OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007
JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008
MIKE MILLIGAN AND THE ALTAR BOYS - GOING UP
WANDA JOHNSON - HOLD WHAT YOU GOT
MARC BROUSSARD - S.O.S.: SAVE OUR SOUL
FEAR OF FLIGHT - OUR LADY OF THE DESERT HIGHWAYS
MICHAEL BURKS - IRON MAN
THIS FUNCTION ALL - TIME TO TURN IT OFF
TEN CENT HOWL - DREAMSCAPE AMERICANA
BRENT MOYER - GYPSY RENDEZVOUS
CARLENE CARTER - STRONGER
JAMES MOORS - HUSH
MIKE
MILLIGAN AND THE ALTAR BOYS
GOING UP
Website CDbaby
VIDEO
“Texas blues with a Louisiana attitude”
Zij
die het roots- en bluesgebeuren al een tijdje intensief volgen weten natuurlijk
wie Mike Milligan is, maar voor het grote publiek blijft hij toch nog een onbekende
denk ik. Mike is de helft van fameuze band “Delta Roux”, met als
kern hij en Harry Bodine uit Austin. Met Harry hadden wij nog een gesprek in
de Crossroads te Antwerpen op paasdag, ter gelegenheid van het dubbelconcert
samen met de Shiner Twins. Mike is een uitstekende zanger die samen met het
prachtige, door Duane Allman geinspireerde slide werk van Harry Bodine voor
een prachtig, soulvol geluid zorgde op de twee Delta Roux cd's. Spijtig genoeg
kwam er een einde aan de samerwerking en beide gaan hun eigen weg nu, en ik
mag zeggen, elk met groot succes. Over Harry's laatste cd hebben we al geschreven
onlangs en ook Mike’s cd met de Altar Boys is sterk spul. De cd opent
heel sterk met "Rockin Blues Rhythm", een nummer dat zijn titel waarmaakt,
een rockende blues boogie, ideaal als opwarmer voor deze schijf. Het tempo daalt
wat in “Run Daddy Run”, maar in dit langzamere nummer komt Mike
Milligan’s stem pas echt tot zijn recht. Net als in de openingssong is
de Hammond B3 opvallend (en sfeermakend) van de partij, spijtig dat op de hoes
info nergens van een toetsenman sprake is. Wie dit mooie werk voor zijn rekening
nam achterhalen we even later na wat speurwerk. Rootstime informeert je graag
volledig. Het blijkt de eveneens uit Austin afkomstige Jack Payne te zijn. Scott
Uniziker neemt de gitaar voor zijn rekening en doet dat wel heel verdienstelijk
in de volgende song, de slow blues “Forever” een soort song zoals
we die kennen van de vroegere Allman Brother’s of Wet Willie, temeer daar
Mike’s stem me dikwijls aan die van Jimmy Hall herinnert. De cd puilt
uit van de sterke songs, gebracht met veel vakmanschap, bassist Leland Parks
en drummer Dave Novak zijn immers beide ook klassemuzikanten. Het Southern rock
getinte “Walkin’ Spell”, en “Voodoo Lover” een
door New Orleans geïnspireerde ballade, met nogmaals een uitstekende Hammond
passage, laat Mike bovendien horen als uitstekende bluesharp speler, die zijn
eigen specifieke stijl hanteert. “Lonely When She Dies” en “Don’t
Mistreat Me” laten daarna de funky kant van The Altar Boys horen, wat
de gelijkenis met de vroegere Wet Willie alleen maar groter maakt. De mooiste
song moet echter nog komen: “Walk A Mile” een pure blues waar Delta
invloeden en hedendaagse elementen elkaar vinden en Mike’s smoelschuiver
je haren ten berge laat rijzen, waarna Scott er nog een schepje bovenop doet
met gitaar. “Lucinda Blues” met rock ‘n’ roll en blues
in de juiste verhoudingen is net dat nummer wat we nodig hadden om deze cd mooi
af te sluiten. Je zou bovendien zweren dat een zekere Jimmy met een bekende
familienaam uit Austin even de studio is binnengedoken om de gitaar over te
nemen. Mooie bluesplaat van deze man en zijn band uit Texas.
(RON)
WANDA
JOHNSON
HOLD WHAT YOU GOT
Website Myspace
Contact
Label: Erwin Music
CDbaby
Negen
kinderen had vader Johnson, en dat waren zonder uitzondering allemaal dochters.
