JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007
JUNI 2007 - JULI 2007 - AUGUSTUS 2007 - SEPTEMBER 2007 - OKTOBER 2007
VARIOUS ARTISTS: GOIN' HOME - A TRIBUTE TO FATS DOMINO
BLACK FRANCIS - BLUEFINGER
BIG BLIND - DRESSED TO WIN
ASH GRUNWALD - GIVE SIGNS
JOHN HOSKINSON - PANCHO FANTASTICO
KAGOSHIMA BAY - LATE NIGHT RECORDINGS
FRANK JAMES - ALL OVER AGAIN / CHASING MEMORIES
TRACY LAWRENCE - ALL WRAPPED UP IN CHRISTMAS
TOM YARBOROUGH - WAR TORN YEARS
JASON MARTINKO REVUE - DAMAGED GOODS
VARIOUS ARTISTS:
GOIN' HOME - A TRIBUTE TO FATS DOMINO
Website
Label: EMI
VIDEO
Eén
van de bekendste slachtoffers van Hurricane Katrina die in augustus 2005 in
New Orleans verwoestend toesloeg, was de toen 77-jarige R&B-legende Fats
Domino Fats Domino, geboren als Antoine Dominique Domino (New Orleans, 26 februari
1928). Zijn carrière begon in 1948 met "The Fat Man", wat hem
dan ook de inspiratie gaf voor zijn wereldberoemde bijnaam: één
van de eerste rock 'n rollplaten. Deze plaat was met meer dan een miljoen verkochte
exemplaren een grote hit. Na een aantal kleine hits brak Domino in 1955 definitief
door bij het grote publiek met "Ain't That a Shame", maar daarbuiten
heeft hij talrijke grote hits op zijn naam staan zoals "Blueberry Hill",
"Whole Lotta Loving" en "Blue Monday". Maar het is inmiddels
alweer twee jaar geleden dat orkaan Katrina huishield in New Orleans. Na een
paar dagen vermist te zijn geweest, bleek hij uiteindelijk door hulpverleners
tijdig in veiligheid te zijn gebracht. Dat hij daarbij een groot deel van zijn
bezittingen kwijtraakte kon hem begrijpelijkerwijs niet zo veel schelen. Door
deze natuurramp mist hij nu wel 12 van zijn 15 gouden platen, maar hij is erg
gelukkig met het feit dat hij de foto nog heeft waar hij samen met Elvis Presley
op staat afgebeeld. In mei dit jaar was Domino voor het eerst sinds de ramp
weer op het podium te bewonderen. De inmiddels 79-jarige veteraan trad toen
belangeloos op ten bate van zijn mede-slachtoffers. Plaats van handeling was
de fameuze Tipitina's-club in uptown New Orleans. De club die zijn naam ook
leent aan de gelijknamige Foundation waarmee men probeert het muzikale leven
in de stad weer op het rijke niveau van vóór de ramp te krijgen.
Deze stichting is ook de initiatiefnemer van de dubbel-cd: "Goin' Home:
a tribute to Fats Domino". De opbrengst moet eraan bijdragen dat het huis
(en de daarbij behorende historie) van Fats Domino weer kan worden opgebouwd,
en naast de opbouw van Domino's huis wordt de opbrengst ook besteed aan een
project ten bate van de aanschaf van muziekinstrumenten voor schoolkinderen
en een Community Centre voor het zwaar beschadigde stadsdeel Lower 9th Ward.
"Goin' Home" brengt een groot aantal bekende namen uit zowel de internationale
muziekwereld als de lokale scéne een hommage aan deze icoon van de Amerikaanse
muziek, veelal middels nieuwe opnames van Domino-songs. Aan de kwaliteit van
deze compilatie zal het niet liggen, want het zijn niet de minsten die op "Goin’
Home" de klassieke songs van Fats Domino vertolken. Onder meer Beatles'
John Lennon en Paul McCartney, B.B King, Robbie Robertson, Elton John, Neil
Young, Robert Plant, Norah Jones, Randy Newman, Lenny Kravitz, Corinne Bailey
Rae, Dr John en Tom Petty eren de geniale man met een eigen bewerking van één
van zijn vele songs. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Dertig aansprekende
songs, vertolkt door dertig minstens even aansprekende namen uit de eregalerij
van de popmuziek. Opnamen die deels op de plank lagen, maar die voor een belangrijk
deel recent zijn opgenomen. Het gaat te ver alle nummers hier te noemen, daarvoor
zijn het er gewoon te veel. En gezegd mag worden dat geen enkel nummer onderdoet
voor een ander. Maar wanneer u onderstaande tracklist bekijkt zal het u wellicht
opvallen dat Lennon & McCartney ieder afzonderlijk een (postume) bijdrage
leveren en een ander opvallende naam is Randy Newman, de chroniqueur van het
20-eeuwse Amerika die zelf allang een een dubbel Tribute CD heeft verdiend.
