JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007
SORTA - STRANGE AND SAD BUT TRUE
SANNY POWER & THE GUILDS - SANNY POWER & THE GUILDS
LITTLE WOLF AND THE HELLCATS - THE BLUES GOT SOUL
CROOKED STILL - HOP HIGH
CUBAN HEELS - GUTBUCKETMUSIC
WYCKHAM PORTEOUS - 3 AM
THE MANNISH BOYS - BIG PLAINS
JAIMI SHUEY - WRONG GIRL
SUSAN OWENS - TANGING THE HUMP
THE GARNET HEARTS - LIFE BEHIND BARS
SORTA
STRANGE AND SAD BUT TRUE
Website: www.sortaweb.com
www.myspace.com
Mail: info@sortaweb.com
Label: Summer Break Records
Info: Hemifran / www.hemifran.com
www.cdbaby.com
Best Act Overall is de titel die de heren van Sorta veroverden bij de Dallas
Observer Music Awards. Ze komen dan ook uit de stad van J.R. Ewing (voor de
ouderen onder ons). Met z'n zessen onder leiding van zanger en songschrijver
Trey Johnson brengen ze met "Strange And Sad But True" een zeer genietbare
CD met 12 ruwe diamantjes die op één na allen door Johnson geschreven
werden. Dit is de derde CD in de zes jaar oude carrière van Sorta na
"Laugh Out Loud" en "Little Bay". De groepsnaam verraadt
al dat het allemaal een beetje van vanalles is : alt-country, roots rock en
pop. Ze hebben alvast zeer goed geluisterd naar Neil Young & Crazy Horse.
De liedjes gaan over liefde, geboorte, verlies, eenzaamheid en moord, dus over
zowat alles wat er in het dagelijkse leven van jan en alleman gebeurt. "Butterfly"
is de eerste song en start zeer melodieus om daarna over te gaan in een theatrale
poprocksong. "Water Music" drijft op een simpel maar mooi orgelriffje
en bevat een positieve boodschap voor de mensheid. De song zelf lijkt wel afkomstig
te zijn van Wilco. "Tell Me A Story" is een ballad waarin de wat hese
stem van Johnson uitstekend tot uiting komt. "85 Feet" is een countrysong
met een verhaal over een kerel die zijn vriendin in een even zo diep dal gooit
en dan zelf ook naspringt. Leuk is anders. "Lazybones" laat horen
dat Sorta ook in poprocksongs behoorlijk hun mannetje weten te staan. De song
"Goodnight" laat je daarna kennismaken met het vakmanschap van Johnson
als songschrijver, een prachtige ballad waarbij de van een lichte echo voorziene
stem van Johnson je naar de keel grijpt. "Pink And Baby Blue" is een
reggae-achtige meezingertje en "Closer" heeft jazz-invloeden verwerkt
in de voornamelijk door piano gedreven melodie waarbij overigens ook op uitstekende
wijze gezongen wordt. Het is vooral de variëteit in de songs die ervoor
zorgen dat je geen enkele track op dit album zou willen doorspoelen. Het blijft
boeiend om naar te luisteren, echter zonder ook maar ergens onvergetelijk te
worden. Je hoort dat er met veel liefde aan "Strange And Sad But True"
is gewerkt door vaklui en dat verdient dezer dagen een pluim van (valsam)
SANNY POWER & THE GUILDS
Website: www.sannypowerandtheguilds.be
info@sannypowerandtheguilds.be
"One of the best female voices in Rockabilly...The "bite" and feel of Wanda Jackson, the "growl" and power of Big Mama Thornton and the attitude and charisma of her own .... That's Sanny"!
