JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007
T-99 - VAGABONDS
MARIA MULDAUR - NAUGH, BAWDY & BLUE
DAVE ALVIN - LIVE FROM AUSTIN, TX (CD/DVD)
THE HONEYDOGS - AMYGDALA
DALE WATSON - FROM THE CRADLE TO THE GRAVE
CANDYE KANE - GUITAR'D AND FEATHERED
BILLY JOE SHAVER - GREATEST HITS
MATT SCHOFIELD TRIO - EAR TO THE GROUND
DADDY MACK BLUES BAND - BLUESTONES
LINDA DIXIE AND THE TRAIN - LINDA DIXIE AND THE TRAIN
T-99
VAGABONDS
Website : www.t-99.com
www.myspace.com/t-99
Label: Cool Buzz
www.coolbuzz.nl
Distr.: Sonic Rendezvous
www.sonic.nl
VIDEO
Dit
trio uit Amsterdam is een eigenzinnige band binnen het roots gebeuren. Hun muziek
is een mix van roots, rock en blues elementen gebracht op een aparte wijze,
door het veelvuldig gebruik van exotische instrumenten als ukelele en mandoline,
maar ook met eigen gemaakte geluidsproducerende toevoegsels als dozen en emmers.
Hoofdzakelijk komt de sound echter van de gitaren van Mischa den Haring, drums
van Martin de Ruiter en de contrabas van Donné La Fontaine. Dikwijls
duiken er ook nog Afrikaanse en Oost-Europese invloeden op. De luisteraar treed
binnen in een muzikale kermis waar freaks, vuurvreters en human cannonbals thuis
zijn. Iedereen die het onverwachte liefheeft en clichés wil vermijden,
zal smullen van deze cd. T-99 startte in 2001 met hun cd "Coo-Coo",
deze wist zoveel aandacht van de pers te trekken, dat 't resulteerde in een
hele lange lijst optredens. In 2004 volgde dan de gedeeltelijk in Nederland
en in Tucson, Arizona opgenomen "Strange Things Happen", waarvoor
de pers ditmaal unaniem op de knieën ging. In 2005 was er dan nog "Cherry
Stone Park" en toen kwam pas de echte Europese algemene belangstelling,
optredens in Belgie, Duitsland, Zwitserland, Engeland en Oostenrijk volgden,
maar ook de U.S.A bleef met belangstelling de groep in het oog houden. En nu
luisteren we dus naar "Vagabonds" de nieuwste, uitgebracht door Cool
Buzz en voorzien van een prachtig hoesje geinspreerd door de tekeningen van
Robert Crumb. Alle nummers zijn van eigen hand en het begint al dadelijk zwaar
rockend met "Drunk" een rockabilly nummer vol energie. "Betty"
is vrolijke, luchtige country ragtime. "Hey, Hey" doet sterk aan het
werk van Guy Forsyth denken, en heeft een lekker jaren dertig sfeertje. "Sun",
met een hypnotiserende gitaarrif is een hele aparte song, die het vooral live
wel goed zal doen. "Fichez Le Camp" is Oost-Europees van stijl, alleen
spijtig van het Hollandse Frans. "Hope It's Gonna Rain" is een beetje
somber van sfeer, maar de dreigende gitaar past wonderwel in dit nummer waar
je de onweerswolken vlak boven je hoofd voelt drijven. "3 Times A Rooster"
is een afwisseling van rockabilly en bluesritmes, en ook een echte livesong.
"On The Verge of A Breakdown" is ook zo'n sterke boeiende song, waarschijnlijk
door de drive die het nummer heeft, en de mooie vocalen van Martin de Ruiter.
"Human Cannonball" is een snelle instrumental die niet zou misstaan
hebben op een cd van The Legendary Shack Shakers en "Willow" op ééntje
van The North Mississippi All Stars, meteen is dit nummer ook mijn favoriete
song op deze schijf. We gaan er uit met het Tom Waits-achtige "She's Still
Around", een waardige afsluiter voor dit rariteitenkabinet. T-99 heeft
bewezen zijn eigen(zinnige) weg te blijven gaan, en dat is maar goed ook. Voorspelbare
platen krijgen we hier op de redactie genoeg binnen, dit is weer eens een verademing.
