ARCHIEF

JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007

THE SPRAGUE BROTHERS - BEST OF THE ESS BEE CD's - VOL. 2

BILLY BOY ARNOLD - "DIRTY MOTHER ..."

CHINGON - MEXICAN SPAGHETTI WESTERN

TRACY K & THE RIGHT HAND BAND - OLD, NEW, BORROWED & BLUES

H.T ROBERTS - FINGERNAIL MOON

TJ McFARLAND - HOWLIN ' WILD

SONNY BOY WILLIAMSON - BYE BYE SONNY

KRAKOW - AS THE HEART IS

ROCKY BURNETTE - WAMPUS CAT

DAVE ARCARI - SOMETHING OLD, SOMETHING BORROWED (vol1) - SOMETING NEW, SOMETHING BLUE(vol2) - COME WITH ME


THE SPRAGUE BROTHERS
BEST OF THE ESS BEE CD's - VOL. 2
website : www.thespraguebrothers.com
www.myspace.com
www.frankleesprague.com
SBs@thespraguebrothers.com
label : El Toro Records
www.cdbaby.com

 

 

Dat de spleetoogjes wel pap lusten van rockabilly, surf, rock 'n ' roll, swing is algemeen bekend, ook the Sprague Brothers waren van dit feit op de hoogte en onder het motto "het ijzer smeden als het heet is" brachten zij speciaal voor de Japanse markt een viertal albums op de markt. "Three" ('01), "Rockabilly" ('02), "Covers" ('02) en "Instrumental Party" ('03) verschenen er op het EssBee label en waren de voorbode van een aantal concerten in het land van de rijzende zon. Om ook de Europese fans te plezieren sloot El Toro Records een pakt met Wichita Falls Records (genoemd naar Frank Lee & Chris Sprague's woonplaats) en verscheen er in 2005 een eerste compilatie van die albums onder de noemer "Best of the EssBee Cd's - Vol.1. De reakties waren overweldigend en meteen werd er besloten om dan ook maar Vol.2 op ons los te laten en de (weinige) dj's die nog aktief zijn in het rock & roll wereldje meteen werkloos te stellen of met verdiend pensioen te sturen. Want ieder feestje of party kan in de toekomst moeiteloos de ganse avond en een stuk van de nacht muzikaal opgevuld worden door the Sprague Brothers in de cd lader. "Influenced by none,inspired by many" laten de broertjes er geen gras overgroeien en met een prima opener als "Angelyne" wordt er meteen orde op zaken gesteld. If you can't rock, you'd better roll .... "All Night Long". Buddy Holly's "Down the Line" en "Gotta Get You Near the Blues", Huey Smith's "Sea Cruise", "Wailin' ", "Beep Beep (Joyce / Winn / Prima) gaan een (schijn) gevecht aan met de countryswing deuntjes "One Wheel Draggin'" (Frankie Ford), "Pickin Peppers (Bryant/West) en het surf instrumentaaltje "Diamond Head". Om even op adem te komen laten de broertjes ons eventjes proeven van de befaamde merseybeat met "So How Come" (Bryan/West), de zelfgepende songs "I Found Someone New Today" en "You'll Be Mine", worden the Beatles niet vergeten met "All By Myself" en wordt iedereen of een speciaal iemand de nacht of morgen ingestuurd met een schitterende Lennon/Mc Cartney versie van the Searchers klassieker "Goodbye My Love".

BILLY BOY ARNOLD
"DIRTY MOTHER ..."
Label: Music Avenue
www.music-avenue.net
VIDEO

 

 

