OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007 - JANUARI 2008
JACK JOHNSON - SLEEP THROUGH THE STATIC
THE RHYTHM CHIEFS - SHIPS OF WONDER
ADAM TANNER - SURE AS YOU WERE BORN
CODY HUGHES DAVIDSON BAND - RISKY GAME
STAN "THE MAN" HEDGES - TWO MULE PARADE
JACK
JOHNSON
SLEEP THROUGH THE STATIC
Website - Myspace
Label : Brushfire Records
Distr.: Universal Music
1% For The Planet
Als
er een nieuwe cd van Jack Johnson zit aan te komen worden wij altijd gauw nieuwsgierig
naar wat deze superartiest uit Hawaii te bieden zal hebben. We zijn dan ook
grote fans van het eerste uur, al sinds het moment dat de man zijn surfplank
- waarop hij professioneel sportte - aan de palmbomen hing om een akoestische
gitaar ter hand te nemen en ontzettend mooie laid back liedjes te gaan schrijven
en zingen. Zijn allereerste album “Brushfire Fairytales” uit 2001
is nog altijd één van de meeste gedraaide schijfjes in mijn cd-speler
en ook de liedjes van opvolgers “On and On” uit 2003 en “In
Between Days” uit 2005 (15 miljoen exemplaren verkocht!!!) slagen er telkens
weer in om een ietwat sombere dag in het leven meteen om te zetten in een uiterst
genietbare en vreugdevolle dag. We worden er gewoonweg vrolijk van en daar is
het ons vaak alleen maar om te doen. Toen Jack Johnson ons eind 2006 verblijdde
met de soundtrackmuziek “Sing-A-Longs And Lullabies” voor de film
“Curious George” kon het niet meer stuk. Stuk voor stuk vlotte meezingertjes
die de luisteraars goed gezind maken. Hij kwam met die twee laatste albums ook
veel nadrukkelijker in de schijnwerpers te staan en sleepte in zijn zog diverse
artiesten mee die op zijn platenlabel Brushfire Records een reële kans
kregen om een muzikale carrière uit te bouwen. Namen als G. Love and
Special Sauce en Matt Costa zijn ook voor minder fanatieke muziekliefhebbers
al lang geen onbekenden meer. Op de nieuwste schijf “Sleep Through The
Static” moet je geen vernieuwend werk verwachten. Jack Johnson wandelt
rustig verder op het succesvol gebleken ingeslagen pad en het geijkte patroon
van de liedjes past perfect in eerder werk. Dit gezegd zijnde vertel ik er ook
graag meteen bij dat geen enkele van de 14 liedjes op dit album ook maar een
seconde gaat vervelen of van mindere kwaliteit is. Qua tekstuele onderwerpen
zegt de nu 32-jarige Johnson dat hij zingt over het maken van zijn twee baby’s,
het hebben en opvoeden van diezelfde baby’s, enkele nummers gaan over
de wereld waarin die kids zullen moeten opgroeien, een wereld van haat, oorlog,
liefde, tijd en ruimte. De ganse cd werd overigens opgenomen in een studio die
helemaal draaide op zonne-energie en 1% van de opbrengst van deze cd gaat naar
“1% for the Planet”, een vereniging die zich bezig houdt met het
behoud van een goed milieu voor deze wereld. Het merendeel van de liedjes lijkt
weer allemaal geschreven te zijn ergens op het strand van Hawaii terwijl hij
in zijn hangmat lag te genieten van de zon en de zee. Dat relaxte gevoel weet
hij dan ook perfect over te brengen op de luisteraars en zo kom je vanzelfsprekend
terug uit bij vrolijke mensen. Producer van deze cd is JP Plunier die bekendheid
verwierf als de man achter de knopjes bij diverse Ben Harper-albums. De songs
dan: uitschieters zijn ze allemaal, maar net een tikkeltje hoger staan toch
“Angel”, “If I Had Eyes” en “Hope”, niet
toevallig de songs die op een hoesstickertje worden vermeld als de singles die
uit dit album zullen getrokken worden. Daarnaast vallen ook het reggaedeuntje
“Monsoon” en afsluiter “Losing Keys” op door hun eenvoud
en vlotte meezingbaarheid evenals het tot een minimale instrumentatie en eenvoud
herleide “Go On”. Andere opvallendheid is dat Jack Johnson op deze
cd de akoestische gitaar voor enkele nummers heeft ingewisseld voor een elektrische
gitaar, hetgeen de liedjes een ietwat robustere sound geeft in vergelijking
met zijn eerdere albums. Iedereen krijgt op “Sleep Through The Static”
van Jack Johnson waar hij zat op te wachten, niets meer maar ook niets minder.