Blijkbaar scheelt er iets aan mijn uitgaansleven ... onlangs nog te gast in mijn eigen woonplaats (voor het derde jaar op rij!) en deze jongen moet met het schaamrood op de wangen meedelen dat Sanny Power & the Guilds (voorheen Lowdown) hem volstrekt onbekend zijn. Gelukkig zet Ivan Jacobs, de patron van Hookrock, wel eens een stapje in de wereld en wist hij dit viertal te boeken voor de editie 2007. Prima keuze want met hun enthousiaste mix van rockabilly, hillbilly en bluesy rock & roll, hun adoratie voor the Paladins (al brandt het lampje daar op een erg laag pitje en gaat Dave Gonzales aandacht tegenwoordig vooral uit naar The Hacienda Brothers), Brian Setzer & the Stray Cats, Big Mama Thornton, Koko Taylor, Johnny Cash, Wanda Jackson leidt het geen twijfel dat Sanny (vocals), Dan (leadguitar), Peter (contrabas) en Koen (drums) op 30/6/07 ongetwijfeld gaan behoren tot één van de blikvangers. De demo-cd met covers van "Latch On" (The Cohran Bros.), Eddie Bond's "Slippin In", een rauwe versie van "Hound Dog", Wanda Jackson's first nr.1 hit "Fujiyama Mama" en een uitstekende versie van "Return to Polara" (op een surfplank?) van the Paladins laten het beste verhopen. Ongetwijfeld een band die borg staat voor "a hot - rod - rockin' good night".
30 juni 2007
White Falcon (B)
Linda Dixie & The Train (NL)
Rusty Roots (BE)
Taildraggers (NL)
Cuban Heels (NL)
Cadillac Kings (UK)
Hook Herrera & Band (USA)
Pauzemuziek:
Sanny Power and the Guilds
Presentatie:
El Grande
Info: www.hookrock.be
LITTLE
WOLF AND THE HELLCATS
THE BLUES GOT SOUL
Website: www.hellcatblues.com
Email: booking@hellcatblues.com
Label: Eigen beheer
www.cdbaby.com
Als je naam
Malik Shabazz is en je brengt blues in de stijl van Howlin Wolf, dan kan je
inderdaad beter je naam veranderen in Little Wolf. Malik heeft nochtans een
hele tijd onder zijn eigen naam opgetreden, want hij is geen nieuwkomer in de
bluesscène, als groepsleider en drummer heeft hij begin jaren 80 gezorgd
voor verschillende bands voor de backing van onder meer Big Joe Turner, J.L.
Hooker, Jimmy McCracklin en vele anderen. Eind jaren tachtig trad hij dan op
in eigen streek (de baai van California) onder de naam Malik Shabazz and the
Plus Factor. Hij kreeg zoveel bekendheid dat hij wat later een wereldtournee
kon doen, die hem van Europa tot Austalië bracht, en hij veranderde van
naam: Little Wolf and The Hellcats was geboren. Momenteel is de bassist bij
the Hellcats de bekende Chuck Trijillo, jarenlang John Lee Hooker’s bassist,
en dit jaar verkozen als bassist van het jaar in Californië. Bovendien
werd Little Wolf de vocalist van het jaar in dezelfde categorie, en het nieuws
heet van de naald is dat de zangeres van het jaar in die wedstrijd (blues musicians)
Tia Carroll, sinds enkele weken ook de groep komen is vervoegen, zodat zowel
the “king” en “queen” of blues vocals en “best
bassplayer” in één groep zitten. De cd van de Hellcats laat
ons grotendeels covers horen van bluesstandaards zoals “Smokestack Lightnin’”,
“Sitting on Top of The World” en “Louise” van de echte
grote Howlin Wolf. “Big Legged Woman” van Albert King ,”Woke
up this Morning” en “Big Boss Man”. Allemaal overbekende songs
dus, en dat is wat spijtig, liever horen wij wat eigen materiaal of minstens
minder bekende covers, maar daartegenover staat dat dit met zo een overtuigend
vakmanschap gebracht is, dat we moeilijk kunnen klagen. Een interessante bluescd
van een ploegje vakmannen in het genre, met Chester Burnett als grote voorbeeld.