Hij neemt hier "Blue Monday" voor zijn rekening, een song waarbij
als u zijn versie hoort, je zowaar zou zweren met een heuse Newman-song te maken
te hebben. Maar het is ook mooi om te ervaren hoe ook andere artiesten deze
nummers naar hun eigen hand hebben gezet, zonder de kwaliteit van het origineel
te verliezen. Wat te denken van "Blueberry Hill" door Elton John,
"Don't Leave Me This Way" door Dr. John, "I Hear You Knockin'"
door Willie Nelson of "My Blue Heaven" door Norah Jones. Als luisteraar
krijg je een mooi stukje muziekgeschiedenis in handen, en tegelijkertijd is
"Goin' Home" een prachtig eerbetoon aan een groot muzikant en een
feest voor de oren. En je steunt er nog eens het goede doel mee ook. Niet lang
over nadenken, maar gewoon in huis halen!
Tracklist:
Disc 1:
John Lennon: Ain't That A Shame
Tom Petty & The Heartbreakers: I'm Walkin'
B.B. King with Ivan Neville's Dumpstaphunk: Goin' Home
Elton John: Blueberry Hill
Taj Mahal & The New Orleans Social Club: My Girl Josephine
Dirty Dozen Brass Band with Joss Stone and Buddy Guy: Every Night About This
Time
Paul McCartney featuring Allen Toussaint: I Want To Walk You Home
Lenny Kravitz with Rebirth Brass Band, Troy "Trombone Shorty" Andrews,
Fred Wesley, Pee Wee Ellis and Maceo Parker: Whole Lotta Loving
Dr. John: Don't Leave Me This Way
Bonnie Raitt & Jon Cleary: I'm In Love Again/All By Myself
Art Neville: Please Don't Leave Me
Robbie Robertson with Galactic: Going To The River
Randy Newman: Blue Monday
Robert Plant with Lil' Band O' Gold: It Keeps Rainin'
Corinne Bailey Rae: One Night (Of Sin)
Disc 2:
Neil Young: Walking To New Orleans
Robert Plant with The Soweto Gospel Choir: Valley Of Tears
Norah Jones: My Blue Heaven
Lucinda Williams: Honey Chile
Marc Broussard featuring Sam Bush: Rising Sun
Olu Dara & The Natchezippi Band with Donald Harrison Jr.: When I See You
Ben Harper with the Skatalites: Be My Guest
Toots & The Maytals: Let The Four Winds Blow
Willie Nelson: I Hear You Knockin'
Irma Thomas and Marcia Ball: I Just Can't Get New Orleans Off My Mind
Bruce Hornsby: Don't Blame It On Me
Herbie Hancock with George Porter Jr., Zigaboo Modeliste and Renard Poche: I'm
Gonna Be A Wheel Someday
Los Lobos: The Fat Man
Big Chief Monk Boudreaux with Galactic: So Long
Preservation Hall Jazz Band with Walter "Wolfman" Washington &
Theresa Andersson: When The Saints Go Marching In
BLACK
FRANCIS
BLUEFINGER
Website - www.bluefingeronline.com
Label : Cooking Vinyl
Distr. : V2 Records
Charles
Thompson IV is dezelfde persoon als Frank Black, die op zijn beurt weer dezelfde
persoon is als Black Francis. En laat die man nu net het bekendst zijn als de
frontman van de legendarische band The Pixies. Het laatste wat we solo van hem
mochten horen was zijn 2005-album “Honeycomb”. Onder het laatstgenoemde
pseudoniem brengt hij het album “Bluefinger” uit, een ode aan de
uit het Nederlandse Zwolle (“blauwvingers” is de bijnaam van de
inwoners) afkomstige Herman Brood, die op 55-jarige leeftijd - nu al weer zes
jaar geleden - deze wereld ruilde voor een betere plaats in het universum door
van het dak van het Hilton-hotel in Amsterdam te springen. In zijn binnenzak
stak een briefje met daarop de tekst “Maak er nog een groot feest van”.
