Voor velen zal de naam van dit “nieuwe” trio een beetje vreemd klinken, maar als je van wat dichterbij gaat kijken, verdwijnen de vraagtekens één na één. BmB is namelijk het trio van zanger/gitarist Luc Plompen, fluitist/doedelzakspeler Wouter Kuyper en accordeonist Niek van Uden-Luteyn. Dat zijn dan weer namen, die wél belletjes doen rinkelen. Om bij Wouter Kuyper te beginnen: die speelt niet alleen doedelzak en fluit, hij kan ook overweg op de trekharmonica en d chalumeau, een middeleeuwse fluit, waarvan de naam u wellicht etymologisch meteen aan de schalmei doet denken, maar die eigenlijk de verre voorouder is van de klarinet.

We hadden het in deze kolommen niet zo heel lang geleden over het project “Wouter en de Draak”, waarvan hij ook de bezieler is, maar het lijkt me waarschijnlijk dat je het meest vertrouwd bent met de bandnaam Lirio, een ensemble dat zowel in Nederland als in België erg bekend is in folkbal-middens. Niek Van Uden kun je dan weer kennen van het kwartet Té, waarvoor hij de meeste stukken schrijft en waarmee hij al twee heel fijne platen maakte. Daarnaast gebruikt hij zijn accordeon en de muziek die hij ermee kan maken ook op maatschappelijk verantwoorde wijze in therapeutische sessies met dementerende mensen of als integratiemiddel om anderstalige nieuwkomer vertrouwd te maken met de Nederlandse taal. Zanger Luc Plompen, alias Lucas Florent heeft zich de voorbije jaren een stevige reputatie bijeengezongen als troubadour-uit-de-Middeleeuwen, een activiteit waarmee hij geregeld op bedrijfs- of trouwfeesten opduikt, al dan niet met Wouter Kuyper aan zijn zijde.

Deze drie heren vormen dus BmB en deze Ge vindt wel een taal” is hun debuutplaat. Die kun je zonder veel risico onder de noemer “folk” klasseren en ze bevat een dozijn al dan niet gezongen tracks, die vaak uit de (franse) traditie komen, maar net zo goed bij “onze” Wannes geleend werden (“ze kwamen van ’t zuiden”) of door Van Uden-Luteyn zelf gecomponeerd,(“Kievit-Kraai”) of bij draailierspecialiste Isabelle Pignol gehaald (“Déjeuner sur l’herbe”).

Als je je repertoire goeddeels in Frankrijk betrekt, kom je als vanzelf in de sfeer van de wijn terecht (het klassieke “Lou Diziou bé” van Auvergnat Joseph Canteloube of “Les Vignerons”). Bij de helaas bijna vergeten dichteres Una Ratcliffe kwam het trio terecht voor de tekst van (Yorkshire Gypsy”), een beetje het buitenbeentje van de plaat, vanwege de jazzy aankleding en de heerlijke vocale inbreng van Ragtime Rumour Niki van der Schuren. Helemaal traditioneel en LageLands is afsluiter “Naar Oostland”, dat thuishoort op het repertoire van elkeen, die het ernstig meent met de folk uit de Lage Landen.

Dat alles bijeen opgeteld, levert een uiterst gevarieerde traditionele folkplaat op, waarop meer dan hoogstaand gemusiceerd wordt en waarbij het evenwicht bewaard wordt tussen instrumentale en gezongen nummers. Een bijzonder woordje toch nog over de zang van Luc Plompen: die beweegt zich met veel flair tussen d verschillende deelrepertoires en hij bereikt -en dit is heus als een compliment bedoeld- bij momenten het niveau van “onze” Ludo Vandeau. Er zijn er die voor minder naast hun schoenen zouden gaan lopen. De plaat wordt gelanceerd op zaterdag 3 april met een virtueel concert op SofaFolk en dat vind je achter deze link .

(Dani Heyvaert)