ARCHIEF

JANUARI 2007 - FEBRUARI 2007 - MAART 2007 - APRIL 2007 - MEI 2007

JUNI 2007 - JULI 2007 - AUGUSTUS 2007 - SEPTEMBER 2007 - OKTOBER 2007

MAGIC SLIM & THE TEARDROPS - THE ESSENTIAL MAGIC SLIM

MICHELLE MALONE - SUGARFOOT

POPA CHUBBY - DELIVERIES AFTER DARK

JJ. SCHULTZ - TRAVELING SONGS

DAVE FIELDS - TIME'S A WASTIN'

MAMA' S COOKIN' - MAMA' S COOKIN'

MASON CASEY - SOFA KING BADASS

THE BOWMANS - FAR FROM HOME

IGOR PRADO BAND - THE PRADO BLUES BAND - UPSIDE DOWN - BLUES AND SWING

ELLIOTT MURPHY - COMING HOME AGAIN

MAGIC SLIM & THE TEARDROPS
THE ESSENTIAL MAGIC SLIM
Label: Blind Pig Records
Distr.: Parsifal

Magic Slim is de grootste levende legende in het Mississippi-Chicago blues genre. Zijn blues stijl geldt als basis voor vele moderne blues- en rockartiesten. Geen wonder dat Magic Slim en zijn begeleidingsgroep The Teardrops beschouwd wordt als de laatste echte Chicago blues band. De live optredens van Magic Slim zijn legendarisch te noemen. Niet enkel zijn groot postuur, maar nog veel meer zijn virtuoos gitaarwerk en magistrale stem, vullen de ruimte. Puttend uit een repertoire van honderden bluessongs krijgt zijn optreden een ongedwongen charmante sfeer. Magic Slim (Morris Holt) werd geboren in Torrence, Mississippi op 7 augustus 1937. Van jongs af aan was hij verslingerd aan muziek. Als kind verbouwde hij de bezem van zijn moeder om tot gitaar. Zijn eerste liefde was de piano, maar door het verlies van zijn rechter pink, schakelde hij over naar de gitaar. Tijdens de week werkend op de katoenplantages speelde hij tijdens het weekend bluesmuziek op feestjes. Op zijn elfde verhuisde Holt naar Greneda, Mississippi. Hij werd er bevriend met Magic Sam, die hem de kneepjes van het gitaarspel leerde. Zijn gitaartoon, gekenmerkt door de wildste vibraties in de blues, gekoppeld aan een ruwe aardse stem, werd zijn handelsmerk. Jaren later (1955) kamen Sam en Holt elkaar tegen in Chicago waar Sam een grote invloed had op zijn carrière. Hij mocht basgitaar spelen bij de band van Sam waar hij zijn koosnaam Magic Slim kreeg. Later keerde hij terug naar Mississippi om zijn spel te perfectioneren. In 1967 keerde Slim terug naar Chicago waar hij samen met zijn broers de groep The Teardrops stichtte. Hij trad regelmatig op in de club Florence´s als invaller voor Hound Dog Taylor. Wanneer deze de club verliet voor een meer lucratieve carrière kreeg Magic Slim vaste voet in Florence's. Midden de jaren 70 bloeide zijn carrière uit van gitarist, bandleider tot performer. Hij reisde het land door en werd nationaal en internationaal gewaardeerd. Een tournee doorheen Europa volgde. Hij speelde ondermeer in Scandinavië, Frankrijk, België, Nederland.... In de jaren 80 was hij te gast op festivals in Japan en Zuid-Afrika. Ze openden onder meer het concert van Pearl Jam in Chicago