Symboliek troef want het was ook in dit hotel dat John Lennon en Yoko Ono hun
beroemde sleep-in hadden als protest tegen de oorlog in Vietnam. Deze tribute-opnames
zijn over het algemeen nogal ruige rocksongs en leunen vrij nauw aan bij het
vroegere werk van de Pixies. 10 van de elf nummers werden door Black Francis
geschreven en de elfde song is een cover van een vrij onbekende Herman Brood-rock’n’rollsong
“You Can’t Break A Heart And Have It”. Met gitaarrock wordt
afgetrapt in “Captain Pasty” waarna “Treshold Apprehension”
- genoemd naar een schilderij van Brood - nogal punkerig en schreeuwerig wordt
gebracht, zoals Brood ook wel eens placht te doen. De ganse plaat klinkt overigens
als één grote demo-opname, wat een stijl is die Brood helemaal
niet vreemd was. Toch staan er ook een paar bijzonder leuke, sterke songs op
“Bluefinger” zoals “Test Pilot Blues”, “Angels
Come To Comfort You”, een rocksong tegen het establishment waarin Black
Francis bij het begin van de song beleefd vraagt: ”mag ik engels spreken”
en de ingetogen ode aan “Lolita”, Broods’ dochter. Andere
verwijzingen naar het leven van het beroemdste Nederlandse symbool van seks,
drugs en rock‘n’roll zijn terug te vinden in de song ”Discotheque
36”, zijnde de plaats waar hij als jonge punker zijn vrouw ontmoette.
Nog meer gitaarlawaai in “Tight Black Rubber” en “Your Mouth
Into Mine”. Afsluiters “She Took All The Money” en titeltrack
“Bluefinger” zijn beiden mooie, melodieuze songs die hij samen zingt
met Violet Clark. Als Herman Brood een voorbeeld is voor Black Francis hopen
we maar dat deze genoegen neemt met diens muziek en dat hij niet beslist om
zijn levensstijl en zijn levenseinde te kopiëren. Daarvoor maakt Charles
Thompson IV teveel goede songs, die we nog niet willen missen.
(valsam)
BIG
BLIND
DRESSED TO WIN
Website
e-mail: info@bigblindblues.com
Label: Cool Buzz
Distr.: Sonic Rendezvous
VIDEO 1 VIDEO
2
Deze
debuutcd van de Nederlandse jonge honden "Big Blind" was geen verrassing
meer voor mij, ik had ze immers aan het werk gezien als verbluffend sterke openingsact
van Ian Siegal in de Bosuil in Weert. Dat ook Ian zelf overtuigd was van hun
kwaliteiten blijkt wel uit het feit dat tijdens zijn optreden gitarist JJ Van
Duijn en harpspeler Wesley van Werkhoven voor ongeveer 20 minuten het podium
met hem mochten delen, en dat nog een week voor de cd presentatie van hun debuut.
Deze uiterst jonge Noordwijkse band (gemiddelde leeftijd is 24) die een dik
jaar geleden opgericht is, heeft onderdak gevonden bij het uitstekende "Cool
Buzz" label, how lucky can you be? Dit label is waarschijnlijk het beste
plaatsje waar je als blues of rootsband momenteel kan thuishoren in Nederland.
Big Blind steunt zowel op de bluesroots van het verleden, maar evenzeer op de
hedendaagse blues. Hun voorbeelden zijn dan ook divers, het gaat van Howlin
Wolf tot Lester Butler ("In My Own Hands" - "Voodoo Queen"),
van Stevie Ray ("Mr Right") en Jimmy Vaughan ("Strike Me Blind")
tot hun voornaamste inspiratiebron, de Nederlandse top - bluesact Cuban Heels
("Ease My Mind" + meerdere songs). Inderdaad, ze vertonen veel overeenkomst
met deze labelgenoten. Rauwe blues, vettig en smerig, vol emotie. Ik noemde
reeds wat namen, maar als je meer indicaties voor hun sound wil, denk dan aan
Red Devils, Hoax, The Strikes, 13 en natuurlijk de man van wie ze 't voorprogramma
verzorgden, Ian Siegal. Kortom, hedendaagse modern klinkende blues, maar evenzeer
met heel wat respect voor de wortels en de invloed van de "oldtimers"
van het Chess label. Dit is een band die nu reeds zo sterk is dat ze kunnen
uitgroeien tot een van de meest beloftevolle Nederlandse blues & rootsbands,
enkel nog wat evolueren naar een eigen gezicht en niet in de val lopen om de
tweede Cuban Heels te willen zijn, want zo is er maar één, nietwaar
Jan?
