ARCHIEF

OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007

JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008

TIFT MERRITT - ANOTHER COUNTRY

OLD 97’S - BLAME IT ON GRAVITY

DOUG DUFFEY - CHANCING TIMES

MAGDA PISKORCZYK - ‘MAGDA LIVE’

PETE MURRAY - SUMMER AT EUREKA

JOE RICHARDSON - THIS TOWN

THE MISSISSIPPI MARVEL - THE WORLD MUST NEVER KNOW

RAPHAEL WRESSNIG ORGANIC TRIO - CUT A LITTLE DEEPER ON THE FUNK

RUDY ROTTA - LIVE AT THE B&W RHYTHM 'N' BLUES FESTIVAL (DVD)

HARRISON KENNEDY - HIGH COUNTRY BLUES

ERIC STECKEL - FEELS LIKE HOME

JOEL HARRISON - PASSING TRAIN

TIFT MERRITT
ANOTHER COUNTRY
Website Myspace
Label : Concord Records
Distr. : Universal

Joepiedepoepie. Tift Merritt komt op zaterdag 24 mei naar België voor een éénmalig optreden in het oergezellige bruine café Toogenblik te Haren. We zijn een fan van het allereerste uur van deze heerlijke countrystem uit North Carolina. Naast het beschikken over een indrukwekkende stem is deze 33-jarige dame ook nog een streling voor het oog, maar voor deze cd-bespreking zullen we ons noodgedwongen tot een beschrijving van de muziek beperken en de hormonen even in de gang laten staan. Tift Merritt werd in 1975 geboren in Houston, Texas en verhuisde op jonge leeftijd naar North Carolina. Eind jaren negentig begon ze in kleine clubs op te treden en al snel ontdekten kenners een unieke stem in haar. De grote doorbraak kwam via haar eerste full-cd “Bramble Rose” die haar in het tijdschrift “Time” een nominatie opleverde als één van de 10 beste albums van het jaar 2002. Drie jaar later werd uitgekeken naar de opvolger “Tambourine” waarin ze een beetje meer de soul en rocktoer opging. Voor die cd werd grote hulp ingeroepen bij Benmont Tench en Mike Campbell van Tom Petty’s Heartbreakers en bij Don Heffington die vele jaren in Emmylou Harris’ Hot Band speelde. Dit album werd genomineerd voor de Grammy “Country Album Of The Year” en voor de Americana Music Association als “Album Of The Year”, “Artist Of The Year” en “Song Of The Year” voor de track “Good Hearted Man”. Nadien verschenen er nog een live album “Home Is Loud” en een dvd met een live registratie van haar optreden voor Austin City Limits. Vorig jaar tekende Tift Merritt na het failliet van Lost Highway bij een nieuw platenlabel Fantasy en daarvoor verschijnt nu de nieuwe cd “Another Country”, een plaat die zij na een lange tournee doorheen Europa heeft bijeen geschreven op een appartementje in Parijs. De productie van die cd is in handen van George Drakoulias die vroeger dit werk ook al gedaan heeft voor o.a. Black Crowes en The Jayhawks. Op “Another Country” horen we de zangeres op de vertrouwde wijze moderne, catchy countrysongs brengen met haar zachtfluwelen stem. Het album bestaat uit elf zelfgeschreven tracks die voorzien zijn van recht uit het hart komende teksten. Critici zullen natuurlijk zeggen dat er niets nieuws te bespeuren valt op deze derde cd van Tift Merritt. Dan hebben ze gelijk maar dat zal ons worst wezen want voor ons hoeft ze helemaal niets te veranderen aan haar stijl of haar liedjes. Wij smelten bij het horen van liedjes als “Broken”, de titeltrack “Another Country”, het soulvolle “Morning Is My Destination”, de R&B-georienteerde Supremes-achtige song “Tell Me Something True”, het emotievolle “Tender Branch” en het afsluitende, volledig in het Frans gezongen “Mille Tendresses”. Op de begintrack “Something To Me” speelt de legendarische gitarist Charlie Sexton een vooraanstaande rol. Dit album bevat enkele elementen uit de rock-, pop- en soulmuziek, ja zelfs even worden er bluesy invloeden waargenomen. Een constante in alle liedjes is het voortreffelijke arrangement en de bijna obsessieve aandacht voor de melodielijnen die er voor zorgen dat je als luisteraar meteen de indruk krijgt dat je die songs niet meer uit je harde schijf gewist zal krijgen. Vast staat dat deze zangeres nog altijd groeiende is en na elke nieuwe plaat op een volwassener manier haar prachtige muziek naar het publiek weet te brengen. Dat is veelbelovend voor de toekomst. Al die terechte vergelijkingen met Emmylou Harris, Lucinda Williams, Joni Mitchell en Gillian Welch mogen voor ons nu toch wel ophouden. Deze vaste waarde in muziekland heet Tift Merritt en ze verdient een eigen plaats naast deze net genoemde grote zangeressen. In Europa is Tift Merritt nog altijd een subtiel bewaarde geheim en wat ons betreft hoeven de grote bekendheid en de daaraan verbonden grote zaalconcerten niet te komen. Wij weten al heel lang veel beter en gaan haar morgen met smachtend hart bewonderen in Toogenblik in Haren. Rootstime werd ook een interview toegezegd dat je wellicht begin volgende week op de site kan nalezen. Yvo, ik ben al jaloers dat jij in haar ogen mag kijken en ik alleen naar de foto’s achteraf. Maar het is je van harte gegund. (valsam)

