Componist / pianist Sylvie Courvoisier (Lausanne, 1968) en componist / violist Mark Feldman (Chicago, 1955) ontmoetten elkaar zo’n 25 jaar geleden en hun muzikale visie kwam wonderwel overeen. “My inability to situate Sylvie’s style attracted me immediately”(Feldman). Hij hoorde invloeden van Cecil Taylor en andere freejazzers maar er was ook een bepaalde Europese gevoeligheid voortkomend uit de Westerse klassieke traditie en dat maakte haar spel zo persoonlijk. “His approach to the violin absolutely fascinated me”(Courvoisier). Zij vond dat Mark nooit 100% klassiek of 100% jazz klonk, maar hij gebruikt beide idiomen en zijn manier van improviseren, erg vrij maar wel passend in de context. Zij ontdekte een musicus die haar gaf waar ze lang naar had gezocht voor haar eigen stijl. Niet alleen muzikaal bleek het te klikken want ze zijn inmiddels een paar.

Sylvie verhuisde in 1998 naar Brooklyn, NY, ze maakte enkele tientallen albums , onder eigen naam of met muzikanten als Ellery Eskelin, Evan Parker, Ken VanderMark, allemaal avant garde musici. Ook werkte ze in veel projecten van John Zorn, zoals Cobra, Masada en Femina. Met Mark Feldman maakte ze 7 albums, deze meegerekend, in duo vorm of in grotere groepen. Mark Feldman begon als klassieke violist, maar ook toen al speelde hij in bars, door zijn flexibiliteit werd hij ook een veel gevraagd muzikant in Nashville en in de filmwereld, maar zijn liefde ligt toch in de moderne jazz , hij speelde met mensen als Dave Douglas, John Zorn en meer dan 10 jaar zat hij in de groep van John Abercrombie. De hoeveelheid albums die hij maakte onder eigen naam of samen met anderen is gigantisch.

Sinds 1999 toen hun eerste duo album verscheen, zijn de twee nooit gestopt hun voortdurende vruchtbare dialoog samen te onderhouden. Dit nieuwe album is hiervan het levende bewijs, in hun samenspel is er geen sprake ego’s, er is één stem die spreekt voor beiden. Courvoisier schreef het titelnummer “Time gone out” en “Éclats for Ornette” dat al in een andere vorm verscheen op het trio album “D’Agala”, het is natuurlijk een eerbetoon aan Ornette Coleman. Feldman schreef “Not a song, other songs”, de overige 5 nummers worden aan beiden toegeschreven. Geheel geïmproviseerde stukken zijn “Blindspot” en “Cryptoporticus”, meer gestructureerd is “Not a song, Other songs”, een tussenvorm is “Time gone out”. De muziek die hier ten gehore wordt gebracht is een collage tussen geïmproviseerde kamermuziek, hedendaagse klassieke muziek (vooral door de viool doet het denken aan componisten als Shostakovich en Schnittke) en free jazz. Maar het heeft geen zin een etiket te plakken op deze muziek, het is uniek in die zin dat het de muziek is van het duo Courvoisier-Feldman. Avant-garde is het sowieso, verwacht hier geen postbop of Third stream Music, maar schrik niet terug voor de term avant-garde, de muziek is duivels knap en technisch virtuoos en ook nergens atonaal.

Jan van Leersum