(RON)
BIG BLIND LIVE
18 nov 2007
16:00 Plein 79, Den Bosch
16 dec
2007
20:00 Nix BBBluesclub, Enschede
28 dec
2007
20:00 Jazzpodium DJS, Dordrecht ZH
ASH
GRUNWALD
GIVE SIGNS
Website - Myspace
Email: info@ashgrunwald.com
Label : Shock records
VIDEO
"I like to try and
take what’s good about the early delta blues, which to me is the soulfullness
of the singing and guitar playing and combine it with what’s cool about
modern music like the grooves found in a lot of rap and roots stuff. I’m
trying to use these elements to make new music that’s fresh and relevant”.
- Ash Grunwald
Wat
er ginder in de lucht zit, we zouden het begot niet weten, maar de ene na de
andere interessante plaat komt ons de voorbije weken, maanden, jaren uit Australië
toegewaaid. En in verschillende genres, roots of blues, en kijk, één
van de stoerst klinkende bluesmannen van de laatste jaren, die in korte tijd
een heel vaste figuur in ons live-circuit geworden is, is ongetwijfeld deze
Australische blues en folk gitarist, Ash Grunwald, vanwie zijn vierde plaat
"Give Signs" zopas in de brievenbus is gevallen. Grunwald die in de
pers dikwijls wordt vergeleken met Ben Harper, Howlin' Wolf en Jack Johson doet
niet geheimzinnig over waar hij zijn mosterd haalt: bij de Deltablues van Robert
Johnson. Grunwald heeft een zeer karakteristiek, soulvolle stem, en als extraatje
leent hij bij regelmaat de potten en pannen sound van Tom Waits, maar het voornaamste
is dat deze man van "Down Under" zich heeft bekwaamd in het akoestische
gitaarspel. Hij is een one man band met eigen muziekstijl, gebaseerd op een
stevige percussie die zowat alles tussen pot, pan, hamer en beat box gebruikt,
en waarop hij dan zijn stevige gitaarwerk plaatst. Vingervlug trekt hij aan
de snaren en soepel geselt hij het arme instrument met een bottleneck. Het ritmegevoel
dat hij daarmee aan de dag legt op zijn voorgangers "Introducing"
(2002), "I Don't Believe"(2004), "Live At The Corner" (2005)
en vooral zijn nieuwe cd "Give Signs" is ijzersterk. Op deze plaat
doet Grunwald het meeste in zijn ééntje, al krijgt hij wel regelmatig
hulp van Jim Dyson op bariton gitaar en Cole Clarke op lap steel. Waar op de
vorige albums tal van covers waren te bespeuren, denkende aan de prachtige versies
van o.a. "Smokestack Lightnin" (Howlin Wolf), The "Sky Is Crying"
(Elmore James) en "Rolling And Tumbling" (Robert Johnson) uit zijn
debuutalbum en de twee Waits compositions, "Going Out West" en "Jesus
Gonna Be Here", de blues klassiekers "Walking Blues" en "Cross
Roads" van Robert Johnson, "Empire State" (Son House) en "How
Many More Years" (Howlin Wolf) uit het album "I Don't Believe",
werden nu alle twaalf songs geschreven door Grunwald zelf. Zoals bijvoorbeeld
iemand als Alvin Youngblood Heart, Bjorn Berge en Richard Johnston een volledig
genre op zich is, kan ook van Grunwald gezegd worden dat hij wars is van alle
trends en rustig zijn eigen gangetje gaat. Dat lang niet alles even geslaagd
is, lijkt haast vanzelfsprekend, zolang hij maar blues en country op zijn herkenbare
manier kan interpreteren. Soms is dat goed voor een Grammy, zoals met het juist
vermelde "I Don't Believe" in 2005 "Album of the year",
en in 2003 "Australian Blues Vocalist of the Year", hetgeen hem in
2004 een finaleplaats leverde tijdens de International Blues Challenge in Memphis,
USA, een eerste internationale concerttour en een uiterst gesmaakt optreden
op het BRBF in Peer 2005. Het nieuwe conceptuele album "Give Signs"
is zijn meest persoonlijke plaat tot dusver, waarin hij op een zeer originele
manier zijn kijk brengt op de Delta Blues. Van dit vroege genre onthou ik graag
de soul in het zingen en het gitaarspel en die combineer ik met coole zaken
uit de moderne muziek en dat kan zowel rootsmuziek als rap zijn, zegt Grunwald
zelf over zijn muziek. In zijn songkeuze hoort u invloeden van schrijvers als
William Blake, Kenneth Rexroth, alsook de muziek van Sleepy John Estes, Fred
McDowell en the Alan Lomax field recordings. Waar velen hun stijl deden aanpassen
aan de normen van de tijd, bleef Grunwald deze keer trouw aan de Delta blues
die hij nu al jaren beoefend en dat is eigenlijk maar goed ook. De twaalf gedreven,
soms hypnotiserende uitvoeringen behoren dan ook tot de beste. We horen Grunwald
in bloedstollende uitvoeringen zoals de titeltrack, meteen één
van mijn all time favorites. Grunwald opent met het gedreven "Serious",
maar daarna wordt het alleen maar donkerder en vuiler met als uitschieters:
"Skywriter", "Money", "Take the Drop" en "Think
tank". Gewapend met zijn dobro en een voet die een moddervette groove aangeeft
knalt hij de ene track naar de andere tot het meer ingetogen "Bottled Thunder"
en het dampende "Opinion", deze uitstekende plaat afsluiten, maar
laat en passant wel horen hoe goed hij uit de voeten kan op de slide gitaar.