Twee jaar geleden verscheen het album "Consolidated Mojo" van Chicago harmonicalegende Billy Boy Arnold op het label Electro-Fi met opnames die stamden uit 1992, opnames die bleven liggen in de lade van Marc Hummel, die zelf een gevierd harpist is en bewonderaar van Billy Boy. Hummel leende toen zijn band uit voor een sessie die twee toenmalige nieuwkomers liet schitteren: Rusty Zinn en Ronnie James Weber. Voor het album "Dirty Mother..." (Music Avenue), gaan we echter nog meer terug in de tijd. Namelijk in october 1977 staat deze legendarische harpspeler in de Pathway Studios in West London met gitarist Tony McPhee als grootste uitschieter. Nu draait Billy Boy Arnold inmiddels ook al lang genoeg in het blueswereldje mee om te weten dat eenvoud vaak de beste keuze is. Op dit album "Dirty Mother...", laat Arnold een staaltje van zijn harmonica vuurwerk horen en bewijst hij als geen ander de harmonica te beheersen. Begeleid door deze Tony McPhee (gitaar, vocals), Alan Fish (basgitaar), Wilgar Campbell (drums) , zijnde The Groundhogs, stookt Arnold vanaf de eerste noten van "Dirty Mother F..." het bluesvuurtje hoog op, om dan niet meer uit te laten gaan voor de laatste klanken van Robert Petway's klassieker "Catfish" drie kwartier later verstorven zijn. Ook andere zelf gepende klassiekers als "Wish You Would" en "Don't Stay Out All Night", passeren de revue. Ok, Billy Boy Arnold heeft wereldklasse en bij sommige tracks klinkt hij vrij herkenbaar, bij andere is het duidelijk dat hij samen met The Groundhogs naar een eigen identiteit streeft. Vocaal is Arnold zeer sterk, maar zijn harmonicaspel is nog uitstekender. Arnold leerde harmonica spelen van Sonny Boy Williamson, laat in de jaren 40, maar het was pas in 1977 dat hij dit album opnam, uiteraard op vinyl. Producer van dit prachtige album , "Black Echoes", was Peter Shertser, labelbaas van het Red Lightnin' label in Londen. Naast covers van Hawkins en W. Broonzy ontbreken er ditmaal echter wel songs van zijn mentor John Lee Williamson. Dat het deze band niet alleen te doen is om het brengen van zuivere blues waar mondharmonica de boventoon heeft, is een niet mis te verstane boodschap. Zo levert Tony McPhee op gitaar de perfecte notatie om het geheel boeiend en variërend te houden. De Chicago blues, de unieke sound van de jaren '50 staat wel degelijk neutraal op "Dirty Mother...". Zet alvast uw stereo maar op luid, want dit is genieten! Een goudeerlijke bluesplaat.

CHINGON
MEXICAN SPAGHETTI WESTERN
Website: www.chingonmusic.com
www.myspace.com
Label: Rocket Racing Rebels Record Co. / Rounder Europe
www.roundereurope.com
Distributie: Munich Records / www.munichrecords.com

 

Chingon is een Mexicaanse slang-woord voor "badass" en net die naam koos Robert Rodriguez voor zijn muzikaal project. Rodriguez schrijft muziek voor eigen films zoals "El Mariachi" en voor films van Quentin Tarantino zoals "Once Upon A Time In Mexico", "From Dusk Till Dawn", "Desperado" en "Kill Bill 2". Als je die films gezien hebt (o.a. met Salma Hayek en Antonio Banderas) dan weet je dat de Mexikaanse deuntjes het hoofdbestanddeel van de soundtrack uitmaken. Tex-Mex en Mexicaanse Mariachi met trompetten, gitaren en drumbeats en af en toe stevige rocksongs. Voor Mexican Spaghetti Western, een album dat via internet reeds te downloaden was sinds 2004 en nu pas op CD verscheen - heeft de uit San Antonio afkomstige Rodriguez de hulp gekregen van zangeres Patricia Vonne voor de song "Severina". Voor het nummer "Siente Mi Amor" kon hij zelfs rekenen op het zangtalent van de mooie actrice Salma Hayek. Ook voor Tito Larriva is een gastrol weggelegd in het door hemzelf geschreven "Alacran Y Pistolereo". De muziek op "Mexican Spaghetti Western" is echte rootsmuziek en wat minder commercieel dan die van gelijkaardige groepen als Los Lonely Boys, Santana en Los Lobos. In Chingon heeft Rodriguez enkele muzikale vrienden mee betrokken zoals the Del Castillo Brothers, Rafael Gayol en Alex Ruiz voor de zang. La Cucaracha krijgt op dit album een rock-upgrade tot "Cuka Rocka" , De klassieke Mariachi-standardsong La Malaguena wordt omgebouwd tot "Malaguena Salerosa" (ook te horen in Kill Bill 2) en de traditional "Cielito Liendo" wordt echt magistraal gebracht en gezongen door Alex Ruiz. En er wordt ook met zichzelf gelachen in "El Rey De Los Chingones" (de koning van de bad asses). Tarantino nam een 10 minuten durende optreden van Chingon op en voegde het toe als extra op de DVD van Kill Bill 2 en hij nodigde Rodriguez ook uit om de muziek te schrijven van zijn recentste film "Grindhouse". "Mexican Spaghetti Western" is verplicht voer voor liefhebbers van fun, fun, fun zoals (valsam)

