ARCHIEF

OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007

JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008

GWIL OWEN - GRAVY

DANA & SUSAN ROBINSON - ROUND MY DOOR

TONY BROWN - MUSIC FOR A SHRINKING WORLD

LIZ TORMES - LIMELIGHT

MICHELINE - CHOCOLAT

HARMONICA SHAH - LISTEN AT ME GOOD

NOAH WOODS - NOAH WOODS

TOM ROTHROCK - RESONATOR

ANGELA SIRACUSA - DRAWN TO THE FLAME

DELILAH WHY - STEPS ON IT

GWIL OWEN
GRAVY
Website Myspace Contact
Label: Rambler Records
CD Baby

Hij is afkomstig uit Syracuse, maar groeide op in Grainville, Ohio. Gwil begon zich al vroeg in muziek te interesseren. Na enkele jaartjes gitaarspelen richtte hij zijn eigen band op, die hoofdzakelijk Stones, Allman Brothers en Lou Reed covers bracht. Onder invloed van Jack Kerouac's boeken begon hij te liften met zijn gitaar, en dat resulteerde in vele tijdelijke jobs. In Boston richtte hij met een oude vriend de new wave band "The Detonators" op, maar wat later verhuisde het tweetal naar Nashville waar ze samen "The Thieves" oprichtten die wat succes hadden met hun cd "Seduced By Money" in 1983. Vanaf die tijd begon Gwil zich te concentreren op songschrijven zonder echter nog zelf veel op te nemen. Het was Toni Price die op haar uitstekende debuut "Swim Away" een paar songs van Gwil Ewan opnam. Maar sindsdien Gwil bijna als vaste songwriter in dienst heeft. Bij nazicht van de viijf cd's van haar die ik in mijn bezit heb, bleken zo maar eventjes 28 songs van zijn hand te zijn. Dus deze onbekende, bleek dan toch niet zo onbekend voor ons te zijn, regelmatig hadden we zijn songs onbewust beluisterd. In 1999 nam Allisson Moorer "a Soft Place To Fall" op voor de film "The Horse Whisperer" en de song "Deuce And A Quarter" van zijn hand belandde op de cd "All The King's Men" van Keith Ricards en Levon Helm. Ook Irma Thomas en Sonny Burgess namen werk van hem op. Het zal ondertussen wel duidelijk zijn dat Gwil als songschrijver zichzelf al bewezen heeft. Hoe doet hij het dan als hij zijn eigen songs zelf brengt? Wel,"Gravy" is een mooie cd geworden. Dat we sterke songs gingen te horen krijgen, mochten we verwachten, bovendien zingt Gwil meer dan behoorlijk. Zijn relaxte, warme stem brengt songs die we best kunnen beschrijven als zuiderse swamp pop. Geen zware bedoeningen, alles is licht en luchtig, er hangt een beetje een Jack Johnson sfeertje rond elk van de tien songs. Met als vaste kracht Richard Fereira, die zowat al het mogelijke bespeelt en tevens producer is en Rick Lonow op drums, aangevuld met losse gastmuzikanten is "Gravy" een relaxte, zomerse cd geworden. "Mississippi Moonrise" is zowat de mooiste song op deze plaat, een song die baadt in een J.J Cale sfeertje, met Wil Kimbrough die zorgt voor een mooie kabbelende slide solo. Prachtig. Op de titeltrack "Gravy" komt de invloed uit New Orleans, maar ook gaat het er heel relaxed aan toe. Wat "Meters" funk vanuit de luie stoel om 't zo te zeggen. "Faith" is nog een hoogtepunt, lekkere blazerssectie, soulvolle koortjes en de knappe stem van Gwil, je zit ontspannen mee te neuriën voor je er erg in hebt. "Cadillac" heeft zelfs David Olney als backing vocals, en weerom zorgt Will Kimbrough voor mooie gitaarbijdragen. "Gravy" is één van die platen die je bij iedere beluistering meer gaan bevallen.
(RON)

DANA & SUSAN ROBINSON
ROUND MY DOOR
Website Myspace Contact
Label: Threshold Music