Het gezin was een boerenfamilie en ondanks dat is Wanda opgegroeid met muziek.
Sinds 1990 is de ondertussen 45 jarige begonnen met optreden als blueszangeres,
ze schrijft haar eigen songs, heeft een sterke live reputatie, die ze vooral
dankt aan haar inlevingsvermogen op 't podium en haar capaciteit om het publiek
volledig aan te grijpen. Gary Erwin, haar pianist die haar al vanaf het begin
begeleidt, is beter bekend onder de naam Shrimp City Slim omdat hij uit Charleston
komt, de stad die bekend is onder die naam. Ze heeft reeds twee andere cd's
op haar actief en maakte reeds 3 Europeses tournees. Dit jaar zal echter heel
belangrijk voor haar worden, met een tournee die haar naar Frankrijk, China,
Polen en Tsjechië brengt. Daarbij komt natuurlijk deze nieuwe cd release.
Wanda's stem herinnert ons sterk aan (de jongere) Irma Thomas. Waren haar twee
vorige releases nog voorzien van vrolijke, meisjesachtige bluessong waar "fun"
op de voorgrond stond, dan hebben we hier duidelijk te doen met een rijpere
Wanda. "Girlfriend" met een sterke Silent Eddie Phillips op slide
gitaar en het grappige "Give Your Face A Rest" over een babbelzieke
man, zijn twee hoogtepunten op deze cd van een zangeres die langzaam aan haar
carrière bouwt om een van dé stemmen van de nieuwe bluesgeneratie
te worden. In "Good Home Lovin" zit de sfeer van N'awlins er goed
in en het pianospel van Shrimp City Slim moet niet onderdoen voor dat van Doctor
J. of Professor L. Knappe song! Als hij in de volgende song "The Pane"
overschakelt naar Hammond en elektrische piano, en in "Girlfriend"
opnieuw in ware barrelhouse stijl de piano beroert weten we dat Slim een pianist
is die in het rijtje van de hele groten mag plaatsnemen. Bovendien is hij ook
nog eens producer van deze release en werd het hele zaakje van opname, mixing
en mastering beslecht in slechts drie dagen. Toch gaat het hier om een hoogstaand
produkt dat kwaltatief in niets moet onderdoen voor andere belangrijke releases,
integendeel. Mooie blues cd met R&B en soul invloeden, met als belangrijke
sideman naast Wanda, Schrimp City Slim, de koning van het klavier.
(RON)
MARC
BROUSSARD
S.O.S.: SAVE OUR SOUL
Website Myspace
Label: Vanguard Records / Go! Entertainment
Distr.: Munich Records
VIDEO 1 VIDEO
2 VIDEO
3
VIDEO 4
VIDEO 5
VIDEO 6
Er
zijn stemmen die bij een eerste kennismaking ermee meteen een onuitwisbare indruk
achterlaten. Dat overkwam me al bij James Hunter tijdens Blues Peer, nu bijna
twee jaar geleden. Nu was het de beurt aan Marc Broussard, een 26-jarige Amerikaan,
afkomstig uit Louisiana, die de reïncarnatie van Otis Redding lijkt, maar
ook als geen ander de rauwe werkelijkheid van de Missisippi-Delta in zijn zang
en met zijn stem weet te vertolken. Broussard gaat meteen ook voor een hoogtepunt
zorgen in Blues Peer, want het is een zeer verstandige zet van Wim Vermeijen
om deze blanke soulzanger ook te programmeren tijdens dit driedaagse festival.
Hij debuteerde op 20-jarige leeftijd met "Momentary Setback" en met
de opvolger "Carencro" (2004) refereert hij naar zijn geboorteplaats
in Louisiana. Je hoort op deze plaat wel duidelijk waar Marc vandaan komt door
de country invloeden die eveneens het album sieren. De tracks zijn een mengelmoes
van soul, country en pop verweven tot een opgewekt en dynamisch geheel. Rustige
nummers wisselen elkaar af met nummers waarop je zou willen dansen. Ondanks
lovende kritieken in eigen land, kregen deze twee albums bij ons geen officiële
release. Dankzij het inmiddels ruim vijftig jaar oude Vanguard Records kunnen
we nu dan wel kennis maken met de van een geweldige strot voorziene Broussard.