OLD 97’S
BLAME IT ON GRAVITY
Website Contact
Label : New West Records
Distr: Sonic RendezVous

Het heeft de mannen van Old 97's 12 jaar gekost, voor het maken van hun eerste live album "Alive and Wired" (2005) en nu drie jaar later is er hun nieuwe, "Blame It On Gravity". En dat wachten was het meer dan waard. Op sommige bands kun je bouwen. De ene omdat ze keer op keer fantastische albums afleveren, de andere omdat plaat na plaat linea recta richting vuilstort kan. Maar er zijn ook bands waarvan elke CD weer prima is, soms zelfs zeer goed, maar die het maar niet lukken om een echt topalbum af te leveren. De Old 97’s zijn zo’n band. Reeds vele platen uitgebracht en geen één maal een echte misser. In 1993 speelden de Old 97s wars tegen alle toen heersende trends in de muziek die zij mooi vonden en die we nu aanduiden als Americana of alt-country. Na hun tweede plaat, "Wreck Your Life" (’95), leek het grote succes binnen handbereik, maar de overstap naar major Elektra pakte verkeerd uit. De band die nog samen speelde met Ryan Adams en Whiskeytown schoof op richting mainstream pop en raakte het spoor bijster. "Satellite Rides" (2001) en "Drag It Up" (2004) waren wel heel erg gladjes gedaan, maar ook weer niet echt beroerd. Maar eerlijk gezegd was de break tussen deze twee albums (ze hadden een pauze van drie jaar ingelast) een prima idee. Kwam daarbij ook de overstap naar hun nieuwe label New West. Dit alles heeft Old 97’s goed gedaan. Meer dan goed, want hun vorige studioplaat "Drag it up" was Americana zoals het ooit was uitgevonden. Na dit contract met New West Records en "Drag it up" kwam de band ijzersterk terug met een voortreffelijke live-cd, "Alive and Wired", waarop de band heeft kunnen kiezen uit 55 nummers uit 2 shows. In totaal zijn er 31 nummers op deze dubbel-cd terug te vinden, en laat Texas' meest geliefde Americanagroep in absolute topvorm horen. Nog steeds, als op "Drag It Up" heeft het traditionele countrygeluid van de eerste releases en de stevige popsound van "Satellite Ride" (2001) plaatsgemaakt voor grimmige en melancholische alt.country, zoals die in de late jaren tachtig door invloedrijke groepen als The Jayhawks en Uncle Tupelo werd gebracht. Met grimmig denken we aan nummers als de vreugdevolle opener "The Fool", over twee geliefden, het poppy "I Will Remain" en het met surfgitaren beladen "Dance With Me". Anderzijds vinden we de melancholische alt.country best terug in de ballads "Color Of A Lonely Heart Is Blue" en "She Loves The Sunset". Ze bewijzen met deze aanstekelijke nummers eens te meer, een band te zijn die zeker niet in het verleden leeft. Wie deze fantastische groep nog niet kent zal aangenaam verrast worden door het rauwe, gedreven gitaargeluid van Ken Bethea, maar ook door de zang en songteksten van voorman Rhet Miller (getuige ook diens tweede soloplaat, "The Believer" dat in 2006 verscheen). Handelsmerk van het groepsgeluid blijft dus ook, de zang van Rhett Miller en bassist Murry Hammond en de vette twang van gitarist Ken Bethea. Kortweg: Dat de jongens van Old 97´s zowel pakkende gitaarliedjes als grimmige alt. country maken, bewijst "Blame It On Gravity". Aanstekelijke liedjes, een flinke dosis vakmanschap en vooral veel spelplezier staan weer centraal op deze plaat. De Old 97's zijn weer terug!

DOUG DUFFEY
CHANCING TIMES
Website Contact
Label: Eigen beheer
CDBaby.com
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Willie Dixon zei het al "Don't Judge A Book By It's Cover", en wie zijn wij om de uitspraken van zo 'n man in twijfel te trekken. Hij bleek tevens ook meer dan gelijk te hebben. Toen ik tussen het stapeltje pas aangeleverde cd's die mij ter bespreking aangeboden waren, het hoesje van deze cd tegenkwam, sprak het me allerminst aan. Doug Duffy, nooit van gehoord, bovendien zat het in een zwart wit singlehoesje dat weinig aansprak. Net toen ik het naar de onderzijde van de stapel wou verhuizen, viel mijn oog op de kleine lettertjes onderaan "original louisiana soul & blues" stond er. Als New Orleans fanaat kon ik toen de verleiding om dadelijk te luisteren niet weerstaan. Okee, Willie, ik zal voortaan je uitspraak niet meer vergeten "Changing Times" blijkt een prachtige plaat te zijn, die waarmaakt wat de kleine lettertjes beloofden. This is some mighty fine Louisiana soul and blues, dertien songs gebracht door een tienkoppige bezetting die er wel kaas van gegeten heeft. Pianist, toetsenman en vooral zanger Doug Duffy brengt ons de ware sfeer van Louisiana en New Orleans met zoveel verve en vakmanschap dat ik maar niet kan begrijpen dat deze man tot nu toe een onbekende voor mij bleef. Gitaristen Jerry Beach en Tommy Miller zorgen vakkundig voor de nodige bluesy en soulvolle interventies, hetgeen nummers als "Sweet Disposition" en Changing Times" tot hoogtepunten verheft. Steve Wade op drums en Doug Johnson op bas zorgen voor een prime basis, terwijl blazers Keene (trompet) Noland & Davis (sax) dat volle geluid volledig maken. Mooie backings van Lisa Spann zorgen voor dat snuifje vrouwelijke verfijning. Doug heeft als songschrijver nummers geschreven voor onder meer Marcia Ball en John Lee Hookers dochter Zakya en begon met het uitbrengen van eigen werk in 1988 met "The solo sessions" ondertussen heeft Doug nog een viertal andere cd uitgebracht en was met veel succes te gast in een aantal Europese landen, waaronder vooral Duitsland, Zwitserland, Nederland, Frankrijk en zelfs een paar maal in België. Heren organisatoren, haal hem nog eens naar hier want het is al te lang geleden, dit is echte livemuziek en kwaliteit en succes zijn verzekerd. Overtuig jezelf met de videoclips.
(RON)