Met "Give Signs" tekent Ash Grunwald voor een klein meesterwerkje:
een blues-cd die geheel en al bij de tijd is, of beter nog: u zou het stringmaster
Grunwald moeten horen doen! Het kan: Vrijdag 23/11- JC De Klinker, Aarschot
of Dinsdag 27/11 - AB Box, Brussel. Hij krijgt meer en meer voet aan de grond
op ons continent en het is hem meer dan gegund.
ASH
GRUNWALD LIVE
Vrijdag 23/11-
JC De Klinker, Aarschot
ASH GRUNWALD en THE SEATSNIFFERS
Dinsdag 27/11 - AB
Box, Brussel
ASH GRUNWALD en CAT EMPIRE
JOHN HOSKINSON
PANCHO FANTASTICO
Website - Myspace
Label : Tailboy Records
CD Baby
Rancho
Cucamonga heeft helemaal niets te maken met het ter ziele gegane Radio 1-programma.
Het is een club in Los Angeles, Californië waar John Hoskinson vaak optreedt
voor een trouw publiek. Met “Pancho Fantastico” is deze liedjesschrijver
uit Riverside aan zijn tweede solo-CD toe na het debuutalbum “Miscellaneous
Heathen” uit 2004. Zijn muzikale beïnvloeding kreeg deze sympathieke
bard van o.a. The Beatles, Jellyfish, The Jayhawks, Crowded House en Elvis Costello.
Vooral een stem à la Neil Finn en de muziek van the Fab Four uit Liverpool
is overduidelijk herkenbaar te horen in de eerste song op deze plaat “Miss
Rejection”. Vakmanschap als songschrijver blijkt uit nummers als “She’s
Changing My Mind” en “Guaranteed”, waar vooral de McCartney-achtige
stem flashbacks naar de Beatles voor de ogen doet komen. In de tearjerker “Just
Think It Over” is het niet de stem maar de song zelf die me aan Roy Orbison,
Gene Pitney of Tom Petty doet denken. The Big O zou maar al te graag dit nummer
op één van zijn albums hebben opgenomen en zijn stem zou de kracht
van het lied nog sterker benadrukken. “Only One By Your Side”, “I
Am Not Surprised” en de tranerige afsluiter “We Can Never Be Friends”
zouden ook niet misstaan op albums van Squeeze of Crowded House en de ballade
“Evolve” is wat mij betreft één van de absolute hoogtepunten
op deze CD. John Hoskinson schrijft frisse, moderne en melodieuze, catchy liedjes
die toch allemaal een beetje herinneren aan de golden sixties en de swinging
seventies. Voor dit album heeft hij zich bovendien weten te omringen met stuk
voor stuk uitstekende muzikanten die hun sporen eerder verdienden bij o.a. Cracker,
Rosie Flores, Aimee Mann en Beck. Hoskinson levert daarom ook een uiterst genietbaar
popplaatje af met “Pancho Fantastico” en verdient zijn plaatsje
in de toch al drukbezette hedendaagse muziekscene.
(valsam)
KAGOSHIMA BAY
LATE NIGHT RECORDINGS
Website
Mail: dennis@spark.dk
Label : Eigen Beheer
Een
zelf gecopieerd CD-tje door de artiest in kwestie naar Rootstime gestuurd. Dat
is het realistische beginnerslot van de Deense artiest Dennis Madsen, de stuwende
kracht en duivel-doe-al van de éénmansgroep “Kagoshima Bay”.