Gedeeltelijk tenminste, want in tegenstelling tot "Momentary Setback"
en "Carencro", bestaat het grootste deel van "S.O.S.: Save Our
Soul" uit covers, die hij zich voor dit album zo eigen weten te maken dat
alles op zijn plek valt. Vriend Calvin Turner werd aangesteld als producer en
arrangeur, met als resultaat: een verzameling van soul- en r&b-klassiekers,
geschreven voor mensen als Stevie Wonder, Staple Singers, Otis Redding en Marvin
Gaye. Nummers dus waarvan allang een definitieve uitvoering bestaat, maar als
je "Inner City Blues ('Make Me Wanna Holler')" van Marvin Gaye of
"I've Been Loving You Too Long" van Otis Redding gaat opnemen, kan
je deze keuze wel gewaagd noemen. Zijn versie van "I Love You More Than
You'll Ever Know", geschreven door Al Kooper en bekend gemaakt door Donny
Hathaway, is een prachtige versie vol emotie die er flink inhakt. Maar eerder
op het album heeft Broussard je al helemaal om met een geweldig geïnspireerde
uitvoering van Bobby Womack's "Harry Hippie". Ook het van de Pointer
Sisters bekende "Yes We Can Can" en het Tammi Terell en Marvin Gaye
duet "If I Could Build My Whole World Around You" krijgt een prima
Broussard behandeling mee. Het zelfgeschreven "Come In From The Cold"
ligt volledig in de lijn met die eerder gezongen covers en is verrassend genoeg
één van de hoogtepunten van het album, meteen ook de perfecte
afsluiter van het album. Dat Broussard erin slaagt om deze songs met succes
naar zich toe te trekken heeft puur te maken met klasse, enthousiasme en volledige
overtuigingskracht. De elf songs worden allen met zeer veel passie en respect
vertolkt, mede door Broussards fantastische stemgeluid en muziek die een kruising
is van soul, funk, pop en rock. "S.O.S.: Save Our Soul" is gewoon
een heerlijk eerbetoon aan de gouden jaren van de zwarte soul! Marc Broussard
tourde al als voorprogramma van onder meer Maroon 5, Willie Nelson & Bonnie
Raitt, en Gavin De Graw, maar wie deze rasartiest aan het werk wil zien krijgt
nu de kans. Hij komt exclusief naar Blues Peer, met name op zondag 27 juli.
MARC BROUSSARD LIVE
Belgium Rhythm
'n' Bluesfestival
11, 12 en 13 juli 2008
FEAR
OF FLIGHT
OUR LADY OF THE DESERT HIGHWAYS
Website Contact
Label : “Naby Did It” Records
CD-Baby
Roy
Swanwick en en Chris Cartlidge zijn twee Britse muzikanten die een gezamenlijke
interesse in Americana-muziek delen en die liefde hebben aangegrepen om zelf
in dit genre te gaan musiceren. Het resultaat van die noeste arbeid ligt nu
in de winkel onder de titel “Our Lady Of The Desert Highways”, een
full-cd die beide heren uitbrachten onder de groepsnaam “Fear Of Flight”.
Heel jong zijn ze niet meer maar muziek schrijven en zingen kunnen ze wel. Bij
een eerste beluistering van dit album raakte ik al heel snel geïnteresseerd
in enkele indrukwekkend goede songs zoals “Oh My Oh My”, het zeven
minuten durende liefdesliedje “What If”, de impressionante Mariachi
cha cha cha “Homecoming Queen” en de cover “Wedding Bells
(For Me)”. Deze song van de hand van Claude Boone ligt blijkbaar heel
goed in de markt want o.a. Hank Williams, Bill Anderson en Bruce Springsteen
coverden deze tearjerker al eerder. Voor deze song deden ze een beroep op een
gastzanger, namelijk Art Compton die in zijn jeugd nog deel uitmaakte van de
begeleidingsgroep van Conway Twitty en in de fifties het podium deelde met de
nog zeer jonge Elvis Presley. Fear Of Flight lijkt wel gespecialiseerd in naar
het hart grijpende liedjes want het eerder genoemde “What If” doet
zelfs een geharde vent even onderhuids snikken en “The Next Last One”
roept herinneringen op aan de afwijzingen van een liefje waar je in de jeugdjaren
van wakker lag maar die niets van je moest hebben. In de meeste songs kan je
invloeden van folk, country en zelfs cajun terugvinden waarmee we tevens willen
aangeven dat er voor elk wat wils te horen is op deze mooie tweede cd van dit
knap zingende duo. Hun eerste worp werd titelloos in de markt gegooid als “Fear
Of Flight”. Deze emotionele cd is gevuld met liedjes die niemand onberoerd
kunnen laten, fan of niet. En dat verklaart waarom ik het schijfje voor elke
collectie van de echte muziekliefhebber durf aan te bevelen.