MAGDA PISKORCZYK
‘MAGDA LIVE’
Website Myspace Contact
CDBaby

Haar uiterlijk heeft zij alvast mee, maar ook haar stem, die zowel hoog als laag kan gaan. Gruizig op Robert Johnson’s ‘Walking Blues’ en zwoel op het jazzy ‘Fever’. Magda Piskorczyk werd in het Poolse bluesmagazine tot drie maal toe door de lezers uitgeroepen tot beste vrouwelijke zangeres. Op haar doorreis in Europa vond zij tijdens haar optredens respect en bewondering, zowel in de jazzclubs als op bluesfestivals. In Frankrijk, op ‘Blues Sur Seine’ in 2006 imponeerde zij qua muzikale visie en expressieve stem. Verwonderlijk is dit niet wanneer je deze veelzijdige bluesdame op haar eerste Live Cd beluistert, opgenomen in de studio van Radio Gdansk, in interactie met het publiek. Die Live sfeer wordt nog versterkt door de intro’s in het Pools en de humoristische tussendoortjes, wat bij tweede beluistering toch wat storend werkt. In de songs zelf valt echter vooral de professionaliteit op en het vuur waarmee Magda Piskorczyk als een Poolse Patti Smith haar songs vertolkt. In Oost-Europa zit blijkbaar veel bluespotentieel, want de ritmesectie van de beide Ziobro’s met drum en contrabas en vooral Osenkowski met zijn tenorsax stuwen dit Live album kwalitatief de hoogte in. Magda Piskorczyk, die oorspronkelijk computerwetenschap studeerde, koesterde haar kinderliefde voor zang en muziek met zorg, meer specifiek voor soul en blues, wat zij al zingend tot een eigen stijl ontwikkelde. Toen zij in 2001 haar debuut maakte op het festival in Bialystok, oogstte zij een eerste succes. Na haar eerste ‘full’ cd ‘Blues Travelling’ in 2005, verschijnt nu dit Live exemplaar, waarop de ‘naturel’ opvalt waarmee Magda van het ene naar het andere genre en ritme overschakelt. Tracy Chapman mag tevreden zijn met de wijze waarop Magda’s bluescombo aan ‘Crossroads’ een para-Afrikaans koloriet geeft. Bij de ‘Work Song’ van Nat Adderley, met sobere saxbegeleiding, wordt de moeizame slavenarbeid in een ‘chain gang’ gesuggereerd. En rond de verinnerlijkte ‘Muddy Water Blues’ zweeft een triest rouwrandje, nog geïntensifieerd door de dobrobegeleiding van Aleksandra. Een emotioneel pareltje, zoals trouwens ook Jacques Brel’s naar het Engels vertaalde ‘Les coeurs tendres’. Deze Poolse bluesdame wacht ongetwijfeld nog een mooie toekomst, want zij voelt zich in haar element zowel in de jazzclubs, als op een bluesfestival of gospelevenement. En de sfeervolle aansluitende video van ongeveer 15 minuten geeft bijkomend een visueel beeld van haar charisma tijdens het gefilmd concert.
Marcie

PETE MURRAY
SUMMER AT EUREKA
Website Myspace
Label : Columbia Records
Distr. : Sony BMG
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4