- 2006 WinnipegBlues.com Music Awards -

FEMALE VOCALIST OF THE YEAR - HARMONICA PLAYER OF THE YEAR

 


TRACY K & THE RIGHT HAND BAND
OLD, NEW, BORROWED & BLUES
Website: www.tracyk.ca
Label : Eigen Beheer
Info: mojomama@mts.net
www.myspace.com
www.cdbaby.com

 

 

Blijkbaar zijn de Canadezen aan een blitzoffensief begonnen ... ondermeer the Canteen Knockouts, Yarn, het volledige Black Hen Label (om. : Cara Luft, Linda Mc Rae, Jim Byrnes, Jenny Whiteley) lieten zich onlangs bij Rootstime van hun beste alt. country zijde zien. Het kon dan ook niet uitblijven dat de collega's van "the blues nothing but the blues" zich zouden roeren. Een van die smakelijke roereitjes is "MojoMama" Tracy K die het afgelopen jaar ondermeer de Winnipeg Blues Music Awards in de wacht sleepte als "Female Vocalist & Harmonica Player of the Year". Met de aanschaf van "Old, New, Borrowed & Blues" kan U er zich van vergewissen of die verkiezing terecht is, wij zijn alvast meer dan overtuigd. "Blues with a feeling" is het handelsmerk van deze moeder van drie kinderen die in 1982 voor het eerst kennismaakte met het smoelschuivertje en in 2000 met het album "Welcome To My Fantasy" een spraakmakend debuut in huis had. Meteen eiste zij een plaatsje op in het overwegend mannelijk bastion van harmonicaplayers en zouden er al vlug optredens met James Cotton en Koko Taylor volgen. Voornamelijk eigen werk en covers uit Chicago en Texas bluesmiddens zijn het handelsmerk geworden van deze Tracy K. De "Passionate and powerful vocals" waarover zij beschikt zullen onvermijdelijk met die van Janis Joplin vergeleken worden en haar wellicht eeuwig blijven achtervolgen maar of dit een hinderpaal betekend? Volgens mijn bescheiden mening helemaal niet maar ja, wie ben ik ? "Support live music and keep the blues alive" is één van onze doelstellingen bij Rootstime en meteen een passend antwoord op haar smeekbede die je kan terugvinden op de inlay. Niet altijd even gemakkelijk maar een album dat uit de startblokken schiet met "You Stole my Heart, I don't want nobody else" gevolgd door een ferme streep mondharmonica maakt het wel iets eenvoudiger. "Broken & Blue" heet het pareltje en wettigt de aankoop van dit schijfje in zijn eentje, al laten het funky "C U Again" en the contemporary blues op "Cruisin'" en Sweet Serenity" (Dave Specter/Tad Robinson) wellicht ook niemand onberoerd. Voor het kippenvel moment zorgt the blues/soul ballad "Rollin' With the Changes" (inclusief dobro) en wordt er met "Spoonful" (Willie Dixon) en "Stop ! Wait a Minute" een bord heerlijke stampende rockin ' blues op het menu geplaatst. Tot onze grote verbazing schakelt het mooie kind met "Shine" en "Lucky Girl" (met Jamie Steinhoff op banjo en Damon Dowbak op mandolin) een folk/roots paadje waarbij deze jongen als behulpzame natuurgids, zonder bijbedoelingen, zijn beste en stevigste wandelschoenen wel wil aantrekken. Nog veel interessanter wordt wanneer Tracy K met "Here All Long" openlijk solliciteert om de opvolger van "Old, New, Borrowed, Blues" volledig te laten afspelen in alt. country/roots middens. The show-stopper "Rock this House" zet ons terug met beide voetjes in het bluescircuit en laat ons mijmeren dat dit dametje met haar Right Hand Band (Tony "Pops" Desmarteau - lead electric guitar, b.g. vocals / Vaughan "Bad Son" Poyser - electric bass/ Ty "Good Son" Rogers - drummer/ Zendrum) of in het gezelschap van Jamie "Snakeman" Steinhoff (dobro / acoustic fingerstyle and slide gt, vocals) de festivals Moulin Blues, Ospel NL of BRBF Peer Belgium net als Barbara Blue, Kellie Rucker, Teresa Lynne, Jenny Kerr, Alice Stuart en Maria Daines wel eens met een bezoekje konden vereren. "Fire in the Sky" gegarandeerd!


