ARCHIEF

OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007 - JANUARI 2008

MEGAN HAMILTON - HOW WE THINK ABOUT LIGHT

THE DEEP DARK WOODS - HANG ME OH HANG ME

MICHAEL DEAN DAMRON & THEE LOYAL BASTARDS - BAD DAYS AHEAD

MICHAEL WESTON KING - THE CROWNING STORY (DVD)

CHRIS CRUZ - IN MY HEART

GLENNA BELL - THE ROAD LESS TRAVELED

PHIL BROWN - CRUEL INVENTIONS

BIG DEZ - YOU CAN SMILE

KRIS KRISTOFFERSON - THIS OLD ROAD

RICHARD MURRAY - DESERT WIND

MEGAN HAMILTON
HOW WE THINK ABOUT LIGHT
Website - Myspace
Label : Familiar Music

De Canadese zangeres Megan Hamilton, afkomstig uit Toronto, Ontario, verrast ons in eerste instantie aangenaam met het mooie artwork van het hoesje van haar ep “How We Think About Light” dat verzorgd werd door een zekere Jimmy Rose, die daarnaast ook gitaarwerk aflevert op deze ep. Dit schijfje met 6 liedjes is blijkbaar een tussendoortje na haar debuutalbum “Feudal Ladies Club” dat in een oud zaaltje in Saskatchewan werd opgenomen en in afwachting van een nieuw te verschijnen full-cd eind van dit jaar. Voor dit werkstukje deed ze opnieuw een beroep op de producer van haar eerste schijfje: Mark Vogelsang. Deze keer vonden de opnames plaats in een kerkje in hetzelfde plaatsje Saskatchewan. De liedjes blenden invloeden van oude country- en folkmuziek met weldoordachte liedjesteksten. Het label Familiar Music waarop deze ep verschijnt is eigendom van Megan Hamilton zelf, samen met Shelby Lamb, Steve Puchalski van wiens project “Deromantic” we onlangs nog een bespreking bij Rootstime maakten en Gary Peter. Megan Hamilton is naast solozangeres ook nog frontlady bij de groep “The Volunteer Canola”. De sfeervolle liedjes op “How We Think About Light” zijn door de band genomen allemaal vrij goed met als uitschieter toch wel “Saint Francis” dat meteen aanslaat door de sterke vocale prestatie en het erg catchy melodietje. Dat wordt nadien nog even dunnetjes overgedaan in “No Reason To Stay” en in het door Mark Vogelsang geschreven nummer “Trees Leave Shadows In The Park”. De kwaliteit van dit muziekstukje is in elk geval hoog genoeg om verlangend uit te kijken naar de volgende cd van Megan Hamilton.
(valsam)

THE DEEP DARK WOODS
HANG ME OH HANG ME
Myspace
Label: Black Hen Music/Rounder
Info: Killbeat Music
Cdbaby