Met het EP-tje “Late Night Recordings” slaagt deze jonge Scandinaviër
erin om meteen de volle aandacht op te eisen voor zijn werk en doet hij ons
watertandend wachten op een eerste CD die allicht begin 2008 op de markt zal
verschijnen. Wij zien er alvast smachtend en hoopvol naar uit. Als invloeden
haalt Madsen artiesten als The Beatles, Simon & Garfunkel, Johnny Cash,
Bob Dylan en recentere sterren als Ryan Adams, Ed Harcourt en Richard Hawley
aan. “Late Night Recordings” omvat 5 prachtsongs die als voorsmaakje
op het te volgen album worden uitgebracht. “Behind The Scenes”,
“Doubtful Hearts”, “Happy Being Sad”, “The Feeling
Of Being Young” en “Candy Rain” zijn stuk voor stuk frisse
en moderne popsongs van een steengoede singer-songwriter uit het Hoge Noorden,
toch al een tijdje de bron bij uitstek van zeer getalenteerde muziekartiesten.
Andere lokale Deense topmuzikanten zoals de gebroeders Soren Poulsen (op drums)
en Henrik Poulsen (op orgel en bas) spelen mee op enkele songs en de vrouwelijke
stem op “Happy Being Sad” is afkomstig van Lise Petersen. De songs
vinden hun oorsprong in de Americana- en folkscene en zijn opgebouwd rond een
sterke melodie, piano, gitaar en mondharmonica en niet te vergeten de uitstekende
vocale kwaliteiten van Dennis Madsen. Zoals al eerder gezegd: we zijn uitermate
benieuwd naar meer werk van Kagoshima Bay”.
(valsam)
FRANK
JAMES
ALL OVER AGAIN
CHASING MEMORIES
Website
Label: Eigen beheer
Cdbaby
Frank James kende ik al lang
als broer van Jesse en lid van de James Gang , maar dit moet een andere zijn
want hij is alive & kickin'. Joe Walsh toch ook, denken er nu velen en die
was ook lid van de James Gang, maar dat was dan weer... genoeg verwarring en
even ernstig nu: Frank James is een "Old time, tradtionele country zanger
afkomstig van West Virginia en hij woonde achtereenvolgens in New York, Wisconsin
en ten slotte Nashville. Hij kreeg een job als schrijver bij een radiostation
en kon door zijn job veel tijd doorbrengen in de backstage ruimte van Grand
Ole Opry, waar hij natuurlijk zowat alle country sterren ontmoette en zo belandde
hij bij Merle Haggard waar hij 2 jaar lang mee op tournee ging. Hij won voor
twee jaar na elkaar de Wisconsin "Local country artist of the year"
en zijn nachtclub "Country Corners" die hij opende won voor drie jaar
een award. Beide cd's die we hier beluisterd hebben zijn enkel voor de liefhebbers
van de pure traditionele sound interessant. Frank's boterzachte stemgeluid zal
hen zeker aanspreken en ook de songkeuze staat vol van de invloeden zoals de
jonge Johnny Cash, Hank Williams, wat honky tonk, wat western swing invloeden
en zelf wat rock 'n' roll zoals in "You and I" (Chasing Memories)
waar Buddy Holly zijn stempel op drukte. Op "All over Again" is een
van de sterke songs "WhenThe Cowboys Are Gone" een ode aan de vroegere
sterren van de western movies. Het meest lijkt de stem van Frank James op die
van Marty Robbins, en de songs liggen allemaal gemakkelijk in het gehoor, dus
niet dadelijk voer voor de vaste Rootstime lezer, wel een prima plaat voor wie
gek is op die echte Nashville sound in zijn meest pure vorm.
(RON)
TRACY
LAWRENCE
ALL WRAPPED UP IN CHRISTMAS
Website - Myspace
Label: AGR Televison Records
Distr.: Universal Music International
Deze tijd van het jaar is
een mens natuurlijk op zoek naar kerstmuziek, want het is bijna weer december
en over enkele dagen kerstmis. Voor de platen-industrie weer een commercieel
succes, een maand om veel te verkopen. CD's met in de titel Christmas verkopen
blijkbaar bij voorbaat en elk zichzelf respecterend platenlabel brengt minstens
een kerst-CD uit. Het platenlabel AGR Televison Records brengt zomaar twee releases
op de markt zijnde "Just in Time For Christmas" van Pam Tillis en
“All Wrapped Up in Christmas” van Tracy Lawrence. Waarvan we eerst
deze laatste artiest willen toelichten.
