ARCHIEF

OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007

JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008

JOHN BATDORF & JAMES LEE STANLEY - ALL WOOD AND STONES

NEIL ROBERTSON - WAKE UP THE DEAD

TIM VANHAMEL - WELCOME TO THE BLUE HOUSE

PAPERPLANES - RHINESTONE REPUBLIC

JARED TYLER - BLUE ALLELUIA

CAROLINE HERRING - LANTANA

KRIS DELMHORST - SHOTGUN SINGER

EDDY "THE CHIEF" CLEARWATER - WEST SIDE STRUT

NICOLE ATKINS - NEPTUNE CITY

SAMUEL JAMES - SONGS FAMED FOR SORROW AND JOY

JOHN BATDORF & JAMES LEE STANLEY
ALL WOOD AND STONES
Website Myspace Contact
Label : Beachwood Recordings
Distr. : Hemifran CD-Baby

Wie zich overgeeft aan het coveren van liedjes van de Rolling Stones weet dat hij zich op heel glad ijs begeeft. Hoe kan je van klassiekers in de muziekgeschiedenis nog een originele versie produceren die geloofwaardig overkomt of een eigen leven kan gaan leiden in de aangepaste vorm. Muzikale wonderkinderen en topgitaristen John Batdorf en James Lee Stanley - die samen al goed waren voor meer dan 30 cd’s in hun carrière - hebben zich beiden aan dergelijke poging gewaagd en het dient gezegd: ze hebben dit op een respectvolle wijze tot een goed einde gebracht. Op “All Wood And Stones” staan 11 geheel eigenzinnige adaptaties van Jagger-Richards liedjes die stuk voor stuk in het collectieve geheugen van de wat oudere muziekliefhebbers en Stonesfans gegrift staan. Even alle titels van de geselecteerde songs vermelden: “Paint It Black”, “Ruby Tuesday”, “Satisfaction”, “Under My Thumb”, Let’s Spend The Night Together”, “Mother’s Little Helper”, “Back Street Girl”, “Last Time”, “Have You Seen Your Mother, Baby?”, “19th Nervous Breakdown” en “As Tears Go By”. De meeste versies vertrekken van een sobere aanpak op akoestische gitaar, met toevoeging van uiterst knappe samenzang van deze twee sterke stemmen, wondermooie arrangementen en met de hulp van een hele reeks special guests die allemaal hun roem reeds eerder bij andere popgrootheden hebben verdiend. Zo creërden John Batdorf en James Lee Stanley een volkomen legaal en erg prettig beluisterbaar album. Het kneedwerk van beide door de wol geverfde muzikanten heeft geleid tot unieke interpretaties van de songs die je voorheen toch nog nooit op deze wijze gehoord hebt, vaak helemaal uitgekleed tot de pure essentie. Dat zorgt voor een bevestiging dat die songs ook naakt ijzersterk zijn en de tand des tijds moeiteloos hebben doorstaan. “All Wood And Stones” is een aanrader die geen afbreuk doet aan de originele songs. Deze plaat hoort zeker thuis in de platenkast van elke die-hard Stonesfan die er een vernieuwende brok “Satisfaction” in zal kunnen terugvinden.
(valsam)

