ARCHIEF

JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007

THE MASON RACK BAND - SHOW ME YOURS

CANTEEN KNOCKOUT - NAVAJO STEEL

HAYDEN THOMPSON - HAYDEN THOMPSON

POINT BLANK - RELOADED

NOAH EARLE - POSTCARDS FROM HOME

LITTLE JENNY & THE BLUE BEANS - LITTLE JENNY & THE BLUE BEANS

TRACEY DELUCIA - IN THE MOMENT

DIANA JONES - MY REMEMBRANCE OF YOU

KENNY MAINES - KENNY MAINES

THE PLAIN DEALERS - THE PLAIN DEALERS - EP

THE MASON RACK BAND
SHOW ME YOURS
Website: www.masonrack.com
E-mail: masonrack@hotmail.com
Label: Black Market Music
www.blackmarketmusic.com.au

Austalië, nog steeds the great unknown, we hebben nog maar pas de cd van de Australische Dallas Frasca besproken, of daar is de volgende al van "Down Under". The Mason Rack Band, en weer is dit een schot in de roos. Ik had het kunnen weten toen ik het label zag, want BBM of Black Market Music verraste me een dik halfjaar geleden al met cd's van het slide gitaar wonder en one man bluesband Matt Corcoran en dit mag er ook wezen. Muziek die gemaakt is in de woeste ruige natuur van het surfparadijs Southport in Queensland, en dat hoor je eraan. Dit is eerlijke, ruige blues en rootsmuziek, net als bij die twee andere Australiers die ik zonet noemde, geen pose, geen ingestudeerde coverversies, maar puur en recht van uit het hart. Gemeende emoties, gebracht met een stem als Tom Waits en scheurende, jankende tot op het bot gaande slidesolos met invloeden van Ben Harper. Allemaal eigen composities ook, al zit er in de intro van het nummer "Sick" en klein stukje Voodochild van Hendrix verwerkt wat op de hoes dan ook mooi als "Do a little (voodoochile)" vermeld staat. Verslagen over hun live optredens staan in de Australische pers ook vol superlatieven. Mason speelt op een Weissenborn (zie foto) een lap-slide met een unieke sound, zoals Ben Harper en Xavier Rudd die gebruiken. Tijdens zijn live shows gaat hij het publiek in en speelt drums op tafels stoelen en alles wat hij onder handen krijgt, en wanneer hij eindelijk terug op het podium kruipt volgt er een drum duel met de de "echte" drummer, een act waarover de pers wild enthousiast doet. It's a must-see thing, blokletteren ze. Zoals ik al zei, zijn er zelden Australische bands die onze festivals bereiken, hetgeen ik met de dag spijtiger begin te vinden, want de pareltjes die ik van dit continent ontvangen heb dit jaar, beginnen mijn top tien te vullen. Nog een paar van die dingen en ik imigreer naar daar, anders gaan we ze nooit te zien krijgen. Come on Mason, come to Belgium, and "Show me Yours".
(RON)

CANTEEN KNOCKOUT
NAVAJO STEEL
Website : www.canteenknockout.com
www.myspace.com
Email: canteenknockout@rogers.com
Label: Hyper - Intelligence
www.cdbaby.com

"Eenvoud is levende schoonheid" (Inayat Khan) en het schitterende album "Navajo Steel" van de Canadese formatie Canteen Knockout is daar een excellent voorbeeld van. Opener "Back to the Country" is een 18 karaats diamantje dat ietwat refereert naar die bekende landgenoot die, meestal gehuld in houthakkershemd, geschiedenis schreef met albums als "Harvest", "Freedom", "Greendale", "Prairie Wind" en de voorbode van een aantal prima alt. country songs die frontman Andre Skinner blijkbaar zonder veel moeite uit zijn hoed wist te toveren. "Eenvoud is onuitputtelijk" (Krishnamurti) en daarom doet Skinner er nog een schepje boven op .... "Georgia, It's A Long Way Home" is hemels mooi, "Balls out Trucking", "Dad Song" en "Time On My Hands" zijn precies op maat gesneden voor deze rootsrocker en iedere rechtgeaarde muziekliefhebber zou met plezier de zomer wisselen voor een "Winter Blues". Eenvoud is niet het kenmerk van de beginner, het is de duur bevochten stempel van de meester" (Bomans) en de rode leidraad door dit fantastisch gebeuren, want wat Alex Maxymiw (ex-Luther Wright & the Wrongs) uit zijn pedal steel haalt grenst bijna aan het ongelooflijke. "Home", "Mexico", "Navajo Steel" en "Overnight Girl" zorgen gegarandeerd voor kippenvel momenten die in deze computergestuurde wereld met uitsterven bedreigd zijn. Zelfs als het ietsje meer 'real country' wordt met "Bill Cody", "The Drink", "We Work" halen the Canteen Knockout een benijdenswaardig niveau. Sommige dingen zijn zo eenvoudig dat zelfs een man ze begrijpt .... deze zaak is te eenvoudig om moeilijk te maken .... "Navajo Steel" van Canteen Knockout is gewoon verplichte aanschaf!