(RON)
MARIA
MULDAUR
NAUGH, BAWDY & BLUE
Website : www.mariamuldaur.com
Label: Stony Plain Records / www.stonyplainrecords.com
Rounder Europe / www.roundereurope.com
Distr.: Munich Records / www.munichrecords.com
VIDEO
Maria
Muldaur kende haar topjaren in de periode 1973-1974, toen zij met twee excellente
platen ("Maria Muldaur" en "Waitress In A Donut Shop") naam
maakte. Sindsdien is zij met tussenpozen goede platen blijven maken, maar het
oude niveau heeft zij nimmer bereikt. Op Stony Plain Records verscheen vorige
maand haar nieuwe plaat, die er zeker wezen mag. De hoes, waarop een verleidelijke
Maria is afgebeeld, geeft de typisch late-night sfeer van het album goed weer.
In deze sfeer komt haar stem goed tot zijn recht. "Naughty, Bawdy &
Blue" is dan ook één van de beste platen van Maria Muldaur
sinds haar topplaten. We vergeten natuurlijk niet de Grammy-nominatie voor de
albums "Richland Woman Blues" uit 2001 en "Sweet Lovin’
Ol’ Soul" uit 2005. Muldaur bewoog zich in de jaren zestig in de
kringen van Bob Dylan en andere folkrockgrootheden. Later in haar carrière
zou ze steeds meer afstand nemen van het rockwereldje en de wortels van de Amerikaanse
muziek gaan verkennen. Haar bekendheid bij het grote publiek vervaagde maar
binnen de roots-wereld groeide ze uit tot een grote naam. "Naughty, Bawdy
& Blue" is het laatste werkstuk in de trilogie van albums opgedragen
als tribute aan alle klassieke vrijgevochten blueslady's uit de jaren '20 tot
'30 van de vorige eeuw. De vorige albums zijn de reeds vermelde Grammy Awards
nominaties. Voor haar nieuwe plaat leende zij twaalf songs, uit het repertoire
van Bessie Smith ("Empty Bed Blues", "A Good Man Is Hard To Find"),
Victoria Spivey ("TB Blues", "One Hour Mama"), Alberta Hunter
("Early Every Morn"), Ma Rainey ("Yonder Come The Blues"),
Mamie Smith ("Down Home Blues") en de Sippie Wallace klassiekers "Up
the Country Blues" en “Separation Blues”. Deze laatste song
brengt ze in duet met special guest Bonnie Raitt die in de jaren '70 en '80
met Wallace op tour was. Op dit album dus geen eigen nummers, maar buitengewoon
fraai gearrangeerde composities. De begeleidende muzikanten spelen met opvallende
souplesse en met groot gevoel voor de subtiele nuances waar elk van de twaalf
songs om vraagt. De kenners likken nu al de vingers af, zeker wanneer zij eenmaal
in de winkel aangekomen het indrukwekkende lijstje gasten zien. We hoeven u
natuurlijk niet te vertellen dat dat voornemen met goed volk als Rod McDonald
(banjo); Kim Cusack (alto saxophone); Russ Whitman (baritone saxophone); Jon-Erik
Kellso (trumpet); Chris Smith, Kevin Porter (trombone); Dave Mathews, James
Dapogny (piano); Kurt Krahnke (bas); Pete Siers (drums), zijnde The James Dapogny's
Chicago Jazz Band, nauwelijks kans van mislukken heeft. Doordat de nummers met
smaak en veel respect voor de originelen uitgevoerd worden, klinkt dit album
als een hechte eenheid. Achter de knoppen zat niemand minder dan Ron Harwood
en de lady zelf. Het is echter vooral de hemelse stem van Muldaur die diepe
indruk maakt, met haar zwoele, vleiende stem streelt Maria de trommelvliezen
in een programma dat zich muzikaal afspeelt in de ongrijpbare ruimte tussen
blues en jazz. "Naughty, Bawdy & Blue" is een prima plaat en terecht,
want niet alleen beschikt Muldaur over een prachtige stem, ook het gebrachte
materiaal is onberispelijk. Deze schone heeft mijn hart alvast gestolen. Ik
ga graag met haar mee, u ook…? Kortweg: Laten we het er maar op houden
dat "Naughty, Bawdy & Blue" (het bijna dertigste album van Muldaur!)
van a tot z fantastisch is en door elke bluesliefhebber zeker eens beluisterd
moet worden.