 

H.T ROBERTS
FINGERNAIL MOON
Website: www.ht-roberts.be
www.myspace.com
Label: Misty Music House
Distr: Bertus
www.bertus.com

 

Vlaamse singer - songwriters zijn schaars en op een hand te tellen, degene van betekenis toch, Bruno Deneckere, Derek, en natuurlijk H.T Roberts, dan heb je ze zowat gehad. Van deze laatste ontvingen we enkele weken geleden zijn nieuwste werkstuk "Fingernail moon". Dat is ondertussen zijn vijfde al, en wat voor 'n juweeltje. Prachtige teksten vol levensbeschouwingen, meestal melancholisch en verdrietig, maar hier en daar voorzien van de nodige dosis humor. Dingen die velen onder ons al meegemaakt hebben, zoals bijvoorbeeld een ontslag, hier in het hemels mooie "Do Right By Maria", de waanzin van het hedendaagse leven in "The Maze". In "Happy Birthday, Princess" vertelt hij op treffende wijze het verhaal van een gescheiden vader die enkel via de telefoon zijn tienerdochter nog kan gelukwensen met haar verjaardag. De cd opent met "Woodsmoke" een mooie song over ’t gevoel dat iedereen wel kent van het graag terug naar huis gaan, na een lange afwezigheid, een homecoming song zoals ze dat noemen. De prachtig dobro van Gijs Hollebosch, die in elk nummer prominent aanwezig is, geeft een Americana sfeer alsof we hier te maken hebben met een van de grootmeesters van het genre, en dat is misschien ook wel zo, want laten we voor een keer eens niet de bescheiden Vlaming zijn waarvoor we bekend zijn, maar toegeven dat dit is een van de mooiste platen is van het genre die we dit jaar toegestuurd kregen, en ditmaal niet uit Texas of Carolina of een of andere Amerikaanse staat, maar uit Gent. De sfeer die hier onstaat met goeie, rake songteksten, die dan nog eens gebracht worden met een professionalisme zoals we dat zelden horen, is bijna niet te overtreffen. Nogmaals een pluim voor Gijs Hollebosch, wiens dobro me kippevel bezorgt, en ook voor de rest van de band, dit is grote klasse. Bruno Deneckere sprong ook nog even bij voor de backing vocals, om het geheel nog wat dichter bij de perfectie te brengen. Soms wijkt de melancholische, droevere sfeer even voor wat vrolijker werk zoals “The Drifter”, met zijn rake humoristische levenswijsheden of "Went To See The Indians" over een rondreizende Wild West vertoning. H.T Roberts heeft voor mij tot nu toe voor een van de meest positieve verrassingen van dit jaar gezorgd op het vlak van Americana.
(RON)


 

TJ McFARLAND
HOWLIN ' WILD
Website: www.myspace.com
label : Eigen Beheer
Info: www.sonicbids.com

 