Eerder verschenen : EP - 5 songs: www.cdbaby.com
THE BAND:
Andre Skinner - Lead Vocal, Rhythm Guitar
Alex Maxymiw - Pedal Steel, Lead Guitar
Scott Whitmore - Bass Guitar
Jake Adams - Drums

HAYDEN THOMPSON
Website : www.myspace.com
info: www.sjoki.uta.fi/~latvis/levyyht/bluelig.html
Label: Blue Light Records
VIDEO

Menig alt. country/Americana liefhebber fronste de wenkbrauwen toen bekend werd dat Hayden Thompson zijn opwachting zou maken op het onlangs gehouden Blue Highways festival. Met de hulp van de jonge honden Rockin' Billy Harnden (vocals, gt), Bill Favata (bass), Harley Jordan (drums) en Ruby Harris (fiddle) wist hij het kleine zaaltje in Vredenburg (zie foto) om te toveren in een gezellig rock & roll etablissement. De man nam zijn eerste plaat op in 1954, mocht eventjes proeven van het Sun Records succes, verliet Nashville met een wrang gevoel om uiteindelijk in Chicago te belanden. Hij verdiende de kost in de jaren zeventig als limousine chauffeur en slaagde er in om in het Europese rockabilly wereldje een cult status op te bouwen. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken en Hayden Thompson wist op zijn charmante manier met respect voor het jonge geweld een prima set af te leveren. Hayden Thompson (5 Maart 1938) kwam, zag en overwon en liet Shooter Jennings (eveneens op de affiche) tussen neus en lippen weten dat hij onlangs een country-album op de markt heeft waarop hij in ruime mate aandacht schenkt aan diens vader (Waylon Jennings). Met "Sorrow Breaks a Good Man Down" en "Just to Satisfy You" wordt de voormalige "Outlaw" in de schijnwerpers geplaatst en effent het pad voor ondermeer Ian Tyson's "Four Strong Winds", "Ninety Seven More To Go" (Ed Bruce), Mel Tillis' "No Love Have I", Charlie Rich's "Midnight Blues" en Johnny Cash's "Big River". Bovendien kroop the "Southern Gentleman" in de pen voor "Sixteen Dollars Eighty-Eight Cents" en "I Wanna Get Home". De opnames vonden plaats in Finland en maken nog maar eens duidelijk dat de heren en dames in Het Hoge Noorden wel degelijk kaas hebben gegeten van hoe een prima country-album moet klinken. Ondermeer Olli Haavisto (dobro, pedal steel, mandolin, rhythm gt.) en Tommi Viksten (electric & acoustic lead gt en de backing vocals) van het trio Rissanen/Raillio/Hyökki blijken uit het traditionele country hout gesneden te zijn. Blijkbaar een aangenaam tussendoortje dat overwegend country-album en Hayden Thompson laat de ongeruste rockabilly fan niet lang in twijfels achter ...."Cutting a country album does not mean that I am turning my back to rockabilly fans". Hij stelt meteen orde op zaken door een schitterende acht minuten durende versie van de klassieker "Mystery Train" en een nieuwe versie van "Drive Me Out Of My Mind", dat hij oorspronkelijk schreef voor Charlie Louvin, op ons los te laten. Hayden Thompson nam de geboden kans van Blue Light Records met twee handen in ontvangst en zorgt ervoor dat the real country fan met plezier in de buidel tast om dit album aan te schaffen.