Na Jenny Whiteley, Shuyler Jansen, Jim Byrnes tovert het kwaliteitslabel Black Hen Music, de Canadese stal die sinds kort in Europa door Rounder wordt bediend, wederom een prachtig album op de markt dat tot het beste behoort wat Americana nu te bieden heeft. Want "Hang Me Oh Hang Me" van The Deep Dark Woods is er weer één. Een plaat waarop de band uit Saskatoon, Saskatchewan, muziek maakt die geen geheim maakt van haar voorliefde voor muziek uit een ver verleden. "Hang Me Oh Hang Me" is gewoon een ijzer- en ijzersterke alt.country-cd. Het viertal: Ryan Boldt (gitaar, vocals), Burke Barlow (gitaar, vocals), Chris Mason (bas, vocals) en Lucas Goetz (drums, vocals) – dat uitgebreid wordt in de titeltrack met Steve Dawson op pedal steel – rockt er lekker op los en laat horen beïnvloed te zijn door The Byrds, The Grateful Dead, Gram Parsons, Neil Young, Bob Dylan, Tom Waits, maar ook traditionele bluegrass artiesten als The Stanley Brothers en Carl Story, inspiratiebronnen die de band op haar MySpace-site zelf vernoemen en waaraan ik er niet één kan toevoegen die treffender is dan de namen uit het bovenstaande lijstje. Inspiratiebronnen die allemaal doorklinken in de tijdloze en bijzonder stemmige mix van folk, country, rock, psychedelica en bluegrass die deze band maakt. De samenzang in de refreinen is puik, daarvoor hebben de heren goed geluisterd naar de juist vermelde artiesten. De songs van The Deep Dark Woods steken eenvoudig maar vernuftig in elkaar: meezingen of meehummen kan al na een paar draaibeurten. Na heerlijke rockers met puike riffs – "They Won’t Last Long" en "Shores Of Alabama" – volgen mooie ballads – "Journey Home" en "Big City Blues" – en dat hebben we het beste nog niet gehad. The Deep Dark Woods verstaan ook de kunst om heavy gitaarlicks te verdunnen en dan te vervlechten met rinkelende akoestische gitaren voor het porchgevoel, zoals in de titeltrack. Hierdoor ontstaat een heerlijke dynamiek die, ondersteund door de melodieuze composities, heel goed tot zijn recht komt in het topnummer, de traditional "River In The Pines", dat zo mooi is dat het bijna pijn doet. The Deep Dark Woods hebben echt een fantastische cd gemaakt. Intense muziek die liefhebbers van bovengenoemde genres moeiteloos voor zich zal weten te winnen. Mijn advies is dan ook: "Kopen"! Laat ik nog zeggen dat de stem van Ryan Boldt, naast de sterke liedjes met zijn songwriting, de grootste troef is van The Deep Dark Woods, die met "Hang Me Oh Hang Me" de opvolger van hun zelfgetiteld album uit 2006, nu ook behoren tot de Americanalandkaart.

MICHAEL DEAN DAMRON & THEE LOYAL BASTARDS
BAD DAYS AHEAD
Website - Myspace - Contact
Label : Rosa Records
CD-Baby
Distr. : Sonic Rendezvous
VIDEO

Michael Dean Damron stamt uit het Amerikaanse Portland, Oregon en vormt samen met Thee Loyal Bastards (bassist Allen Hunter, drummer Sam Henry en gitarist Morgan Geer) een groep die vooral intensieve rock brengt. Zowel fysisch als muzikaal is Damron een mastodont en de reus ziet er op de foto’s zelfs gevaarlijk uit. Hij was eerder de frontman bij de groep “I Can Lick Any Sonofabitch In The House” (what’s in a name?) waarin hij gedurende een vijftal jaren demonische hardrock ten gehore bracht op een viertal cd’s, waarvan 3 studioalbums en één live album. In 2005 verscheen een eerste soloplaat “Perfect Day For A Funeral” waarmee hij zijn muzikale horizonten wat probeerde te verleggen. Voor dit tweede soloalbum “Bad Days Ahead” wordt er wat meer aandacht besteed aan de melodie en aan een wat uitgebreidere instrumentatie dan bij de doorsnee hardrockformatie. In de eerste song “I Love The Rain” geeft hij zijn visitekaartje af met een punkrocksong van formaat. Ook de volgende herriesongs horen in deze categorie thuis: “By The Time I Get To Heaven”, “Bad Days Ahead” en het staalharde “Swear To God” dat over zijn recente echtscheiding gaat. Recht-voor-de-raapmuziek zoals we in België voornamelijk van The Kids plegen te horen. De voet wordt daarna echter voor geruime tijd van het gaspedaal gehaald in singer-songwritersongs als “Hallelujah”, het opvallend rustige “Ghost”, “Moonshine” en countryballad-afsluiter “Baseball Season Ends Early”. In de rocksong “Andy Gibb” wordt het excessieve drugsgebruik in al zijn vormen aan de kaak gesteld. Zelf zegt Damron beïnvloed te zijn door mensen als Johnny Cash, Steve Earle, Townes Van Zandt en Willie Nelson maar de eerlijk gebiedt te zeggen dat je deze artiesten maar heel moeizaam terug kan horen in de nummers op “Bad Days Ahead” omdat Damron al headbangend nogal ver van deze singer-songwriters verwijderd staat, behalve dan misschien in “Baseball Season Ends Earlye. Als je wat geconcentreerder naar dit album luistert hoor je wel dat Americana-muziek het leven van Damron voor een groot gedeelte aangestuurd heeft, vooral dan in die tragere songs waarbij de meestal autobiografische teksten zijn aanwezige schrijverstalent etaleren. Ik moet er persoonlijk nog even aan wennen en deze plaat nog een paar keer beluisteren. Ik schat de kansen echter groot in dat “Bad Days Ahead” na enkele extra beurten wat intensiever in het geheugen zal blijven hangen. Let’s see!
(valsam)