(RON)
CROOKED STILL
HOP HIGH
Website: www.crookedstill.com
www.myspace.com
Email: info@crookedstill.com
Label: Signature Sounds / www.signaturesounds.com
Rounder Europe / www.roundereurope.com
Distr.: Munich Records / www.munichrecords.com
VIDEO
Bluegrass-revival, progressive bluegrass, het is in de Verenigde Staten nog
steeds een hot issue, maar de rest van de wereld lijkt het zo langzamerhand
wel te geloven. Tot nu dan, want na het vorig jaar verschenen "Shaken By
A Low Sound" van Crooked Still is er nu een heruitgave van hun debuut "Hop
High" uit 2005, en is wederom een plaat die je moet horen. Waar de meeste
releases in dit genre bijna overlopen van braafheid, weet Crooked Still haar
traditionele muziek iets rauws en moderns mee te geven. Gecombineerd met de
nodige muzikale virtuositeit en de werkelijk wonderschone vocalen van zangeres
Aoife O'Donovan (zie foto) levert ook dit debuut een wereldplaat op. Het jonge
kwartet uit New Engeland serveren ons een bijzonder staaltje neo-bluegrass,
dankzij hun iets on-orthodoxere bezetting van gitaar, contrabas, banjo en cello.
Het bevat een indrukwekkende en verfrissende hoofdrol voor dit laatste instrument.
Crooked Still is een band die in 2001 in Boston werd opgericht door de twee
conservatoriumstudenten, zangeres Aoife O'Donovan en bassist Corey DiMario.
Naast het indrukwekkende banjospel van Greg Liszt (niet voor niets ingelijfd
door Springsteen voor "We Shall Overcome") en de bas van DiMario is
er de cello van Rushad Eggleston. Het repertoire van de band - dus ook op deze
cd - bestaat hoofdzakelijk uit oude songs uit de Amerikaanse rootshistorie.
Twee eigen geschreven nummers zijn toegevoegd, maar de bestaande liederen zijn
volledig onherkenbaar bewerkt. Er is de Gillian Welchsong "Orphan Girl",
maar opgefrist en meer folky en de Robert Johnson bluesklassieker "Last
Fair Deal Gone Down" - wat ze daar van gemaakt hebben is helemaal bijzonder:
bluesriffs op een cello! niet voor niets Rushad's favoriete song. Hij speelt
de cello als een soort tenor-viool. Klassiek, maar met een kloppend hart. Wat
kan zo'n ding je dan toch vertellen - drama, hartstocht en passie. De soms adembenemende
stem van Aoife O'Donovan legt het accent op de tekst, en dat is nodig want die
dreigt ondergesneeuwd te worden door het verrassende en onverwachte klankgeluid.
Er zijn ook schitterende verstilde momenten, "Lonesome Road" en "Flora",
liedjes waarin het lijkt of zangeres O'Donovan voor jou alleen zingt, zo intiem.
Het is geweldig hoe ze de traditionals eerst van elke vorm van franje ontdoen
om ze vervolgens met veel bravoure naar hun hand te zetten. Hoe bekend je met
deze nummers ook bent, je herkent ze slechts vagelijk in de uitvoering van deze
Amerikaanse groep. ' We zoeken naar nummers die simpel en klassiek zijn en waar
we een mooie beat aan kunnen toevoegen', zegt cellist Eggleston. ' We staan
ver af van die langdradige boring ballads. We zoeken liedjes met pit.' De traditionele
akoestische blues wordt in een ander daglicht gezet. Robert Johnson-songs zonder
gitaar? Rocken zonder percussie-instrumenten? Cello in een Amerikaanse rootsband?
Crooked Still speelt het klaar. Wat hulp van buitenaf kregen O’Donovan
en co daarbij overigens wel met mondjesmaat van Brittany Haas (viool), Ricie
Barsay (percusie), en vocale steun van Ruth Ungar en Jake Armerding. Kortweg:
Ook op "Hop High" horen we stokoude bluegrass in een eigentijds jasje,
voor de afwisseling voorzien met voorzichtige invloeden uit de omliggende genres.