Als je declameert ‘mijn arme voeten hebben heel wat afgewandeld op deze stoffige wegen’ dan weten de meeste folkliefhebbers dat je uit Woody Guthrie’s ‘Pastures Of Plenty’ citeert. In het Engels klinkt dat natuurlijk mooier, zeker als Dana Robinson met zijn warme stem dit zingt. Dana volgt de voetsporen van deze troubadour, want ook zijn eigen poëtische songs raken vaak het zwerversthema aan. Hij zingt over het Amerikaans landschap, de aanleg van de spoorweg, de hobo’s, randfiguren, waarnemingen in de natuur, maar ook over een meisje dat oog heeft voor kleine schoonheden. Sue begeleidt hem met haar ‘clawhammer’ banjostijl. Vooral in het instrumentale pittige ‘Glory In The Meeting House’ komt dit instrument goed tot zijn recht. Voordien had Sue ook Schotse viool, piano en oboe gestudeerd. Het muzikantenduo vond elkaar na jaren rondtrekken tijdens een concert in Californië. Beiden komen uit de streek van Noord Carolina, maar toen Dana zich in Carolina bevond, zat Susan in Californië en vice versa. Telkens kruisten zij elkaar zonder medeweten en toen zij elkaar eindelijk in 2002 ontmoetten, liet hun eerste gezamenlijk album niet lang op zich wachten. Dana Robinson had toen al vier soloalbums op zijn naam staan. Zijn bio leest als een trekkersdagboek. Veel van zijn liedjes schrijft hij in zijn busje. In schrijverscompetities zat hij meestal in de finale en hij organiseerde zelf folkevenementen. Na een optreden in Carnegie Hall tijdens een liefdadigheidsconcert, begon zijn solotoeren door Amerika, Canada en Europa tot Susan zich bij hem vervoegde. Dana producete zelf dit studioalbum, opgenomen in de Echo Mountain Studio in Asheville, Noord Carolina. Daarin hoor je Appalachian en Keltische invloeden, maar ook eigentijdse. De verhaalkunst zou van Bob Dylan kunnen komen. In ‘Everett Ruess’ portretteert Dana als in een ballade de korte doortocht van een tiener die rondzwierf aan de kust van Californië tot hij in het woestijn verdween. In 1931, amper 17 jaar, sjouwde hij nog rond met zijn borstels en penselen op zoek naar verborgen schoonheid. Dana kan het allemaal simpel maar beeldrijk neerschrijven. Zijn finger-picking gitaarspel herinnert aan Norman Blake, zijn stem aan een kruising tussen Dick Gaughan en Dougie MacLean. De inbreng van Susan met piano of harmonische samenzang verfijnt de songs in meer folky richting. Mooi hun a capella samenzang in ‘Spokane’. Het meditatieve ‘Cotton From The Clay’ of het nostalgische ‘Watercolor Eyes’ zijn beiden evocatieve songs die zowel traditioneel als eigentijds aandoen. Beide artiesten zijn geworteld in de traditie maar hebben ook oog voor de wereld van vandaag. Voor een originele inbreng zorgt River Guerguerian die met eierenshaker, djembe, tamboerijn of cajon, een soort houten drumbox, het ritme verlevendigt. Bassist Mike Alexander past ook in het muzikaal plaatje. Volgend jaar zouden Dana en Sue in en rond ons landje toeren. Ik hoop dat de organisatoren van het intiemere clubcircuit deze begenadigde multi-instrumentalisten boeken en hoop dan op een plaatsje op de eerste rij.
Marcie