In 1966 bracht Magic Slim zijn eerste singel op de markt met de song "Scufflin". Midden jaren '70 volgde zijn eerste album onder de titel "Burn Under A Bad Sign", gevolgd door vele anderen. Voornamelijk door het toedoen van Sam's performances werd de band meermaals genomineerd voor de W.C. Handy Awards als 'Blues Band of the Year'. Met de herwerking van zijn eerste song "Scufflin" kwam zijn carrière in 1996 in een stroomversnelling. Het album "Black Tornado" dat uitkwam in 1998 werd zeer goed onthaald. Na "Snakebite" (2000), "Blue Magic" (2002), en "Anything Can Happen" (2005), allen voor Blind Pig Records, is er nu "The Essential Magic Slim". Deze plaat is een compilatiealbum van vijftien nummers die getrokken zijn uit zes albums die hij voor het Blind Pig label maakte, een zeer mooie selectie van opnames gemaakt tussen 1990 en 2005. Magic Slim is een topgitarist met een heel eigen, rauwe en krachtige gitaarstijl, waarin hij agressiviteit weet te koppelen aan techniek en nuance en waarin het complete blues-spectrum voorbij komt. We horen duidelijk zijn inspirator, Magic Sam plus zo’n beetje alles wat ooit in Chicago op het podium gestaan heeft. In deze vijftien tracks laat Magic Slim gewoon horen dat hij een geweldig zanger/gitarist is die een enorme diversiteit aan stijlen bestrijkt, en laat horen dat hij waarschijnlijk één van de meest bekende en nog levende vertegenwoordigers van de traditionele elektrische Chicago tot Mississippi bluesstijlen is. Luister maar even naar "Goin' To Mississippi", dit is gewoon dampende klasse! Op zijn diverse platen heeft Magic Slim er blijk van gegeven de blues op een steeds andere manier in te kunnen kleuren door gebruikmaking van zijn begeleidingsband in een kleinere of grotere bezetting, al zijn de vele personeelswisselingen nooit van noemenswaardige invloed geweest op hun sound. Hierdoor weet hij op deze compilatie een hele plaat lang te boeien en dat is een kwaliteit die niet veel gitaristen gegeven is. Kortweg: Magic Slim & The Teardrops spelen bijna 40 jaar de meest degelijke Chicago blues die je je maar kunt voorstellen. Blues met een fundament van beton, waarin Slim zelf als zanger en gitarist altijd de constante en nadrukkelijk aanwezige factor is. Hij is nog één van de weinige muzikanten die de gloriedagen van de blues meemaakte en regelmatig neerstrijkt op het Europese continent. Voor de bluesliefhebbers die nog geen cd van Magic Slim & The Teardrops bezitten is "The Essential Magic Slim" een grote aanrader en het zal mogelijk meer potentiële kopers over de streep trekken om nog andere cd's aan te schaffen.

MICHELLE MALONE
SUGARFOOT
Website - myspace
E-mail: michelle@michellemalone.com
Label: SBS Records
Info: Valley Entertainment, Inc.
VIDEO1 VIDEO2 VIDEO3 VIDEO4 VIDEO5

Ondanks vele geweldige studio- en live-cd's en een zo mogelijk nog imposantere live-reputatie is Michelle Malone nog altijd behoorlijk onbekend. Onbegrijpelijk eigenlijk want deze singer-songwriter maakt muziek die een breed publiek zou moeten aanspreken. Net als Bonnie Raitt maakt Michelle Malone rootsrock met flink wat country- en vooral blues-invloeden. Waar het vuur bij Bonnie Raitt de afgelopen jaren wat gedoofd lijkt, begint dit bij Malone net op te laaien. Malone, afkomstig uit Atlanta, wordt gezien als een vooruitstrevende singer/songwriter en gitaarvirtuoze en beschikt over een geweldige stem, een stem die als een orkaan over je heen dendert. Daarnaast heeft ze een fantastische begeleiding om zich heen verzameld, die haar warmbloedige vocalen die recht uit het hart komen mooi begeleiden. En dat komt vooral tot uiting op "Sugarfoot" waarop dertien eigen nummers staan. Het handelt voornamelijk over mondiale als culturele geschiedenis alsook over je eigen kleine omgevingsgeschiedenis. Ze laat je ook meegenieten van de liefde in al zijn facetten en soorten. De cd begint heel krachtig met een bluesy boogie "Tighten Up The Springs". Tussen dit nummer en het afsluitende "'Where Is The Love" een remix van deze rockballad met hoog pop gehalte, neemt Malone je mee in een wereld van stijlen die je haast niet van haar zou verwachten. Voor blues, country en southern rock, met soms een vleugje folk en pop draait ze haar hand niet om. Soms klinkt het erg kittig en ruig en soms heel zwoel en sensueel. Maar alles doorspekt met formidabel gitaarwerk, lange sluimerende licks waarvan je wilt dat ze eindeloos duren. Vooral het slide-werk in de uitschieters "Tighten Up The Springs", "Rooster 44" en "Traveling and Unraveling" afgewisseld met het typische Fender gitaargeluid in andere nummers klinkt uitstekend. Heel wat anders is: "Winter Muscadine" want hier slaat ze meer een folk/country richting in. Het is een rustig nummer dat precies dat gevoel weergeeft zoals beschreven in de tekst. "Sugarfoot" is heel gevarieerd en zal niet alleen bluesliefhebbers aanspreken maar zeker ook liefhebbers van het singer / songwritergenre die aan de kant van de blues zitten. Michelle Malone verrast enorm met deze cd en laat al haar kwaliteiten de vrije loop. Zowel haar zang als gitaarwerk is goed op elkaar afgestemd, niet overdreven of te uitbundig en daar waar nodig ingetogen of heel krachtig. Ze levert hiermee een unieke cd af, al weer haar elfde studioalbum, waarmee ze haar talent en energieke aanpak via een striemende slide aantoont. Dat dit de doorbraak-cd van Michelle Malone gaat worden lijkt ons zeker, want zo rijk gevuld worden platen tegenwoordig nog maar zelden gemaakt. Deze dame zingt en speelt met overgave en moet dringend eens naar een Europees podium gehaald worden!