NEIL ROBERTSON
WAKE UP THE DEAD
Website Myspace Contact
CD-Baby

50 minuten hedendaagse muziek in het singersongwriters- en folkrockgenre verdeeld over 12 tracks…, dit is de eerste full length CD (na in totaal 7 mini CD’s en LP’s tussen 91 en 2003) van Australian Neil Robertson. Hij weet uitstekende en krachtige teksten (over zijn visie op het leven van vandaag) melodieus te ondersteunen. Hiervoor kreeg hij de steun van een aantal muzikanten uit Melbourne, op drums Nick Carrafa, aan de bass Pete Howell, soms aangevuld met Chris Pain (harmonica). Neil zelf zingt en speelt diverse instrumenten (guitars, mandoline, keyboards e.a.). Om het klankpallet te verfijnen kan hij eveneens rekenen op vier dames voor de backing vocals. Met drie ervan Wendy Ealy, Leticia Maher en Maira Tyers, vormt hij eveneens, sinds 2006, het akoestische kwartet UNSUNG. Op deze in maart aan het publiek voorgestelde CD zingt Neil vooral over de alledaagse realiteit en over hoe hijzelf deze ervaart. Zeer sterk zijn z’n teksten die hij met passie muzikaal weet in te kleuren. Hij won dan ook al een Songwriting Award (in 2006) op het Maldon Folk Festival. “And I’m feeling okay now I’ve lightened up my load” zingt hij in de uptempo opener “Rocking Down my Road”. En dat zal zeker met regelmaat nodig zijn als je verneemt hoe observerend en kritisch hij is ten overstaan van heel wat gebeurtenissen, situaties en menselijk gedrag in het begin van deze eeuw. Naast “Change the World” is “Wake Up the Dead” (het titelnummer) daar een voorbeeld van en ook hier van toepassing : “Where Kingmakers spin gold from fake celebrity and every nobody in there is somebody”. “In City of the Free” brengt hij zijn ervaring van Melbourne “by night”. Mede door de inbreng van de viool is dit nummer iets meer folky. Met het zeer lyrische “Celebration” won hij in 2006 een Award. De harmonica kleurt de volgende twee tracks, wat bij momenten (in Goodness Gracious) ’n bluesy sfeer creëert. Gelukkig zijn er ook enkele love songs te beluisteren. Het rustige “What she Wants” brengt rust en laat de tedere Neil horen, terwijl het meer up tempo “Kryptonite” de mooie vocale arrangementen in de verf zet. Op het sobere “The Right Side of the Road” doet Neil alles zelf, en doet de sfeer mij een beetje aan het vroegere werk van Ray Davis denken. Bij de twee laatste nummers zorgt de viool weer voor een afwisseling in de klankkleur en krijgt “Beggar”s Gold” een folky klank. Kortom, een zeer goede songwriter (die leeft met open ogen en hart) met mooie arrangementen en vocale harmonieën!
(jug)

TIM VANHAMEL
WELCOME TO THE BLUE HOUSE
Website Myspace Contact
Label : Loud Tongues
Distr. : Play It Again Sam - PIAS

Na meerdere jaren de “Millionaire” te hebben uitgehangen vond de inmiddels 30-jarige Zonhovenaar Tim Vanhamel de tijd rijp om zijn teloorgegane relatie met het beroemde model Hannelore Knuts van zich af te zingen door middel van een zeer persoonlijk getinte plaat. Dat werd “Welcome To The Blue House”, een album waarvan de twaalf songs zijn diepste zieleroerselen beschrijven. Voor de opnamen trok hij samen met producer Luuk Cox voor twee weken naar de Ardennen waar dit project succesvol geïmplementeerd werd. De single “Until I Find You” grijpt de luisteraar meteen naar de keel om nadien niet meer los te laten. Dat nummer is zo aangrijpend dat je het – ook mede dankzij de vele airplay op de nationale radiozenders en tv-stations – niet meer uit je geheugen kan krijgen. Ook “Living The Way You Should” rockt kordaat verder op de ingeslagen weg. Toch is het gitaargeweld op deze plaat minder heftig en de muziek minder hard dan op de Millionaire-platen en geeft hij de powerpopsongs meer melodie mee dan op eerder werk. De songteksten van de nummers beschrijven een aantal gebeurtenissen die Tim Vanhamel in de voorbije twee jaar heeft meegemaakt. Hij drijft hierbij steeds verder af van wat hij ten gehore bracht bij zijn vroegere bands Evil Superstars, dEUS of Millionaire. Vooral “Red River” heeft een behoorlijke portie hitgevoeligheid meegekregen en ook het catchy nummer “Sometimes I Wanna Run” heeft alles om het in de populaire charts te maken. Zo kan zijn verdriet om de beëindigde relatie toch nog omgebogen worden in iets positiefs voor deze sympathieke Limburgse bard. Buddy Luuk Cox die we kennen van Shameboy beroert de drums en is de enige muzikant die iets heeft kunnen of mogen bijdragen aan “Welcome To The Blue House”, al de overige instrumenten werden door Tim Vanhamel zelf ingespeeld. “Tell Me” en “Take Me Home” kan je zonder verpinken zelfs zachte ballads noemen met op het einde telkens wat meer bombast in de sound. “Saviour” heeft wat weg van een Beach Boysnummer uit de late sixties. In “Like A Fire” wordt er nog meer teruggeblikt op de muziek waarmee Tim Vanhamel is opgegroeid en probeert hij terugblikkend op zijn onbezorgde jeugdjaren een rasecht liefdesliedje te brengen. Misschien is de verliefdheid nog niet helemaal uit zijn lijf verbannen, getuige daarvan de mooie en melodieuze smeekbede om meer liefde in “Return To Love”. Daarmee zijn we al toegekomen aan de melancholische afsluiter “Garden Of Weeds” met knappe vioolarrangementen van Reinhard Vanbergen (Das Pop) en indruk makende door Tim Vanhamel zelf ingezongen tweestemmigheid. Bijwijlen denk je zelfs aan Coldplay tijdens dit nummer. De hidden track van dienst heet “Keep Your Heart” maar had voor ons gevoel net zo goed verborgen kunnen blijven omdat het nummer te sterk afwijkt van de algemene sfeer die Tim Vanhamel met “Welcome To The Blue House” heeft willen creëren. Samenvattend durven we dit toch een sterke Belgische plaat noemen die we ook het allerbeste buiten onze landsgrenzen willen toewensen.
(valsam)