TONY BROWN
MUSIC FOR A SHRINKING WORLD
Website CD-Baby

Tony Brown ziet er uit als een reggaezanger met zijn rastakapsel maar de in Jamaica Plain, Boston, Massachusetts wonende singer-songwriter brengt eerder alternatieve popsongs met invloeden uit de wereldmuziek en de soul. In zijn kinderjaren hoorde hij zowat alle soorten muziek die er bestaan, van klassieke ouvertures tot funkmuziek van o.a. Johnny Guitar Watson. In zijn eigen songs die hij op zijn debuutalbum “Music For A Shrinking World” presenteert combineert hij diverse elementen van al die geabsorbeerde genres tot een eigen originele sound. De emotionaliteit die men ook kan terugvinden in de liedjes van een artiest als Jeff Buckley wordt hier erg knap gemixt met rock en soul en het krachtige zangwerk van Tony Brown kan moeiteloos vergeleken worden met sterke stemmen als Seal en Van Morrison. In de jaren negentig fungeerde Tony Brown als frontman en zanger van de formatie Ozone en ook toen al werden zijn zuivere stem en hoogstaande vocale prestaties in de pers lovend vergeleken met Bono van U2. De bevestiging van deze vergelijking kan je heel duidelijk terughoren in de song “Alone”. In de eerste song “Turnstiles” op deze uit zeven nummers bestaande cd krijgt de luisteraar al meteen een staal van de stemcapaciteiten van Tony Brown via enkele stevige uithalen à la Jasper Steverlinck van Arid. “Something to Die For” is daarna een wat rockerige mix van soul en funk met alweer heel sterk zangwerk. De songs zijn stuk voor stuk moderne popliedjes die van een hedendaags arrangement voorzien zijn. Deze cd werd in verschillende studio’s opgenomen in Toronto, Boston en Rochester met telkens ook andere muzikanten. Daardoor verschilt ook de klankkleur van de liedjes hetgeen een verrijking is voor het album. Persoonlijk gaat onze voorkeur uit naar de popballads zoals “Turnstiles”, “Hellbound”, “One Last Try” en het prachtige (what’s in a name) “Beautiful”. De geoefende luisteraar herkent meteen de liefde voor muziek en het vakmanschap als songschrijver dat Tony Brown in dit werkstuk gestoken heeft en dat is toch veelbelovend voor de muzikale toekomst van deze getalenteerde artiest. “Music For A Shrinking World” is met zijn dertig minuten weliswaar een te korte maar toch zeer aanbevelenswaardige plaat.
(valsam)

LIZ TORMES
LIMELIGHT
Website Myspace Contact
Label: Velour Music Group
Info: Hemifran
VIDEO 1 VIDEO 2

We zijn sinds begin dit jaar flink verwend wanneer het gaat om vrouwelijk singer-songwriter talent. Deze trend lijkt zich gelukkig door te zetten. Het volgende talent dient zich immers al weer aan in de persoon van Liz Tormes, een New Yorkse singer-songwriter die tijdens haar jeugdjaren opgroeide in Nashville en dit al luisterend naar Echo and the Bunnymen, the Cure, en the Smiths, invloeden die we nu ook terug vinden in haar muziek, die we best kunnen omschrijven als donkere southern folk. "Limelight" is haar debuut-cd en het is een zeer overtuigend debuut geworden. Liz beschikt over een prima stem, die soms wat lijkt op die van Jenny Lewis of Neko Case, en heeft een band om zich heen verzameld die zeer ingetogen kan spelen, maar ook tekeer kan gaan als in de twee openende tracks: "Read My Mind" en "Without Truth", songs waarin zij zich meteen vocaal bewijst. Hiernaast schrijft Tormes prachtige, toegankelijke songs, die soms wat lijken op het werk van Aimee Mann of Kim Richey. Dit alles maakt de mix van folk, country, rock en pop op "Limelight" onweerstaanbaar. Het zijn de wat stevigere songs waarin Tormes wat ons betreft op haar best is, maar ook de wat meer ingetogen songs als de titeltrack en "Black Luck" zijn zeer intens en zuiver gezongen en behoren met "Better Days" (met gast vocals van Ollabelle's Amy Helm) tot de hoogtepunten van deze fraaie cd, waarbij de doeltreffende productie van Liz zelf bijdrage aan dit intiem eindresultaat. Liz Tormes promoveert meteen van de galerij der beloften naar de galerij van de betere vrouwelijke singer-songwriters van het moment.

