ARCHIEF

JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007

SAM BAKER - PRETTY WORLD

JOHN DOE - A YEAR IN THE WILDERNESS

HERMAN MATTHEWS - HOME AT LAST

BRAM RIDDLEBARGER & THE WAILIN ' ELROYS - ON THE BUM

JASON LEE WILSON - HIGH COUNTRY

WILLY CLAY BAND - WILLY CLAY BAND

THE BORDERERS AND THE ROUGH DIAMONDS - A TIME FOR CHANGE

KEVIN HEMPHILL & THE NIGHTBIRDS - LIVE AT THE FLIPSIDE

LES GENERALS JACK - SMALL TALK SPACE MESSAGE

JOHN PINAMONTI - URBANE MYTH (LIVE AT SUNNY'S)

SAM BAKER
PRETTY WORLD
Website : www.sambakermusic.com
myspace.com
Label : Eigen Beheer / binnenkort Reckless Records
Info : info@sambakermusic.com
Foto
cdbaby.com

Story's a very important thing," Baker says. "I'm a sucker for stories."

Mooi, het leven is mooi ... maar een twintig jaren geleden was de wereld een ware verschrikking voor de in Itasca, Dallas geboren en getogen Sam Baker. Een terroristische bomaanslag in Peru kostte hem bijna het leven, de revalidatie nam een hele tijd in beslag en het heeft, letterlijk en figuurlijk, bloed, zweet en tranen gekost om de singer/songwriter die de dood in de ogen zag terug in de maatschappij te verwelkomen. (His femoral artery and vein were both cut by shrapnel. "I should have bled out right there," he says.I couldn't walk, my left hand was really chopped up, I was deaf on one side and partially deaf on the other," he says. "I couldn't live a physical life." After an eight-hour emergency surgery in Cuzo, Peru, he endured 17 reconstructive surgeries in Texas, most at Memorial Hermann Hospital in Houston.). Het album "Mercy" dat in 2004 verscheen en vooral het wereldwijde succes ervan hebben ongetwijfeld een heilzame invloed gehad op de singer/songwriter die ondermeer van ondergetekende een plaatsje in de top 3 van "Best Albums of 2005" mocht ontvangen (zie jaarlijsten). Destijds in het leuke gezelschap van ondermeer Jimmy Lafave en the Half Knots zou het ons niet verbazen moest Sam Baker met de schitterende opvolger "Pretty World" opnieuw de strijd aangaan met vermelde heren want ook "Cimarron Manifesto" en "Color Them Blue" gaan ongetwijfeld hoog eindigen in 2007. Bovendien ligt er met de nieuwe in aantocht zijnde albums van Richard Stooksbury, Mike Maves, Glenna Bell nog meer schoon volk op de loer om hun succes van 2005 te evenaren. De Austin Texas troubadour Sam Baker deed voor het album "Pretty World" opnieuw een beroep op Walt Wilkins (acoustic gt, vocals), Mike Daly (pedal steel, slide gt), Tim Lorsch (violin, mandolin), Ron DeLaVega (bass, cello) en Mickey Grimm (drums & percussie) en liet ditmaal ondermeer Bill Mc Dermott (pump organ, electric gt & engineer), Joel Guzman (accordion), Lloyd Maines (pedal steel, resophonic gt), Fats Kaplan (accordion), Gurf Morlix (vocals, electric gt) - zie foto - het trio Marcia Ramirez, Britt Savage, Dave Raines (vocals) opdraven om deze "Pretty World" een nog mooiere aanschijn te bezorgen. En of het gelukt is ... Jongens, jongens toch en girls uiteraard, voor de nieuwkomers onder ons zal het nog eventjes wennen zijn aan dat wat grauwe, groezelige stemmetje maar de habitués in het singer/songerwriterswereldje zullen ongetwijfeld beamen dat Sam Baker zich met dit album op dezelfde hoogte hijst van John Prine, James Mc Murtry, Woody Guthrie, Guy Clark, Bob Dylan, Jimmy Lafave en de reincarnatie blijkt te zijn van Townes Van Zandt. Het verhaaltje over een oude man die in een hoerentent al zingend op zijn dood zit/ligt te wachten "Juarez, a song to himself, waiting round to die"), het relaas van een ongelukkige jeugd, twee op de klippen gelopen huwelijken, een relatie die tot mislukken gedoemd is ("Orphan" met een leuk gekozen fragmentje uit "She sings low, sweet Chariot, she's coming for to carry me home") en de wijze waarop Baker bijna onovertrefbaar een gokverslaafd dametje beschrijft in "Slots" laten er geen gras overgroeien... De "pretty world, pretty roses, pretty smile morning light, pretty eyes lazy curls" is nog niet voor morgen. Het fils à 'daddy in the money' verhaaltje "Odessa" met het schitterend verweven "Hard Times Comes Again no More" maakt duidelijk dat ook in 2007 de macht van het geld een rechtvaardige wereld en justitie nog steeds in ruime mate beïnvloedt. Het "Sweetly Undone, slowly undress" mag dan de wereld iets rooskleuriger en 'lichtjes' erotischer maken, de keuze tussen truth & lies in "Psychic" plaatsen ons meteen terug met beide voeten in de realiteit. De tranen rollen over de wangen bij het ontroerende en uit -het-leven-gegrepen "Boxes" ("There are valentine cards, some flowers carefuly dried, I love you is written inside") en het autbiografische "Broken Fingers" is "hartverscheurend" mooi maar tevens erg realistisch. "Pretty World" is een meesterwerkje en al dekt de titel niet altijd de lading ... de afsluiter "these December days, the shortest of the year, how beautiful they are "...in een Spaans jasje gestoken laten de wereld toch iets vreedzamer schijnen.