Muziek vol muzikale hoogstandjes op de banjo en cello en hiernaast buitengewoon
verleidelijke zoete vocalen van Aoife O'Donovan. Wie Crooked Still eenmaal gehoord
heeft zal haar klankkleur inbeitelen, nooit meer vergeten en altijd herkennen.
Een band die de komende jaren beslist aan bekendheid op het Europese grondgebied
zal winnen, op folkfestivals te zien zal zijn en hopelijk nog veel bijzondere
opnamen zal maken.
CUBAN
HEELS
GUTBUCKETMUSIC
website : www.cubanheelsmusic.com
label:Coolbuzz Records
www.coolbuzz.nl
Distr.: www.sonic.nl
"Eindelijk: de troonopvolger van Harry Muskee is bekend en zijn naam is Jan Hidding. Jan zingt op de nieuwe plaat van de Cuban Heels, getiteld 'Gutbucketmusic', namelijk de vogels uit de dakgoot, de bollen uit de grond en de ramen uit de sponningen" (www.wittebal.nl)
Met de albums "Sweet
and Lowdown" (01) en "Morphine Mama" (02) en de talloze optredens
oa. Moulin Blues, Bospop, Dijkpop, North Sea Jazz, Bluesfestival Antwerpen,
hebben de jongens uit de regio Enschede ondertussen een ijzersterke reputatie
opgebouwd in het vettige, rauwe maar o zo (h)eerlijke blueswereldje. Ongetwijfeld
blues met ballen en the Cuban Heels zijn dan ook uitermate geschikt om een languit
liggend, wat lusteloos festivalpubliek te doen opveren en onder te dompelen
in een verschroeiende en adembenemende atmosfeer van dat soort blues dat met
de dood van Lester Butler (Red Devils) van de aardbodem leek verdwenen te zijn.
Gelukkig nemen frontman & singer/songwriter Jan Hidding, Richard Koster
(harmonica), Rico Gerfen (gitaar), Chiel ten Vaarwerk (drums) en Arnoud v/d
Berg (bas) de draad opnieuw op en staan zij met het nieuwe album "Gutbuckedmusic"
borg voor een veertigtal minuten onvervalste "garage" bluesrock en
kijken we uit naar hun optreden op 30 juni 2007 tijdens het Hookrock festival.
30 juni 2007
White Falcon (B)
Linda Dixie & The Train (NL)
Rusty Roots (BE)
Taildraggers (NL)
Cuban Heels (NL)
Cadillac Kings (UK)
Hook Herrera & Band (USA)
Pauzemuziek:
Sanny Power and the Guilds
Presentatie:
El Grande
Info: www.hookrock.be
WYCKHAM PORTEOUS
3 AM
Website: www.wyckhamporteous.org
www.myspace.com
Distr.: Hemifran / www.hemifran.com
Label: Cordova Bay Records
www.cordovabay.com
In de loop
van deze maand verschijnt alweer een nieuwe CD van Wyckham Porteous. Ja hoor,
er zijn nog zekerheden. Evenzeer kan je er van op aan dat dit weer een uitstekend
album is met 10 klassesongs (+ bonustrack) van de man met een stem die men uit
de duizenden herkent. Ik heb Porteous leren kennen in 1995 toen ik zijn CD "Looking
For Ground" - overigens geproduceerd door Jimmy Lafave - ergens in een
uitverkoopbak heb gevonden en waarvan ik me nu nog steeds afvraag hoe zo'n mooie
CD ooit in die bak terecht kon komen. Vorige winter werd "3 AM" opgenomen
in Vancouver en geproduceerd door Andrew Loog Oldham, die nog maar net zestien
was toen hij de school verliet om te gaan werken voor de modeontwerpster Mary
Quant. Tegelijkertijd hielp hij Brian Epstein om de Beatles te promoten en nadien
was hij een tijdje de manager van de Rolling Stones. Wyckham Porteous zelf is
door de jaren heen een begenadigd zanger en songschrijver geworden die voornamelijk
Americana-muziek brengt. Voor dit album heeft hij enkele goede covers geselecteerd