MICHELINE
CHOCOLAT
Website Myspace Contact
Label : Jezebel Records
Distr. : V2 Records Benelux

Zangeres Micheline Van Hautem is een buitenbeentje in het kransje artiesten dat een cd-bespreking mag verwachten bij Rootstime, maar als we iets goed vinden gaan we niet moeilijk doen. In 2003 nam zij samen met accordeonist en pianist Frederik Caelen en hun begeleidingsgroep Mich en Scène een conceptalbum op met “Songs Of Jacques Brel” in Franstalige en Engelstalige versies. Haar interpretatie van liedjes van deze Belgische legende leverde haar internationale erkenning op. Micheline Van Hautem is een Gentse zangeres van net 40 jaar die sinds enkele jaren doorheen de hele wereld toert en voor uitverkochte zalen optreed tot in Amerika en Australië toe. Recent nog was ze succesrijk met haar programma “Nostalgia” waarin ze liedjes uit de jaren ‘30 en ‘40 bracht. Voor haar laatste album “Chocolat” schreef ze zelf een reeks songs die ze nu in de concertzalen in België en Nederland promoot tijdens een wekenlange tournee. De cd-titel indachtig trakteert ze bij die optredens haar publiek achteraf steevast op lekkere Belgische “Neuhaus” pralines. Oog voor detail en kwaliteit heeft ze dus overduidelijk. Ook in de liedjes die we op “Chocolat” terugvinden, een mix van jazz, Engelstalige croonerliedjes en Franstalige chansoninterpretaties op de muzikale tonen van moderne pop. Voor enkele liedjes kreeg ze vocale ondersteuning van een aantal muzikale grootheden. Zo zingen de Alessi Brothers mee op het liedje “A Storm” waarmee de cd begint. Later doen ze dat nog eens over voor het van een schitterende mandoline-melodie voorziene nummer “Paris” dat Micheline samen schreef met Brendan Crocker. Julya Lo’ko en Mathilde Santing helpen Micheline vocaal bij het mooie liedje “The Messenger” dat oorspronkelijk op het repertoire van Daniel Lanois stond. Zij kon overigens ook nog op andere beroemde co-writers beroep doen voor enkele liedjes. Zo schreef Tim Finn de muziek voor “Your Reign Shall End” en “I Do Fine” vloeide uit de pen van Dirk Blanchart. De titeltrack “Chocolat” en “By Your Side” werden geschreven door Micheline en Erik De Jong die we beter kennen als Spinvis. Tot slot ook nog even een speciale en intieme coverversie vermelden van de Roy Orbison-klassieker “Blue Bayou” en daarna kunnen we afsluiten met de boodschap dat je Micheline Van Hautem absoluut eens live moet gaan bekijken en beluisteren tijdens een eerstvolgend concert in een schouwburg in de buurt. Tot dan kan je haar mooie stem beluisteren na aanschaf van dit album dat ongetwijfeld voor een genotsvolle avond zal zorgen.
(valsam)

HARMONICA SHAH
LISTEN AT ME GOOD
Label: Electro-Fi Records
Distr.: Parsifal

Harmonica Shah: "I don't like no clean blues ... deep down in the dirt, I mean real... Raw!"

Als de blues dirt moet klinken, ben je bij Harmonica Shah aan het goede adres. Harmonica Shah komt uit motorcity Detroit, en lovend over deze grootstad is hij allesbehalve in "Bullets Don't Care" en "Motorcity Confidential". Deze harmonicaspeler met de scherpe uithalen, rammelend en niet altijd zuiver op de graat, vermengt rauwe jukejointblues met een verstedelijkt geluid. Illustratief is "Detroit Jump" waarin een bruisende ritmesectie, genadeloze harmonica en een bitsige gitaar haar visie geeft op de blues. Dat laatste hebben we te danken aan Sha's vriend Jack de Keyzer (ex-Ronnie Hawkins and the Hawks), die zijn gitaarpatronen in elke song nijdig bijtend, net nooit over de top, laat oplichten. De verdere begeleiding bestaat uit Alec Fraser (akoestische en elektische bas) en Bob Vespaziani op drums. Verder krijgt Shah in sommige tracks goed gezelschap van o.a. Mel Brown (gitaar), Willy "Big Eyes" Smith (drums) en Julain Fauth op piano. Een vernieuwer is Harmonica Shah niet, maar het houdt hem duidelijk niet tegen om zelfs zonder het verrassingseffect van zijn vorig album "Tell it toYour Landlord" (2003) terug met een even sterk album, voor de dag te komen waarvan de opnames gebeurden op 24 & 25 okt. 2005 te Liquid, Toronto in een productie van Andrew Galloway en Alec Fraser samen met Jack de Keyser en hemzelf. Als er zoiets bestaat als een typische bluesveteraan, is Harmonica Shah daar zo'n beetje de type van: begenadigd songsschrijver, superieur harmonicaspeler, aansprekende zanger, grootse carrière, alom gerespecteerd, maar zelden de aandacht krijgend die hij op grond van zijn kwaliteiten verdient. Zijn vaste schare fans heeft deze plaat natuurlijk allang in huis gehaald, maar voor wie nog twijfelt, luister even naar "Dirty and Greasy Work", "Bullets Don't Care", "Lonesome Graveyard Blues" en "I Wish A Thief Would Steal All My Burdens And Pain", en u hoort dat onze man in een uitmuntende vorm steekt op dit tweede album voor het Electro-Fi label. Een echte aanrader voor liefhebbers van non stop hard rockin' rhythm & blues...