POINT BLANK
RELOADED
Website: www.pointblanksouthernrock.com
www.myspace.com
E-mail: ppetty@artroninc.com
Label: Dixiefrog
Distr.: Bertus (NL): www.bertus.com
Parsifal (B): www.parsifal.be

25 jaar waren ze van het toneel verdwenen. Hoewel ze in 't zelfde straatje als Lynyrd Skynyrd en Molly Hatchet zaten, hadden ze nooit het succes wat deze bands kenden. In de periode van 1976 tot 1982 brachten ze zes LP's uit, en hoewel ze ongeveer 250 maal per jaar optraden is de echte grote doorbraak nooit gekomen. Misschien waren ze als southern rockband net iets te heavy, ik moet toegeven dat ik ook liever een portie Allmann Brothers of Dickie Betts op mijn bord krijg dan dit, toch was er voor dit hardere werk ook een publiek. Niettemin hielden de jongens het dus na zes jaar en zes LP's voor gezien, om geheel onverwachts na 25 jaar terug op te duiken met een live cd die de toepasselijke titel "Reloaded" meekreeg. Ze hebben zeker niets van hun ruige sound ingeboet, ze zijn wat ouder, grijzer en dikker geworden, maar op dat gebied kunnen ze bij de jongens van Rootstime op alle begrip rekenen want die zijn van dezelfde lichting. Hun sound is echter vandaag naar mijn opinie iets te heavy metal om bij de southern rock fans aan te slaan. Niet dat we iets tegen harde bluesrock hebben, maar deze jongens die nochtans van Texas komen missen de echte bluesy feel, zoals bijvoorbeeld Z.Z. Top en Stevie Ray dat wel hebben of hadden. Even gaat 't de goeie kant op in "Nasty Notions" als wat echte Southern Rock naar boven komt en de tijden van de Marshall Tucker Band in herinnering gebracht worden. In de traditional "How blue can you get?" laten ze zich dan toch even van hun bluesy zijde zien, en als afsluiter zorgt de instumentale, te korte shuffle "Thank You, Mama" ook nog even voor een vonk, maar toch zijn hun huidige versies van hun nummers in vergelijking met hun 2 eerste studioalbums, te heavy. Die 2 eerste platen waren dan ook geproduced door Bill Hamm (Z.Z Top) en waren in feite hun enige echte goede opnames, 90 % van de nummers op "Reloaded" komen niet voor niks allemaal van deze LP's. Indien hier echter een beetje minder gebeukt zou worden en een wat subtielere sound gehanteerd zou worden, zou dit best een hele goeie plaat geworden zijn, want de songs zijn best wel goed. Vijfentwintig jaar geleden zijn ze nochtans aan hetzelfde euvel tenonder gegaan. Liefhebbers van het hardere werk echter kunnen hiervan genieten.
(RON)

NOAH EARLE
POSTCARDS FROM HOME
Website:www.noahearle.com
www.myspace.com
Email: noahearle@myway.com
Label: MayApple Records
www.mayapplerecords.com
www.cdbaby.com

Uit Springfield (MayApple Records) bereikte ons een nieuwe plaat van singer-songwriter Noah Earle, een Kerrville New Folk Finalist (2007), een buitengewoon interessant karakter die door de jaren heen een aantal zeer memorabele liedjes heeft geschreven. Sommige bitter en maatschappijkritisch, sommige buitengewoon grappig en cynisch. Onze eerste kennismaking met deze man was met zijn debuutalbum "Six ways To Sunday" (2005), een plaat waarop Earle nagenoeg alle gitaren, banjo, dulcimer, piano en ashiko drum bespeelt. Met deze plaat waren we feitelijk aangenaam verrast door de in Topeka, Kansas, geboren jonge singer-songwriter. Songs als "Crack of Dawn", "Land of Goshen", "Six Ways to Sunday", en "You Always Do" behoren nu al twee jaar tot onze favoriete songs. Songs bestaande uit een mix van traditionale folk/blues. Al bij de eerste luisterbeurt van het nieuwe album "Postcards From Home", werden we gegrepen door de krachtige en oprechte teksten van dit kleinood. Een plaat die intens en karaktervol is en waarvan Earle's warme, heldere maar vooral veelzijdige stem en stijl doet soms denken aan de jonge Stephen Stills. Van Kansas verhuisde Earle naar Hallsville, Missouri, en met zulke ervaringen kun je als tekstschrijver "on the road" de ideeën voor nieuwe liedjes zo uit de lucht plukken. Maar soms vindt je de liedjes ook dicht bij huis, zo gaat hij maar even naar buiten, even in zijn tuin, duidelijk voldoende inspiratie om een nummer als de hart verwarmende titeltrack neer te pennen. "Postcards From Home" is een sfeervol afwisselend album geworden met een prachtige instrumentatie, mét strijkers (David Wilson), pedal steel (Dean Holman), slide gitaar (Cary Hudson) en vooral melancholische pareltjes als "The Middle Of The Road". Zonder al te veel uit te wijden over de inhoud van de soms poetische liedjes, maar soms ook genadeloos harde verhalen, kunnen we zeggen dat Earle een man is die wel degelijk iets te vertellen heeft. Voor het hele verhaal moet u natuurlijk gewoon even dit schijfje aanschaffen, het is buitengewoon de moeite waard. "Postcards From Home", klinkt gewoon heerlijk warm, intens en tijdloos goed.