(valsam)
MICHAEL
BURKS
IRON MAN
Website Myspace
Label: Alligator Records
Distr: Munich Records
Dit
is er weer ééntje voor de echte gitaarfreaks. Michael Burks, de
reus uit Arkansas, brengt ons met deze "Iron Man" een mooie, zeer
geslaagde combinatie van rock, soul en intense blues. "Iron Man" is
een verwijzing naar zijn bijnaam die hij verworf dank zij zijn intensieve, meestal
langdurige optredens en bovendien door zijn indrukwekkende gestalte. Zijn stijl
houdt het midden tussen die van zijn grote voorbeelden Albert King en "Iceman"
Albert Collins. Hij neemt elementen van beide, voegt er een hedendaagse, moderne
funky inslag aan toe, en maakt er zijn eigen sound van. De invloeden van beide
gitaristen zijn duidelijk hoorbaar, zonder dat het ook maar even op imitatie
gaat lijken.Van Albert King heeft hij bovendien de stem, want de zijne lijkt
er toevallig erg op. Dat hij bovendien een Flyin' V bespeelt bij momenten maakt
de gelijkenis alleen maar groter. Voorbeelden van dat huwelijk tussen rock en
blues zijn er voldoende op deze cd. Luister maar naar "Love Disease",
"Strange Feeling", "Salty Tears" en vooral naar de Free
cover "Fire And Water". Op andere momenten echter is het de pure blues
wat hij ons brengt, die als een laag brandend, smeulend vuurtje verderkruipt,
om dan in volle hevigheid te ontbranden tijdens Michael's explosieve gitaarsolo's.
Een prachtig voorbeeld daarvan vinden we in het toepasselijk getitelde "Ashes
In My Ashtray" en ook in "Icepick Through My Heart". Het is deze
samensmelting van rock, soul en blues in zowel zijn krachtige stem als in zijn
intense gitaarspel die hem brachten tot waar hij vandaag, na vier cd's, is:
een legende in wording, op de rand van de doorbraak. Nog even en Michael neemt
zijn plaats in tussen de "groten" van de blues, en dan doel ik niet
op zijn lengte natuurlijk.
(RON)
THIS
FUNCTION ALL
TIME TO TURN IT OFF
Website Myspace
Contact
Label : Eigen Beheer
CD-Baby
“This
Function All” is het pseudoniem waaronder de nu 36-jarige gitarist, singer-songwriter
en ex-punker Chris Cook uit Laguna Beach, Californië zijn muzikale werkjes
naar het publiek toe ventileert. Na doorheen de jaren heel wat klusjes uitgevoerd
te hebben en na opgepakt en opgesloten te zijn geworden door de politie wegens
drugsbezit en als dealer koos hij na zijn vrijlating resoluut voor een no-nonsens
aanpak. Hij nam de gitaar ter hand om er zes voornamelijk akoestische liedjes
op te componeren die nu terug te vinden zijn op de debuut-ep “Time To
Turn It Off”. Het pseudoniem in de naam is een woordspeling op “dysfunctional”
en refereert naar de wijze waarop hij zijn harde jeugdjaren is doorgekomen.
Bij het schrijven van de songs ging hij niet uit de weg dat hij de luisteraar
toegang moest verschaffen tot in zijn diepste binnenste en zijn persoonlijke
emoties tentoon moest stellen via zijn teksten. De liedjes zijn vrij sober en
somber van opbouw maar slagen er toch in om te bekoren omwille van hun link
naar het dagdagelijkse leven dat we allemaal telkens weer ondergaan. Zijn zware
verleden en de ellende die hij meemaakte tekende voor de sfeer van de teksten
in deze liedjes. Cook voelde zich nutteloos en overbodig voor deze wereld, zelfs
voor zijn elfjarige zoon. Hij heeft die nare gevoelens proberen van zich af
te schrijven in liedjes als “Till It’s Gone”, “Too Late
To Start Over”, “Wrong” en “Destiny”. Zijn vele
jaren in het gezelschap van drank en drugs hebben hem voor het leven getekend.