HARMONICA SHAH LIVE

Spring Blues
21st Edition - May 17th 2008 - 13.30h

LINE UP

THE BOOGIE WOOGIE JUMPERS
KIRK "ELI" FLETCHER
MAURICE JOHN VAUGHN & B.J. EMERY
HARMONICA SHAH
SEAN CARNEY BAND featuring GENE "KING SAX" WALKER
TOM RIGNEY & FLAMBEAU
ROD PIAZZA & THE MIGHTY FLYERS

NOAH WOODS
Website Myspace Contact
Label : Lunchbox Entertainment
CD-Baby

“Feel Good”-muziek voor iedereen die open staat voor positieve energie. Zo omschrijft de 22-jarige student Noah Woods de muziek die hij wil brengen op zijn debuutalbum dat met zijn eigen naam als titel geïntroduceerd wordt. Opgegroeid in de buurt van de Amerikaanse hoofdstad Washington verblijft hij al enkele jaartjes in Tampa Bay in Florida. In de 12 liedjes op deze plaat komt hij zonder enig probleem de vooropgestelde verwachtingen en doelstellingen na. Met in de songteksten erg veel aandacht voor de gevoelens en ervaringen die elke mens dagelijks ondervindt schrijft hij vlot in het gehoor liggende melodietjes. In de bijhorende teksten brengt Noah Woods meestal een positieve boodschap van hoop en vertrouwen. Muzikaal positioneert deze plaat zich in de softrocksfeer met knipoogjes naar folk en singer-songwriterwerk. Leuk aan deze plaat is dat Noah Woods in het bijhorende tekstboekje bij elke song wat bemerkingen en uitleg neerschreef over het hoe en waarom van het nummer. De eerste song “Find Your Seat” gaat over zijn moeilijke kinderjaren en zijn rebellie tegen zijn ouders. Het nummer “Saved” ontstond toen hij een hond die door een auto overreden werd kon redden door een snelle ingreep en behandeling bij de dierenarts. “Celebration” moedigt ons aan om van elke dag die ons gegeven wordt een feest te maken met als doel de wereld waarin we leven continu te verbeteren. “Everything Is The Opposite” verhaalt dan weer hoe hij in zijn jeugd alle ideale gedachten die hij over de wereld had zag teniet gedaan worden door de dagelijkse realiteit. “Picture” schetst de gevoelens als je ’s morgens wakker wordt naast je geliefde en je dat mooie beeld voor altijd zou willen fixeren. “Butterfly Feelings” gaat over de vlinders in de buik bij de ontmoeting van die persoon die je hele leven definitief zal veranderen. Dat alles kan in het leven als je er maar in gelooft en er zelf iets wil aan doen is de kern van de song “Infinite Possibilities”. “Down In The Downtown” verhaalt over de tijd dat Noah Woods zich samen met enkele vrienden tegen het establishment opstelde en dingen deed die achteraf ervaren werden als op het randje van de criminaliteit. “Free” bezingt de ervaringen en de verantwoordelijken die tijdens de moeilijke overgang van jeugd naar volwassenheid op ons afkomen en waar we allemaal moeizaam moeten mee leren omgaan. Muzikaal is dit volgens ons de meest mature song met erg mooi pianospel en uitstekend “Jack Johnson”-achtig zangwerk waar wij blij van worden. Die blijheid voelen we ook opborrelen tijdens het nummer “Try To Find”. Het meest geliefde nummer van dit debuutalbum is echter “Abode” dat gaat over hoe je intens gelukkig kan zijn als je uiteindelijk in je eigen huisje terecht bent gekomen waar je samen met je geliefde aan een splinternieuw leven kan gaan beginnen. “Noah Woods” is een plaat geworden die veel warmte en liefde uitstraalt en de luisteraar een gevoel van vrolijkheid bezorgt. Meer willen we dan ook niet verwachten van een debuutalbum waarvan we wel graag snel het vervolg willen aanhoren.
(valsam)