JOHN DOE
A YEAR IN THE WILDERNESS
Website: www.theejohndoe.com
www.xtheband.com/doe.html
Label : Yep Roc Records
www.yeproc.com
Distr.: Munich Records
www.munichrecords.com

X was een semi-legendarische punkband uit LA. John Doe (eigenlijk John Duchac) speelde in die band bas. Nooit wat van die band gehoord overigens. Wel van John Doe. Zijn solo debuut "Meet John Doe" (vernoemd naar de film van Frank Capra) was een waar briljantje. Met punkrock heeft deze plaat echter niets te maken, met Americana des te meer. Toch is John Doe niet de zoveelste punkrocker die de Ryan Adams-kant opgaat. John Doe heeft zich in de loop der jaren ontwikkeld als een cultfiguur. Naast zijn muzikale carrière richtte hij zich namelijk ook op een bestaan als schrijver en acteur. Doorbreken zal hij dus wel nooit, maar dat ligt niet aan de kwaliteit van zijn output. Zijn eerste album "Meet John Doe" uit 1991 is een echte mijlpaal en valt nauwelijks te verbeteren, daarna volgde een aantal soloplaten, waarin Doe experimenteerde met loops en elektronica, hetgeen niet echt goed uitpakte. Zijn laatste albums "Dim Stars, Bright Lights" (2003) en "Forever Hasn't Happened Yet" (2005) - zijn debuut voor het Yep Roc Records label - laten beiden veelal ingetogen nummers horen in een moderne mix van blues en country die zeer de moeite waard zijn. Van punkband X weten we dat Doe’s stem uitstekend gedijt in een duet-setting, reden waarom hij zich op deze albums laat bijstaan door aardig wat bekende namen waarbij vooral de harmonieën van Juliana Hatfield, Aimee Mann en Jakob Dylan de nummers boven de middelmoot uittillen op het album "Dim Stars, Bright Lights" en op de opvolger mochten Dave Alvin, Grant Lee Phillips, Neko Case en Kristin Hersh fungeren. Als u weet dat Doe voor zijn nieuwe album "A Year In The Wilderness" opnieuw zorgde voor een indrukwekkende gastenlijst met oa: Dave Alvin, Kathleen Edwards, Dan Auerbach, Aimee Mann, Jill Sobule en Greg Leisz dan weet u meteen wat u te wachten staat. Niet dat zijn sound wezenlijk verandert, maar naast zijn songs die steeds van hoge kwaliteit blijven en bijzonder prettig wegluisteren laat Doe geen geheim van zijn liefde voor de country, maar ook dat hij zijn wortels in de stevige rockmuziek geenszins vergeten is. Voor de gastvocalen zorgen dit keer niemand minder dan Aimee Mann, Jill Sobule en de zo bejubelde Kathleen Edwards, die haar stem zo prachtig de uitstekende stem van Doe bijkleurt, horen we in "The Golden State", "A Little More Time" en "Lean Out Yr Window", misschien wel de hoogtepunten van deze plaat. Maar de rest mag er ook zijn, zoals het nummer "Hotel Ghost", waarin Doe’s oude maatje Dave Alvin een knallende solo weggeeft. Kortweg : "A Year In The Wilderness" levert fraaie melodieën en dito songs die aanspreken door de wisselwerking tussen de weemoedige ballads en de midtempo rockers, meteen voor John Doe ook zijn derde prachtplaat in nog geen vijf jaar tijd. Er zijn er niet veel die dat hem nadoen.

