund door de prima ritmesectie en met een soulvol uithalende zanger mogen Edwin en Stef beurtelings en gepast, pakkend , wervelend en/of innemend soleren, ook Mertens mag hier trouwens zijn kunnen etaleren.  Het resulteert in een schitterende song die je hoopvol doet uitkijken naar wat volgen gaat. En die verwachtingen worden volledig ingelost met het schitterende “Going Down” dat er op volgt. Het zompige nummer heeft een riff die zich oorwurm gewijs in je hoofd zal nestelen. Het dreigende “Demon Blues” klinkt bijwijlen vrolijker dan dat de inhoud laat vermoeden. Edwin Risbourg is magisch op zijn Hammond en dat past perfect in het totale beeld van de plaat die de mannen zelf als een conceptalbum betitelen. En daar valt iets over te zeggen maar het zou ons te ver leiden om het verhaal er achter volledig uit de doeken te doen. Laat ons beperken dat het de geschiedenis weergeeft van een man wiens liefde wordt gedood en die zweert wraak te zullen nemen. Hij komt echter tot inkeer , probeert zich te herpakken maar vervalt gaandeweg tot in de catacomben van de maatschappij en ziet maar één dramatische oplossing om verlost te worden uit zijn zoektocht. Met dit gegeven in het achterhoofd kan je beter begrijpen waarom er zo een muzikale variatie zit in het album en is na afloop eerbiedig het hoofd buigen echt wel gerechtvaardigd.

De betere rock zoals in “A Better Life”, gekruid met een schitterende gitaarsolo, aanstekelijke, zonnige Rock ‘n’ Roll, zoals “Seesaw Blues” en soulvolle nummers zoals het fantastische “Love Me Or Leave Me” sieren het album maar er is nog meer. De BluesBones lijken een patent te hebben op ijzersterke slow blues songs zoals ze in het verleden al bewezen met pakweg “Believe Me” en “I Try”. Het waren nummers die bij ieder optreden uitgroeiden tot publiekslievelingen en net als je denkt dat de mannen dit niet meer zouden kunnen herhalen komen ze hier op de proppen met het sublieme “Sealed Souls”. Nico haalt vocaal uit met een pakkende, ingetogen kracht en blijft ons verbazen met zijn duidelijkheid ondanks de variatie in toonhoogte. Dit nummer zal ongetwijfeld één van de hoogtepunten worden tijdens hun shows. Bij beluistering voel je zo dat er een meesterlijke gitaarsolo zit aan te komen en als Stef invalt na een goede drie minuten ben je vertrokken voor meer dan twee minuten kippenvel. De aanzwengelde gitaarpartij is om duimen en vingers van af te likken. Na afloop roepen we, aan de grond genageld, op James om nog wat wierookvaten laten aan te rukken. Alleen al dit hemelsmooie, meer dan zeven minuten durende nummer, zou de aankoop van deze plaat verantwoorden maar dat zou tekort doen aan de andere songs.

Soit, The BluesBones hebben zichzelf nogmaals bevestigd op deze “Chasing Shadows”. Het is een even verrassend als boeiend album geworden. Even dachten we ook “gewaagd” te schrijven met in het achterhoofd de idee dat een paar bluespuristen niet zullen thuis geven voor deze plaat.  Het zou een zware vergissing zijn want wat de mannen hier presteren is hors catégorie! Het werkstuk wordt officieel uitgegeven op 23 maart en de dag ervoor kan je de presentatie ervan gaan bijwonen in Move2Blues in Hasselt.  Rootstime zal er uiteraard bij zijn, u toch ook mag ik hopen?
“James, waar blijf je met die extra wierookvaten?  En duw en passant nog eens op de repeatknop!”

Luc Meert