TIM VANHAMEL LIVE
May 17 2008 - PLAY festival - Hasselt
May 31 2008 - PETROL - Antwerpen

PAPERPLANES
RHINESTONE REPUBLIC
Website Myspace Contact
Label : Cougar Trap Records
CD-Baby

Wij staan altijd open voor een uurtje frisse, moderne rootsmuziek. Daarom is het met vreugde in het hart dat we het schijfje “Rhinestone Republic” van Paperplanes uit Long Beach, Californië in onze cd-lader schuiven. Want sinds hun ep-album “Volcanoes” uit 2006 weten we al dat deze formatie de kunst van het songschrijven perfect in de vingers heeft. De honky tonk ritmes met country-invloeden gekoppeld aan uit-het-leven gegrepen teksten over vluchten uit de realiteit van elke dag, verslavingen en verlies zijn zonder twijfel origineel. De meeste nummers worden door zanger en frontman Micah Panzich geschreven, maar ook bassist Pete Tavera en drummer Rob Harvick steken af en toe een handje toe. De klagende pedal steel van Cliff Kane is ook zeer nadrukkelijk aanwezig in de meeste nummers. Aan dit album werd gedurende acht maanden in de luwte gewerkt hetgeen uiteindelijk zo’n 25 liedjes opleverde, teveel voor één plaat. Dus werd geopteerd om er dan maar ineens twee te maken, waarvan de country georiënteerde “Rhinestone Republic” de eerste is en de tweede meer rockende “TransAmerican Lights” binnen enkele maanden zal gereleased worden. Het zangwerk op de songs wordt steeds waargenomen door de schrijver van het nummer, ofwel Panzich ofwel Tavera dus. Hun stembereik en timbre verschilt nogal waardoor ze een typische klankkleur aan de liedjes geven en dat komt dan weer de diversiteit van de songs ten goede. Op hun best zijn Paperplanes in de tragere nummers zoals “In This Town”, “Number Nine”, “Something That You Need” en “Full Bloom” wat niet weg neemt dat ook de meer rockende songs als “Suits Of Armor” en “Weekend” makkelijk verteerbaar zijn. Het drinkebroersliedje “Oh Be My” met een nasaal zingende Panzich verdient een speciale vermelding. En bij een nummer als afsluiter “Don’t Make A Sound” waarbij de violen treurend aanzwellen naast de tranerige stem van Micah Panzich wil je de lichten alleen maar dimmen en meegesleurd worden in de emoties van het moment. De typische countryrock-sound die je langsheen de Californische stranden uit zowat elke club hoort galmen is waarin Paperplanes zich gespecialiseerd hebben. En dat ze daar heel goed in zijn kan je op “Rhinestone Republic” horen.
(valsam)