POPA CHUBBY
DELIVERIES AFTER DARK
Website - myspace
E-mail: popachubb@aol.com
Label: Dixiefrog Records
Distr: Parsifal (B) / Bertus(NL)
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

U Popa Chubby voorstellen is in feite niet meer nodig want weinigen zullen van deze New Yorkse bluesreus (letterlijk en figuurlijk) nog nooit gehoord hebben, het aantal releases moet ondertussen rond de dertig schommelen, ik ben in ieder geval de tel kwijtgeraakt. Ted Horowitz, want da's zijn echte naam, maakt namelijk cd's aan een tempo dat de je niet voor mogelijk houdt, vorig jaar is nog maar net zijn Hendrixtribute verschenen, een dubbele studiocd, drievoudige livecd en een livedvd leverde dat op, en dit binnen enkele maanden tijd. Nu is er alweer "Deliveries After Dark". Ik heb tedoen met de arme studentjes/fans van Popa, die graag alles van hem in huis willen halen, ze zullen veel maaltijden moeten overslaan om hun aankopen te bekostigen, iets wat Ted, gezien zijn figuur, duidelijk niet doet. Zijn harde, moderne blues, doorspekt met veel rock en zelfs wat hip-hop is echter binnen het bluesrock gebied steeds origineel genoeg om te blijven boeien, iets wat ik van veel van zijn collega's spijtig genoeg niet meer kan zeggen. Alleen al tekstueel is er een verschil, Popa maakt zich nog regelmatig wel eens boos, meestal om terechte politieke en sociale redenen, terwijl de anderen enkel over Wine, Whiskey & Women zingen. Op deze cd bijvoorbeeld is hij weer boos in "I'll Piss On Your Grave" en laat hij duidelijk voelen waar de wereld om draait in "Money Isn't Everything, It's The Only Thing". De mooiste nummers volgens mij zijn: "You Can't Stop Love" een ouderwets klinkende Mississippi Delta blues, wel gebracht met electrische gitaar, maar trouw aan de roots, of "The 2nd Avenue Shuffle", een mooie instrumental in de traditie van SRV. Eveneens een knappe song is "Woman in My Bed Dub", een echte reggae - blues met dub effecten. Er valt dus toch weer heel wat moois en aparts te beleven op deze nieuwe van onze blue work-a-holic, want ondanks het tempo levert hij geen half werk, al durft hij ze soms wel wat laat langsbrengen, zijn befaamde "Deliveries After Dark".
(RON)

JJ. SCHULTZ
TRAVELING SONGS
Website - myspace
Email: jj@jjschultz.com
Label : Last Stop Records
Cdbaby