HERMAN MATTHEWS
HOME AT LAST
Website: www.hermanmatthews.com
E-mail: herman@hermanmatthews.com
Label: Doc Huck-A-Buck Music.
cdbaby.com

Hij drumt vanaf zijn zevende, speelde op zijn elfde al optredens bij de bluesband van zijn oom en op latere leeftijd kwamen dan de optredens met acts als Richard Marx, Kenny Loggins en Tower Of Power, bij wie hij ook op 2 CD's meespeelde en momenteel is hij drummer bij deze band, die Tom Jones begeleiden op zijn huidige tournee. Geboren werd Herman in Houston, Texas en sinds 1988 woont hij in Los Angeles. Zijn eerste grote tournee kwam er als drummer van jazz artiest Kirk Whalum, daarna volgden Bob James, Stevie Wonder, Isley Brothers, George Duke en Meredith Brooks om er maar een paar te noemen. Maar naast al dat sessie en begeleidingswerk wou Herman zijn eigen muziek maken en die is er nu, "Home At Last". Als je enkele jaren drummer van Tower Of Power was, dan kan 't moeilijk anders of je solo album als drummer bevat een grote portie funk. Natuurlijk is dit ook zo, maar er is meer, want funk heb je natuurlijk in alle soorten, je hebt de strakke moderne jazzy funk zoals in "Junk In The Trunk" dat doet denken aan Tower of Power en George Duke, maar ook funky blues als "Hold On You" met lekkere slide gitaren en sexy soulvolle backingvocals van The Hermanators. Of het relaxte "Cup Of Sugar", de gospel invloeden in het mooie "We Are Heaven", met mooie pedal steel interventie van de bekende Dean Parks. "I Am A Drummer From Texas" doet even terugdenken aan de "Last Poets" die in de jaren 70 met hun politiek beladen gedichten declameerden tegen Afrikaanse ritmes op de achtergrond, zo is ook dit nummer, maar zonder de politieke rassenthemas. "Not Another Lover" is funk zoals die gemaakt werd op het Hi-label door Al Green, met knappe blazers. Herman is naast drummer ook een behoorlijk zanger, en het vermelden waard is zeker de opnamekwaliteit van de ganse cd, want die is werkelijk uitstekend en kristalhelder. Pure New Orleans funk weet Herman ons te brengen in "I Got A Home" met extraatjes als banjo, klarinet en trompetten, de "Mardi Gras" sfeer kan je niet beter weten in te blikken. Gek tussendoortje is "Chop That Barbecue" waar hij en zijn kinderen met alleen hun stemmen een korte meeneem - barbecue bestelling doorgeven en Herman voor de percussie zorgt met zijn stembanden in plaats van het drumstel. Fun in the studio. De voorlaatste song, titelsong "Home At Last" brengt de sfeer van de oude slavenliederen zoals ze op de plantages gezongen werden. Deze cd toont ons hoe een drummer, die normaal een beetje vergeten op de achtergrond werkt, ons een uiterst boeiende CD kan brengen, vol met eigen geschreven materiaal, knappe composities en sterk gebracht. Je zou haast vergeten te vermelden dat Herman Matthews een superdrummer is die de kunst verstaat om een strakke beat als basis te leggen, zonder de aandacht naar zich toe te trekken, een grote kwaliteit als je als begeleider werkt, en des te meer op je eigen solodebuut. Dus geen angst, dit is geen cd vol drumsolos, want die zul je nergens vinden, wel een mix van funk, soul en wat blues.
(RON)