Wie nooit naar de radio luistert, kent Pete Murray waarschijnlijk niet. Het nummer "So Beautiful" van het album "Feeler" was weliswaas een hitje, in thuisland Australië is deze singer & songwriter een bekend fenomeen, maar de status die Pete daar heeft, is hier nog niet bereikt. Zijn debuutalbum "Feeler" (2003) werd enthousiast ontvangen en inmiddels groeit zijn aanhang ook aan de andere kant van de wereld. Wanneer je Pete Murray hoort zingen, is het alsof er een warme deken om je heen wordt geslagen. Met zijn zachte, maar rauwe stem neemt hij je mee naar de wereld van de liefde, dromen en gevoelens. Tussen de gitaarsolo's en de mondharmonicaklanken is af en toe plaats voor een wat ruiger stukje drum of bas. Hierdoor kun je zijn muziek zeker niet als zoetsappig geneurie betitelen. Zowel debuutalbum "Feeler" als vervolg "See the Sun" (2007) hebben een vergelijkbare strekking. Beiden zijn perfect voor tijdens een avondje loungen of een strandwandeling bij zonsondergang. Hoop en optimisme domineren de teksten en geven duidelijk aan hoe Murray in het leven staat. Op iedere cd van Pete is wel een nummer te vinden dat aansluit op je dagelijkse belevenissen. Hierdoor is er zeker geen sprake van zweverige muziek of een ver van mijn bed show. In de serieuze pers – bij wie dit soort muziek niet bijster populair is – wordt hij regelmatig omschreven als de Australische Jack Johnson, maar dat slaat eigenlijk nergens op. Zelf ben ik een groot fan van Jack Johnson, maar als je Murray met Johnson vergelijkt sla je echt de plank mis. Jack Johnson is in één woord 'niets-aan-de-hand'-muziek, en dat doet hij goed. De muziek van Pete Murray daarentegen is veel soberder en soms zelfs melancholisch. Hoewel soulvol, doen de melancholieke liedjes van Murray niet direct denken aan het strand en daarom valt hij beter te plaatsen tussen John Mayer en Donavon Frankenreiter. Murray verruilde enkele jaren geleden noodgedwongen een carrière als profsporter voor een loopbaan als muzikant. Een zware knieblessure zette in 2000 een streep door een mogelijke carrière in het rugby voor de toen 23-jarige Australiër. Om wat te doen te hebben tijdens het herstel, haalt Murray zijn gitaar van zolder en begint hij met het schrijven van songs. Met succes, want in Australië wordt Murray inmiddels gerekend tot de beste singer-songwriters van het land. Down under heeft hij inmiddels twee cd’s op zijn naam staan: "Feeler", een uitstekende cd waarop Murray zowel in de Bob Dylan en Nick Drake achtige ingetogen folksongs als in de wat meer up-tempo rocksongs zeer weet te overtuigen en op "See The Sun", dat net als de vorige plaat down under al veel eerder verscheen, verkent Murray andere kanten van zijn songschrijverschap. Gelukkig blijft hij wel met gevoelige liedjes strooien zoals het fraaie "Opportunity" waarmee de cd opent. 2008 zou echter best zijn jaar kunnen zijn, want Murray’s derde plaat, "Summer At Eureka", is net als zijn voorgangers van hoog niveau. Murray schrijft songs die direct blijven hangen en beschikt over een lekker soulvol stemgeluid. Mooie popliedjes vol gevoel en over het algemeen een zonnig en heerlijk laidback karakter. Luister maar naar "You Pick Me Up", de eerste single van het nieuwe album, maar ook de tien andere songs zijn warme luisterliedjes. Dus ga lekker in het zonnetje zitten, geniet van deze "Summer At Eureka, waarmee deze stoere man ons blijft vertederen. Pete Murray schrijft ongetwijfeld opnieuw een gouden album op zijn naam.

PETE MURRAY LIVE
dinsdag, 03 jun 2008, 20:00
ABClub Brussel

JOE RICHARDSON
THIS TOWN
Website Contact
Label: Jamey Slane Records
CDBaby

Ongeveer een jaar geleden bespraken we hier de cd’s “Delta Electric Rocks Live” en ”Stripped Down” van Joe Richardson. De eerste was een live registratie van de band, met stevige rocknummers terwijl “Stripped Down” zoals de titel al aangeeft een akoestische unplugged cd was van Joe. Met deze nieuwe “This Town” gaat Joe verder in die richting. Met de goede indruk die “Stripped Down” bij me achtergelaten had nog in het geheugen, waren de verwachtingen voor “This Town” dan ook hoog gespannen. Joe Richardson heeft me dan ook deze keer weer niet ontgoocheld. Was “Stripped Down” nog met band opgenomen, hier gaat het echt om een solo akoestische cd. De titelsong opent deze cd zeer rustig en sober. Joe’s aparte, warme stem zorgt echter dadelijk voor de nodige spanning in dit nummer. ”As I Walked” brengt de blues erbij, de sfeer van de Delta zit in deze song, hoewel ’t geen puur bluesritme bezit, net als “Keep On Marching”, “Blues Oh Blues” laat Joe’s stem volledig tot zijn recht komen, zelden zo een zwart stemgeluid gehoord bij een blanke singer-songwriter, de blues druipt zo uit dit nummer, somber en droef. Deze 17 songs tellende cd staat vol met dit soort introverte, in tranen gedrenkte songs, zoals “With You” en ”Shameful”. Qua stemgeluid herinnert Joe me regelmatig aan Leon Redbone, zelfde intonatie, maar meestal meer ingetogen en donkerder. Dat het echter niet allemaal kommer en kwel is bewijst hij dan weer in het uptempo en wat vrolijker klinkende “Louisiana Crazy and Texas Mean”, met mooie slide gitaar en een ritme dat lijkt geinspireerd door R.L Burnside himself. Wat verder nog een nummer in dezelfde stijl: “Mirror Mirror”. De opflakkering is echter van korte duur, want Joe gaat verder met hetgeen hij goed in is: De pure in Delta blues gedrenkte songs vol verdriet en pijn, luister maar naar “Faces of War” waar zijn zwarte stem het nummer die authentieke diepgang geeft die het nodig heeft. Geen feestplaatje, deze “This Town”, maar wel een mooie sobere, soms zelf wat somber klinkende cd vol sfeer, de sfeer van de blues in de ware betekenis van het woord, as blue as blues can be!
(RON)

THE MISSISSIPPI MARVEL
THE WORLD MUST NEVER KNOW
Myspace
Label: Broke & Hungry Records Myspace
CDBaby
Distr.: Blues Promotion