LITTLE JENNY & THE BLUE BEANS
HOT SPICY DISH
Website
www.myspace.com
Info: ynnej@hotmail.com
Label: www.scana.st
www.bepop.nl/nl/

Shame on me ... eerlijk is eerlijk, ik was ze een beetje uit het oog verloren en dat is erg verwonderlijk want Zweden's "Only All Female Blues Band" Little Jenny & the Blue Beans lieten met het live album "Nefertiti blues Show" een fraaie indruk en hun deelname aan het Belgium Rhythm & Blues Festival, Peer (editie 2005) mocht ook als een hoogtepunt beschouwd worden in hun inmiddels tienjarig bestaan. Het album "Hot Spicy Dish" dateert al van een jaartje geleden en is via vele omwegen (letterlijk en figuurlijk) in onze brievenbus beland. Maar beter laat dan nooit en Little Jenny (harmonica, vocals, gt), Mia Kempff (bass, vocals), Lotta Partapuoli (gt) en Justina Lakin (drums & percussie) laten het niet aan hun hartje komen en bereiden zich inmiddels voor op een toernee door Engeland met als extra toetjes een optreden in de befaamde BBC 2 studio's van Paul Jones en een uitstapje naar Nederland (eind Augustus, begin September).The ladies got rhytm while you got the blues ... inderdaad, Little Jenny (Bohman) en haar gezelschap borduren verder op de hun zo vertrouwde blues/rock thema's met de nodige aandacht voor het 'mansvolk'. "Honourable Man", "Boys Don't Cry", "Good Rocking Daddy" (origineel van Etta James en enige cover op dit album) zijn titels die er niet om liegen en eigenlijk nog maar de voorzichtige voorbode zijn van de stomende, rockende schitterende blues die gehuisvestigd is in "I Ain't no Leftover", "Another Woman" en "Unless It's Really True". Little Jenny en haar smoelschuiver ... je kan er niet genoeg van krijgen en wanneer de Fenders en Gibsons' klanken richting Jimmy Hendrix's/Stevie Ray Vaughan's evolueren wordt de fun alleen maar groter. Jammer dat Jenny's stembanden op songs als "It's Allright" en "Raging Storm" een beetje de mist induikelen ... misschien dat een scheut whiskey raadzamer is dan "You Need Water"? "Autumn Blues" die het ganse jaar te pruimen is en ben je op zoek naar "Another Woman" ... "Hot Spicy Dish" van Little Jenny & the Blue Beans kan "de" oplossing zijn!

TRACEY DELUCIA
IN THE MOMENT
Webside: www.traceydelucia.com
E-mail: tracydelucia@tracydelucia.com
Label: Three Little Monkeys
www./cdbaby.com