"Haast en spoed is zelden goed" ... vergeet het maar want TJ Mc Farland had slechts 24 uren nodig om een dertiental songs op te nemen en het bijzondere fraaie resultaat en de opvolger van het in 2005 verschenen "Rosenbum Gin's" ligt momenteel bij de betere platen/cd boer. Deed hij voor dat album nog ondermeer beroep op Doug Pettibone, Waddy Wachtel, Skip Edwards, Taras Prodianuk en Keith Gattis dan koos Mc Farland nu bewust voor een uitsluitend persoonlijke, akoestische vormgeving van zijn songs about murderers, thieves and corruption. Enkel zijn vast maatjes Rick Morton (mandolin, fiddle), Amanda Williams, Colleen Mc Farland en Stoney LaRue (backing vocals) mochten getuige zijn van dit exploot dat TJ. meer en meer richting Bob Dylan, Woody Guthrie, John Prine, James Mc Murtry en zelfs Rodney Crowell doet inslaan. De ongegronde vrees en berichten van sommigen dat Mc Farland, momenteel met vrouwtje lief verblijvend in Nashville, zou kiezen voor een plaatsje in het honky - tonk/rock gebeuren (het hoesje insinueert het zelfs een beetje) worden met deze dertien zelfgepende songs op een schitterende wijze weerlegd en de kop ingedrukt. "Back to basic" luidt het motto ... "My intention was to make a record that would capture these songs in the most honest way that I could. We recorded it real well, but the emphasis was more on the songs than the production." en het zal hem geen windeieren opleveren want het album scoort erg voortreffelijk in de Miles of Music bestsellers chart. Niet verwonderlijk, en het is moeilijk bescheiden te blijven, maar ook ondergetekende had er een goed oog in (zie rev: mei '06) en keek dan ook met belangstelling uit naar nieuw materiaal van de Oklahama troubadour. Mc Farland slaagt met glans in zijn examen en wordt meteen een serieuze kanshebber voor ons stilaan beroemd en berucht eindejaarslijstje. ... "My goal was to make a record that combined the folk sensibilities of Woody Guthrie or Bob Dylan or John Prine with bluegrass players like Bill Monroe or John Hartford or Vassar Clements," said McFarland. "That was the whole intention and I feel really good that this record captures that." Springsteen's "Seeger's Sessions" beu gehoord .... "Howlin' Wild" van TJ Mc Farland = verplichte aanschaf!


 

SONNY BOY WILLIAMSON
BYE BYE SONNY
Website: www.sonnyboy.com
Label: Music Avenue
www.music-avenue.net
VIDEO 1 - VIDEO 2 - VIDEO 3

 

 

Sonny Boy Williamson. Over zijn echte naam en geboortedatum zijn nogal wat onduidelijkheden. De bronnen spreken elkaar namelijk nogal tegen. Zijn geboortejaar zit ergens tussen 1897 tot 1909. Hij was wel een heel bijzondere blueslegende, want hij heeft gespeeld met Robert Johnson (die overleed in 1938) maar ook met Eric Clapton en Jimmy Page. Hij is de ontdekker van Elmore James. Rondom deze humeurige en achterdochtige man hing een scherm van onduidelijkheden. Zijn echte naam is ook niet helemaal duidelijk. Bronnen spreken van zijn voornaam: Aleck of Alex en zijn tweede naam "Rice" of Ford. Zijn echte achternaam was Miller. Over zijn jeugd in Mississippi is niets bekend. In de jaren 30 en 40 trad hij overal op met artiesten die toen redelijk bekend waren. Sonny Boy Williamson II werd later een van de meest inventieve en individuele mondharmonica spelers van de blues. Maar de naam Sonny Boy Williamson was helemaal niet origineel en inventief, want hij leende de naam SBW van harmonica-speler John Lee Williamson, de originele Sonny Boy Williamson. In de jaren 30 deed SBW 2 nogal eens alsof hij SBW 1 was. Iets wat nu niet voor te stellen is. Het zou ongehoord zijn als nu bijvoorbeeld een gitaarspeler overal gaat optreden en zich Jimi Hendrix de tweede noemt. Maar toen SBW 1 werd vermoord, noemde SBW 2 zich de enige echte. Zijn manier van spelen was echter wel uniek, en zijn teksten zijn ook erg goed. Zijn teksten zitten vol met bijtende humor, en gaan vaak over zichzelf. Hij hield zijn handen rondom de harmonica, een soort kommetje vormend (zie de video's). Op die manier komt er een heel herkenbaar geluid uit het instrument. Ook het open en dicht doen van een van de handen geeft een heel speciaal effect. Hij speelde heel simpel en ritmisch, en gebruikte geen twee noten als het met één ook kon. Zijn timing is dan ook perfect. Hij begon op latere leeftijd (1950) met het maken van opnames, en bekende nummers zijn: "Pontiac Blues" en "Mighty Long Time". Vanaf 1955 speelde hij voor het fameuze Chess label. (Ongeveer in de periode waarin ook Chuck Berry daar begon op te nemen.) Zijn eerste opname daar was: "Don't Start Me to Talkin'". In 1963 ging hij samen met Wolf, Hooker en Waters naar Europa voor het beroemde "American Folk Blues Festival". Na de opkomst van de blanke veelal Britse bluesartiesten, ontstond een hele nieuwe groep eveneens blanke liefhebbers voor dit genre. Een indicatie voor het legendarische label Chess, dat deze ‘bleekscheten’ misschien ook wel klaar zouden zijn voor het echte werk. De nu uitgebrachte reissue op Music Avenue bevat live optredens die per artiest zijn opgenomen, en dat samen op een dubbel-cd gezet. Bijzonder genoeg zijn de opnamen van deze series nagenoeg gewoon elektrisch, en wordt duidelijk dat ook het traditionele folk-bluesgenre met haar tijd meeging. Mondharpist Sonny Boy Williamson wisselde regelmatig van partner, zo trokken ook Elmore James, Robert Johnson, Buddy Guy en Robert Lockwood voorbij. Toen deze blueshelden teruggingen naar Amerika, bleef hij nog, en maakte muziek samen met de Yardbirds, de Animals, Jimmy Page & Brian Auger en dit in de periode 1963 tot 1965, want even later ging onze blues-held ook terug naar Mississippi, waar hij in zijn slaap op 25 mei 1965 overlijdt aan de gevolgen van tuberculose. De opnames uit die periode zijn nu door Alfie Falckenbach bijeengebracht in deze dubbelaar. Een prima initiatief. "Bye Bye Sonny" (met o.a. Eric Clapton, Eric Burdon, Jimmy Page en Brian Auger) hoort gewoon in iedere bluesverzameling thuis. Aanrader!