MICHAEL WESTON KING
THE CROWNING STORY
From A Good Son To A Decent Man 1993-2005 (DVD)
Website - Myspace
Label : Borderdreams
Distr. : Sonic Rendezvous

Vorig jaar mochten wij bij Rootstime 2 cd’s van Michael Weston King bespreken, te weten “A New Kind Of Loneliness” en “Love’s A Cover” en beide albums werden bedacht met uitstekende kritieken. Het was dus met meer dan gewone belangstelling dat ik uitkeek naar een DVD over de carrière van deze richtingbepalende Britse alt.countryfiguur. De subtitel van de DVD “From A Good Son To A Decent Man 1993-2005” verwijst naar de periode dat Michael Weston King als leadzanger van The Good Sons sinds 1993 een aantal schitterende popalbums uitbracht tot aan het verschijnen van zijn solo-cd uit 2003 die de titel “A Decent Man” meekreeg en de promotie van dat album tot in 2005. Deze laatste cd werd overigens ook al door een levende legende geproduceerd, namelijk door Jackie Leven met wie MWK even het duo “The Decent Men” vormde. In 2002 besloten The Good Sons er mee op te houden als groep en toen gooide MWK zich op een indrukwekkende solocarrière. Hij werkte samen en trad zowel in Europa als in de States op met enkele groten der aarde, zoals Nick Cave, Nick Lowe, John Cale, Steve Earle, Roger McGuinn, Chris Hillman (ex-Byrds & ex-Flying Burrito Brothers), Rodney Crowell, Peter Case, Guy Clark, Joe Ely, Joe Henry, Ron Sexsmith en de legendarische Townes Van Zandt. Deze DVD “The Crowning Story” verhaalt zijn levensloop in die 12 jaren aan de hand van 24 liedjes die MWK in die periode heeft gezongen. Het is een verzameling van filmpjes van live opnamen in diverse grote en soms ook obscure zaaltjes doorheen Europa en Amerika. Bijzonder origineel aan deze DVD is dat Michael Weston King zelf bij elk nummer een introductie geeft waardoor je wat meer te weten komt over de omstandigheden waarin de songs werden geschreven en waarbij hij een eigenzinnige kijk geeft op de verschillende concertzalen waarin hij doorheen de vele jaren is opgetreden. In het bijhorende tekstboekje schrijft MWK dat hij in die 12 jaar meer dan 400.000 mijlen heeft gereisd en meer dan 1400 optredens heeft gegeven, meestal alleen met zijn gitaar, maar af en toe ook samen met enkele begeleidende muzikanten. De kwaliteit van de filmpjes is niet altijd bijster schitterend, zeker niet diegene van de periode met The Good Sons maar de gehele verzameling is een waar collector’s item. Onvergetelijke momenten op dit schijfje zijn de mooie video van “Riding The Range” samen met Townes Van Zandt, 2 versies van de song “Tim Hardin ‘65”, de versie van de T. Bone Burnett-klassieker “Any Time At All”, “A Song For”, die andere prachtsong van Townes Van Zandt en de traditional “The Water Is Wide”. Maar ook de eigenhandig geschreven songs zijn stuk voor stuk van hoogstaande kwaliteit. Tenslotte ook nog even vermelden dat er nog 5 bonus tracks toegevoegd zijn op deze DVD en het allerbelangrijkste nieuws is dat je Michael Weston King binnenkort op 15 februari 2008 ook live kan gaan bewonderen in Toogenblik te Haren (nabij Brussel). Ik hoop dat we elkaar daar mogen ontmoeten en samen van een schitterend concert kunnen genieten.
(valsam)