JARED TYLER
BLUE ALLELUIA
Website CDbaby
VIDEO 1 VIDEO 2

In de wandelgangen van de backstage ruimte tijdens het Utrechtse Blue Highways festival raakten we in gesprek met de dobrospeler van Malcolm Holcombe, Jared Tyler, een zeer vriendelijke kaalhoofdige jongeman. Toen hij hoorde dat we voor een muzieksite werkten vroeg hij of hij ons zijn cd mocht geven. Natuurlijk mocht hij dat, en wij vinden ze zelfs zo goed dat we met veel plezier er een recensie over schrijven, ook al was dat helemaal niet gevraagd. Na beluistering echter waren we er zo van begeesterd dat we Jared lieten weten dat we graag zijn cd wilden bespreken. Jared is dan ook niet zomaar de eerste de beste. Als je als producer de overbekende Russ Titelman kan achter je krijgen, en als niemand minder dan Emmylou Harris je backingzangeres op meerdere nummers wil zijn, dan wil dat inderdaad wat zeggen. Na het concert van Malcolm Holcomb meegemaakt te hebben, verwachtte ik een soort gelijkaardige muziek van Jared, met meerder instumentals op dobro, wat bluegrass en Americana. Maar groot was de verrassing toen ik 's anderendaags de cd in de speler mikte, want dit is zoveel meer en bovendien zeer mooi. Eerst en vooral, alle songs zijn eigen composities, en Jared's stem is prachtig, wat Stevie Wonder, wat James Taylor en wat Neville brothers. De composities zijn funky en heel apart, er zit zo veel in Jared’s muziek: roots natuurlijk, maar ook wat world invloeden, cajun, hip hop, funk, alles subtiel verwerkt tot een eigen sound. Bovendien werkt die combinatie van oud en nieuw hier prima omdat het een echte versmelting is en geen twee stijlen die naast of door elkaar gebruikt zijn. World Beat Americana Soul noemt men het op de cd baby site. De samenwerking met Russ Titelman begon twee jaar geleden toen Jared werkte met Mary Kay Place, die net als Jared uit Tulsa komt. Hij werkte met haar ook aan “Killer Diller”, een film waarin hij ook een rol vertolkte. Naast Emmylou Harris doet ook Mary Kay haar duit in het zakje op deze cd, en Clapton's bassist Willie Weeks speelt bovendien ook mee op de ganse cd. Jared neemt als volwaardig multi-instrumentalist onder meer mandoline, lap steel, banjo, dobro, e-bow en nog een hoop andere instrumenten voor zijn rekening. Enkele van de beste songs op deze prachtige cd zijn onder meer "Hey Janay" en "Jozie Blue", een nummer met echt heel wat radio potentieel, in feite een duet met Emmylou Harris en vol cajun invloeden. "Questions", "Dancer", je kan blijven opnoemen, want op deze verrassende plaat staan geen zwakke songs. Zijn wij blij dat we deze Jared per toeval hebben mogen leren kennen, want hij is niet alleen een aangename, vriendelijke kerel, maar ook nog een topmuzikant, prima zanger en uitstekende componist. Aanrader!
(RON)

CAROLINE HERRING
LANTANA
Website Myspace Contact
Label : Signature Sounds / Rounder Records
Distr.: Munich Records

In amper tien liedjes overtuigt Caroline Herring met haar nieuwste en derde album” Lantana” dat ze dient beschouwd te worden als één van de allergrootsten in de Amerikaanse rootsmuziekscène. De in Mississippi geboren en na haar huwelijk naar Atlanta, Canada verhuisde zangeres heeft ook voor het eerst getekend als co-producer voor deze plaat naast Rich Brotherton, die ook al achter de knoppen zat voor haar 2003-cd “Wellspring”. Het was in 2002 dat ze de hitlijsten bestormde met haar intens doorleefde liedjes die ze had opgenomen op haar debuutplaat “Twilight” in 2001. Maar even plots als ze in de spotlights kwam verkoos ze om terug een sabbatperiode in te gaan en zich 100 procent te focussen op het moederschap van haar twee kinderen. Een goede moeder zijn voor de kids is toch nog altijd één der mooiste doelstellingen ter wereld. Bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en met de nieuwe cd “Lantana” neemt Caroline Herring de draad terug op als singer-songwriter en bezingt ze met haar loepzuivere altstem de dingen die ze in haar dagelijkse leven om zich heen kan waarnemen. De intensiteit van haar wedergeboorte als zangeres blijkt uit liedjes als “Lay My Burden Down” en de tearjerker en countryballade “Heartbreak Tonight”. Met een haarscherp arendsoog voor de details zingt ze over de gebeurtenissen en de dingen die doorheen de geschiedenis de cultuur van het Amerikaanse Zuiden zijn gaan uitmaken. Daarbij gaat ze ook de moeilijkere onderwerpen niet uit de weg zoals vrouwelijkheid, feminisme en de kwetsbaarheid van het “zwakke” geslacht waarover ze zingt in “Song For Fay”, “Fair And Tender Ladies” en “Stone Cold World”. Met het nummer “Paper Gown” schreef Caroline Herring haar murder ballad over het turbulente leven van Susan Smith uit South Carolina die - amper 23 jaar oud - ter dood veroordeeld werd wegens het verdrinken van haar eigen kinderen. Het papieren kleed is wat ze draagt voor de executie wordt uitgevoerd. De teksten van Caroline Herring zijn zo “down to earth”, eerlijk en realistisch, getuige daarvan het prachtige “States Of Grace”. “Lantana” bevat ook twee mooie traditionals: “Midnight On The Water”, een vioolmelodie waaraan later een tekst werd toegevoegd en de lullaby “All The Pretty Little Horses”, in het verre verleden geschreven door een Afrikaans-Amerikaanse slavin. In het liedje “Lover Girl” legt ze uit van waar de cd-titel komt. Lantana is een typisch Zuiderse plant met vele bloemen waar de vlinders met honderden omheen zwermen. Het liedje gaat over de zoektocht naar een eigen huis en hoe je die plaats helemaal de jouwe maakt door je persoonlijke inbreng en door het voorzien van een plaatsje voor je persoonlijke spullen. Caroline Herring is een artieste die thuishoort op de affiche van rootsfestivals als Blue Highways. Dat is er dit jaar niet van gekomen, maar niet getreurd: je kan deze hoogpriesteres van het country-levenslied hoogstpersoonlijk en van héél dichtbij komen bewonderen op vrijdag 6 juni in Toogenblik te Haren met Cara Luft in het voorprogramma. Wij zullen er dan ook bij zijn voor een interview met beide dames waarvan we voor Rootstime verslag zullen uitbrengen.
(valsam)