BRAM RIDDLEBARGER & THE WAILIN ' ELROYS
ON THE BUM
Website : myspace.com
Label : Rhythm Bomb Records
www.rhythmbomb.com
Info : cdbaby.com

Bram Riddlebarger is voor de meesten onder ons ontegensprekelijk verbonden met het juke-joint-hillbilly bandje The Wailin Elroy's dat met "Cheap Motel", "Route 33" enkele prima albums in huis heeft (zie www.rhythmbomb.com). Maar de man die de schoolbanken verliet met "a degree in creative writing from the Ohio University" bracht de rockabilly/hillbilly fans ook in vervoering als drummer van the Dragline Brothers (ex Redtails), en verdeelt momenteel zijn drukke muzikale aktiviteiten met zijn one-man-band (Bram Riddlebarger & His Lonesome Band), als lid van Zeb Dewar, the Heartlanders, en met upright bass player Tim Peacock kom je hem ook wel eens tegen als the Lonesome Two bij Woody Pines. Met het album "On the Bum" wordt er een einde gemaakt aan de succesvolle Wailin' Elroys periode die het trio uit Athens, Ohio zelfs naar het Sjock festival in Belgie bracht. Riddlebarger, "preacher" Zeb Dewar, Justin Rayner en Johnny Borchard doen het in stijl, de twaalf eigen songs en twee covers ("It's the Law"- Mike Ness en "Just Because" - Bob Shelton) laten dan wel de doodsklokken luiden over hun verdere bestaan, van een dodenmars is er heus geen sprake. Integendeel, Bram Riddlebarger zorgt met zijn vertrouwde nasaal geluidje er voor dat de fans van Wayne "the Train" Hancock en de Hank Williams familie een erg geslaagd feestje bouwen dat wel eens kon uitlopen tot in de vroege uurtjes. Producer en duivel-doet-al Axel Praefcke wist alles in goede banen te leiden in de Lightning Record studio's (Berlijn) en serveert met "On the Bum" een waardig afscheid. Mooie liedjes duren blijkbaar nooit niet lang maar wij zullen ongetwijfeld Bram Riddlebarger nog vaak tegenkomen in het hillbilly/rockabilly/roots wereldje.

JASON LEE WILSON
HIGH COUNTRY
Website:cdbaby.com
Label : Rhythm Bomb Records
www.rhythmbomb.com
cdbaby.com