DAVE
ALVIN
AUSTIN CITY LIMITS
- LIVE FROM AUSTIN, TX (CD/DVD)
Website:www.davealvin.com
Label: New West Records
www.newwestrecords.com
www.livefromaustintx.com
Distr.: Sonic Rendezvous
www.sonic.nl
De
Austin City Limits serie wordt steeds uitgebreider met een rijke variatie aan
artiesten. Meestal vallen die in de Americana hoek, zo ook deze keer. Want na
Guy Clark is het nu een aan Dave Alvin gewijde aflevering. Wellicht aangezet
door het succes van de laatste jaren, denkende aan zijn drie laatste albums:
Ashgrove (2004), The Great American Music Galaxy (2005) en West of the West
(2006) kwam men bij New West op het idee om ook van oud-Blaster, oud-Flesh Eater
en oud-Knitter; Dave Alvin, CD- en DVD-gewijs op ons los te laten. Aan het begin
van de jaren 80 vormde Dave Alvin samen met zijn broer Phil de spil van de roemruchte
rootsrock-band The Blasters. Een band die minstens twee klassiekers in het genre
afleverde, maar het na een jaar of vijf helaas al weer voor gezien hield. Dave
Alvin opereert sindsdien solo en doet dat op buitengewoon verdienstelijke wijze,
want iedereen weet dat Alvin één van de meest prominente en productieve
figuren in de wereld van Americana is. Hij zingt, hij schrijft, hij produceert
en hij kan een goed potje gitaarspelen. En zoals bijvoorbeeld iemand als Tom
Waits een volledig genre op zich is, kan ook van Alvin gezegd worden dat hij
wars is van alle trends en rustig zijn eigen gangetje gaat. Dat lang niet alles
even geslaagd is, lijkt haast vanzelfsprekend. Maar wat er die avond op 29 januari
1999 in Austin gebeurde is gewoon fantastisch, het is Dave Alvin zoals je hem
wilt horen en dat is uitstekend vastgelegd. Reeds bij het verschijnen van zijn
album "Blackjack David" dat toen juist op de markt was, wisten we
dat Dave een zeer goede singer/song-writer was met een toch wel erg mooie stem.
Dat horen we best in de warm gezongen titeltrack van deze plaat. Dit warme geluid,
de vibe, de trillende stem en de persoonlijk verhaaltjes komen op deze dvd bijna
perfect over, hij weet zijn liedjes spannend te houden, alsof hij ze nog niet
al jaren speelde. "Abilene" kennen fanatieke Dave Alvin fans misschien
al van zijn optredens, het zou geschreven kunnen zijn door John Hiatt. Tijdens
dit optreden wordt hij bijgestaan door Ted Roddy op mondharmonica op het zo
mooie "Barn Burnin’". Maar het is zeker ook genieten bij songs
als "King Of California", "Mary Brown" en "Out In California",
allemaal eigen songs naast een Blasters-klassieker als "Marie Marie"
die hij mooi bewaarde als afsluiter. Zeer aanbevolen!