Tien bluessongs herleid tot hun essentie. Gruizige gitaarklanken en een onbekende oudere zanger/gitarist die anoniem wenst te blijven, zijn ganse leven lang. Een promotiestunt of de oprechte wens van een religieus iemand uit het diepe Zuiden, regio Mississippi? Ik geloof het laatste, want de Kerk waarin Mississippi Marvel zijn heil en vertroosting zoekt is nog steeds de mening toegedaan dat bluesmuziek des duivels is. Je zou natuurlijk op zoek kunnen gaan naar de identiteit van de artiest zoals in ‘The Search of Robert Johnson’. Mogelijk is hij te situeren in de buurt van Bentonia, want Jimmy ‘Duck’ Holmes begeleidt op één track de blueszanger met harmonica. Zinvoller is om de muziek voor zichzelf te laten spreken. Die klinkt alsof je een naald op een oude vinylplaat laat zakken, maar dan technisch zuiverder. De vergelijking dringt zich op omdat dit album authentieke bluesstandards bevat zoals het nog immer ontroerende ‘.44 Blues’, ‘Catfish Blues’ en ‘No Mail Blues’, alsof de klok een eeuw wordt teruggezet. Mississippi Marvel schreef ook enkele songs zelf. Titels als ‘Feel Like Lyin’ Down’ en ‘Hard Pill To Swallow’ zijn veelzeggend. Koko Taylor schreef ook al een ‘Hard Pill To Swallow’ wat eigen schijnt te zijn aan de belevingswereld van bluesartiesten. Tekst en melodie zijn echter anders. Maar de kans bestaat dat Mississippi Marvel in de schaduw zal blijven zingen, want de zanger wil niet op de voorgrond treden of zijn anonimiteit prijsgeven. Het kostte al veel overtuigingskracht van de Label-baas om de artiest tot opnames te overhalen, wat slechts schoorvoetend lukte toen men hem geheimhouding beloofde rond zijn echte naam en woonplaats. De omstandigheden van opname waren ook verre van ideaal, te situeren in een landelijke jukejoint op een herfstige regendag waar een trein passeert en werkmannen voor de regen komen schuilen. Maar ook de exacte plaats van opname wordt niet vrijgegeven. Aan deze zwijgplicht zijn alle medemuzikanten gebonden, waaronder drummer Lightnin’Malcolm. De drive om zijn blues op plaat te zetten bleek uiteindelijk sterker dan de vrees dat de Afro-Amerikaanse kerkgangers uit zijn streek zouden ontdekken dat er bluesmuziek door zijn hart en aderen stroomt. Deze zingt hij met een diepe krachtige stem met lichte vibrato, incluis een zekere breekbaarheid, wat zijn 78-jarige leeftijd verraadt. Het resultaat zijn songs van het meest authentieke soort, traditionele Mississippi countryblues, met een primitieve gitaaraanslag en met de charme van veldopnames. In deze eeuw zijn de Lomaxen gelukkig vervangen door de speurneuzen van Music Maker en Broke & Hungry Records.
Marcie

RAPHAEL WRESSNIG ORGANIC TRIO
CUT A LITTLE DEEPER ON THE FUNK
Website Myspace
Label BHM - Distr.: ZYX Music Contact
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Dat degelijke in blues en jazz gewortelde muziek niet noodzakelijkerwijs uit de Verenigde Staten hoeft te komen wordt nog eens duidelijk aangetoond met deze Oostenrijkse organist Raphael Wressnig. Hij is een 28 jarige Hammondspeler die op zijn zestiende verslaafd raakte aan het klavierwerk van Jimmy Smith, Jack McDuff en.soortgenoten. Met triobezetting, drums, gitaar en orgel neemt hij de draad op van de soul-jazz traditie welke terug grijpt naar de unieke Hammond trio-sound van de jaren 50-60. Meestal bestaat het trio uit Enrico Crivellaro op gtaar en de uit Hongarije afkomstige Matyas Pribojszki, één van Europa’s beste harmonicaspelers. Maar op deze instrumentale “Cut A Little Deeper On The Funk” zijn het gitarist Georg Jantscher en drummer Lukas Knöpfler die het trio vervolledigen. Deze muzikanten speelden ook op zijn cd “Boom Bello” van een jaar geleden mee. Raphael mochten we al enkele malen ontmoeten als begeleider van één of andere bluesgrootheid, want ook daar is hij zeer gegeerd, zo zagen we hem bij Sugar Blue en Larry Garner dit jaar. Hij heeft een eigen energieke, frisse en indringende sound, die hem onderscheidt van andere organisten en hem momenteel tot één van de meest talentvolle Hammondspelers in het jazz en blueswereldje maakt. Dat is ook wat deze nieuwe cd ons laat horen, een mix van beide, al ligt deze keer de nadruk wat meer op het jazz element. Begint het nog met wat Stax, Motown getinte geluiden in “Road to Detroit” met een belangrijke rol voor het saxwerk van Sax Gordon die in King Curtis stijl mooie accenten legt over Raphael’s Hammond B-3, daarna maken we de grote sprong van the “Motor Town” naar “The Big Easy” in “N.O.T” of New Orleans Thing, een groovy orgeltune vol nawlins ritmes. Titelsong “Cut A Little Deeper ON The Funk” heeft wat improvisaties en free jazz elementen in zich die het geheel wat moeilijker verteerbaar maken op sommige momenten, vooral waar sax en drum mekaar tot het uiterste drijven. Gelukkig blijft het allemaal binnen de perken en net als het dreigt uit de hand te lopen, grijpt Raphael in en haalt alles terug binnen het ritme, dat inderdaad deep en funky is. “Ridin” is een lekker jazzy Jimmy Smith getinte tune, met wat Georg’s gitaar in volle vorm. “Exit Soul-Ville” is één van de mooiste nummers met Craig Handy die ditmaal voor de elektrisch versterkte saxpassages zorgt. Wanneer de cd afsluit met het langere “Growlin’ The Blues” heb je spijt dat het weer allemaal voorbij is, tenzij je helemaal niet houdt van het geluid van de Hammond B-3. Voor mij echter geen bezwaar, ik ben tevreden dat die oude Hammond aan een come back toe is, meer en meer bluesbands en artiesten zijn er naar aan het teruggrijpen en als je ziet hoe dikwijls Raphael tegenwoordig op onze podia staat, als begeleider of als hoofdartiest, wijst alles erop dat de B-3 zijn plaats terug komt opeisen. Come On, “Cut A Little Deeper On The Funk”, Raphael!
(RON)