"Traveling Songs", de titel van de meest recente cd van de in Wisconsin geboren JJ Schultz, verklapt al genoeg. Met het sobere openingsnummer "Find Me", waarin hij zijn herkenbare stemgeluid loslaat, weten wij meteen dat het goedzit. Dat hij zijn verhalende stijl van zijn ambitieuze voorgangers "Bustin' Outa Town" (2004) en "Something To Me" (2005), niet helemaal heeft losgelaten, constateren wij met de andere negen tracks op deze nieuwe plaat. Bij een eerste beluistering weten we ommiddelijk dat "Traveling Songs", geen gemakkelijke luisterstrip zal worden, maar bij een tweede beluistering durven wij het zonder meer aan om "Traveling Songs" uit te roepen tot één van de allerbeste cd's van dit jaar. De uitvoeringen zijn spaarzaam. Het is veelal alleen Schultz en zijn akoestische gitaar. Een unieke stijl van zingen en gitaarspelen die ook al duidelijk aanwezig was bij zijn voorgangers. Afgezien van enkele bescheiden bijdragen van Manny Bernal (percussie), Craig Koozer (staande bas), Scott Robertson (slide gitaar, backing vocals), Frank Rathbone (telecaster, backing vocals), Matt Dundas (piano) en Sonya Cotton (backing vocals) schuilt de kracht steeds in de soberheid. Daarnaast komen de invloeden van Townes Van Zandt nadrukkelijk naar voren. Townes’ fascinatie voor de keerzijde van het leven is ook te horen in deze tien songs met hier als uitgangspunt het plattelandsleven in midden Amerika. Met zijn rustgevende en verhalende liedjes roept hij een beeld van Amerika op in tien eigen liedjes. Een droomwereld die we kennen van soortgelijke verhalenvertellers en ééntje die ook een droevige, melancholische kant heeft. Songs dus vol emotie en melancholie, songs van een af en toe bijna onwerkelijke schoonheid. Gespeeld vol passie en ontroerend tot op het bot. De hoogtepunten er uit pikken is ondoenlijk, want de kwaliteit ligt 10 nummers lang op een griezelig hoog niveau. Het meest opvallen doet wat mij betreft de opener "Find Me" en het afsluitende live gebrachte "County Backroad", waarin JJ Schultz niemand minder dan Guy Clark weet te prikkelen tot het mooiste dat hij ooit gezongen heeft. "Traveling Songs", is net als zijn voorgangers een prachtplaat die nog maar eens onderstreept wat een uniek talent JJ Schultz is. Een buitengewoon ontroerende plaat van iemand die de kunst van het verhalen vertellen absoluut beheerst. Ik vraag me af of er dit jaar nog een cd gaat verschijnen die me een hele albumlengte met een fikse brok in de keel laat zitten.

DAVE FIELDS
TIME'S A WASTIN'
Website - myspace
Email: info@fieldsmusic.com
Label: FMJ Records
Cdbaby
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4

In New York en omstreken wordt Dave Fields gerekend tot de grootste beloften voor de toekomst. Na het horen van zijn tweede cd "Time's A Wastin' " kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen dat Fields deze belofte inmiddels volledig heeft ingelost. "One of the top guitarists in NYC, this guy will blow you away. Look out for him, he's got something special here." zo luidt de aanbeveling. Na jaren van touren heeft hij de invloeden tot een eigen geluid weten om te smelten en heeft deze gitarist/zanger reeds al wat naam gemaakt, maar is zonder twijfel de meest getalenteerde muzikant in de New Yorkse muziekscène van de afgelopen jaren. Blues vormt de basis voor deze prachtige plaat, maar ook invloeden uit rock-a-billy, honky tonk en rock ’n roll bepalen de sfeer op "Time's A Wastin' ". Hij is daarbuiten iemand die nog over een schitterende gitaar techniek beschikt en bovenop nog een begenadigd songschrijver is. Voor zo’n artiesten moet een grote carrière zijn weggelegd. Hij bewees dit al op zijn vorige album "Fields Of Vision", en met een container vol aan lovende recensies krijgt hij nu steeds meer voet aan het vaste land, gewoon omdat 't puur draait om de intensiteit die Fields met zijn soulvolle stem uitstraalt, gekoppeld aan het soort swingende muziek dat verrekt slim is opgebouwd. De twaalf songs zijn geschreven of co-written door Fields zelf of samen met Roxy Perry, van wie de productie van haar album "Back In Bluesville" in handen lag van Fields. Strak gitaarspel en energiek getoeter op de sax bepalen het frisse geluid van de muziek. De meeste songs voltrekken zich in een strak en energiek tempo, in een enkele neemt de gedreven zanger gas terug zoals in de zelfgeschreven slijper "You don't Know". Romantische soulballads gaan hem dus goed af, maar ook in wat venijniger werk blijft hij overeind. Fields songs hebben een mooie open structuur, met als gevolg dat elke partij goed te volgen is en niet in een brij van geluid veranderd. De afwisseling van hier en daar vrij catchy stukken als de rockende shuffle blues "Let's Get Shakin' ", de gevoelige stukken als "Rabbi Blues", maar ook meer funky in "DF's Blues", Southern rock in "I'll Do You Right" of de akoestische country blues in het afsluitende "The cure" maakt dat dit een gevarieerde plaat is die vele uurtjes luisterplezier zal opleveren. De songs worden gedragen door een aangename shuffle, New York City blues, hét handelsmerk van de zanger. De begeleidingsband bestaat uit Rob Paparozzi (Blues Brothers) op harmonica, Lee Finkelstein (Blues Brothers), Kenny Soule, Dave Moore & Wes Little (Papa Chubby), Mark Greenberg (Dickey Betts) op drums, Erik Boyd op bas (Black 47), Paul Shapiro (Queen Latifah) en Rob Chaseman (Jimmy McGriff) op sax. Zijn liefde voor de originele blues- en jazz grootmeesters komen op deze plaat misschien nog beter tot uiting, dan op de voorganger, maar laat eens temeer horen wat een talent Dave Fields wel is. Hij beschikt over een geweldige techniek, en bovendien speelt hij met heel veel gevoel. Dave Fields specifieke charme: hij vervalt nooit in grof en dreunend beuken op de gitaar. Hij speelt juist heel sprankelend de blues en tegelijk swingt hij als een beest. "Time's A Wastin'" klinkt zo aanstekelijk en overtuigend want de liedjes als de uitvoering ervan zijn van grote klasse. Dit album is dan ook niet alleen met gemak Fields beste plaat, maar tevens met afstand het mooiste en verfijnde album dat ons de laatste maanden ter ore kwam. Het wordt tijd dat Belgie en Nederland deze superbe zanger gaat ontdekken!