En zoals eerder gezegd: wij zijn daar al lang uitermate tevreden mee en we blijven
dus onverwijld grote fans. Aloha, Jack Johnson.
(valsam)
THE
RHYTHM CHIEFS
SHIPS OF WONDER
Website
E-mail:rhythmchiefs@gmail.com
Label: Cool Buzz
VIDEO 1 VIDEO
2 VIDEO
3
Als
ik het logo met het koele bijtje in een ijsblokje van het Nederlandse “Cool
Buzz” ergens op een postpakketje bemerk ben ik er als de kippen bij om
het te openen. Deze keer wist ik echter bijna met zekerheid wat ik mocht verwachten,
want ik wist dat de release van het superjonge trio “The Rhythm Chiefs”
er stond aan te komen. Bij hun oprichting in 2003 waren zij met zekerheid Nederlands
jongste bluesband. Ondertussen zijn er natuurlijk 4 jaartjes bijgekomen en nog
steeds is hun gemiddelde leeftijd slechts 17 jaar. Blikvanger is natuurlijk
zanger gitarist Dusty Ciggaar, die ook het leeuwenaandeel van de composities
voor zijn rekening nam. De drie jongens barsten van talent en laten veel muzikanten
die in leeftijd tientallen jaren ouder zijn verbleken in vergelijking met hen.
We mogen hun sound die ze hier op dit debuut brengen ook niet meer simpelweg
als blues bestempelen, want rockabilly, country, bluegrass, pure rock en roll
en zelfs wat jazz & funk kruiden hun muziek tot een mooie roots-mix met
een sterke bluesy inslag. Dusty C. begon samen met zijn broer Daryll op drums
en vader DJ op bas en stem in de “just for fun” familieformatie
Los Smokin’ Cigars die een soort voorloper was van The Rhythm Chiefs en
een sterk aan Fabulous Thunderbirds en Jimmie Vaughan schatplichtige sound brachten.
Daryll is ondertussen vervangen door Rafaël Swiddessen en papa door Danny
Van Het Hoff op bas en soms ritme gitaar. De 13 jarige Daryll speelt echter
nog regelmatig vervanger vooral tijdens schoolvakanties. Hun cd bevat slechts
1 cover, de traditional “Tribute to Jimmy B” en ze werd geproduceerd
door Micha den Haring van T-99. Naast hun Texaanse invloeden die ik net noemde
hebben zij dus hun geluid uitgebreid met ondermeer rockabilly, rootsrock en
jazzy invloeden. Zo is er bijvoorbeeld “Tell Me” dat wat aan aan
de Blasters herinnert of de titelsong “Ships Of Wonder” een rustige
song met een prachtige twangy gitaar, Ronnie Earl waardig. “Break That
Bottle” lijkt wel Chet Atkins meets The Paladins. Het echte meesterschap
van de jonge virtuoos Dusty C. kunnen we horen op “Tribute to Jimmy B”
een prachtige instrumental die zich kan meten met de vingervlugheid van gitaristen
als Albert Lee en Danny Gatton (zie video1). Het funky “The Buzz”
contrasteert dan weer fel met de pure Texas bluesbeat van “Please Don’t
Love Me” en de West Coast jump van “It Wasn’t Me”. Dave
Edmunds kijkt even mee om het hoekje bij “Here Comes The Rain Again”
waar zelfs even de pedal steel bovengehaald werd. Het super aanstekelijke en
springerige ritme van “Looky There” en de twang van rocker “Chiefs”
als afsluiter, maken het feest compleet. Te bewonderen op één
of meerdere festivals deze zomer, waaronder Goor Blues op 7 juni. Get Rhythm,
Chiefs!