MICHAEL WESTON KING LIVE

Feb 15 2008
Toogenblik, Brussels
Feb 18 2008
Muziekcentrum, Eindhoven

CHRIS CRUZ
IN MY HEART
Website - Contact
Label : Delirium Records
CD-Baby

Singer-songwriter Chris Cruz stelt zichzelf in zijn biografie voor als een mix tussen Woody Guthrie en Tom Petty. Zijn voornamelijk op akoestische gitaar gebaseerde liedjes blenden folk, rock en Americana tot een fris geheel van grappige, ironische en swingende songs over liefde, verlies en verlangen. In zijn hoesnotities schrijft hij dat zijn debuutalbum “In My Heart” een werk is geworden waar hij een jaar van zijn leven heeft ingestoken en dat de liedjes gaan over een periode in zijn leven die vol verwarring en omwentelingen zat. De elf nummers op dit album gaan dus over de liefde in al zijn facetten. Hij zal binnenkort ook nog met een tweede cd komen die “On My Mind” zal heten en meer over zijn reflecties gaat over wat er zoal in de wereld gebeurt en fout gaat. Dat album zal voornamelijk sociaal en politiek geïnspireerde liedjes bevatten. Op “In My Heart” speelt hij zowat alle instrumenten zelf, enkel voor percussie heeft hij de hulp ingeroepen van Rob Klonel. Bas en keyboards liet hij over aan Curt Sautter die de cd ook produceerde en eigenaar is van het Delirium Records platenlabel. Meestal is de ondertoon van de liedjes een bepaalde vorm van vrolijkheid en is er steeds een grote graad van meezingbaarheid op terug te vinden. Maar er bevinden zich ook enkele meer rustigere nummers tussen de elf liedjes op de plaat. Zo zijn “When You Look At Me” en “The Other Side” eerder te katalogeren onder “seventies love songs” die laten doorschemeren dat zijn jeugdjaren vooral onder de muzikale invloeden van o.a. Crosby, Stills, Nash & Young of John Denver werden doorgebracht. Die tienerjaren spendeerde hij eigenlijk vooral aan het bespelen van trompet waarin hij erg bedreven was. Maar de interesse voor de gitaar en het schrijven van songs daarmee kreeg nadien toch snel de bovenhand. Naast zijn solowerk speelt hij momenteel ook in een andere groep die bij hetzelfde label actief is, The Relatives. Andere nummers die wat extra aandacht verdienen op “In My Heart” zijn “Click Click Click”, “Christmas Eve”, “Sentimental Dream Come True”, het met trompetmuziek begeleide “Blame It On Love” en de bonustrack “Ringing In My Head”. Afsluiten met een woordje van kritiek misschien: de songs zouden mijns inziens beter tot hun recht komen als er wat meer vollere instrumentatie zou gebruikt zijn. Maar dat is misschien iets voor de volgende plaat “On My Mind”.
(valsam)