Het blijkt een heuse zoektocht te zijn om wat info over Jason Lee Wilson te vergaren ... wij gaan er vanuit dat hij vroeger deel uitmaakte van the Cumberland Runners, een bandje uit de omgeving van new Nashville dat in 1998 onder de doopvont werd gehouden en in 2004 met het album "Music to Haul By" ("180 Proof Rockabilly from the Cumberland Pltaeau") een leuke indruk liet. Blijkbaar is er een einde gekomen aan die samenwerking en bewandelt Jason Lee Wilson nu het solopad dat hem, zoals zovelen hem in het verleden voordeden, naar de Lightning Record studio's in Berlijn bracht. Opgewacht en in de armen gesloten door het Rhythm & Bombs meubilair Ike Stoye (bongo's percussie), Axel Praefcke (lead gt & producer), Michael Kirscht (lead gt), Markus Lehmann (bass) en Torsten Peukert (drums) kroop Wilson in de pen voor een zestiental songs die, hoe kan het anders, zich voornamelijk afspelen in het "High Country" en rockabilly gebeuren. "Home is where the hearts is ... my heart's in the high country" en als je dezelfde mening deelt zit je op rozen met dit album. "Minin' Coal", "Nothing New With Pain", "I Lied", "Gulf of Dispear" en "Wah-Yah-Tsi" horen thuis in dat zeemzoete wereldje en doen de meiden verlangen naar de ridder (cowboy) op het witte paard ("Someday He'll Take you home"). Met "the Ballad of Johnnie Walker" dat verwijst naar de Cumberland Runners ("they say Cumberland runners run straight to the grave"), "Highway 9" (Dawsonville) en "Henry the Hammer" kan deze rockabilly "Dog like Me" beter uit de voeten. "Sittin in the Station" wachtend op de trein naar Oostende (tsjoek tsjoek) ... de zomer komt er aan ....oh ja "I Lied Alone" lijkt erg verdacht op een hitje van Dwight Yoakam ....

WILLY CLAY BAND
EP

Website: www.willyclayband.se
Label : Blackstone Records
Info: Belmont Bookings
www.belmontbookings.nl
www.myspace.com/willyclayband

Onze chef Freddy Celis nam de honneurs waar om het album "Rebecca Drive" van de Zweedse Willy Clay band de hemel in te prijzen. Ondertussen zijn Tony Björkenvall (vocals, guitar, mandolin), Björn Petterson (vocals, bass), Reine Tuoremaa (vocals, acoustic gt), Örjan Mäki (guitar, lap steel, dobro) en Frederik Elenius (cocktail drums) uitgegroeid tot de belangrijkste vertegenwoordigers van het Americana / rootsgebeuren in de Scandinavische landen. Inderdaad Scandicana van prima kwaliteit en de band mag ondermeer "Whispering" Bob Harris (Uk's legendary DJ, BBC Radio) tot één van hun grootste fans rekenen. Onze vriend Loudon Temple (Maverick Magazine) beschouwdt the Willy Clay Band als "one of the classiest things to come out of Sweden since Greta Garbo" en Phil Edwards (Americana UK) kwam tot de heuglijke vaststelling dat Zweden naast Abba, Ikea en Volvo ook met the Willy Clay Band over erg sterke troeven beschikt. Met andere woorden ... de Engelsen zijn er zot van en om het feestje compleet te maken brengen de jongens een Ep'tje op de markt dat de talrijke fans warm moet maken voor de uitgebreide "zomertoernee" door Schotland, Engeland en Wales. Bovendien staan de jongens opnieuw geboekt als afsluiter op het jaarlijkse Darvel Music Festival dat doorgaat op 3 Oktober. Het is een leuk hebbedingetje geworden met ondermeer live versies van "All My Tears" (Julie Miller) en "Long May You Run" (Neil Young), een schitterende akoestische versie van "Soldier" (harmony vocals van Tine Valand, Somebody's Darling), met "The Miner" een nieuw pareltje in huis heeft dat Buddy Miller groen doet zien van jaloezie en dat Bob Harris het andere nieuwkomertje "Hollow" regelmatig in de etalage plaatst zal wel geen toeval zijn. Hoog tijd dat Bas Flenneman (Belmont Bookings) dit bandje eens naar de Lage Landen laat overkomen!

THE BORDERERS AND THE ROUGH DIAMONDS
A TIME FOR CHANGE
Website: www.theborderers.com.au
www.sonicbids.com/theborderers2
Email: info@theborderers.com.au
Label: Celtic Records
Info: Jim Paterson
dal57376@bigpond.net.au
cdbaby.com