THE
HONEYDOGS
AMYGDALA
Website: www.honeydogs.com
www.myspace.com/honeydogs
Mail: honeydogs1@hotmail.com
Label: Eigen Beheer
Info: Hemifran
www.hemifran.com
Begin
jaren negentig begint het verhaal van The Honeydogs in Minneapolis als de gebroeders
Adam en Noah Levy de groep oprichten om hun favoriete muziek, soul, Americana,
pop en punk te kunnen spelen. Met hun debuutalbum "The Honeydogs"
konden ze enkele jaartjes toeren doorheen alle staten in Amerika. Opvolger "Everything,
I Bet You" uit 1996 leverde hen het label alt.countryband op waar ze eigenlijk
niet zo gelukkig mee waren omdat ze een veel breder gamma van muziek wilden
brengen. De volgende CD "Seen A Ghost" leverde hen korte roem op waardoor
ze in het voorprogramma stonden van INXS tot de week voor Michael Hutchence
stierf. In 2000 verscheen een volgende CD met de titel "Here's Luck"
en in 2003 volgde dan nog "10.000 Years", een rock-opera die werd
uitgebracht op het label van Aimee Mann, die ondertussen een fan van The Honeydogs
was geworden. En nu is er dus nummer 7: "Amygdala" hetgeen groepen
neuronen in de hersenen zijn die emoties en vooral angst controleren. Angst,
obsessies en verslavingen zijn dus niet toevallig ook de onderwerpen in de songs
die singer-songwriter Adam Levy voor dit album heeft neergepend. "Too Close
To The Sun" geeft de aftrap met dromerige orgelriedeltjes en gitaarriffs
die de Beach Boys anno 2007 laten horen. Daarna volgt "Truth Serum"
en "Ms. Ketchup And The Arsonist" dat een jazzy en big band-melodietje
heeft meegekregen. "Rattling My Tin Cup" is een rocksong evenals "Devil's
Advocate", dat voor de grote stadions bestemt lijkt en U2-invloeden heeft
ondergaan, terwijl "Invertebrate" en "The Firing Squad Reloads"
meer diepgang krijgen in de teksten. In "Heads Or Tales" neemt gitarist
Brian Halverson" het zangwerk voor zijn rekening. "Belle Epoque"
is een song over drugs in onvervalste Pearl Jam-stijl. "Don't Cut To The
Chase" is naar mijn gevoel de beste song op dit album, ook al omdat het
vlot in het gehoor ligt en door het handgeklap en harmony vocals wat lichter
van stijl is en derhalve dus de meest gepaste radiosong. Afsluiter "Elan
Vital" is een ouderwetse meezinger waarvoor Paul McCartney zeker graag
zou meedoen. De pers vindt dat "Amygdala" de meest toegankelijke CD
van The Honeydogs is en dat zou wel eens de juiste analyse kunnen zijn. We zullen
de meerderheid derhalve niet tegenspreken (voor één keer).
(valsam)
DALE
WATSON
FROM THE CRADLE TO THE GRAVE
Website: www.dalewatson.com
mail-us@dalewatson.com
Label: Hyena Records
www.hyenarecords.com
Distr.: Bertus
www.bertus.com
VIDEO
Na
Bob Willis was er Don Walser en nu is de toorts doorgegeven en stevig in handen
van Dale Watson. Als één van de weinigen brengt hij nog de echte
country. Zoals een oudere fan onlangs nog tegen hem zei:"Son, you play
country like when country was country". Dale Watson heeft ook zo genoeg
van de slechte naam die country heden ten dage gekregen heeft. "The C word"
zoals hij het zelfs noemt. Als je tegenwoordig zegt: "ik speel country",
denkt men aan Shania Twain en consoorten, die in feite pop brengen, zeg je "tradional
country of Western Swing", dan denkt men "Retro", daarom heb
ik een nieuwe term uitgedacht, om hedendaagse, originele Amerikaanse rootsmuziek
te maken, die vroeger country genoemd werd, de muziek die Cash en consoorten
maakten. "Ameripolitan" noemt hij het nu, en heeft die term zelfs
in Wikipedia laten opnemen. Deze cd is opgenomen op een hele aparte plaats,
in een blokhut hoog in de bergen van Tennessee. Zijn vriend Johnny Knoxville
boodt de blokhut aan om te repeteren met de band, maar vertelde pas toen hij
er was dat het de blokhut geweest was van niemand minder dan Johnny Cash. Dale
Watson was natuurlijk dolblij met deze kans. Johnny knowville vroeg of Dale
de cd daar niet wou opnemen, maar Dale weigerde aanvankelijk omdat opnameapperatuur
naar boven en beneden sleuren te moeilijk zou zijn. "Dan maken we er toch
een studio van, zei Johnny, hetgeen gebeurde. Specialist van AMD (Advanced Micro
Divices) Charlie Boswell liet de meest moderne (kleine) opnameapparatuur naar
boven brengen. De volgende moeilijkheid was het schrijven van songs, want Dale
was niet van plan een cd op te nemen en had dus ook geen nieuwe songs geschreven,
maar geinspireerd door de omgeving en de aanwezige memorabilia van Cash, waren
op niet minder dan 3 dagen de tien songs die op deze cd staan uit de pen gevloeid.