zoals "Please, please me" (Beatles) dat hij brengt in een countryachtige
trage haast onherkenbare versie die zeer goede respons kreeg bij de luisteraars
van enkele BBC1-radioprogramma's. Mij doet hij in dit nummer even denken aan
Neil Diamond wiens stem in dezelfde regionen tewerkgesteld is. Een andere uitstekende
cover is ook Hungry Heart (Bruce Springsteen) waarvan hij hier een heel eigentijdse
ooh wah wah-versie brengt op "3 AM". De bonustrack op het album is
een versie van Ben E. King's "Spanish Harlem", een song die overleeft
in alle mogelijke versies maar waarbij Wyckham Porteous hier eigenlijk geen
toegevoegde waarde weet te creëren. Bij het eerste nummer op dit album
"Deep Into The Water" geeft hij al meteen zijn visitekaartje af in
een song die ik zelf ook wel zou willen kunnen schrijven. Ook andere eigen songs
kunnen de tand des tijds zeker doorstaan, zoals bijvoorbeeld "Harper's
Ferry" met een heerlijke op accordeon gebaseerde sound. Ook "Teach
Me Tonight" is zo'n mooi in al z'n eenvoud jazzy laid-back liedje dat je
een heel goed gevoel bezorgt en je blij maakt. De titeltrack "3 AM"
gaat over eenzaamheid en het gevoel om je geliefden te missen. Kwaliteitsalbum
met warme liefde gemaakt, dat kan je zo horen. Dus aan te bevelen.
(valsam).
THE MANNISH BOYS
BIG PLAINS
Website: www.themannishboys.com
Label : Delta Groove productions Icl.
Website : www.deltagrooveproductions.com
deltagroove1@earthlink.net
Distr.Munich Records
www.munichrecords.com
Deze
superbluesband die grossiert in West Coast-, Texas- en swampblues was vorig
jaar nog te zien op het Moulin Blues festival en hadden toen juist hun cd "Live
& Demand" op de markt. Kid Ramos, Johnny Dyer, Finis Tasby, Kirk Fletscher,
Richard Innes, Randy Chortkoff, Frank Goldwasser, Tom Leavey en Leon Blue vormen
de ruggengraat. De gasten zijn o.a. Mitch Kashmar, Jody Williams en Jeff Turmes.
Op het nieuwe album "Big Plains" brandt het vuur nog, al zijn sommigen
van hen routiniers op leeftijd. Ondanks drie gitaristen speelt de band ingehouden,
al maakte de jonge Kirk ‘Eli’ Fletcher eerder school bij Kim Wilson.
Hij en collega Frank Goldwasser kunnen vlammen, maar doen dit misschien wat
te weinig. Beheerst gespeeld en goed gezongen blijven de 15 nummers binnen de
uitgestippelde blueslijnen, al bieden de Boys met incidentele blazers en gasten
vertrouwd aandoende kwaliteit. Finis Tasby is zowat de spil van deze groep,
Tasby's stem (hier op vijf tracks) weet duidelijk de bluessound van de jaren
'40 terug te doen herleven en weet daardoor een zekere meerwaarde aan deze plaat
te geven. Zo is hij te horen in de Texaans getinte opener "Border Town
Blues", waar Kirk Fletscher de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt
en in de Chicago klassiekers "She's A Good 'Un" en "I Get So
Worried". De andere vocale bijdragen komen van de krachtige harmonicablazer
Johnny Dyer op twee tracks, Frank Goldwasser zingt op "I Can’t Stay
Here", waarop hij naast het vocale ook slide- en rhythm gitaar speelt en
Randy Chortkoff horen we in "Mine All Mine", waarin hij zoals ook
op "Mary Jane" zijn diensten verleend op harmonica. Van de vocale
gasten nemen Jody Williams en Bobby Jones ieder twee songs voor hun rekening.