MAMA' S COOKIN'
Website - myspace
E-mail: jg@mamascookinmusic.com
Label: Eigen beheer
Cdbaby

Mama's Cookin', een quartet uit Colorado, is op de proppen gekomen met weer een nieuwe mengvorm van verschillende genres. Momenteel is er zowat een modeverschijnsel in het creeëren van nieuwe stijlen door het mengen van rockabilly met bluegrass of punk met country, het kan alle kanten op tegenwoordig, en dat is mooi, muziek moet zichzelf vernieuwen, alle genres die we nu kennen zijn tenslotte ook zo ontstaan door het mixen van verschillende invloeden. Wat Mama's Cookin doet is het samenvoegen van hip-hop, R&B met doordachte teksten op een basis van Delta blues en stevige rock, dit is blues van de 21ste eeuw. Dansbare songs, "blues for the dancefloor" kan je het noemen, soms wat herinnerend aan wat Jamiroquai doet. Vorige week hadden we ook al zo'n Duitse Band ,T-Sonic, die dit soort muziek maakte. Dat ze niet alleen onze aandacht getrokken hebben, merken we aan de producer die ze kunnen binnenhalen hebben, namelijk Chuck Zwicky, een man die zich enkel met de besten wil bezighouden, hij heeft ondermeer Prince en Jeff Beck geproduced. De mastering gebeurde door Dave McNair, overbekend door het masteren van cd's van Springsteen, Miles Davies, Stevie Ray Vaughan en Willie Nelson. Zowat de sterkste songs hier zijn "Tough Times" en "Black Reign". Ik vertelde al dat de teksten belangrijk waren, de meeste gaan over wereldbeschouwende dingen, of ze zijn filosofisch en doen nadenken, maar het kan ook luchtig, zo is "Postman" gewoon een ode aan de postbode, zonder meer. Maar meestal is er wel degelijk goed over nagedacht, als je naar "Black Reign" luistert. Bijvoorbeeld , een song over oorlog en wapenindustrie, dan staat de tekst wel loodrecht op het dansbare van de song, maar dat moet kunnen vind ik! In alle geval, we hebben hier te maken met een heel originele band, die met deze derde cd zijn eigen aparte stijl gevonden heeft, de groep is afgeslankt tot vier manen dat is zeker een verbetering in vergelijking tot de vorige twee cd's: gitarist/zanger Zebuel Earley, op keyboards is er Todd Holway, Steve La Bella speelt bas en dan is er ook nog drummer Mike Adamo. Ik kan maar besluiten met één vaststelling en dat is deze: "Cookin' is Kickin' "
(RON)