GLENNA BELL
THE ROAD LESS TRAVELED
Website - Myspace - Cdbaby

Opgegroeid in Beaumont, Texas, en als kind onder de indruk van de gezongen hymnen in de naburige kerk, begon zij zelf ook te zingen. Ook de ‘old’ country stijl beïnvloedde haar, die zij ontdekte door te snuisteren in de platencollectie van familieleden. Begiftigd met schrijverstalent, begon zij op zeker ogenblik zelf songs te schrijven, waarbij zij folkelementen vermengde met countrymuziek. Afgestudeerd aan de Houston Universiteit, waar zij het Creative Writing Program volgde, weet zij mooie beeldtaal in haar songs te verweven. Daarmee toerde zij door gans Texas, stond op de podia in Austin, Houston, Dallas, opende o.m. voor Chip Taylor en Carrie Rodriguez en haar songs draaiden op de radiozenders. Haar ster aan het singer-songwriters firmament schitterde nog meer na haar cd ‘Face This World’, een album dat in 2006 uitkwam. Evenals dit album, werd ook nu deze ‘The Road Less Traveled’, inmiddels haar derde, in de Sugar Hill Studio’s in Houston opgenomen. Singer-songwriter John Evans is weerom de producer en op twee na schreef Glenna alle songs. Deze gaan over het leven zoals het zich ontrolt met kleine en grote verdrietigheden, vallen en opstaan, soms gezongen met ironie en soms met diepe emotie zoals het nostalgische ‘La Casa Que Yo Amo’, over verlies en heimwee. Het meest opvallende aan dit album is echter de unieke stem van Glenna. Meer nog dan de poëtische teksten boeit zij door de emotionele echo’s die in haar zilveren stem doorklinken. Je kunt haar met niemand vergelijken, eventueel wel in de triangel plaatsen tussen Mary Gauthier, Eva Cassidy en Patsy Cline. Bovendien voelen haar begeleiders haar goed aan. Zo begeleidt John Evans haar met gitaar, piano en elektrische bas. Hij zingt met haar ook het liefdesduet ‘The East Side’, over twee gekwetste zielen die de weg naar elkaar niet meer kunnen overbruggen. Op een andere song springt Herb Remington bij met steelgitaar. En op het overbekende ‘Jackson’ zijn het de contrabassen en drums die het ritme voortstuwen. Ook Johnny Bush met zijn karakteristiek, diep Johnny Cash stemgeluid zingt met haar een liefdesduet. In Texas wordt de traditie in stand gehouden om singer-songwriters een breed platform te geven. Voor Miss Bell mag er zeker een ereplaats worden vrijgemaakt.
Marcie

PHIL BROWN
CRUEL INVENTIONS
Website - Contact
Label:Apaches From Paris

Iets meer dan een half jaar geleden had ik het geluk de laatste cd van de in Austin, Texas wonende Chris Brown “The Jimi Project” te mogen bespreken, deze plaat maakte op mij, als fervent gitaarliefhebber, een verpletterende indruk. Hoewel ze vol staat met Hendrix covers wist deze meestergitarist de plaat een gans eigen stempel mee te geven en daarenboven deze covers met elkaar te verbinden tot een soort concept-cd met een eigen sfeer die deze nummers waar soms ettelijke jaren evolutie tussenzat liet klinken als een speciaal door hem geschreven project, niet zomaar wat covers. Omdat ik wist dat dit Phil’s tweede cd was, was ik uiterst benieuwd naar zijn debuut uit 2006, omdat ik daar meer de echte Phil Brown zou te horen krijgen, met eigen composities. Wat ik ook al vermelde in mijn vorige review was de grote overeenkomst van Phil’s gitaarspel met dat van de grote Jeff Beck, en natuurlijk is dat hier niet anders. Weet je bovendien dat de stem van Phil veel weg heeft van die van Bowie en Jack Bruce, dan krijg je een beeld van wat deze cd je te bieden heeft. Is in de opener “La La Land” Phil’s gitaar nog eerder weinig actief, dan is ..”All Over Now” al heel andere koek, die aparte onaardse geluiden die hij uit zijn gitaar tovert zijn echt prachtig. Natuurlijk is de Charles Mingus compositie, die ook al door Jeff Beck tot een gitaarmeesterwerkje was omgebouwd, hier op eenzelfde wijze gebracht, maar toch is dit geen klakkeloze copie, het nummer ademt diezelfde sfeer, maar is toch anders van opbouw. Mooi, mooi. Het daarop volgende “Hour to Kill” is een langzame bluesy song waarop het lijkt of Phil hulp van Bowie als zanger en Jeff Beck als gitarist heeft. Niks daarvan, beide eigen werk. In “Ahh…Baby it’s You” kan Phil zijn ongelooflijk knappe gitaargeluiden nog eens demonstreren, je hebt spijt als de gitaarsolo langzaam wegsterft op het einde, kon dit nog maar enkele minuten langer duren. In de meest aparte versie van “Rollin’ & Tumblin’“ die ik ooit gehoord heb, kom je echter al dadelijk als gitaarliefhebber terug aan je trekken, want dit is blues - fusion op zijn best. Zeker in “Diva” en “Charmed Life” is die moderne benadering van wat men wel eens bluesrock noemt, uiterst vernieuwend. Man is dit goed… Net als je dacht dat je alles al gehoord had wat men onder “blues” kan rangschikken, komt Phil Brown met zijn Cruel Intensions op de proppen. “Heaven” is nog zo’n nummer waar gitaarliefhebbers intens zullen kunnen van genieten. ”Cruel Inventions” of wrede uitvindingen leiden meestal naar de ondergang of de hel, voor één keer hebben ze me naar de hemel gevoerd, de gitaarhemel: “Heaven”. Fan’s van het betere (beste) gitaarwerk, niet twijfelen.
(RON)