Met
zijn eerste kerstalbum in zijn carrière uit te brengen op dit label voegt
Tracy Lawrence een klankvol hoofdstuk toe aan één van de meest
indrukwekkende erfenissen van de countrymuziek. Tracy, bekend van klassiekers
als "Sticks and Stones", "Alibis", "Texas Tornado",
"Time Marches On", "Lessons learned", en "Paint me
a Birmingham" uit een catalogus waaruit tot op heden zeventien nummer 1-hits
en minstens 20 top 10-hits behaalde, geldt als één van de belangrijkste
artiesten van zijn generatie. Deze, jawel, kerst-CD "All Wrapped Up in
Christmas", brengt hem weer een enorme stap verder. Dit album, de opvolger
van zijn "greatest hits" album ("The Very Best of Tracy Lawrence")
en zijn in het begin van dit jaar verschenen "For The Love", behoort
tevens ook tot de comeback story van deze Tracy Lawrence, één
van de ware stilisten binnen dit genre. "All Wrapped Up in Christmas"
ligt nu in de winkels en is in de 16 jaar dat hij nu reeds vele albums uitbrengt,
een mooie opvolger van het zeer succesvolle "For the Love", het eerste
album voor AGR Televison Records. Uit "For the Love", maken nummers
als "Just Like Her", een klassieke countryshuffle, "Just like
that" – de manier waarop Tracy werkt met een swingmelodie - en "Rock
and a Soft Place", gewijd aan een paar van Tracy’s eigen muzikale
kanten, duidelijk dat hij uitstekend de weg weet in de wereld van de countrymuziek.
Van daaruit drukt de inwoner van Arkansas, zijn stempel op een meer geslepen
countrystijl. De titelsong "For the love" is een modern juweel waarbij
de leadzanger van de met meerdere platinaplaten onderscheiden band "3 Doors
Down", Brad Arnold, als gast optreedt. Daarop volgt "You Can’t
Hide Redneck", een energieke countryrocker en "As Easy As Our Blessings",
een stuk vol warme spiritualiteit in een uiterst modern countryjasje. Op de
agenda van Tracy’s tourleven stonden naast zijn eigen concerten onlangs
ook de deelname aan de tournee van George Strait en - zoals altijd - zijn voortdurende
hartstocht voor liefdadigheidswerk voor de Tracy-Lawrence-Stichting die in het
nationale adviescomité aandacht vraagt voor Alzheimeronderzoek, en voor
de nieuw opgerichte jaarlijkse Tracy-Lawrence-Mission-Possible met als doel
kalkoenen te verstrekken aan daklozen tijdens Thanksgiving.
En
zo komen we ook aan bij zijn nieuwe album, waarvan Lawrence vertelt: "Juist
omdat ik zoveel van de feestdagen hou, is het moeilijk te begrijpen dat ik nog
niet eerder een kerstalbum heb opgenomen - ik hou van alles wat maar met de
feestdagen te maken heeft - van cadeautjes kopen tot het samen met de familie
versieren van het huis - voordat ik de studio in ging, had elk van mijn dochters
een nummer voor het project uitgezocht. Skylar koos "Here Comes Sante Claus"
en Keagan’s keus viel op "Frosty The Snowman". - Ik heb vele,
vele jaren gedroomd om een kerstalbum op te nemen. Ik moest echter wachten op
het juiste moment. Ik zocht naar songs die zowel warm als grappig waren en uitdagend
om te zingen. We hebben het beste gekozen uit de drie muziektradities".
Samen met zijn co-producer Julian King bracht Tracy Lawrence een mengeling van
country, jazz en klassieke popelementen samen en wist hij alles van de zo geliefde
magie van Kerstmis te omvatten. Het project werd opgenomen tijdens enkele van
de heetste zomerdagen. Volgens de zanger was het bijna 38 graden buiten toen
er in de studio werd gewerkt. Om in de stemming te komen, werd er een kerstboom
in de studio gezet, hebben ze kousen met snoep gevuld en aan de microfoonstandaards
van de musici opgehangen. Flonkerende lichtjes waren opgehangen en iedereen
was voorbereid op een zogenaamde sneeuwstorm. Met deze tien songs op "All
Wrapped Up in Christmas" wijst Tracy in een positieve en verheffende nieuwe
richting, met als resultaat een warme en gevoelige overdracht van zijn kerstgedachte
aan zijn fans. Hoewel hij meer tijd aan zijn gezin wijdt – mede door zijn
opgroeiende dochters Skylar JoAnn en Mary Keagan - stapt hij nog steeds graag
in de tourbus en trekt hij door het hele land om overal in Amerika countryfans
te vermaken. Maar ook begin 2008 komt Lawrence voor een aantal optredens naar
Europa. Hij geeft een 5-tal optredens in Duitsland en Zwitserland. Voor alle
fans die deze verplaatsing niet kunnen maken geven we via onze kerstman bij
Rootstime drie exemplaren van "All Wrapped Up in Christmas" weg, aan
de drie eersten die het antwoord weten op onze prijsvraag : "Find
Out Who Your Friends Are" uit het album "For The Love" is wederom
een N°1 hit single voor Lawrence, maar weet u ook de hoeveelste N°1
hit single in zijn loopbaan? Mail uw antwoord zo vlug mogelijk naar de
Rootstime redactie (rootstime@mail.com),
want enkel de drie eerste juiste antwoorden winnen deze mooie CD.