MASON CASEY
SOFA KING BADASS
Label : Northern Blues
Distr.: Parsifal

De blues is nog behoorlijk levend. Het levend houden van de blues gebeurt op verschillende manieren. Zo zijn er gasten die zweren bij een puristische aanpak: de blues moet simpel zijn, het gevoel dat eruit spreekt moet een oergevoel zijn. Die aanpak levert soms schitterende platen op. Je zou bijna vergeten dat er ook nog een andere aanpak mogelijk is, een wat meer gedreven aanpak misschien! Ook die aanpak levert regelmatig meesterwerkjes op, zoals het Canadese platenlabel Northern Blues regelmatig bewijst. Ook de laatste drie cd's van het label zijn weer ijzersterke bewijzen dat ook de blues overtuigend en gedreven gebracht kan worden, en dat levert dat zeer indringende muziek op. Zo verschenen op dit label "Live: A Night at Tipitina's" van Mem Shannon, "The Best of Paul Reddick" en nieuwkomer Mason Casey met "Sofa King Badass", een geweldig mondharmonicaspeler en een uitstekende blueszanger. Na drie cd's voor het DixieFrog label, waarvan zijn laatste album "Deep Blue Dream" (2004) met producer Popa Chubby die ook nog de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt op deze cd, te hebben uitgebracht, is "Sofa King Badass" zijn debuut voor Northern Blues. Deze cd heeft hij opgedragen aan Wilson Pickett, niet verwonderlijk, want producer van dienst is deze keer Jon Tiven die naast werk van Wilson Pickett, ook BB King en Little Milton productionele ondersteuning in het verleden heeft gegeven. Casey kan op zijn nieuwe plaat rekenen op veelzijdig gitarist Steve Cropper die zijn diensten verleend op de nummers "Let Me In" en "Done Cryin", waarvan hij dit laatste nummer samen schreef met Casey. Andere gastmuzikanten zijn Jimmy Johnson die gitaar en piano voor zijn rekening neemt, Big D op bas, Felix Cavaliere te horen als pianist op "Done Cryin" en Don Covay geeft vocale steun in "Nine Times A Man", een klassieker van Wilson Pickett. Dit soul/blues nummer neemt op deze cd een sleutelpositie in, daar Pickett hem de moed gaf om zijn loopbaan uit te bouwen als zanger en vooral als harmonicaspeler. Casey's virtuoze solo’s op mondharmonica zorgen voor swingende melodieën, die tegelijk rootsy en meeslepend zijn. Twaalf van de veertien nummers zijn geschreven door Casey zelf of co-written met iemand van de reeds vernoemde gasten. Door deze verschillende samenwerkingen, komt een mix van invloeden met een heel gretig en persoonlijk geluid tot stand. Jon Tiven die naast zijn inbreng op gitaar, orgel en percusie ook met Casey een flink aantal van de nummers samen schreef, heeft duidelijk hoorbaar een zwaar stempel op deze opnames gezet, waardoor dit een vernieuwende bluesplaat is geworden die van begin tot eind razend spannend is. Dat is ook te danken aan de andere musici, waaronder drummer Chester Thompson die de kans ziet je telkens weer op het verkeerde been te zetten, en die de zaak in sommige nummers heel prettig opjaagt. Casey speelt en zingt zijn songs zoals hijzelf denkt dat ze horen te klinken… en dit is zijn sterkte. Hij laat je gedachten afdwalen naar de diepste pijnen binnenin je ziel. Je stelt jezelf bloot aan alle aanwezige emoties die op zijn beurt een helende kracht hebben… de kracht van deze New-York City Harmonica Man! Zo draagt Mason Casey er zonder enige twijfel aan toe, dat onze waardevolle bluescultuur in de belangstelling blijft. "Sofa King Badass" is een verbluffend mooi album dat echter wel is weggelegd voor iemand die van meer dan alleen maar bluesmuziek houdt. Casey is een graaggeziene gast op Europese podia waar hij dan ook veelvuldig vertoeft en levert met dit nieuwe album een echt meesterwerkje af, dus als u de mogelijkheid heeft om hem in een intieme entourage te zien spelen is dit wel echt een buitenkansje.

THE BOWMANS
FAR FROM HOME
Website - myspace
Email: claire.bowman@gmail.com
Label: eigen beheer
Cdbaby

Altijd sympathiek als twee zussen muziek maken in plaats van met elkaar te bekvechten. Sarah en Claire houden gewoon van zingen, al sinds zij, opgroeiend in Davenport, Iowa, hun samenzang uitprobeerden. Hun eerste volwaardig album ‘Far From Home’ kreeg al heel wat positieve respons zowel in eigen land als in Europa. Want de zusjes hebben ervaring vergaard toen zij nog in koffiehuizen zongen in Pittsburg, waar zij parallel hun universitaire studies wilden afmaken. Toen Sarah later naar New York trok om daar een solocarrière te beginnen en bovendien keer op keer uitgenodigd werd om als celliste met andere artiesten mee te musiceren, vervoegde ook zus Claire zich bij haar. Sindsdien trekken de zingende zussen samen op en toeren zij door Amerika en Europa met hun repertoire van americana, folk en singer-songwriterpoëzie. Met deze eerste cd doen zij hun reputatie als geboren rasartiesten alle eer aan, fijngevoelige zussen die lyrische teksten met intuïtieve samenzang weten te combineren. ‘Make It Last’ swingt als een kleuter op een zwier, maar op‘The Kitchen Song’ omhult Sarah’s viool de melancholie van een ziel die wegzakt in vrees en eenzaamheid. Vaak geeft haar cellobegeleiding een beklemmende sfeer aan treurige teksten. Vergane liefdes, tijden die ten kwade veranderen, normloosheid en levensmoeheid, zijn niet altijd een optimistische levensspiegel voor een twintiger. Want Sarah schreef, op één na, alle teksten zelf en zingt met een ijle stem die aan Sarah McLachlan, soms aan Lynn Miles herinnert. De zussen krijgen sfeervolle versterking van een twaalftal muzikanten, die met mandoline, banjo, trompet, fluit, tuba en zelfs met potten en pannen assistentie verlenen, zonder dat dit de intimiteit van het album verstoort. Op een rijtje gezet zijn alle songs even lyrisch, op ‘Porker Song’ na, een leuk kinderliedje geschreven door zus Claire. Maar ‘Williamsburg Bridge’, ‘World With No Boundaries’ en het titelnummer ‘Far From Home’ vloeien uit Sarah’s pen als innige ballades, waarin je haar klassieke scholing opvangt. Het sublieme ‘I Have Fallen’ met aanzwellende pianobegeleiding, met de bedrieglijke melodische lijn van een slaapliedje, mocht van mij dubbel zo lang duren. Het telepathisch aanvoelingsvermogen bereikt hier een hoogtepunt qua harmoniërende samenzang. Want al zingen de talentvolle zussen ergens dat de betovering verbroken is, niet met deze ‘Far From Home’.
Marcie