TOM ROTHROCK
RESONATOR
Website
Label Bong Load Records Contact
VIDEO

Wat hebben artiesten als Beck, James Blunt, Richard Thompson en Elliot Smith gemeen? Inderdaad, ze hebben allemaal dezelfde producer. Die producer is het muzikale genie Tom Rothrock, een man die als geen ander de kunst verstaat om het beste uit zijn artiesten te halen. Hij kent snel de kwaliteiten en zwaktes van al zijn pappenheimers en weet daardoor echt sterke producties te maken. De laatste tijd zit tussen die meer alternatieve nieuwe bands ook af en toe een bluesartiest, zo deed Tom ondermeer de productie van R.L Burnside en de cd die we onlangs bespraken van Roman Carter "Never Slow Down", een ijzersterke modern klinkende soul en bluesplaat. Maar Tom Rothrock is niet meer enkel een producer, hij heeft net zijn eigen eerste cd gemaakt, en ook die zit, eerder onverwacht bij een man zoals hij, een beetje in de bluessfeer, al moeten we dat wel heel ruim zien natuurlijk, dit is duidelijk de blues van de 21ste eeuw. "Resonator" heet het werkstuk en zoals je weet is dat een dobro. Deze instrumentale cd bevat 10 nummers waar de dobro gebruikt is tegen een achtergrond van hypnotiserende ritmes en beats, wat het geheel heel hedendaags doet klinken, maar tegelijkertijd een heel "rootsy" bluessfeer oproept. Gitaarklanken die doen denken aan Ry Cooder's "Paris Texas", maar dan in een hedendaagse setting. Denk je in plaats van een desolate woestijn een verlaten stadswijk in, vol graffiti en slenterende, verveelde jongeren of daklozen die onder een stuk karton in portalen slapen. Bij zulke beelden zou deze muziek de ideale soundtrack zijn. Tom is niet aan zijn proefstuk op dit gebied, hij zorgde ook al voor de soundtrack van "Good Will Hunting", "Collateral" en "Soprano's". De bluesy sfeer die opgeroepen wordt door de resonator van Tom, wordt onderstreept door dreigende geluiden van monotoon aandoende beats die een hypnotiserende kracht in zich hebben, aangevuld met violen, cello’s en Franse hoorn. Deze trance blues cd is de eerste in een reeks gelijkaardige cd’s die Tom wil uitbrengen met telkens een ander "apart" instrument als hoofdrolspeler. Wat de cd nog aparter maakt is dat het telkens een beperkte, handgenummerde limited edition is, een eenmalige persing rechtstreeks van de master op wereldwijd slechts 1203 exemplaren, waarvan we het exemplaar met het mooie ronde nummer 900 ontvingen. Tom Rothrock heeft met deze dark ambient country blues cd "Resonator" waarschijnlijk één van de apartste releases afgeleverd die we op Rootstime dit jaar zullen bespreken, maar dit is zo intrigerend mooi door zijn pure eenvoud. Filmmuziek voor een film die je enkel zal zien in je eigen fantasie tijdens de beluistering van dit kleine meesterwerk. Na de bespreking van de zeer sterke cd van Roman Carter, die hij ook deze cd producete, ben ik een Rothrock fan voor het leven.
(RON)

ANGELA SIRACUSA
DRAWN TO THE FLAME
Website Myspace Contact
Label : Eigen Beheer
CD-Baby