Als jongeman had hij nochtans een succesrijke carrière voor zich liggen
als professionele snowboarder maar aan die droom kwam een einde door een gebroken
been en de daarbij opgedoken complicaties. Chris Cook belandde in de punkgroep
Lung Cookie waarmee hij twee platen opnam. Later deed hij nog enkele jaartjes
geluidstechniek bij live-optredens tot hij een diepe dégoût kreeg
van muziek en zijn toevlucht zocht in methadon. Zo werd hij gedurende enkele
jaren zelfs drugsdealer en ging het alsmaar van kwaad tot erger met hem. Zijn
arrestatie kwam daardoor eerder als een verlossing en na een moeilijke afkickperiode
kon hij aan een nieuw en zinvollere bestaan beginnen. Dat deed hem terug naar
de gitaar en naar de muziek grijpen en zijn talent als zanger en songschrijver
is er nog steeds, getuige deze ep waarop hij zijn frustraties en gevoelens op
een knappe wijze van zich af heeft geschreven. Qua muziekstijl kan je This Function
All onderbrengen in dezelfde klas als Mark Lanegan en American Music Club. Chris
Cook zingt met eenzelfde doorleefde stem als Lanegan en Mark Eitzel. We hopen
van harte voor hem dat zijn muziek de nodige appreciatie kan opwekken en dat
hij zijn therapeutisch songschrijverswerk mag blijven voortzetten.
(valsam)
TEN
CENT HOWL
DREAMSCAPE AMERICANA
Website Myspace
Contact
Label : Eigen Beheer
CD-Baby
Ten
Cent Howl is wat men in de vakpers gebruikelijk een traditionele rockgroep noemt.
De drie groepsleden zijn zanger en songschrijver Bill Smith, broer en bassist
Zak Smith en drummer Steve Puglisi. Ze wonen tegenwoordig alledrie in Buffalo,
New York. Voor dit nieuwe en eerste album “Dreamscape Americana”
trokken ze enkele weekjes de studio in om er nadien terug uit te komen met veertien
songs in Americana-stijl met stukjes blues, folk en zelfs reggae invloeden.
De groep eigent zich zelf een missie toe door te stellen dat ze populaire rockmuziek
willen brengen zoals die de laatste jaren veel te weinig te horen valt op de
Amerikaanse radiostations. Alle liedjes op deze plaat zijn van eigen makelij
maar laten toch diverse songstijlen horen, gaande van pure rock in “Oh
No” over moderne pop in “Take My Love” en “Let It Ride”
tot hedendaagse popballads zoals in “Face Of An Angel” waar ik een
vleugje Hootie and The Blowfish, Cracker en R.E.M. meen te bespeuren. Tijdens
hun frequente live shows brengt Ten Cent Howl regelmatig covers van muzikale
voorbeelden zoals Bob Dylan, The Rolling Stones, Johnny Cash en Bob Marley.
Meestal spelen ze echter complexloze upbeat popsongs zoals we hier kunnen horen
in “Are We Fine”. Het nummer “Dead Arm Dance” is een
aanstekelijke marching song op een drijvende drumbeat met jankende slide-gitaar
en een verhaal gezongen - eerder verteld - door Bill Smith. Is dit allemaal
goed? We kunnen er nog niet echt op antwoorden. Zonder één nummer
door te spoelen bemerken we toch dat we er enkele favorieten kunnen uitpikken
en de rest eerder laten vloeien met de stroom zonder er echt warm van te lopen.
Zo lijken “Flying Over Jordan” en “Love” ons een beetje
overdone en geloven we het niet echt, ondanks verwoede pogingen van de groep
om een soort Bad Company-sound te willen brengen. Als we naar “Tranquility”
luisteren horen we een aanstekelijke melodie maar lijkt het zangwerk een beetje
slordig of in een dronken bui op tape gezet te zijn. Hier heeft het vele luisteren
naar Michael Stipe en zijn R.E.M. ook meer kwaad dan goed gedaan. En toch vinden
we dit nummer best wel de moeite waard. De ambiguïteit over de liedjes
op “Dreamscape Americana” blijft voortduren als we luisteren naar
bijvoorbeeld “Watching The Sun”, “Drowning” of “The
Fad”. We kijken wel met bewondering op als we “Evidence At Hand”
horen en we gaan helemaal collectief plat voor het akoestische werkstuk “For
A Long Time”. Als algemene beoordeling willen we Ten Cent Howl toch een
ruime voldoende score geven, maar tegelijkertijd ook het advies om iets meer
tijd in de perfectionering van hun goede basissongs te steken als ze terug in
de studio belanden voor de opnamen van een volgend album.