BIG DEZ
YOU CAN SMILE
Website - Myspace - Contact
Bookings
Label : Why Note Nocturne

Voor de opnames van zijn 3de CD trok Phil Fernandez richting Austin Texas, zijn tweede thuis zullen we maar zeggen. Ook haalt hij er weer enkele gastmuzikanten bij zoals Sax Gordon Beale, Preston Hubbard (basgitaar op songs1, 2, 4, 6 en 7), Mike Cross, ….. Maar als het een troost mag zijn, wie hem al live aan het werk zag zoals ondergetekende weet dat hij het dan ook waar maakt, zonder extra gasten. Phil Fernandez oftewel Big Dez is één van de weinige Europeanen die weet hoe Texas blues moet klinken en je krijgt dan ook nooit het gevoel van “dit is Europees” als je naar deze CD luistert. Vocaal hoor je nergens een accent dat verwijst naar zijn Spaanse roots of woonplaats in Frankrijk, neen, je hoort hier een man die blues zingt alsof hij er middenin geboren is. Zo kan je het zeker ook beamen over zijn gitaarspel dat lekker verfrissend en dan toch ook weer traditioneel klinkt. En dat gitaarwerk krijgt regelmatig lekker weerwerk en ondersteuning van Bala Pradal op zowel piano, Hammond B3 als Fender Rhodes. Verder zorgen de blazers en twee achtergrondzangeressen ervoor dat deze CD regelmatig de sound van een big band krijgt en dat kan ik wel pruimen. Voeg dan nog hier en daar de bluesharp van Marc Schaeller bij en het plaatje is compleet. Maar wacht, ik wil zeker ook nog een pluim steken op de hoeden van zowel drummer Michael Cherry en eerder genoemde bassist samen met Kevin Hennessy want zij zetten de perfecte ritmesectie neer voor deze muzikanten. Als je nu denkt op deze CD enkel Texaanse blues te krijgen voorgeschoteld dan heb je het mis. Big Dez tapt uit meerdere vaatjes, van funk, jazz tot zelfs meer zuiderse fusion, luister maar eens naar het knap geschreven instrumentaaltje ‘Good Arrow’. De opener en tevens titeltrack ‘You Can Smile’ zorgt ervoor dat je al dadelijk in de juiste (lees feest) stemming bent. En dat Big Dez een band is die weet hoe een feestje te bouwen mag hier wel gezegd worden. Maar Big Dez weet ook goed te doseren en brengt dus ook regelmatig het meer gevoeliger werk. Luister maar eens naar een song als ‘You Don’t Know What Love Is’ of ‘Anywhere Please’, beide songs steken boordevol gevoel en toch zijn het 2 totaal verschillende songs. Laat ik concluderen dat Big Dez met deze 2de CD nog meer bewijst dat hij dringend moet te zien zijn op de grotere podia in de Benelux. En dan kan hij ook zijn hele band meebrengen, dat zal zeker voor nog meer vuurwerk zorgen. Aan een ieder die houdt van goede blues met regelmatig een verfrissende wind kan ik zeggen deze CD zeker eens te gaan beluisteren.
Blueswalker.