In 't begin vocht ik ertegen om iets te schrijven wat aan Cash deed denken,
maar na enkele dagen gaf ik 't op, zijn aanwezigheid daar was zo sterk daar
dat het leek of hij de song dikteerde. In het oudere werk van Dale Watson was
er altijd al een lichte, subtiele invloed van Cash te merken geweest, vanwege
Dale's bewondering voor diens werk, maar nu lijkt het wel op 'n "tribute".
Er was geen ontsnappen aan de Cash sfeer waarmee deze plek doordrenkt is, zegt
Dale. Dus krijgen we een Ameripolitanplaat met "Rollin Train" ritmes
zoals we die kennen van Cash, met pedal steel en fiddle, maar toch is het geen
imitatie. Dale Watson blijft Dale Watson, een American Original, met een prachtstem
en ijzersterke nummers, dus deze keer geen Americana, maar good old Ameripolitan.
(RON)
CANDYE
KANE
GUITAR'D AND FEATHERED
Website : www.candyekane.com
Email Candyekanetour@aol.com
Label : Ruf Records
Website: www.rufrecords.de
distr. : Munich Records
www.munichrecords.com
Candye
Kane is vooral een muzikante, een straffe muzikante bovendien. En één
die je niet zal vergeten eens je ze aan het werk hebt gezien. En toch speelt
haar niet-muzikale verleden in elke bio een grotere rol dan bij andere artiesten.
Omdat, dames en heren, deze rondborstige Californische, in een eerder leven
als stripteaseuse en nog later als euh... 'actrice' haar brood verdiende. Jobs
waar velen op neerkeken, maar die Candye Kane uiteindelijk het zelfvertrouwen
gaven om over te stappen naar haar echte roeping: de boogie-woogie, de opzwepende
blues waarin feest, opwinding en tempo even belangrijke ingrediënten vormen.
Van daaruit is ze gaan zingen en heeft al diverse releases op haar naam staan.
Haar repertoire is bijzonder omvangrijk en omvat zowel swing uit de jaren ’40
en ’50 als Rhythm & Blues, blues en rockabilly. Na het eerste album
voor het Ruf Records label, "Whole Lotta Love" uit 2003, waarvan we
het duet met Charlie Musselwhite nog zeker niet vergeten zijn, was de opvolger
"White Trash Girl" (2005), een plaat waarvan de meeste van haar songs
zelf neergepend zijn of co-written met de hulp van haar opgroeiende zonen. Maar
een feit is dat Candye Kane met steun van wat oude vrienden zoals Stuart Sullivan,
producer Mark “Kaz” Kazanoff, Preston Hubbard, Jeff Ross en enkele
nieuwe vrienden een pracht van een bluesplaat op de markt heeft gebracht waarin
elementen van jazz, pop en rock 'n'roll sluipen. Datzelfde jaar verscheen, "Diva
La Grande", een re-release van dit album dat oorspronkelijk in 1997 op
de markt kwam bij het Antone's Records Label. Op dit derde album uit haar carrière
waren toen al dezelfde ingrediënten terug te vinden als nu 10 jaar later,
nl.: jump blues, rockabilly en big-band swing. Op het nieuwe album "Guitar'd
And Feathered" laten producer Bob Margolin en de vele gast artiesten horen
dat anno 2007 Kane's stem nog niets aan kracht en intensiteit in al die jaren
heeft ingeboet, maar dat ze nu alleen maar rijper (!) en doorleefder is geworden.
Candye Kane doet wat haar hart haar ingeeft en dat klinkt geweldig. De titel
van haar nieuwe plaat slaat zowel op haar bühnepersoonlijkheid (uitdagend,
extravagant maar vooral begiftigd met een stem als een klok) als op de vele
gitaristen die hier een gastrolletje vervullen: o.m. Sue Foley, Ana Popvic,
Bob Brozman, Kid Ramos, Popa Chubby, Dave Alvin, Junior Watson en Bob Margolin.