De tracks:
Disc 1
SONNY BOY WILLIAMSON
& The YARDBIRDS
Featuring ERIC CLAPTON
01. Bye Bye Bird
02. Mister Downchild
03. The River Rhine
04. Twenty-Three Hours Too Long
05. Lost Care
06. Take It Easy
07. Out Of The Water Coast
08. Western Arizona
09. Slow Walk
10. Highway 69
11. My Little Cabin
SONNY BOY WILLIAMSON
& The ANIMALS
Featuring ERIC BURDON
12. Sonny's Slow Walk
13. Pontiac Blues
14. My Babe
15. I Don't Care No More
16. Baby Don't You Worry
17. Night Time Is the Right Time
18. I'm Gonna Put You Down
19. Fattenin' Frogs For Snakes
20. Nobody But You
21. Bye, Bye Sonny, Bye Bye
22. Coda

Disc 2
SONNY BOY WILLIAMSON
With JIMMY PAGE
& BRIAN AUGER
01. Don't Send Me No Flowers
02. I See A Man Downstairs
03. She Was So Dumb
04. The Goat
05. Walking
06. Little Girl, How Old Are You
07. It's A Bloody Life
08. Getting Out Of Town


KRAKOW
AS THE HEART IS
Website: www.krakow.be
www.myspace.com
Mail: geert.mets@skynet.be
Label: Labelman - jasper@toutpartout.be
Distr.: Toutpartout
www.toutpartout.be
VIDEO

 

 