KRIS KRISTOFFERSON
THIS OLD ROAD
Website - Myspace
label: New West Records
Distr: Sonic Rendezvous
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Regelmatig melden er zich acteurs aan die zowel een succesvolle acteercarrière als zangcarrière ambiëren. Slechts een enkeling slaagt er echter in uit te groeien tot een waar succes. Kris Kristofferson mag zich als een van de gelukkigen beschouwen. Hij heeft zijn naam gevestigd als talentvol zanger en heeft als acteur menig toeschouwer ontroerd. Hij werd op 22 juni 1936 geboren in Brownsville en bleek later een uitstekend student. Tijdens zijn opleiding aan Oxford begint hij zijn muzikale talenten op professionele wijze ten gehore te brengen en doet dit onder de naam Kris Carson. Na zijn opleiding aan Oxford keert hij terug naar zijn geboorteland Amerika. Hier wordt hij opgeroepen voor militaire dienst. Als helicopterpiloot wordt hij gestationeerd in Duitsland. Na vijf jaar houdt hij het voor gezien. Kristofferson keert terug naar Amerika, zwerft wat rond en vestigt zich uiteindelijk in Nashville. Maar ook deze periode in Nashville mislukt, maar als Roger Miller zijn song "Me & Bobby McGee" opneemt keert het tij. Onder de hoede van Johnny Cash wordt zijn talent meer en meer erkent met de debuutplaat "Kristofferson" tot gevolg. Het album is in eerste instantie een flop, maar als diverse grote artiesten met songs als "For The Good Times", "Help Me Make It Through The Night", "Sunday Morning Coming Down" en genoemde "Bobby McGee" hits scoren (wat heet: ze zijn uitgegroeid tot evergreens) tekent Kristofferson bij CBS. Zij brengen het debuut opnieuw uit dat het redelijk doet waarna de opvolger "The Silver Tongued Devil And I" uitgebracht wordt. Kristofferson zal nooit meer het niveau van deze platen halen al doet het in 1972 verschenen "Jesus Was A Capricorn" het niet onaardig. Ondertussen weet hij hier een reputatie op te bouwen als veelbelovend zanger en songwriter. Hij groeit uit tot een befaamd songwriter en schrijft nummers voor onder andere Johnny Cash, Al Green en Janis Joplin. Zoals Dylan met zijn songs en teksten de popmuziek veranderde, deed Kristofferson precies hetzelfde met de country. Met zijn rauwe stem en al even rauwe songs gaf hij de countrymuziek een belangrijke nieuwe impuls en sindsdien heeft hij zich als liedjessmid en acteur moeiteloos weten te handhaven in de snelle showbusiness. Hoewel hij inmiddels bijna zeventig is, weet Kristofferson nog niet van ophouden. Met alleen zijn akoestische gitaar verzorgt hij van Amerika tot Ierland optredens die op z’n minst twee uur duren en onlangs dook hij onder productionele leiding van Don Was (Bob Dylan, The Rolling Stones) de studio in om het album "This Old Road" (2006) te maken. Dit album is een afspiegeling geworden van Kristoffersons huidige concerten, want in de elf nieuwe liedjes komt er bijna niets anders aan te pas dan een gitaar en een mondharmonica. Over deze periode zegt Kristofferson: “Daar ligt trouwens helemaal geen ingewikkelde filosofie aan ten grondslag. Ik kon in Ierland twee jaar geleden onverwacht wat optredens doen en de tijd ontbrak om een band te mobiliseren. Dus ben ik in mijn eentje gegaan en dat pakte zo goed uit dat ik besloot het maar zo te houden. Ik hoef niet meer met andere muzikanten mijn liedjes in te studeren en ik heb de indruk dat het publiek de teksten op deze manier beter oppikt. Ik vond het in het begin behoorlijk angstaanjagend om me bij wijze van spreken zo open en bloot op een podium te presenteren, maar de reacties waren vanaf het eerste moment hartverwarmend. En in een dikke twee uur kan ik veel van mezelf laten zien. Ik ben zo onderhand ook al 34 jaar bezig met liedjesschrijven". Don Was heeft op "This Old Road" gekozen voor variatie (!), een mix door Kristofferson soms helemaal alleen te laten spelen en op andere momenten valt Was (akoestische bass, piano) zelf de oude bard bij met een band die verder bestaat uit Stephen Bruton (gitaar, mandolin, vocals) en Jim Keltner (drums). Maar het is wel duidelijk dat het laatste, het beste werkt, zoals uit de titelsong blijkt. Het geeft wat meer vorm aan Kristoffersons nieuwe repertoire. Met sentimentele songs als "The Show Goes On" en "Thank You For A Life" blikt de trotste outlaw terug op een bewogen leven en carrière in de countrymuziek. Andere songs hebben dan meer zeggingskracht, zoals "The Burden Of Freedom" en "In The News", waarin hij oprecht zingt: "I want nothing but the ending of the war", maar steeds weet hij met zijn doorleefde stemgeluid de luisteraar wel degelijk een mooie nostalgische trip te bezorgen. "This Old Road" is een prachtige cd die Kristofferson’s kwaliteiten als songwriter weer eens onder onze aandacht brengt en bevestigt dat Kristofferson behoord tot één van de grondleggers van het Outlawgenre.