Jody Williams toont zijn zangtalenten in "Groan My Blues Away" en
in het rustige "Young & Tender", een nummer van Randy Chortkoff,
dit naast Bobby Jones, die we kennen als vocalist van de laat 50's groep The
Aces, en die zich laat horen in "Mary Jane" en Howlin' Wolf's "California
Blues". Het is niet gemakkelijk wat hoogtepunten te vermelden, vanwege
de zeer hoge kwaliteit van alle songs, dan maar wat persoolijke favorieten en
daarbij denk ik aan Goldwasser's roadhouse boogie "I Can't Stay Here",
het door Randy Chortkoff geschreven "Young & Tender" en Tasby's
"Walkin' Down Fillmore". The Mannish Boys is een all-star groep die
covers en bewerkingen mooi laten afwisselen met eigen werk. De opnames zijn
van uitstekende kwaliteit wat de songs alleen maar ten goede komt. Voor de productie
zorgde Randy Chortkoff en voor deze man doen we ons petje af, want hij is degene
achter dit fantastische project. "Big Plains" is wederom puur vakmanschap.
JAIMI SHUEY
WRONG GIRL
Website : www.jaimishuey.com
www.myspace.com
Email: info@jaimishuey.com
Label : Boronda Records
www.borondarecords.com
www.cdbaby.com
Blijkbaar
zijn ze aan een opmars begonnen ... niet alleen de processierupsen in ons bijna
leeggevreten bronsgroene eikenhouten Limburg maar ook de "real country
girls" in het Americana/alt. country gebeuren laten zich niet onbetuigd.
Gillian Welch, Iris Dement, Glenna Bell, Heather Waters, the Wailin Jenny's,
Diana Jones en onlangs nog Rachel Harrington met haar schitterend album "The
Bootlegger's Daughter" zijn daar prima voorbeelden van. Met Jaimi Shuey
dient zich een nieuwe beloftevolle kandidate aan die onder de hoede van big
boss Charlie McGovern in de voetsporen van bovenvermelde dames tracht te geraken.
Op haar debuutalbum "Wrong Girl" krijgt Shuey de bereidwillige hulp
van enkele kleppers, zo zijn ondermeer Don Heffington (drums), Kip Boardman
(piano, Wurlitzer), John Mc Duffie (electric gt & pedal steel) en Mike Baker
(bass) van de partij. Jarenlange muzikale ervaring in combinatie met de ontluikende,
frêle, ietwat naïeve beginnelinge die haar jeugd doorbracht in coffeehouses
met het schrijven van gedichten, het slurpen van sloten koffie, dagdromen en
het voorzichtig op papier zetten van verhaaltjes over mensen die er kwamen schuilen
voor de regen. Het resultaat ligt al een tijdje bij de platenboer en wordt ondermeer
door Miles Of Music voorzien van hun kwaliteitsstempeltje "It's a Cracker"
. Terecht, want het mooie wicht uit Southern California laat met de prima opener
"How Long" en titelsong "Wrong Girl" meteen in haar kaarten
kijken en, eerlijk is eerlijk, die zijn behoorlijk geschud. Prima Americana
die met songs als het jazzy "Ouija" en "Oblivion" richting
Nora Jones schuifelen maar dan via het a capella "A Bite, Im a hungry girl"
en de glad, gepolijste country deuntjes "Country Girl" en "Poison
Kisses terug de vertrouwde alt.country paden betreedt met "Jerkwater Town"
en het bloedmooie "Emanuel". Prima debuut!
SUSAN OWENS
TANGING THE HUMP
Website
www.myspace.com
Label: Eigen beheer
www.cdbaby
Suzan Owens werd geboren in New Orleans en opgevoed in Baton Rouge. Ze speelde
in verschillende bands, te veel om op te noemen. Vijfentwintig jaar is ze al
met optreden bezig, na de plotse dood van haar man in 1995 hield ze zich nog
meer bezig met muziek maken, in 2003 richtte ze de band "Gisy Swing"
op en trok de studio in met onder andere mensen van deze band om "Tanging
The Hump" op te nemen. Sindsdien heeft de band een naamsverandering ondergaan
en heten ze "Filigree", en onder deze naam treden ze sinds twee en
een half jaar op. Tegenwoordig maken ze meer moderne blues, en zijn ze bezig
met hun tweede cd. Op deze cd echter zijn het de jazz invloeden uit de jaren
30 die een groot deel van de aandacht opeisen. Klarinet, accordeon, saxofoon,
allemaal komt het aan bod in deze fifty-fifty combinatie van swing jazz en blues.