We zijn nogal vaak geneigd om te denken dat de goede muziek uit Amerika, Canada of Australië moet komen, maar met Krakow wordt bewezen dat je topkwaliteit echt niet enkel op andere continenten moet gaan zoeken. De groep heeft namelijk als uitvalsbasis ... Herk-de-Stad (of all places), toevallig ook mijn permanente verblijplaats. Als ze wat luider spelen in hun oefenlokaal kan ik ze in mijn achtertuin horen. En als ze de songs spelen die op "As The Heart Is" staan heb ik daar echt geen enkel bezwaar tegen. Doe maar, mannen. De eerste full-CD van deze band die in 2006 in de Rock Rally finale van Humo opviel is namelijk één van de beste (zoniet DE beste) CD's die ik in 2007 al heb gehoord. In 2000 begon de groep samen te spelen onder de leiding van Piet De Pessemier (ooit nog bij het beginnende Monza). Vocale ondersteuning (en heel vaak méér dan dat) komt van Niné Cipolletti. Andere groepsleden zijn momenteel Wim Smets, Bart Ivens en Gert Cools. Hun succes in Rock Rally leverde hen meteen voorprogramma's op voor Explosions In The Sky, South San Gabriel en Great Lake Swimmers, niet toevallig ook allemaal groepen die hun Europese agentschap hebben bij Toutpartout (van Steven en Jasper) uit Hasselt, die ook het platenlabel Labelman beheren waar deze eerste Krakow-CD op werd gereleased. De negen nummers op "As The Heart Is" zijn werkelijk prachtig door hun eenvoud. Met minimalistische muzikale geluidjes weet Krakow te boeien en te bekoren. Misschien hebben ze het nog niet zo vaak gehoord, maar met de ogen dicht hoor ik vooral de muziek en de zang van Migala, die andere fantastische Spaanse slowcoreband. Pareltjes zijn vooral "Come On Home", "Once Around The Sun", "Roses" en "Our Love Hotel" maar best is dat we gewoon ophouden met titels te noemen want het zou tenslotte toch de volledige playlist geworden zijn. De leadvocals worden afwisselend door Cipolletti, De Pessemier en Cools verzorgd en ze kunnen er alledrie wat van in hun specifieke stijl. Wetende dat dit hun debuutalbum is ben ik dan ook zeer optimistisch over wat er nog allemaal volgen gaat. Als je de band eens live wil zien kan je ofwel naar een optreden gaan (vb. op 18 augustus tijdens Pukkelpop) of eens kijken naar www.fabchannel.com/krakow waar je een opname kan zien van een live optreden dat op 24 mei ll. plaatsvond in de Amsterdamse Paradiso-club. Acko Duyster moet niet verder zoeken, gewoon "As The Heart Is" van voren naar achteren draaien en de helft van haar programma is al klaar. Emotie, sfeer en liefdevolle klassemuziek gegarandeerd. Absolute aanrader voor bij de invallende duisternis.
(valsam)


ROCKY BURNETTE
WAMPUS CAT
www.myspace.com
Label: El Toro Records
www.eltororecords.com
Info: rockabillyking@geocities.com
www.cdbaby.com/cd/rockyburnette
VIDEO 1 VIDEO 2

 

Familienaam ... Peeters of Janssens ... negen kansen op 10 dat je uit Vlaanderen komt, Burnette .... je roots liggen ongetwijfeld in het rock 'n' roll gebeuren en Rocky Burnette (1953) beantwoordt volledig aan dat gegeven. Als zoon van de legendarische John Joseph "Johnny" Burnette (March 25, 1934–August 14, 1964), één van de rockabilly pioniers die samen met zijn broer Dorsey en Paul Burlison geschiedenis schreef als The Rock & Roll Trio (www.burnette-rock.com) liet hij in '79 voor het eerst van zich horen met het album "Son of Rock & Roll" en verwierf enkele jaren later eeuwige roem & een massa dollars met de klassieker "Tired Of Toein' the Line". Hij werd een vaste waarde in het Europese rockabilly wereldje, was ondermeer betrokken bij Paul Burlison's schitterende album "Train Kept A Rollin'" ('97) en stelde zijn muzikale diensten ter beschikking van ondermeer Percy Sledge, Rosie Flores en Dwight Twilley. Ondanks enkele serieuze financiële tegenvallers (oa. het op de fles gaan van recordlabels) wist "the rockabillyking" te overleven en het befaamde rockabilly label El Toro Records wist die volharding te belonen met het uitbrengen van het album "Wampus Cat". Rocky Burnette mocht voor deze gelegenheid beroep doen op Mario Cobo (guitars, bass solo and backing vocals), Daniel Nunes (double bass), Blas Picon (drums and harmonica) and David Giorcelli (piano) en die heren worden beschouwd als het neusje van de zalm in Spaanse muzikantenmiddens. Natuurlijk worden de familiebanden aangehaald, en op die manier de euro's in de familie gehouden met het coveren van Dorsey's "Wampus Cat", Johnny's "Crazy Legs" en "Lonesome Tears In My Eyes" maar wordt ook aan de eigen bankrekening gedacht met het zelfgepende "Streamliner", "You Knever Now" (met the RC Brothers, Roberto, mandelin, en Ernesto, banjo) en "Que Lastima". De collega's uit het roemrijke rock & roll verleden worden ook met een aalmoesje bedacht en zo mogen Fats Domino (een schitterende bluesy uitvoering van zijn "Please Don't Leave Me"), Henry Jerome ("I Love You So"), Jimmy Stallings ("Next Train") en de erfgenamen van Mickey Newberry ("Why U Been Gone So Long") in het rijtje aanschuiven voor wat royalties. Onze goede vrienden Mario Cobo en Blas Picon van the Lazy Jumpers , regelmatig van de partij bij Rootstime, houden er wellicht een leuk tripje naar Amerika aan over door naast zich uit te leven op gitaren, drums en harmonica, ook in de pen te kruipen voor "Riding on a Rocket" en "Dinchu". Big boss Carlos Diaz keek toe en zag dat het goed was en beloonde Rocky's dochter Teresa met de lead vocals op "I Need a Rocky Therapy". Iedereen tevreden!