KRIS KRISTOFFERSON SOLO

9 MAART
Arenberg
Tickets & Info
Tel. 070 222 192
www.arenbergschouwburg.be

11 MAART
Amsterdam Paradiso

RICHARD MURRAY
DESERT WIND
Website - Contact
Label : Eigen Beheer
CD-Baby

Zowat dertig jaar geleden werd Richard Murray in Noord-Ierland geboren. Na heel wat omzwervingen belandde hij in Londen waar hij alle mogelijke muzikantenklusjes zoals sessiemuzikant en producer heeft gedaan om uiteindelijk tot het punt te komen dat hij zich met volle ijver en moed overgaf aan het opnemen en uitbrengen van een eerste eigen cd onder de titel “Desert Wind”. Tegelijkertijd speelt hij ook basgitaar in de groep van de Engelse zanger Eden James. Het album laat een afwisselend geluid horen, gaande van akoestische ballades over bluegrass en upbeat countryrock waarbij hij zijn uitstekende zangcapaciteiten en zijn soulvolle geluid ruim etaleert. Geen complexe songs maar wel een grote muzikale verscheidenheid in de 13 nummers die op “Desert Wind” zijn terug te vinden. Alle liedjes stammen uit zijn inspiratie en schrijverstalent. Muzikaal wordt hij op de plaat bijgestaan door zijn begeleidingsgroep “The Pickers”, waarbij een speciale rol is weggelegd voor een uitstekende zangeres Mandie Barnett die Richard Murray op enkele nummers erg knap vocaal ondersteunt. Er zit in deze plaat een behoorlijk stukje Nashville maar ook pure Americana verwerkt. Zelf speelt Murray gitaar, mandoline, mondharmonica en percussie op deze cd, hetgeen hem ook nog eens de titel van multi-instrumentalist oplevert. Er wordt op de meer dan een uur durende cd “Desert Wind” begonnen met een erg sterke en swingende Mexicana-rocksong “Forgive Me Sera” waarop de klagende pedal steel van John Davis het tempo hoog houdt. Dat geldt evenzo voor “Thinking Of Cristina” en de vlotte countryrocksongs “I’ll Never Learn” en “DT’s Roadhouse Shake” die een Springsteen-ondertoontje hebben meegekregen. Bluegrassmuziek vormt de basis van de song “1931”. Rustige ballads met een verhaal zijn “Enlighten Me”, “Blueberry Wine” en “Down In This Town” en het meer dan 7 minuten durende “Burning Silver”. Naarmate het einde van de cd naderbij komt lonkt een sprankeltje verveling om de hoek omdat songs als “Midnight Oil” en “Wandering Infidel” meer van hetzelfde zijn en niet sterk genoeg om de aandacht te behouden. Gelukkig brengt het rockende “Valley Of The Unforgiven” ons terug onder de mensen en is de alweer 7 minuten durende afsluitende ballad “The Wind And The Rain” een opperbeste song in pure “Nebraska”-stijl. Ik geef met plezier een acht op tien voor Richard Murray’s debuutalbum “Desert Wind”. Daar zal hij hopelijk best tevreden mee zijn en de stimulans vinden om snel aan een opvolger te gaan werken.
(valsam)