RAPHAEL WRESSNIG/ENRICO CRIVELLARO ORGAN TRIO FEAT. MATYAS PRIBOJZSKI
VRIJDAG 30 MEI 2008 - ROOTSTOWN - JC De Klinker , Aarschot
ZATERDAG 31 MEI 2008 - DUVEL BLUES
ZATERDAG 7 JUNI - BLUES OPEN - GELDROP

RUDY ROTTA
LIVE AT THE B&W RHYTHM 'N' BLUES FESTIVAL (DVD)
Website Myspace
Label BHM
Distr.: ZYX Music Contact
VIDEO 1 VIDEO 2

Het Hi-Fi huis B&W (Bowers & Wilkins) richt ieder jaar in Duitsland een Rhythm en Blues festival in. In 2004 was Rudy Rotta daar te gast, blijkbaar met zoveel succes dat hij in 2005 reeds terug mocht komen. Met opnames van beide shows werd deze nieuwe DVD gecompileerd. Rudy begon in 1988 met optreden en maakte al vlug naam in Italie, zijn geboorteland, enkele jaren later was de rest van Europa aan de beurt. Al gauw daarna was dan ook Amerika in de ban van deze powervolle meestergitarist, met als gevolg optredens in verschillende staten van Amerika, waar grote festivals op het programma stonden. Onlangs was Rudy zelfs als enige Europese artiest erbij tijdens een blues cruise in de Caraiben, met onder meer Taj Mahal, Etta James, Fabulous Thunderbirds en Marcia Ball. Amerika is nu helemaal voor hem gevallen, na optredens met B.B King, Allman Brothers, Double Trouble, Duke Robillard, Son Seals en vele anderen. Maar Rudi verloochent Europa niet. Zodoende dus deze DVD met de twee concerten op het Duitse B&W festival. De opnames van 2004 beginnen met het daverende "Steps" een instrumentaal nummer waarmee Rudy onmiddelijk zijn handtekening zet. Van het 2004 concert werden vijf songs weerhouden, waarvan vooral "I'm In The Groove" en de afsluiter "You're Gone" ware hoogtepunten zijn (Van "Steps" en dit laatste nummer zijn clips bijgevoegd). Het concert een jaartje later is zo mogelijk nog beter en bevat 8 opnames, allemaal zoals de vorige songs, eigen composities, met één uitzondering, de Freddy King klassieker "Hide away". Van dit tweede gedeelte onthouden we vooral "Hold On" en "Boogie All Night Long" twee nummers waar de sfeer en gitaarspel optimaal is. De bezetting bij beide concerten is drummer Carmine Bloisi, de enige constante, terwijl de Hammond b3 in 2004 door Michele Papadia bespeeld werd en bassist Alessio Goldin was. In 2005 waren dat respectievelijk Pee Wee Durante en Luca Nardi. Met deze live registraties krijgen we meteen een duidelijke indruk van het indrukwekkende meesterschap als gitarist en entertainer Rudy Rotta, maar wil je je er zelf live van overtuigen, je weet het, 31 mei, Puurs, Duvel blues, Be there or be square!
(RON)

RUDY ROTTA LIVE

30 - 05 - 2008 PUURS - DUVEL BLUES FESTIVAL
02 - 06 - 2008 ZOTTEGEM - DE BLAUWE WOLK
03 - 06 - 2008 RUISELEDE - BANANA PEEL
04 - 06 - 2008 VERVIERS - SPIRIT OF 66

HARRISON KENNEDY
HIGH COUNTRY BLUES
Website
Label: Electro Fi Records
Distr.: Parsifal