Dus veel gitaarspel, en dan die krachtige, rauwe, zwoele, verleidelijke en vooral
soulvolle vrouwenstem.... een muzikaal feest, waarop Candye met evenveel gemak
swing, jump blues, boogie als ballads zingt. Hierdoor krijgen we een zeer gevarieerde
cd, zoals het welgekende gitaarspel van Junior Watson in "My Country Man",
Sue Foley met een doeltreffende solo in "When I Put The Blue On You"
of Bob Brozman's gospel getinte National steel gitaar in "Jesus and Mohammed".
Dit laatste nummer is voor mij wel de grootste uitschieter, het is gewoon enig
hoe Kane met juist haar stem, naast Brozman's gitaarspel, zo'n gospel gevoel
kan overbrengen. Kortweg: Al luisterend hoor je wie Kane's voorbeelden zijn:
Ruth Brown, Big Mama Thornton, Etta James en Bessie Smith. Niet toevallig ook
allemaal stevige dames, die een flinke keel kunnen opzetten. Deze voluptueuze
dame, met de meest excentrieke en flamboyante persoonlijkheid mag dan lelieblank
zijn, ze misstaat in dit rijtje niet.
BILLY
JOE SHAVER
GREATEST HITS
Website : www.billyjoeshaver.com
Label : Compadre Records
www.compadrerecords.com
Distr: Sonic Rendezvous
info : www.sonic.nl
VIDEO:
FREEDOM CHILD
I BEEN TO GEORGIA ON A
FAST TRAIN
OLD CHUNK OF COAL
LIVE FOREVER
Na
"Freedom's Child" (2002), "Try and Try Again" (2003), "Billy
and the Kid" (2004), "The Real Deal" (2005), is er nu het "Greatest
Hits" album van outlaw Billy Joe Shaver op het Texaanse independent label,
Compadre Records. Een plaat met 18 tracks waarop hij samen met zijn band zich
losjes een weg pickt en shuffelt door Shavers klassieke songs. Twee jaar geleden
verscheen het album, "A Tribute to Billy Joe Shaver, Live", hij werd
toen vijfenzestig jaar jong, en dat heugelijke feit vierde hij in Austin, Texas
met tal van goede vrienden (waaronder Joe Ely, Jimmie Dale Gilmore, Todd Snider
en Dale Watson) uit de muziekbusiness. Shaver maakt geen slechte platen. Rijk
is hij er tenslotte nooit van geworden, dus dan kan je beter mooie dingen maken
waar je eventueel later nog iets aan hebt. Voor Billy Joe Shaver staat muziek
maken voor overleven. Maar het gaat bij Billy Joe Shaver vooral om overleven
in de spirituele zin, om datgene van hem af te schrijven dat hem dwars zit.
Dat is nogal wat, zoals we op zijn album "The Earth Rolls On" mochten
waarnemen. Billy Joe leverde met zoon Eddy in 2001 dit harde en intense meesterwerk
af. Na Eddy’s dood door overdosis, enkele hartoperaties en een vreemde
wereldtour kwam Billy Joe in 2002 terug met het album "Freedom’s
Child". Tot zijn voorganger vonden we hier minder felle gitaren en expressiviteit,
meer warmte en zeker zo persoonlijk. Ondanks dat Billy Joe al tijden langs de
afgrond van het leven wandelt en zijn geliefden beneden liggen, danst-ie soms
nog vrolijk de honky tonk, maar deze zelfverklaard beste songschrijver ter wereld
is en blijft een onaantastbare figuur, hetgeen hij weer eens duidelijk maakt
met deze verzamelaar waarop maar liefst 18 van zijn populairste songs staan,
zoals de hoopvolle tracks: "Georgia on a Fast Train", "Live Forever"
en "Freedom's Child". Maar tevens ook twee niet eerder verschenen
tracks, nl. "Light a Candle for Me" en "Melody". Natuurlijk
kon een nummer als het moedige "Try and Try Again", een song waarmee
hij zijn moeilijke tijd heeft afgesloten of "Old Chunk Of Coal", één
van de standards uit het oeuvre van Shaver, waar de honky tonk-held laat horen
dat het geloof een belangrijke rol speelt in zijn leven niet ontbreken. De meeste
tracks laten zonder uitzondering steengoede traditionele country horen, zoals
je niet anders zou verwachten van iemand als Billy Joe Shaver. "Greatest
Hits" is daarom ook een aangrijpende, maar vooral een vermakelijke rootsplaat.