CAROLINE HERRING LIVE
May 31 - PeTiCantus - Hoorn, NL
June 01 - Perron 55 - Venlo, NL
June 03 - In The Woods - Lage Vuursche, NL
June 04 - Cobblestone Club - Oldenzaal, NL
June 05 - Roepaen Ottersum, NL
June 06 - Toogenblik - Brussels, B
June 07 - Folk in de Wâlden Festival - Oentsjerk, NL
June 08 - Paradiso - Amsterdam, NL

KRIS DELMHORST
SHOTGUN SINGER
Label: Signature Sounds / Rounder Europe
Distr: Munich Records

Signature Sounds is 'goe bezig' is, met het ene na het andere klasse album uit te brengen, na Eilen Jewell met "Letters From Sinners & Strangers" en Caroline Herring met "Lantana" is er nu "Shotgun Singer", het nieuwe album van Kris Delmhorst met wie we vorig jaar ook een zeer aangenaam interview ( int 4) hadden tijdens het Blue Highways festival in Utrecht. Zij wordt door Americana die-hards gekoesterd als een goed te bewaren geheim, doch we moeten ze nu teleurstellen want met deze nieuwe plaat gaat zij ongetwijfeld de anonimiteit achter zich laten. Op de tweede cd van Delmhorst, de cd "Five Stories" bewees ze reeds een zeer vakkundige liedjesschrijfster te zijn die zich met gemak in het rijtje Beth Orton, Ani DiFranco en Louise Taylor liet plaatsen. Met de voorganger "Strange Conversation" (2006), haar vierde plaat sinds 1998, heeft Delmhorst zich laten inspireren door de poëzie en namen als Norah Jones en Madeleine Peyroux konden we nu ook gemakkelijk aan dit rijtje toevoegen. Met haar nieuwe album denken we meteen aan Laura Veirs, Feist, Iron & Wine en Juana Molina, en dit vooral om haar drang om te experimenteren, want Delmhorst is in vergelijking met andere singer/songwriters wel degelijk uit een ander hout gesneden. Al smeedt zij haar songs met de typische hand van een songer/songwriter, steeds zoekt ze weer nieuwe wegen om zich uit te drukken. Na een klassieke opleiding (cello en viool) besloot ze slechts enkele jaren geleden haar gitaar onder het stof vandaan te halen. In zeer korte tijd won ze een grote populariteit in de omgeving van Boston en nu dreigt ze de harten te gaan winnen van heel folkminnend Amerika en West-Europa. In 2002 maakte ze reeds veel indruk met "Five Stories", en op haar volgende cd "Songs For A Hurricane" trekt ze de lijn gewoon door: mooie luisterliedjes in een mix van folk, country, blues, jazz en pop. Tevens werden beide albums geproduceerd door Billy Conway (Morphine, Twinemen). Op "Strange Conversation", liet Delmhorst zoals ik reeds vernoemde zich inspireren door de poëzie, poëzie uit verschillende streken en van verschillende tijden. In sommige liedjes put Delmhorst haar woorden rechtstreeks uit een gedicht, in andere vormt een gedicht het vertrekpunt voor een lyrische tekst van eigen hand. Een dergelijke benadering doet het ergste vrezen, maar gelukkig pakte dit goed uit. Zoals ook nu met haar nieuwe album "Shotgun Singer", waar vorige cd meer een tekstueel experiment was is deze niuwe plaat eerder een muzikaal avontuur. Delmhorst schreef hiervoor twaalf liedjes die tezamen de verschillende zijden van de liefde blootleggen. In eerste instantie nam zij deze liedjes in haar ééntje op met medeproducent en pianist Sam