(valsam)
BRENT
MOYER
GYPSY RENDEZVOUS
Website Myspace
Label: Brambus
Brent
Moyer brengt nu al een vijfde album uit bij Brambus met songs in Nashville opgenomen,
samen met de ‘Ring Of Fire Band’ uit de Broadway Show. Deze muzikanten
leerde hij beter kennen toen hij in 2006 met hen in het Ethel Barrymore Theater
in de productie stond van ‘Ring Of Fire’ waar de liedjes van Johnny
Cash centraal stonden. Dus waarom hen ook niet betrekken bij zijn eigen songs.
Want als singer-songwriter schrijft hij naast zwierige teksten ook mooie arrangementen.
Dertien songs zijn het resultaat met een mix van country, tex-mex, gypsy, bossa
nova, boogie en jump. De songs gaan over gebroken harten, trouweloze liefjes
die de vrijheid verkiezen en meisjes die zich niet gedragen. Maar ook over de
zonnige Maria, die als immigrante riskeert terug naar huis te moeten. Brent
Moyer’s trompet voegt hier Mexicaanse droefheid aan toe. De liefdeshartstocht
culmineert uiteraard in June Carter’s klassieker ‘Ring Of Fire’
in een hier wel zeer originele versie met de mooie stem van Beth Malone en tabla
drum van Kirby Shelstad. Wie zei ook alweer dat de schepper van een nieuw lied
een outlaw is tot het een klassieker wordt. ‘Pauvre Coeur Casse’
heeft alleszins de charme van een traditional. Hierop zingt ook Michael Snow
mee. Naast de extra zangeressen verleenden lokale instrumentalisten uit Nashville
hun medewerking, met o.a. de gouden sax van Jay Patton op het instrumentale
‘Kiki Riki’. Praktisch alle songs schreef Brent Moyer zelf, alleen
of samen met Tim DeBolt. Het melodische ‘Blue Blue Tears’ schreef
hij met Kostas. De twee instrumentaaltjes, waaronder het amoureuze titelnummer
‘Gypsy Rendezvous’, springen eruit qua dansbaarheid, waarop dan
weer de banjo van Richard Bailey en de accordeon van Jeff Lisenby omheen de
feesttent komen kijken. Brent Moyer die opgroeide in de heuvels van Wyoming,
waar vrienden onder elkaar graag ‘jamden’ , brengt hier met zijn
warme stem hulde aan de breed opgevatte americana muziek. Met een ontvankelijk
oor voor ritmes, verrijkt hij zijn eigen songs met gitaar en trompet. Brent
zingt ergens ‘It’s never enough, that’s the trouble of Love’.
Hopelijk krijgt hij van zijn songs ook nooit genoeg en dat hij in een volgend
album er dan nog wat soortgelijke Maria’s uit ‘El Mundo’ aan
toevoegt.
Marcie
CARLENE
CARTER
STRONGER
Website Myspace
Contact
Label : Yep Roc Records
Distr. : Munich Records
2003
was een “annus horriblis” voor de Amerikaanse singer-songwriter
Carlene Carter. In februari van dat jaar stierf haar muzikale partner Howie
Epstein (ex-bassist bij Tom Petty & The Heartbreakers) aan zijn drugsverslaving,
in mei verloor ze haar moeder June Carter Cash, in september van hetzelfde jaar
ook nog eens haar stiefvader Johnny Cash en uiteindelijk ook haar jongere zus
Rosey die in oktober na een overdosis drugs dood werd aangetroffen in een camper.
Enkele jaren voordien had zij zelf ook nog een jarenlange strijd gevoerd tegen
een zware heroïneverslaving. De film “Walk The Line” vertelt
voor een deel ook haar levensverhaal naast dat van haar moeder en stiefvader.
Drugs is de trieste rode draad doorheen het leven van deze beroemde familie.
Na al die persoonlijke tragedies vond de nu 52-jarige Carlene Carter uiteindelijk
een nieuwe liefde in de persoon van acteur Joe Breen met wie ze in 2006 trouwde.