In 1968 was deze in Ontario geboren Harrison Kennedy één van de leden van ‘Chairman of the Board’, de populaire groep uit Detroit die opnames maakte voor Holland, Dozier Holland’s Invictus label. Gedurende die begin jaren verschenen ze veelvuldig in allerlei grote TV-shows zoals de Johnny Carson’s Tonight Show en het Engelse Top of the Pops. Nu, veertig jaar later is onze vriend op de folk-blues toer. Kennedy is zo'n vocale kameleon, zo ééntje met elastiek in zijn strot. Zijn oeuvre loopt van soul tot funk en de laatste jaren ook naar de country blues. Na zijn vorige albums "Voice + Story" (2005) en "Sweet Taste" (2004) gaat Kennedy terug naar de Delta. Zo ook op zijn nieuwste, "High Country Blues". Drie albums waarmee hij een Juno Award Nominatie verdiende maar ook verkreeg. Alle nummers klinken wederom vertrouwd maar zijn toch allemaal van de hand van deze Canadees. Kennedy is niet alleen een geboren verteller, hij beschikt ook over een ongemeen soulvol stemgeluid, waarmee hij zowat elk genre aankan. Op "High Country Blues" slalomt hij zo gezwind heen en weer tussen funk, R&B en zydeco omwille van de accordeonbijdrage van Keith “Nappy” Lindsay (piano & orgel). Maar ook vinden we invloeden uit de soul, folk, roots, gospel en de blues in tal van varianten, met voornamelijk de country blues, hetgeen de titel van deze plaat reeds liet vermoeden. En precies die variatie is het, die van dit schijfje een echte groeiplaat maakt. Zo ééntje van het type, die beetje bij beetje, laagje per laagje haar geheimen prijsgeeft. Kennedy wordt verder op deze CD uiterst prettig en voldoende op de achtergrond begeleid door Justin Dunlop (contra bass) en Brian Griffith (elektrische gitaar). Voor de hoogtepunten moet u bij het beluisteren niet wachten, want de vijf eerste tracks: "Let Me Call You", "Everybody Gets the Blues", "High Country Blues", "The Jones' " en "Run-A-Round Blues" zijn gewoon aangrijpend en dan weer hartverscheurend mooi. Maar ook bij de elf volgende tracks vinden we intens gloeiende liedjes. De opnamen klinken op dit Electro - Fi debuut gewoon fantastisch en Kennedy heeft een krachtige, maar soepele stem. Hij weet zijn boodschap in verhaaltjes sterk over te brengen, en de kale, opmerkelijke instrumentaties, met ongebruikelijke instrumenten als kazoo, marimbas en bass porch board, dragen sterk bij aan de kracht van dit werk. Kennedy is volgens mij ook één van de weinige bluesmannen die het aandurft af te wijken van de gebaande bluesmuziek paden. Zij die Kennedy zagen optreden, moeten erkennen dat zijn stijl van spelen niet strookt met de oude bluesmeesters. Hij schrijft zijn eigen teksten en voorziet die van een moeilijk omschrijfbare sound. Hij vertegenwoordigt een nieuwe bluestroming, een stroming van nieuwe bluesartiesten, die zich noemt 'underground Delta-based blues artists'. Voor de liefhebber van de country blues zonder franje denkende aan een Keb’ Mo of een Taj Mahal is dit dan ook een regelrechte aanrader.

ERIC STECKEL
FEELS LIKE HOME
Website
Label : Continental Records
Distr.: Munich Records
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4

Eric Steckel. Dat talentvolle jongeren niet alleen in de klassieke wereld worden ontdekt bewijst dit 17 - jarige supertalent uit Allentown Pennsylvania, waar hij bekend werd door gastoptredens bij de beste muzikanten uit de streek. Terwijl leeftijdsgenoten klooien met de nieuwste computergames volleert deze kindartiest zijn talenten op gitaar. Zijn eerste muzikale invloeden leidden hem naar zijn eerste Fender Stratocastor toen hij negen jaar oud was. Verwachtingsvol dichten de kenners hem een toekomst toe in de categorie Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en Freddie King. Hij heeft ondertussen een grote schare fans achter zich en iedereen die hem voor het eerst ziet blijft achter met een gevoel dat ze iets "speciaals" hebben meegemaakt. Het verbaasd dan ook niet dat hij al met de grootste namen uit de blueswereld wordt vergeleken. Zijn enorme passie voor de Blues zorgde ervoor dat hij al snel de grote podia deelde met artiesten als Bob Margolin, Debbie Davis, James Armstrong, Steve Guyger, Kenny Neal, Chris Beard, Tommy Castro, Joe Kubek en Solomon Burke. En dat Steckel een begenadigd gitarist is, blijkt wel uit het feit dat niemand minder dan de legendarische John Mayall hem mee nam op diens Europese tournee (video 4) gedurende de zomer van 2004. Op 11-jarige leeftijd verscheen zijn eerste cd "A Few Degrees Warmer" (werd live opgenomen in april 2002) die hoog noteerde in de bluescharts. In 2003 ontving hij "The Lehigh Valley Music Award" voor zijn uitzonderlijk electrisch gitaarspel, speelde op het Sarasota Bluesfestival en werd het gespreksonderwerp van de dag hoewel ook Coco Montoya, John Mayall en Solomon Burke hier op de affiche stonden. Na algemeen verzoek van het publiek stond hij in 2004 terug op hetzelfde festival. In 2005 verscheen de cd "High Action" waarop hij zijn talenten verder uitbouwt, een cd die werd opgenomen tijdens de winter van 2003-2004. Om deze cd te promoten, volgde zijn eerste eigen Europese tour, een ongelooflijke promo tour. Zijn enige optreden in Belgie was tijdens het Bugaboos Bluesfestival in Mol/Millegem, waar we na zijn denderende show ook een geprek hadden met deze jonge gitaarvirtuoos (zie interviews). Eric vindt live blues het mooiste wat er is, vertrouwde hij ons toe: "Ik hoop dat iedereen deze geweldige kunstvorm blijft steunen en daardoor levend houdt". Reden genoeg om een live plaat uit te brengen. Opvolger "Live At Havana", werd opgenomen op 17 december 2005 in Havana / New Hope, en hierop staat naast Eric een zeer soliede rhythm-sectie met Wayne Smith, Nick Franclik, Robert Sands en Duane Trucks. Op zijn nieuwste album "Feels Like Home", blijft enkel laatst vernoemde Duane Trucks in de bandbezetting. Deze drummer, neef van Butch Trucks en jongere broer van Derek Trucks is dan ook al jaren zijn trouwste begeleider. Met een stijl die aan de grootsten doet denken, combineert hij verschillende invloeden van o.a. 'the three Kings': Freddie King, B.B. King en Albert King (met wie hij alle drie al heeft gespeeld), maar op dit album vinden we ook Southern invloeden terug, hierbij denkende aan gitaristen als Dickey Betts en Warren Haynes, hetgeen duidelijk hoorbaar is in de song "Don't Look Behind". Maar steeds toont hij dat "the real thing" uit hart en ziel moet komen, de opener "Just Walk Away" is hier een mooi voorbeeld van, zo ook de instrumantal "Southern Skyline", songs waarin hij behoorlijk tekeer gaat, met als resultaat vele licks om je vingers bij af te likken. Er is eigen materiaal, want acht nummers zijn door Eric zelf geschreven, naast drie covers, waaronder "C'mon In My Kitchen" van Robert Johnson. Ik heb zelden een jeugdige knaap dit nummer op zo’n magistrale manier weten spelen. Qua zang is er ook wat verbetering te horen. Het klinkt allemaal wat volwassener als op zijn vorige cd’s. Kortweg: Vanaf het begin tot het eind laat Eric zijn gitaar voor hem spreken met als resultaat een dijk van een cd. Ieder nummer is van grote klasse en voor iedere bluesliefhebber een genot om naar te luisteren.