TOM YARBOROUGH
WAR TORN YEARS
Website - Myspace
Mail: tomyarborough@tomyarborough.com
Label : Eigen Beheer
CD Baby
Een CD voor het goede doel.
Er zijn er tegenwoordig zoveel dat het moeilijk wordt om het bos door de bomen
te zien. Vaak gaat het om megaprojecten van platenmaatschappijen die er dikwijls
ook nog een aardige cent aan overhouden. Geef mij dan maar een initiatief van
een enkeling zoals Tom Yarborough die van de verkoopopbrengsten van zijn CD
“War Torn Years” 20 procent afstaat aan de US
Veterans Matter om gewonde oorlogsveteranen te helpen. Die vaak vergeten
oorlogsslachtoffers blijven meestal achter met bloedstollende flashbacks, gebroken
relaties, alcohol- en drugsmisbruik en een dakloos bestaan. De huidige oorlog
in Irak zal de Verenigde Staten alweer opzadelen met een volledig nieuwe generatie
van oorlogsveteranen die opnieuw door deze hel zullen gaan. Tom Yarborough -
zelf een Vietnamsoldaat in 1969 en 1970 - zoekt zijn inspiratie bij de verhalende
liedjesschrijvers als Woody Guthrie en Bob Dylan om scenario’s te beschrijven
over de ervaringen van soldaten, jonge rekruten, hun bang afwachtende ouders
en geliefden. Allemaal heel simpele dingen des levens maar tegelijkertijd zeer
levensecht en herkenbaar voor de jonge militairen die hun oproepingsbrief om
naar de oorlog te vertrekken in de bus krijgen. Tom Yarborough hoopt hiermee
een troost en een hart onder de riem te kunnen bieden aan deze soldaten en hun
familie die de gevolgen van de verwoestende oorlogstijd nog elke dag moeten
ondergaan. De liedjes op “War Torn Years” worden door Yarborough
zelf begeleid op zijn akoestische gitaar. That’s it, naakt qua muziek
en qua tekstuele inhoud, maar daardoor net heel intens en oprecht. Songs als
“Ricky V”, ‘That’s Just The Way That It Was”,
“Wounded Walking”, “Bobby 2” en “Jenny”
beklijven bij de luisteraar en doen ons allemaal hopelijk even bezinnen over
de waanzin van elke oorlog en conflict. Peace and Love for everyone. Heel verdienstelijk
initiatief van deze niet meer zo jonge muzikant, maar met het hart absoluut
op de juiste plaats.
(valsam)
JASON MARTINKO REVUE
DAMAGED GOODS
Website
E-mail:info@thejasonmartinkorevue.com
Label: Bonedog Records
Cdbaby
Het Bonedog label is niet
enkel leverancier van knappe soulcd's en blues. Vandaag ligt er een soort koekoeksei
in hun nest, namelijk de Jason Martinko band, een rock 'n roll band uit Pittsburg
die een soort early Stones rock brengt. Hoe ze op dit label terecht kwamen is
me eerlijk gezegd een raadsel, want ze hebben helemaal geen overeenkomst met
wat Bonedog ons anders aan te bieden heeft. Buiten het feit dat naast de gewone
rockband bezetting de band ook twee blazers telt is er uiterst weinig soulinvloed
te merken, enkel "Mornin' Train" is een licht funky song. De song
"Belladonna" kan vooral door wat Mick Jagger getinte zangpartijen
wel even boeien, maar het overgrote deel van de songs is van te licht kaliber
om in de buurt te komen van de normale releases op dit label. Laten we hopen
dat dit een éénmalige vergissing is bij Bonedog en om niet te
negatief te eindigen. Toch even een paar goede songs vermelden op deze "Damaged
Goods": "Sometimes It Rains", een soulgetinte ballade, de surf
instrumental "Rattletrap" en het langzame "Wanted Man".
Inventaris van de "Damaged Goods" bij nazicht: het grootste deel van
de zending is niet bruikbaar: Geweigerd!
(RON)