Hij is haar vierde echtgenoot en volgt Nick Lowe op, de derde en de beroemdste
in het rijtje met wie ze getrouwd was van 1979 tot 1990. Hun echtscheiding inspireerde
Lowe tot zijn bestseller-album “The Impossible Bird” uit 1994. Joe
Breen inspireerde Carlene Carter om na een heel lange periode van stilte terug
de weg naar de gitaar en het songschrijven in te slaan. Het laatste eigen werk
dat we van haar mochten ervaren dateerde al van 1995. Maar nu - dertien jaar
later - schiet ze opnieuw midden in de roos met haar nieuwe album “Stronger”
dat gaat over liefde, pijn, vreugde en het trage genezingsproces van al die
kwetsuren aan haar hart. Volgens Carter draait alles om de liefde zoals ze zingt
in “Bring Love” en zelf persoonlijk ervaart in “Spider Lace”
en “Light Of Your Love”. Een speciale vermelding verdient het walsje
“It Takes One To Know Me” waarop haar man Joe Breen meezingt. Dit
liedje schreef Carlene op 19-jarige leeftijd voor Johnny Cash toen ze geen geld
had om hem een verjaardagcadeautje te kopen. “Judgement Day” gaat
over de verloren liefde na de dood van Howie Epstein en het folknummer “To
Change Your Heart” wijkt ook wat af van de rest van de liedjes op “Stronger”
die stuk voor stuk over de liefde gaan in de positieve zin. “On To You”
en “Why Be Blue” illustreren dat het best maar zelfs eerder sombere
titels als “The Bitter End” en “Break My Little Heart In Two”
hebben toch die optimistische noot in de teksten verwerkt gekregen. En van het
liedje “I’m So Cool” dat ze reeds in de jaren ’80 voor
het eerst had opgenomen maakte ze voor dit album een onweerstaanbare rockversie.
De afsluitende titeltrack “Stronger” draagt ze op aan haar overleden
jongere zus Rosey. Met heel veel moeite heeft Carlene Carter dit eerbetoon aan
haar hartsvriendin in tekstvorm neergepend. De emotionele gevoelens weerspiegelen
in de toch positieve boodschap in de tekst van deze song. Carlene Carter is
helemaal terug van weggeweest - “stronger than ever” - en ze belooft
in een interview heel gauw met een opvolger voor deze plaat te komen.
(valsam)
JAMES
MOORS
HUSH
Website Myspace
Contact
Label: Eigen beheer
CDbaby
Zo
gauw je de eerste tonen hoort van deze "Hush" van James Moors is dit
ook wat je doet, zwijgen... en luisteren. De rust die deze plaat uitstraalt
is aanstekelijk. "Ten Years" met mooie harmony vocals van Kort McCumber
trekt direct je aandacht en laat je genieten van de mooie teksten. Mooie liefdesliedjes
aan vrouw en kind ("Anne Loise" en "Sunshine"). Maar ook
liedjes over pijn door het verlies van geliefden, in "I Want You Back".
Voor een debuut is dit meer dan veelbelovend, al is het niet echt een debuut.
Onder het alter-ego van Sterling Waters (de acteur die David Crockett speelde
in The Alamo) maakte hij 3 cd's, een schuilnaam die hij aannam nadat zijn broer
Jeremy verdween in de bergen van Montana, en hijzelf door dat verlies in moeilijkheden
kwam via drank en drugs. Nu is echter de tijd gekomen om terug op te duiken
om het zo te zeggen. Clean en herboren. In storytelling toont hij zich nu reeds
een meester. De gelijkenis met de songs van Joe Henry is opvallend. Tussen de
gastmuzikanten ontwaren we op bas Marc Perlman, jawel, van Jayhawks. Daarnaast
ook nog Lisa Germano op viool en zang, plus nog wat minder bekende gastspelers.
De song over zijn woonplaats "Welcome To Duluth" en "Stretch"
zijn nog enkele van de hoogtepunten op deze "Hush". Songs met sterke
teksten die recht naar het hart gaan en melodiën die tegelijkertijd een
rust uitstralen. Van "Ten Years" de openingstrack tot het laatste
nummer "Hail Mary" gaan de onderwerpen via de ingehouden pijn van
het tragische verlies tot de vreugde van het nieuw geboren leven, een reis waarmee
velen onder ons op deze aardbol zich dan ook in herkennen. Prachtige groeiplaat!
(RON)