(RON)
THE RHYTHM CHIEFS LIVE
15 Mar Ospel
moulinblues.nl Moulin Blues 2008 Presentation
23 Mar Amsterdam tessgaerthe.com Album Launch Tess
6 April Vlaardingen blueskantoor.nl Cafe de Hommel
24 May Amsterdam tessgaerthe.com Private Party
7 June Belgium goorblues.be Goor Blues
ADAM
TANNER
SURE AS YOU WERE BORN
Website
E-mail: adam@adamtannermusic.com
Label: Eigen beheer
"Ole
Time Music"; Adam Tanner uit Weaverville, North Carolina is er verlekkerd
op en is een meester in het brengen ervan. Muziek die stamt van de katoenplantages,
de gin- en barrelhouses, de kerken en de medicine shows. Adam pompt nieuw leven
in de muziek die anders nog enkel te horen zou zijn op 78 toeren platen, nummers
van Blind Willie Johnson, Bukka White, maar meestal van minder bekende artiesten
zoals Bo Carter, waarvan hier drie songs aanwezig zijn, nummers van 1920 tot
1940 meestal, gebracht met zijn twee vrienden: Scott Craver op mondharmonica
en John Mulholland op washboard en percussie, de rest, gitaar, viool, mandoline
en stem neemt hij voor zijn rekening. Adam slaagt erin met deze minimale bezetting
interessante boeiende songs te brengen die de sfeer van die depressiejaren,
de echte pre-war blues terug brengen met één groot voordeel, de
betere, hedendaagse geluidskwaliteit. Deze "oude" muziek wordt hier
bovendien met zoveel overgave gebracht dat het plots geen oude muziek meer is,
maar tijdloos geworden is, muziek die na 80 jaar nog altijd fris en origineel
klinkt. Doordat de bezetting zo minimaal is klinkt het alsof Adam voor jou in
je eigen huiskamer wat aan het musiceren is, en zo moet het met die muziek.
Dat levert soms wel verrassend originele dingen op zoals "Yodelin Fiddlin'
Blues", waar je wel even moet aan wennen, maar ook prachtige songs, zoals
"Woke Up This Morning", wellicht de meest voorkomende zin in bluesnummers,
maar deze song uit 1929 heeft niets "afgezaagd", integendeel, het
is een mooie sfeervolle blues met uitstekend slidewerk en Adam's stem die mooi
unisono meezingt met de gitaar. Adam's eigen, "nieuwe" compositie
"Triolian Blues" is ook een hele sterke song. Knappe muziek als je
het mij vraagt, die jaren 20 en 30 jugband sound. The Asylum Street Spankers
doen er gekke dingen mee, moet kunnen. Adam Tanner houdt zich bij de originele,
strikte benadering en frist ze op en trekt zo de aandacht naar de schrijvers
ervan, zoals de Mississippi Sheiks en Bo Carter. Voer voor degenenen die houden
van de roots van de Amerikaanse blues en folk, letterlijk "Rootstime"
dus.
(RON)
CODY
HUGHES DAVIDSON BAND
RISKY GAME
Website - Myspace
Label: Outlaw Entertainment
Deze
jonge muzikant uit West Texas, begon reeds in high school muziek te maken, hij
begon op 17 jarige leeftijd bas te spelen, covers van Weezer en dat soort spullen.
Maar om succes te hebben moet je dus gitaar spelen, dus hij begon akoestische
gitaar te spelen, deed dat behoorlijk en werd regelmatig gevraagd voor huisparties.
Het evolueerde tot zelf wat songs schrijven en de opname van een cd'tje met
tien akoestische songs in eigen beheer, dat verkocht werd op die optredens.
Cody begreep toen dat het stilaan tijd werd voor een eigen band, zocht intensief
naar wat muzikanten en tweejaar geleden was de band een feit. De muziek die
de Cody Hughes Davidson band maakt heeft hier en daar een sterke southern rock
inslag, Lynyrd Skynyrd, Outlaws, dat soort invloeden hoor je er door, maar ook
wat Mellencamp. De productie van de opnames en de mix werd uitstekend gedaan
door Keith Davies in Austin die ook heel wat gitaarwerk voor zijn rekening nam,
en dat leverde een aantal ijzersterke songs op zoals "Travelin' Man"
waarvan een single komt om de ganse cd te promoten. Het introverte "Huntsville
Death Row" waar de duister sfeer van de laatste periode van een terdoodveroordeelde
weergegeven is. De slidegitaar scheurt lekker stevig in de titelsong "Risky
Game", over het leven onderweg tijdens de vele optredens. De mooie song
over een vakantieliefde, "Last Call To Boston" is sfeervol en die
licht heze stem van Cody maakt er een prachtige lovesong van met ruwe randjes.