IGOR PRADO BAND - THE PRADO BLUES BAND
UPSIDE DOWN
BLUES AND SWING
myspace
Email: prado_igor@hotmail.com
Label: Pacific Blues
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4 VIDEO 5 VIDEO 6

Het Chico Blues/Pacific Blues label is één van de meest belovende blues labels op dit moment, waarvan de cd's nu ook gemakkelijk verkrijgbaar zijn, daar ze voor hun Europese distributie hun onderdak vonden bij Blues Promotion te Lauwe. Zo verscheen er de geweldige release "Blues and Swing" van The Prado Blues Band en nu verrassen ze ons met "Upsite Down", al kreeg de band nu de naam, Igor Prado Band mee, naar de frontman van deze band, Igor Prado. The Prado Blues Band komt uit São Paulo, Brazilië en wordt al sinds 2003 geleid door de broers Igor (gitaar, vocals) en Yuri (drums) en brengt rasechte West-Coast Blues en Jump Blues. Naast deze broers staan ook Ivan Marcio (harmonica, vocals) en Marcos Klis (akoest. Bas) heel veel op het podium. In 2005 kwam hun CD, "Blues and Swing" uit, maar eigenlijk moet je The Prado Blues Band live aan het werk zien en vooral horen! Zij speelden op een heleboel festivals in Brazilië en deelden het podium met o.a.: Rod Pizza, Kenny Neal, John Hammond, J.J Jackson, Billy Branch, Eric Gales, Holland K. Smith, Flávio Guimarães, Nuno Mindelis, Enrico Crivellaro, Donny Nichilo, Jamie Wood, Johnny Rover en Steve Guyger. Veel van deze artiesten waren ook tegast op "Blues and Swing", een plaat waarop ze ons naast oerdegelijke swing en jump, ook harpgestuurde blues weten te serveren. En of het nu covers of eigen materiaal betreft, steeds muciseren deze heren met een wat grotere inbreng van R.J. Mischo, Steve Guyger, J.J. Jackson dan de zoveel anderen, op een zodanig niveau, dat het beluisteren van dit schijfje synoniem staat voor puur genieten. Uitschieter is voornamelijk "Goodbye Goodbye Blues", het door Steve Guyger gezongen en van stevig harpwerk voorziene nummer, een song die moeiteloos zijn plaatsje had kunnen veroveren op een James Harman-cd. En als ook het lekkerste best het laatst wordt verorberd, mag Enrico op afsluiter "Jamming With Crivellaro" alle snarentruckjes nog eens uitvoerig etaleren. Worden gasten al te vaak aangevoerd enkel voor een naamvermelding op het hoesje, dan vormen zij op het nieuwe "Upsite Down" de uitzondering op de regel. Want hier treffen we wederom een trits gasten waaronder R.J Mischo, Steve Guyger, Greg Wilson, Ron Dziubla (sax speler van Lynwood Slim, Kid Ramos), J.J Jackson en vele anderen. "Dynamite stage show, fresh lively blues groovers,..." lezen we in persteksten. Dat bewijzen ze al drie platen lang, maar vooral nu het nieuwe "Upsite Down" bevestigd in ieder geval alle lovende recensies en trekt er nog eens een vette streep onder. Igor Prado Band trakteert z’n fans en sowieso iedereen die uitbundige West-Coast Blues genegen is op deze CD met een compleet nieuwe verzameling songs om "U" tegen te zeggen. Een mix van down & out stompin’ rhythms and outrageous swingin’ blues. Ongelooflijk uitbundige nummers, puike West-Coast Jump gekoppelt aan jumpin' swing, jazzy shufflin' instrumentals en harp-driven blues. Pure West Coast blues krijg je voorgeschoteld op deze nieuwe plaat, beginnende met het schitterende "Upsidedown Intro", doch het zijn allemaal juweeltjes op dit album van dit stilistische veelzijdige gezelschap. Op deze cd speelt producer Igor Prado een grote rol, door het verzamelen van de gastmuzikanten. Het overkomt mij zelden dat ik zo in de ban raak van zo'n plaat. Ze staan in Brazilië dan ook bekend om hun opwindende live-act: hun muziek is namelijk feestmuziek bij uitstek, Blues from Brazil!