Als je over Nashville, Tennessee hoort dan weet elke muziekliefhebber dat we in het hart van de countrymuziek zijn aanbeland. Het is de stad bij uitstek voor het creëren van dromen, het breken van dromen en alles wat zich daar tussenin kan bevinden. En over al die dingen maakt men er liedjes die door de duizenden zangers en zangeressen op plaat worden gezet. Artiesten die allemaal op een definitieve doorbraak hopen. Velen falen maar af en toe lukt het toch een keer. En wij denken dat die kans op slagen vrij groot zal zijn voor de Canadese zangeres Angela Siracusa, een dame die uit een grote muzikale Italiaanse familie afkomstig is en een operazangeres als moeder heeft. Haar broer is Mike Siracusa die faam vergaarde als Fado-bluesmuzikant. Gedurende zes jaar heeft ze samen met enkele broers opgetreden onder de naam “Syracuse” vooraleer aan een solocarrière te beginnen. In 2006 verscheen haar debuutalbum “Mov’n On” en een jaartje later volgde “Mov’n On Bonus EP”. Angela Siracusa beschikt over een mooie, krachtige en loepzuivere stem. Ze kan terugvallen op een sterke persoonlijkheid, heeft podiumprésence en heeft rond zich een clubje uitstekende songschrijvers verzameld die haar van sterke liedjes voorzien in het geliefde Nashville-genre. De zangeres slaagt er in om de juiste emoties in haar liedjes te leggen, vrolijk als het moet en treurig en triest in de songs over gebroken harten, zoals in “It’s Not About Love”. Songschrijver van ettelijke nummers op haar derde album “Drawn To The Flame” is Walter Egan die ook een duet brengt met Angela Siracusa in “Magnet & Steel”, één van de hoogtepunten op dit album. De single “Hardly Heartbroke” is een honky-tonknummer met een stevige countrybeat. Haar muzikale voorbeeld Dolly Parton zou dit liedje zo op haar repertoire kunnen plaatsen. Nog gauw enkele titels van leuk in het gehoor liggende songs meegeven: “”Could I Have This Dance”, “Tell Me Again”, de swingende countryrocknummers “Gimme Something To Dance To” en “In The Dog House” en de Blondie-coversong “Call Me”. “Drawn To The Flame” is een leuke plaat in het door zeer vele muziekliefhebbers vereerde en beminde countrygenre.
(valsam)

DELILAH WHY
STEPS ON IT
Website Myspace Contact
Label: Eigen beheer
CDbaby VIDEO

Deze band uit Nashville heeft zijn roots in de southern rock, zoals de bands uit Alabama en Macon Georgia dat vroeger brachten, maar ze voegen daarbij de ruigheid van latere bands zoals Black Crowes en Georgia Sattelites. David Sanford is een pure rockzanger in de traditie van Paul Rodgers, Steve Mariott, Dan Baird en Chris Robinson. Hij draagt met zijn sterke stem om het zo te zeggen de ganse debuutcd. Zijn ruige, superkrachtige stem zit boordevol emotie en vuur, wat vooral in de ballads sterk tot uiting komt. David méént wat hij zingt, dat maakt hij overduidelijk. He "steps on it" om het met zijn eigen woorden te zeggen. Dan Smith op gitaar is de tweede sterke steunbalk binnen deze groepsconstructie. Drummer Pete Pulkrabek en bassist Cullen Tierney vervolledigen de set -up van dit high energy quartet. Songs als "Walk On By" en het bluesy "How Was I" zetten deze band dan ook meteen op de kaart. Dit is pure "in your face" rock 'n' roll, muziek die vooral live prima tot zijn recht komt en dat blijkt ook uit de reacties op hun optredens die uitbundig zijn. Ik kan het me voorstellen als ik deze cd hoor. In "Alabama Way", je kan het al raden, gaat 't lichtjes in de richting van het zuiderse geluid van een band als Lynyrd Skynyrd, maar de voorzichtige gospel en soul invloeden in het medium tempo "Brother", is bijna pure Black Crowes. Zeven nummers slechts, we blijven dus wat op onze honger zitten, want hier lustte ik wel meer van. Faces, Humble Pie, Free en al die latere groepen die ik hierboven zojuist noemde, het zit er allemaal in, en ze brengen het met overtuiging en klasse, deze Delilah Why. Nashville laat eindelijk zijn tanden zien en ze zijn vlijmscherp!
(RON)