Ook zijn natuurlijk de plaatselijke invloeden als zydeco en mardi gras rijkelijk
aanwezig , zoals in "Tchoupatoulas Street". Enkele nummers komen dicht
in de buurt van het Nightclub genre, wat begrijpelijk is, want tijdens haar
lange live carrière, volgden grill-bars, jazz- en nightclubs mekaar op
en regelmatig was ze gedurende ganse seizoenen de vaste houseband van bepaalde
clubs en bars die de omgeving van New Orleans rijk is. Overdonderend is de cd
niet, maar er wordt behoorlijk gemusiceerd, en een aantal nummers springen er
uit, zoals "Other Woman Blues" met erg mooie slide gitaar, het swingende
"My Daddy Rocks Me", het veel gecoverde "Girlish Days" van
Memphis Minnie en tenslotte het mooiste nummer op de cd "Since I Fell For
You" van Buddy Johnson, maar bekend van Bonnie Raitt, B.B King en ongeveer
honderd anderen. Dit nummer, als het een beetje behoorlijk gebracht is, zoals
hier, blijft in mijn top tien van beste songs aller tijden. Om te besluiten,
een aangename mix van jazzy bluesongs, die ver teruggaan in de tijd, maar hier
en daar de echte bezieling missen en wat routineus gebracht worden. Toch benieuwd
naar de opvolger die normaal niet lang meer op zich kan laten wachten.
(RON)
THE
GARNET HEARTS
LIFE BEHIND BARS
Website: www.myspace.com
Email: garnethearts@gmail.com
Label : Wild Hare Records
www.wildharerecords.com
www.cdbaby.com
"Work
is the curse of the drinking classes"
(the drunkard and the poet)
Onder het motto "They Don't Make Music Like That Anymore, But We Still
Do!" staat Independent label Wild Hare Records borg voor een leuke cataloog
authentic Rockabilly & Hillbilly music en een van hun sterkste troeven zijn
the Garnet Hearts uit de omgeving van Baltimore, Maryland. The real die-hards
zullen zich ongetwijfeld frontman Eddie MacIntosch en drummer Mark Pettijohn
nog herinneren van hun periode dat zij bij de legendarische Boom Boom Cats het
mooie weer hielpen maken. Ondertussen kregen beide heren het gezelschap van
John Bozarth (bass), Alex Fine (lead gt) en Nikki Spurgeon (piano, vocals, rhythm
gt) en vormen zij momenteel the Garnet Hearts. Rock & roll met een boodschap,
rock & roll met een dichterlijke vrijheid die een avondje stappen in de
juiste proporties plaatst ... "Whether it's a drink to celebrate or the
more common drink to forget, the American bar has long been a setting that doesn't
discriminate. Be you wealthy or poor, the succesful or the unlucky, cultural
barriers are crossed and common ground is found in the pubs and bars accross
the world." Een betere verklaring om vrouwtje lief te overtuigen van je
eerlijke bedoelingen om je cultureel niveau met een cafebezoekje te verrijken
is tot nader orde nog niet gevonden en ook als smoesje om een avondje doorzakken
te vergoeilijken kan dit tellen. Een andere mogelijkheid is de aanschaf van
dit album, de volumeknop uiterst rechts, enkele bakken bier in huis, tafels
en stoelen aan de kant, de kinderen bij oma en opa, de buren in de gordijnen
en na een avondje Garnet Hearts, "Red Lipstick" en "Scotch Whisky"
met van die "Gypsy Eyes" tot de verrassende vaststelling komen ....
"I Wanna Make Love " .... "It's a good life to me " ...."
I Wait" op de volgende gelegenheid! Verplichte aanschaf voor mensen die
willen feesten als de beesten.