Kent iemand nog een programma uit de 60er jaren, de Borderers? Ging over geknok tussen Schotten en Engelsen? ... Maar de The BordererS staat ook voor een Schotse/ Ierse/Australische band die bestaat uit Jim Paterson (akoest.gt., mandolin & vocals), Alex (vocals, penny whistle & bodhran), Steve Fleming (bas en viool), Jon Emry (drums) en Richard Tankard (keyboards). De band die gevormd is in 1994, vond hun sound door te luisteren naar Bruce Springsteen's "Seeger Sessions" en zijn nu reeds aan hun achtste cd toe, die de naam "A Time for Change" meekreeg en waarop ze nogmaals bewijzen dat ze een sterke, energieke versie van bluegrass brengen die het genre wel weer eens een paar stappen verder zou kunnen brengen. Want naast bluegrass horen we ook invloeden uit dixieland jazz, zydeco en celtic muziek. "A Time for Change" klinkt niet zo roekeloos energiek als de schitterende voorgangers, maar is zeker zo sterk. "A Time for Change" is wat ingehoudener, wat subtieler, maar zeker niet minder stevig. In het eerste nummer laten ze meteen al horen dat ze aan de basis vasthouden, op dit nummer "Higher Ground", horen we tevens Serena Ryder als gastvocaliste. Geen muziek die je traditioneel zou kunnen noemen hier, ook niet als ze een klassieker als "Hallelujah" van Leonard Cohen nieuw leven inblazen. Dat nummer wordt hier op een mooie pittige manier de eenentwintigste eeuw binnengesleurd. De politieke kant van The BordererS, die op eerdere platen nogal uitgesproken was ligt hier wat meer onder de oppervlakte, maar komt net zo duidelijk over in songs als "Love is the Answer" en "A Song of Hope". Het is al met al een wat melancholieker album geworden, met werkelijk schitterende arrangementen. En ook de bekende traditional "Galway Shawl" wordt hier een echt BordererS-nummer. De overige tien eigen nummers zijn overigens even sterk. Zowel Jim als Alex zijn sterke zangers, en ook de samenzang klinkt altijd fantastisch. Een meesterwerkje, dat bovendien, zoals zo vaak bij echt goede muziek, bij elke draaibeurt beter lijkt te worden.

KEVIN HEMPHILL & THE NIGHTBIRDS
LIVE AT THE FLIPSIDE
Website: www.thenightbirdsband.com
Label: Eigen beheer
www.cdbaby.com

Wat begon als een power bluestrio is ondertussen uitgegroeid tot een vijfmansformatie. Kevin Hemphill uit North Carolina hoorde eind jaren negentig SRV en was ogenblikkelijk definitief verpacht aan de Texaanse powerblues van Stevie. Nu heb ik daar helemaal geen problemen mee, en heb reeds verschillende SRV addepten mogen beluisteren en bespreken, maar de meesten doen er wat mee en brengen nummers geinspireerd door Stevie's gitaarwerk, zodat we toch nog wat nieuws horen. Kevin echter speelt gewoon de covers zo getrouw mogelijk, en hij heeft goed geluisterd en speelt behoorlijk gitaar, maar wie zit er nog te wachten op identieke versies van "Pride & Joy", "Mary Had A Little Lamb", "Voodoo Chile", "Texas Flood", "Tightrope"en "The Sky Is Crying", dan kan je net zo goed "The Best Of SRV" opzetten. Komt daarbij nog dat er ook nog 2 covers van Z.Z Top en twee van C.C.R. op deze live cd staan, en daarbij nog "Sweet Home Alabama" en "Got My Mojo Working", dan begrijp je wat er mis is met deze, overigens goed gespeelde cd. Platgespeelde nummers in volledig voorspelbare versies. Hadden deze jongens gekozen voor iets minder bekende covers, indien ze geen eigen materiaal kunnen brengen, en de nummers een klein beetje een eigen inbreng gegeven hadden, dan had deze bespreking er heel anders kunnen uitzien, nu is het enige wat ik kan schrijven over deze "Live at the Flipside": goeie coverband voor uw dansfeestjes! De verroeste gasmeter op de hoes is een beetje symbolisch: dit zijn niet de manne die de gas doen branne!