ELLIOTT MURPHY
COMING HOME AGAIN
Website
Label : Last Call Records
Distr.: Bang! Records
VIDEO 1 VIDEO 2

Elliott Murphy, die nog steeds muzikaal actief is, debuteerde in 1974 bij major Polydor en bracht twee jaar later twee platen uit bij RCA: "Lost Generation" en "Night Lights". Hij kreeg dit platencontract door toedoen van Lou Reed en in muzikaal opzicht bevond Murphy zich in de buurt van The Velvet Underground en een jonge Bruce Springsteen. Beide albums verkochten nauwelijks, maar kregen wel zeer lovende kritieken. "Lost Generation" werd in Californië opgenomen onder leiding van Doors-producer Paul A. Rothchild en met een aantal bekende sessiemuzikanten. "Night Lights" werd in New York opgenomen met Steve Katz, o.m. bekend van de Blood, Sweat & Tears, en leden van The Modern Lovers en Doug Yule van Velvet Underground. De slechte verkopen betekende het einde bij RCA en daarna kreeg hij nog een kans bij Sony (het prachtige "Just A Story From America"). Sindsdien is hij platen blijven opnemen, maar het hoge niveau van zijn eerste platen heeft hij nooit meer gehaald. Echt groot doorgebroken is hij nooit, ook niet in zijn geboorteland. Zijn nummers verschijnen ook niet meer op de populaire compilatie cd’s van het roots-label Blue Rose, want daar is de 57-jarige singer-songwriter inmiddels weg. Het Franse Last Call Records brengt nu na "Strings Of The Storm" (2003), "Never Say Never – The Best Of 1995-2005" en "Murphy Gets Muddy" (2005) de opvolger "Coming Home Again" op de markt. Met zijn voorganger "Murphy Gets Muddy" kregen we totaal iets anders voorgeschoteld. Murphy heeft zich laten kennen als een zeer kundig songwriter, des te verrassender dat de man met dit album kwam met blues covers, zijnde een eerbetoon aan voornamelijk Muddy Waters met als absolute hoogtepunt B.B. King's "The Thrill Is Gone". Om het kortweg te zeggen: hij heeft ons met "Murphy Gets Muddy" zeker positief weten te verrassen, want naarmate de jaren verstrijken, winnen de platen van de New Yorkse veteraan zeker aan intensiteit. Hetgeen we ook kunnen zeggen van zijn 22ste album "Coming Home Again", een plaat die meteen een ommekeer lijkt in te luiden. Want het album bevat meer hoogtepunten dan gewoonlijk en doet vermoeden dat Murpy ook figuurlijk nog niet is uitgezongen. Deze plaat wordt een terugkeer naar Elliot’s klassieke stijl genoemd. Murphy toont opnieuw zijn scherpe pen, waarin soms wat heimwee naar Amerika is te speuren. Daarnaast krijgt hij een steun in de rug van oudgedienden als Patrick Riguelle, Kenny Margolis en zoonlief Gaspard. Er zijn stevige rockers als "Mary Ann’s Garage Sale", poëtische ballades als "Making Friends With The Dead" en het elegische "Jesse", songs zoals alleen Murphy ze kan maken. Andere hoogtepunten zijn de prima single "A Touch Of Kindless" en het benauwende "The Prince Of Chaos", een kolfje naar de hand van Mark Lanegan. Vakwerk heette dat vroeger. Murphy heeft in zijn carrière zelden teleurgesteld en doet dat ook nu niet. Niet baanbrekend, wel erg mooi.

ELLIOTT MURPHY LIVE
VRIJDAG 16 NOVEMBER 2007 - 20u15
STADSSCHOUWBURG MECHELEN