 

 

DAVE ARCARI


SOMETHING OLD, SOMETHING BORROWED (vol1) - SOMETING NEW, SOMETHING BLUE(vol2) - COME WITH ME
Website: www.davearcari.com - www.myspace.com/davearcari - Email: dave@radiotones.com - Label: Buzz records
VIDEO

 

Dave Arcari is een meester op de National Resophonic, je kent ze wel, die gitaren die er zo knap uitzien dat je er dadelijk zou kopen, ook al kan je geen noot spelen, ware het niet dat het prijzige beestjes zijn en terecht want het zijn stuk voor stuk staaltjes van vakwerk. Dave is bekend van zijn band The Radiotones en hij stuurde ons drie solo cd's met zij blueswerk op National Steel. Zijn stem is zo speciaal dat je eerst denkt dat 't een uit de hand gelopen grap is, maar na enkele nummers begin je eraan gewoon te worden en moet je toegeven dat 't best goed is wat de man doet. Hoe beschrijf je wat Dave doet, wel, op de eerste EP. staan zoals de titel zegt, 5 traditional. Het eerste nummer is de bekende Johnny Cash cover "Blue Train". Beeld je een piraat in die net 3 flessen whisky achterover geslagen heeft en aan het zingen slaat terwijl Bukka White in een hoek van de kajuit gitaar speelt. Op dezelfde manier brengt deze Schotse punk-blues shouter de rest van deze 5 bluesklassiekers, zoals "Trouble in Mind", "Traveling Riverside Blues" en "Stagolee". Met hetzelfde hoesje, maar ditmaal in een blauw kleurtje, krijgen we weer een EP, maar ditmaal met eigen werk , zoals de titel al laat vermoeden. Blues op National Steel, maar met veel Pogues invloed in de vocals, en hier en daar zelfs wat rock-a-billy en ook de tradionele pre-war deltablues sound natuurlijk. Buiten het verschil oud materiaal/eigen materiaal is er qua uitvoering in feite geen merkbaar verschil tussen beide mini-cd's. Bovenstaande twee EP'tjes van elk 15 minuten zijn uitgebracht in september en novenber 2006 en nu is er dus een full cd "Come With Me" die 14 nummers bevat, maar 4 songs komen uit de vorige 2 EP's , 2 van something old, 2 van something new. Blijven dus nog 10 songs over, benieuwd of zijn aanpak ditmaal verschilt van de twee vorige schijfjes. Weer is het een mix van oudere Deltablues songs en eigen nieuw werk, gebracht op tamelijk tradionele wijze met zijn National Resophonic gitaren, waarvan hij verschillende zeldzame exemplaren bezit, maar over dat tradionele gitaarspel zitten vocals die het geheel totaal verschillend maken van de zovele Delta slide bluesplaten die we al bespraken. Met zijn Schotse grawl braakt hij zijn teksten uit, en herinnert soms aan Tom Waits, soms aan Beefheart. Even wennen, maar apart is hij wel, en een meester op de Resophonic. Favoriete nummer op deze "Come With Me" is "She's Gone" met een mooie wederkerende gitaarlijn en natuurlijk de grappige doordenker "Dreamt I was 100". Om een idee te krijgen, kijk even naar het promofilmpje voor "Red Letter Blues" te vinden op de "blauwe" en niet op de rode, kan U nog volgen?
(RON)