Tracey Delucia's album "In The moment" maakt onmiddelijk duidelijk waarom zij vorig jaar winnares werd van de "Song of the Year" wedstrijd, waar melodie en tekst van een song beoordeeld worden. Niet alleen is zij een goed songwriter, ze heeft ook een begenadigde stem om de songs te brengen die ze neerschrijft. Mijn eerste indruk die ik had toen ik de openingssong "Girls Night Out" (Wanna Grab A Drink) was: "Pat Benatar is back", het tweede nummer echter was zoveel rustiger en country getint dat Linda Ronstadt in gedachten kwam. Tijdens het luisteren even wat achtergrond informatie proberen te bekomen, want Tracey is voor mij een grote onbekende, en ja hoor, in de Amerikaanse pers duiken dezelfde namen op, dus had ik het wel goed gehoord. Vooral in haar teksten merk ik regelmatig dat Tracey een goede observator is, zo beschrijft ze in de song "Miracles Begin" op rake wijze de droom die in elke tiener schuilt om ooit een ster te worden. Wie durft zeggen dat hij als puber nooit voor de spiegel stond te playbacken met een tennis-racket als gitaar, of een haarborstel als microfoon? Nu komt Tracey uit New York, niet uit Nashville, en heet ze Delucia en niet Hill, Twain of Wilson, toch mag ze gerust haar plaats tussen dit rijtje Country godinnen gaan opeisen, want minstens twee of drie songs op deze cd hebben echte hitpotentie, zeker "Girls Night Out" en "I Need You". Met haar goed gedoseerde mix van country rock en meer FM country, die deze cd is, heeft ze een perfect debuut afgeleverd, een staalkaart van wat ze als zangeres en songwriter nog in haar mars heeft.
(RON)

DIANA JONES
MY REMEMBRANCE OF YOU
Website: www.dianajonesmusic.com www.myspace.com
Email: info@dianajonesmusic.com / Label: NewSong Recordings
www.newsongrecordings.com / info@newsongrecordings.com
Distr.: Sonic Rendezvous / www.sonic.nl
VIDEO

Tijdens Blue Highways in april van dit jaar en een jaar geleden verraste Diana Jones menigeen respectievelijk met haar prachtig optreden en het album "My Remembrance Of You". Samen met Walter John Stapleton (gitaar/mandoline) liet Jones op Blue Highways zien waarom zij een van de winnaressen van het Kerville Folkfestival was van vorig jaar. Met de hoogtepunten als "Cold Grey Ground", "Pony", "Pretty Girl" en de titelsong nog steeds in het achterhoofd wist Jones ons aldaar snel te raken, reden genoeg om dit album even terug in de belangstelling te brengen. Zo langzamerhand zou het misschien wel weer eens tijd worden voor een nieuw album. "My Remembrance Of You" gehoord hebbende kan ik daar moeilijk bezwaar tegen hebben. Geadopteerd en opgegroeid in New York, besluit Diana Jones op vijftienjarige leeftijd op zoek te gaan naar haar roots. In tegenstelling tot haar leeftijdsgenoten voelt ze zich vooral aangetrokken tot de muziek van mensen als Johnny Cash, Patsy Cline, Emmylou Harris en Dolly Parton. Eigenlijk had zij het altijd al een beetje vreemd gevonden dat zij zich juist tot die muziek aangetrokken voelde. Pas toen zij weer herenigd was met haar eigen familie wist zij dat in de muziek uit de bergen in het oosten van Tennessee haar wortels lagen. Haar debuut "Imagine Me" gooit meteen hoge ogen. Als haar geliefde grootvader (Robert Lee Maranville, die als jonge man muziek maakte met onder andere Chet Atkins) overlijdt, zondert ze zich een tijd af om het verdriet te verwerken. Haar album "My Remembrance of You" (2006) dat hierna verscheen, bevat dan ook Jones’ gevoeligste en eerlijkste werk tot nu toe. Deze plaat bevat mountain songs, een moderne interpretatie van de traditionele folk uit de Appalachen met een flinke scheut country. Pure schoonheid en klasse ademen de 11 nummers op dit album. Vooral eenvoud, en daarom is Jones goed te vergelijken met Iris DeMent. Zoals Iris heeft ook Diana een werkelijk prachtige stem met een flink bereik en veel zeggingskracht. Jones schrijft fantastische songs en laat zich omringen door klasbakken als Duke Levine (mandolin, mandola) en Jay Unger (viool). Laat met "My Remembrance of You" de zomer maar komen. Dit is een plaat om van te genieten al dan niet liggende in een hangmat.