Ook "All Choked Up" heeft datzelfde sfeertje, wat Americana en rustige
southern, vermengd tot een mooie song die je straks graag nog eens terug hoort.
De tweed helft van de cd is zo te horen heel wat rustiger want ook "Box
number 10" is een rustige alt.country song ver verwijderd van de southern
rock van de eerste songs. Het Western swing sfeertje van "Flamingo Paradise",
de afsluitende song laat Cody nog maar eens van een andere kant zien. Een uitstekende
cd van Texaanse belofte nummer zoveel uit Austin. Niet dringen daar vooraan,
jongens!
(RON)
STAN
"THE MAN" HEDGES
TWO MULE PARADE
Website
Label: Eigen beheer
Cdbaby
Blues
zanger-gitarist Stan "The Man" Hedges, uit Nashville en pas 50 geworden,
laat zijn debuut op ons los, en al het klinkt als een cliché om het te
zeggen, het was de moeite van het wachten meer dan waard. Twaalf songs, waarvan
elf zelf geschreven composities, waarin New Orleans ritmes afwisselen met Kansas
City shuffles en rockgetinte songs. Hedges prachtig gruizige stem brengt boeiende
verhalende teksten, terwijl zijn gitaarwerk soepel en snedig is terzelfdertijd.
Die stem van hem herinnert me sterk aan een van de beste stemmen uit Britse
bluesboom van de sixties, Long John Baldry, en ook een beetje Dr John. Doorheen
de cd mogen we proeven van de aparte humor van de man, die ook al blijkt uit
zijn persmap. Het dubbelzinnige "Butter your Bisquit” is pure Delta
gespeeld op resonator slide, net als natuurlijk "I Can Hear The Delta"
met een messcherpe slide solo, dat een nostalgische blik werpt op deze langzaam
uitstervende muzieksoort. Het droevig klinkende "Garden Of Pain" met
Stan's ruige stem in parlando stijl en eindigend met prachtig gitaarwerk of
het jazzy swingende swamp- verhaal "Two Mule Parade", beide uitstekende
songs. De jump blues "Snappin' Turtle Blues", weer vol met humor en
dubbelzinnigheden, is van het beste West-Coast gehalte, en "Hammer Down
" zou niet misstaan op een Fabulous Thunderbirds cd. Je merkt het al, aan
afwisseling geen gebrek. Wat dan te zeggen van de instrumental waarmee de cd
eindigt "Kentucky Skin Tag Salad" een duel op volle kracht tussen
Stan's gitaar en keyboardman Shannon, de jongens leggen mekaar stevig het vuur
aan de schenen en Stan laat ten volle zien dat hij niet alleen op vocaal gebied
een meester is, zijn gitaar klinkt hier als een combinatie van Albert Collins
en Jimmy Vaughan. Maar het meest aparte nummer is nog het gospel-achtige "Reach
For The Light" (a tribute to Sister Rosetta Tharpe) opgedragen aan de hippe
zuster Rosetta Tharpe, die haar "services" voorzag van typische gospelnummers
met hippe leadgitaarriffs, hier voortreffelijk terug bovengehaald door Stan,
en voorzien van prima gospel vocals door Miranda Louise. Mijn favoriet "Won't
Stand The Light Of Day" is de showcase voor Stan prachtige stem, die Dr.
John jaloers kan maken, met bovendien de beste gitaarfragmenten van de ganse
plaat, puur goud. Op geen enkel moment verzwakt deze "Two Mule Parade"
dan ook maar enigzins. Stevige aanrader, dus. Cd’s als de deze maken het
allemaal de moeite waard, heel onverwacht en verrassend goed. Blues out of the
blue!
(RON)