ERIC STECKEL LIVE

August 22, 2008 Eric Steckel & CTB Cafe de Weegbrug Roermond, NL
August 23, 2008 Eric Steckel & CTB Culemborg Blues Festival Culemborg, NL
August 23, 2008 Eric Steckel & CTB Swing Wespelaar Wespelaar, BE
August 24, 2008 Eric Steckel & CTB Woetsjtok Brunssum, NL
October 30, 2008 Eric Steckel & CTB Metropool Hengelo, NL
October 31, 2008 Eric Steckel & CTB De Boerderij Zoetermeer, NL
November 1, 2008 Eric Steckel & CTB Rosblues 2008 Rosmalen, NL
November 2, 2008 Eric Steckel & CTB Café Wilhelmina Eindhoven, NL

CTB = Craig Thatcher Band

JOEL HARRISON
PASSING TRAIN
Website Myspace Contact
Label: Intuition
Distr: Sonic RendezVous

Gitarist/zanger Joel Harrison, een veertiger, die 5 jaar geleden doorbrak met "Free Country" (2003), als jazzmuzikant ruime ervaring met Amerikaanse roots-muziek en met diverse Oosterse muziekstijlen heeft, is een songsmid pur sang en een verdienstelijke vocalist. In Noord-Californië leidde hij meerdere groepen en organiseerde hij concerten in nagedachtenis van Jim Pepper, Jimmy Guiffre en Soft Machine, waarna hij in 1999 verhuisde naar New York om onder andere muziek voor films te schrijven. Deze in Washington D.C. wonende artiest staat weliswaar zijn mannetje als zanger en gitarist maar het bekendst is hij toch geworden door zijn composities en arrangementen. Zijn werk bestrijkt stijlen als hedendaags klassiek, blues, moderne jazz en wereldmuziek welke hij op boeiende wijze met elkaar weet te vermengen. Na enkele zeer diverse platen in de jaren ’90, vestigde hij vijf jaar geleden plotseling alle aandacht op zich met het reeds genoemde "Free Country", een plaat vol interpretaties van country deuntjes, een plaat waar de internationale muziekpers niet over uitgeschreven raakte. Deze plaat, waarop ook Norah Jones een paar nummers meezingt, is een verzameling old American Country en Appalachian tunes door Harrison gearrangeerd op een ongewone, soms tamelijk radicale wijze. Sferische muziek met tegendraadse accenten in een mix van country, blues en jazz. Na een follow-up, "So Long 2nd Street" (2004), ging Harrison echter weer door met andere projecten, en nu is "Passing Train" zijn meest recente CD. Een plaat waarmee Harrison teruggrijpt naar zijn beginperiode, de jaren dat hij nog een songwriter was. Hij bleef songs schrijven, en voor hem was de tijd rijp om er nu mee uit te pakken. En er valt heel wat te ontdekken en te genieten op dit album, "Passing Train" is al na eerste beluistering voor mij een complete muzikale verrassing en blijft boeien, ook na een zoveelste luisterbeurt. Bij Harrison hoor je top-spelers en smeedt deze groep muzikanten en de muziek tot een organisch geheel samen. Harrison’s muziek heeft lange zwevende lijnen en is tegelijk heel down to earth, ze is eruptief en tegelijk heel zachtaardig. "Passing Train" is zeer afwisselend, veelal onstaat er een zeer boeiende, uiterst originele, balans tussen jazz en andere muziekstijlen. De twaalf songs worden prachtig gespeeld door Harrison en zijn band, waarbij Harrison's gitaarspel zeker niet overheersend is. "Passing Train" is gewoon een prachtige, inspirerende mixture van spontaniteit en structuur, uitgevoerd door enthousiaste, virtuoze en tegelijkertijd degelijk getrainde ervaren musici. Meest opvallend nummer is de anti-oorlogsballade "Glory Days Are Gone", waarin Harrison op een zeer indrukwekkende wijze zijn emoties weet over te brengen over het thema "war & peace" als een Steve Earle in diens antiwar song "John Walker's Blues". Harrison zegt over deze song: "Instead of using the whole antiwar rhetoric, I wanted to tell the story of somebody who was just simply there. It didn't even have to be the war in Iraq, it could also be any other war. I was concerned with the inner devastation experienced in the soul of somebody at war. For me it is about a soldier who feels betrayed, and has to live with the certainty that his honor has been stolen". Geen enkel nummer is op een standaard manier gearrangeerd, altijd gebeurt er wel iets ongewoons. Na keer op keer luisteren blijft de muziek nog steeds verrassen. Kortom: Heel sferisch, ruimtelijk en met veel aandacht voor de afzonderlijke instrumenten.