Lange leve Billie Joe Shaver, absoluut een van de grootste songwriters!
MATT
SCHOFIELD TRIO
EAR TO THE GROUND
Website: www.mattschofield.com
Label : Nugene Records
Website: www.nugenerecords.com
Distr.: Bertus
www.bertus.com
Aangenaam
verrast was ik toen ik een bericht kreeg dat de nieuwe Matt Schofield binnen
was. Matt Schofield heeft me al tweemaal verrast vorig jaar namelijk op de Nacht
van de Blues en tijdens Swing Wespelaar. Het is ongelooflijk wat deze jonge
gitarist allemaal uit zijn mouw schudt. Ondertussen bijna 30 jaar en al vernoemd
worden met groten als BB , Albert en Freddie King is niet niks. Maar als je
deze nieuwe cd hoort weet je ook meteen dat Matt die eer verdient. Deze cd werd
opgenomen in de New road Studios in Nederland en dat gaf de mogelijkheid om
“Big Pete” Van Der Pluym te vragen zijn steentje bij te dragen aan
het nummer 'Someone'. Geopend wordt er met een cover van Freddie King, genaamd
‘Pack It Up’ en al meteen krijg je het idee dat deze cd vol vuurwerk
zit. Meer en meer doet de stem van Matt me denken aan Corey Sterling (Kenny
Wayne Shepard), warm, diep, ruig en op de juiste momenten heel gevoelig. Het
titelnummer ‘Ear To The Ground’ is blues met knappe rockinvloeden,
ontstaan door een jam gebaseerd op een tekst geschreven door Matt zijn vriendin.
Ik ben er zeker van dat dit nummer live ruimte geeft om te gaan grooven en freaken.
Op ‘Heart Don’t Need A Compass’ horen we dan weer de invloed
van Albert King op Matt Schofield, lekker funky met mooie gitaarlicks. Dat Matt
Schofield als geen ander weet hoe een slow blues neer te zetten mag ondertussen
al geweten zijn, zoniet luister dan maar eens naar ‘Once In A While’
waar hij zijn eigen kunnen op de proef stelt door het soleren op een 8 bar progressie.
Dit bewijst tevens dat hij niet terug deinst voor improviseren en het ontdekken
van nieuwe manieren om zichzelf te blijven verbeteren. Dat Matt Schofield te
laatste tijd ook erg onder de indruk is van Lester Butler kunnen we horen op
het nummer ‘Someone’. Lekker vettige Hammond ondersteund door het
knappe werk van “Big Pete” op bluesharp. Als je Matt naar zijn favoriete
nummer op deze cd vraagt zal hij waarschijnlijk antwoorden met ‘Searchin’
(Give Me A Sign)”. Omdat hij hier overduidelijk laat horen hoe je een
solo kan opbouwen zonder de melodie en soul van een song uit het oog te verliezen.
Dit is volgens mij ook tevens het meest jazzy-pop nummer op deze cd en één
van mijn favorieten. Maar er is meer, deze cd staat vol verrassingen, luister
maar eens naar het onvervalste swingnummer ‘Move Along’ of het meer
Robert Cray achtige ‘Cookie Jar’. Met deze cd bewijst Matt Schofield
zonder meer thuis te zijn in verschillende bluesstijlen en dat siert hem. Afsluiten
doet hij met de BB King cover ‘When It All Comes Down’, nog steeds
één van zijn meest geliefde songs. Jammer dat we hem niet zo snel
in België mogen verwachten volgens zijn agenda. Maar noteer alvast Binkom
Blues waar hij zal aantreden bij de Lester Butler Tribute Band.
Blueswalker.