KENNY MAINES
Website: www.kennymaines.com
E-mail: kenny@kennymaines.com
Label : Triangle Records
www. cdbaby.com

Buddy Holly, Delbert Mcclinton, Joe Ely, Butch Hancock, Jimmy Dale Gilmore. Allemaal hebben ze natuurlijk twee dingen gemeen, ze komen uit Lubbock, Texas en maken (of maakten) prima muziek, want net als Austin, lijkt dit stadje iets in het drinkwater te hebben waar je zonder meer een prima muzikant van wordt. Zou dit ook zo zijn bij Kenny Maines, want ook hij heeft van het Lubbock water mogen drinken. Kenny was de derde van vijf jongens in de familie Maines. De oudere broers vormden met hun tweetjes de Maines Brothers, de drie jongeren The Young Maines Brothers, de kleinste moest zelfs op een limonadebak gaan staan om bij de microfoon te komen in zijn laagste stand. Vervolgens schoven the Young Maines op naar de Maines, en langzamerhand begon deze band tamelijk belangrijk te worden op de Texaanse podia, hetgeen resulteerde in een achttal cd’s en optredens samen met Alabama, Reba McIntire, Barbara Mandrell, the Judds, Dr Hook en noem maar op. Eind jaren tachtig stopten de jongens ermee, en Kenny ging in de politiek en werd voor12 jaar County Commissioner, van 1992 tot 2004. Toen werd echter de lokroep van de muziek te groot en begon hij terug countrysongs te schrijven en op te treden. Het resultaat van deze laatste drie jaren is er nu, zijn solo-debuut, het titelloze “Kenny Maines”. De songs die Kenny momenteel schrijft, zijn mooie rustige countrysongs, met een klein country-rock en Americana tintje, maar toch eerder neigend naar de traditionele country, zoals je bij het aanschouwen van de “brave” hoes al kan vermoeden. Kenny’s stem is een voorbeeld van de warme country crooner en de veelvuldig aanwezige dobro geeft het geheel een mooi geluid. Bijna alle songs zijn van eigen hand, behalve twee. Eerst is er de overbekende ”Tennessee Stud” van Jimmy Driftwood, en wat verrassender is de cover van Springsteen’s “Ain’t Got You” met zijn Bo Diddley ritme. Voor de overgrote meerderheid is dit dan ook een cd voor de traditionele countryfan. Raar genoeg zitten de verrassende songs op het einde van de cd. De mooie ballad “If I Could Find The Words” is prachtig gezongen en voorzien van een sfeervolle steelgitaar. Mijn favoriet is echter het rockende “We’re In The Same Business” met New Orleans piano, dobro, fiddle en rockende gitaren. Een cd vol met deze soort songs zou pas leuk geweest zijn, maar zoals gezegd, voor de fans van het meer bravere pure country werk valt hier zeker te genieten.
(RON)

THE PLAIN DEALERS - EP
Website : www.theplaindealers.com
www.myspace.com/plaindealer
Email: info@theplaindealers.com
Label : Eigen Beheer / www.cdbaby.com

"The Plain Dealers are here to deliver the rock 'n' twang where it's needed most. "

Iedereen gelijk voor de wet (alhoewel ?) en dat geldt ook voor Jordan Slator (guitars, banjo, background vocals) en Gene Klenke (guitars, mandolin, background vocals). Met vallen en opstaan leerden zij de kneepjes van het vak en dat dit voornamelijk gebeurde als coverbandje op bruiloftfeesten (gratis eten en drank) is wellicht mooi meegenomen. Zij waren dan ook de koning te rijk toen zij Darren Weir (vocals, guitar, harmonica), Dave Visser (bass) en Brent Beaudry (drums, percussie) tegen het lijf liepen en hen konden overtuigen om de buurt van Edmonton, Alberta voortaan onveilig te maken met specifieke roots/rock. Het Ep-eetje (vijf songs) dat onlangs verscheen is een momentopname en het is vooral drummer BB. die er op moet toezien dat hun muziek niet te folky & twangy wordt. "Outlaw country with a heavy metal drummer" is voortaan de boodschap en met "Drivin' Lonely", "Before the Fire" en vooral "Little Bells " (met een heerlijke streep harmonica) wordt daar uitstekend gevolg aan gegeven. Wanneer de volumeknop ietsiepitsie terug gedraaid wordt laten The Plain Dealers met het mandoline gepingel op "Away From the Trains" en het schitterende "Red House Blue" voor het eerst duchtig in hun alt. country kaarten kijken. "Honest, rootsy music that occasionally twangs, often rocks and always leaves a sweet melody lingering in the listener's head" ... zeg nu zelf ... meer moet dat niet zijn! Leuke kennismaking met dit bandje uit Canada.