LES GENERALS JACK
SMALL TALK SPACE MESSAGE
Website: www.lesgeneralsjack.be
general-in4dee@lesgeneralsjack.be / nijsdavy@pi.be
Label: Naked Productions
www.nakedproductions.be / info@nakedproductions.be
Distr.: Bertus / www.bertus.nl

Okee, ik geef toe dat we er wat laat mee zijn, maar een Belgische release terug onder het voetlicht brengen kan nooit kwaad, en Naked Productions verdient zeker die aandacht voor hun goeie werk aangaande Belgische bluesproducties. Zo is dit eerder verschenen debuut van Les Generals Jack een zeer origineel album geworden. Het trio:Toon Derison (El Fish), Bart Ieven (Buttnaked) en Mark Bodart (Harvey Lee/Temple Bellona) die met hun eersteling "Small Talk Space Message" het begrip"bluesband" in de ruimste zin van het woord nemen. Allerlei invloeden zijn in hun bluesbasis vermengd: rock, funk, wat reggae. Mijn favoriete song op deze schijf is "Mean Old Mambo", waarop een naakte slidegitaar zich helemaal zich door de aparte vocals wringt, maar da's persoonlijk, want zij die me kennen weten dat een goeie slide van mij onmiddelijk een bank vooruit mag! Ook mooi is "Honest Man", dat drijft op een hypnotiserende baslijn. Ook in "Tiger" is het de slide die de aandacht trekt. "Packed up my things" heeft dan weer veel van een bluesy Manu Chao door zijn reggae invloeden, die Manu Chao invloed blijft door de ganse cd regelmatig terugkomen, maar is op deze song en op "Long way Home" 't sterkst. "Seven Four" met zijn aanstekelijk boogieritme is ook een song die je na een paar beluisteringen nog moeilijk van je af kan schudden. De funky instrumentale afsluiter "Raising Sun" laat ons tenslotte nog eens horen dat deze band een veelbelovende start had. Wij wachten op een opvolger, want het is erg stil rond deze band momenteel.
(RON)

JOHN PINAMONTI
URBANE MYTH (LIVE AT SUNNY'S)
Website : www.pinamonti.com
www.myspace.com/pinamonti
Info: john@pinamonti.com
Label : Eigen Beheer / Binnenkort bij CD Baby.

Great storytelling and solid songs combined with outstanding performances = Roots music at it's finest.

"They say the best way to record a live album is to get your band on the road for a while, gett all the material worked out and tight, then turn the mics on and let 'ER rip." ... John Pinamonti hield het veel eenvoudiger, de opnames vonden plaats in hun thuishaven (The Sunny Bar, Red Hook, Brooklyn) en blijkbaar kostte het niet veel moeite ... the bar was ready, the people were ready, the special guests were ready, combine all that with a full moon ... en het album "Urbane Myth", Live at Sunny's is een feit. Gekozen werd er voor een typische JP set, voornamelijk eigen materiaal in combinatie met enkele zorgvuldig uitgekozen covers als daar zijn ... "Pastures of Plenty" (Woody Guthrie), Townes Van Zandt's "Loretta", Leonard Cohen's erg toepasselijke "Tonight Will Be Fine", "Legend in my Time" (Don Gibson), Paul Westerberg's "Swingin' Party" en misschien wel 'de' vreemde eend in de bijt ..."Havanna Affair" van the Ramones! Pinamonti kon rekenen op de vertrouwde steun van Rod Hohl (electric gt, harmony vocals) en Charlie Shaw (drums), en liet naast John Abbey (bas) vooral Josh Roy Brown schitteren op de lap steel gitaar. Voor de bonustrack "Boots on the Ground" haalt Pinamonti zijn smoelschuivertje voor het dag/nacht licht en de schitterende weliswaar korte afsluiter "May" bevestigt waarom Pinamonti destijds met het album "JP3" op de goedkeurende blikken mocht rekenen van de Euro Americana Chart reporters. "For those of you who have never heard us "live", or been to Sunny'sn here's a chance to experience both. For those of you who have asked for what you've heard at our gigs ... Here you go!