DADDY
MACK BLUES BAND
BLUESTONES
Website: www.insidesounds.com
Label: Inside sounds
www.cdbaby.com
De Daddy Mack
Band komt uit Memphis en bestaat naast zanger gitarist Daddy Mack Orr, uit William
Faulkner op drums, en Harold en James Bonner, respectievelijk op bas en gitaar.
Daddy Mack doet mij dadelijk denken aan Otis Grand waarmee Rootstime vorige
week een interview had, namelijk omdat hij ons een geluid laat horen dat ons
doet denken aan de grote namen van weleer, zoals Albert King, waar Daddy Mack
ook nog op lijkt, zeker qua outfit. Op andere momenten klinkt hij dan weer als
B.B King ("A Real Good One"), en ook het mooie Stax geluid duikt ook
regelmatig op, zeker in "Slim Jenkins Place" de Booker T. cover, waar
ze hulp krijgen van Charlie Wood, een labelgenoot. (zie recensie mei). Zijn
Hammond B-3 zorgt voor dat warme Booker T. soundje. Op "Saving My Love"
een soulvolle song geschreven door Daddy himself, krijgen we even de indruk
te luisteren naar een van de opnames op het Malaco label met groten als Z.Z.Hill,
en dat gevoel krijgen we nog meer op het daarop volgende "Razor Blade",
met weer sterke gitaarinterventies in Albert King stijl. Nummer voor nummer
krijgen we deze drie elementen mooi met elkaar vermengd, Albert King, zowel
vocaal als qua gitaargeluid, de soulinvloeden van de bekende soullabels uit
de jaren tachtig en een portie hedendaagse invloeden, hetgeen ons een prachtige
C.D oplevert die ik regelmatig zal gaan draaien, zoveel is zeker.
(RON)
LINDA
DIXIE AND THE TRAIN
website: www.ldtt.nl/deband.html
label: Eigen Beheer
indadixieandthetrain@hotmail.com
Het was duivel
- doet - al - Ivan Jacobs van Hookrock Diepenbeek die ons trots liet weten dat
het programma van de editie 2007 bijna in kannen en kruiken is. Met Linda Dixie
& the Train en onze eigen White Falcon (ex - Still Alive) krijgt het traditionele
blues/rockabilly festijn met deze artiesten een Americana/country jasje aangemeten.
Linda Dixie and the Train komen uit Nederland, zijn mij volstrekt onbekend en
eerlijk gezegd .... de groepsnaam deed mij een beetje huiveren. Zou Ivan zijn
krullen onder een Stetson verborgen hebben, zijn dancin' boots hebben aangetrokken
en lid geworden zijn van één van die talrijke line dance verenigingen?
Een blik op de website van Linda (vocals), Tom (pedal steel), Raymund (gitaar),
Gerard (bass), Dick (piano en zang), Lennart (drums) en vooral het beluisteren
van de te downloaden nummertjes en de inmiddels ontvangen demo-cd (vier nummers)
konden ons overtuigen dat onze vrees totaal onterecht was. De band is nieuw
maar de muzikanten zeker niet en het is juist "die" ervaring die er
voor zorgt dat zij zich bewust buiten de traditionele countrypaadjes (Heather
Myles, Lee Ann Womack, Loretta Lynn, Emmylou Harris) durven te begeven. Zo durven
zij ondermeer grasduinen in het werk van John Fogerty, Delbert Mc Clinton en
laat dat nu net de artiesten zijn die in de bovenste lade liggen bij ondergetekende.
Met covers van Terri Clark's "You're Easy on the Eyes", Danni Leigh's
"I Feel a Heartache Coming On", het swingende "Should Have Asked
Him Faster" oftewel Texas meets Zuid-Holland en de pedal steel op Jimmy
Logsdon's "Truck Driving Daddy" zijn de verwachtigingen hoog gespannen.
... 30/6/2007 Hookrock Diepenbeek!
30 juni 2007
White Falcon (B)
Linda Dixie & The Train (NL)
Rusty Roots (BE)
Taildraggers (NL)
Cuban Heels (NL)
Cadillac Kings (UK)
Hook Herrera & Band (USA)
Pauzemuziek:
Sanny Power and the Guilds
Presentatie:
El Grande
Info: www.hookrock.be