Kassirer (Erin McKeown, Josh Ritter) en daarna werden deze songs in de studio verder uitgewerkt. Het resultaat is even verrassend als indrukwekkend, werkelijk een schot in de roos. "Shotgun Singer" bewijst andermaal dat hard werken en talent hand in hand kunnen gaan. Hoorbaar heeft ze de stilte van de nacht gezocht om de twaalf tracks in te zingen: zacht, fluisterend soms. Zijn "Midnight Ringer" en "Brand New Sound" nog typische folkliedjes, de meeste songs bewegen zich in het schemergebied tussen sferische folk en indie-rock. Zowel de eigenaardige arrangementen als deze prachtige stem van de vrouw van Jeffrey Foucault dragen bij aan de betovering van de muziek. Luister naar "Birds Of Belfast" en laat je verleiden, meeslepen en ontroeren door Kris Delmhorst want zij wil zich absoluut niet opdringen, de luisteraar zal voorover moeten leunen om het bijzondere in haar muziek te ontwaren. Ze zingt gewoon ingetogen en overtuigend haar bijzonder mooie songs, en de arrangementen zijn eveneens prachtig. Die tillen "Shotgun Singer" zelfs op tot ver boven het gemiddelde singer/songwritersniveau, wat betekent dat haar cd’s door liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters blind gekocht kunnen worden. Iedereen die "Shotgun Singer" aanschaft zal daar zeker geen spijt van krijgen.

EDDY "THE CHIEF" CLEARWATER
WEST SIDE STRUT
Website Contact
Label: Alligator Records
DIstr: Munich records

"The Chief" is back. Na vijf jaar stilte heeft Alligator hem in hun stal opgenomen. De funky Chicago blues van Eddy Clearwater (zijn naam kwam er als reactie destijds op Muddy Waters) is levendiger dan hij ooit geweest is. In een produktie van niemand minder dan Ronnie "Baker" Brooks en met medewerking van Billy Branch op mondharmonica en gastvocals van soulgod Otis Clay en Jimmy Johnson. Zijn indianenpluimen die hij vroeger tijdens optredens droeg is hij kwijtgespeeld, maar zijn spreekwoordelijke wilde haren nog steeds niet. Zijn blues klinkt niet uitgeblust, maar vurig en energiek en zijn gitaarspel vinnig en snedig. De gelijkenis met Freddie King’s gitaarspel is opvallend. Luister maar naar "Too Old To Get Married" een duet tussen Eddie en Ronnie, een boogie waarbij de gensters bij beiden van de gitaarhals spatten. Maybe "Too Old To Get Married", maar zo te horen "too young to be burried"! Erg mooi is ook het akoestische "Came Up The Hard Way". Natuurlijk moest er, zoals meestal, ook weer een verwijzing naar de Indiaanse "Cherokee" bloedlijn van Eddie op deze cd staan, dat werd dus "They Call Me The Chief" met zijn indiaanse dansritme. Op deze "West Side Strut" vinden we natuurlijk pure blues maar ook een portie "straight rock 'n roll" zoals we het steeds van Eddy gewoon zijn. Maar er is echter evengoed echte gospel in "Time For Peace", wat een totaal andere zijde van Eddie laat horen. De productie van Ronnie Brooks is modern en funky en Bruce Iglauer heeft er goed aan gedaan de linkshandige gitaarwizard Eddie Clearwater onderdak te bieden bij zijn platenfirma. Ik zei het al in het begin. The Chief is back, al is hij nooit echt weggeweest natuurlijk!
(RON)

NICOLE ATKINS
NEPTUNE CITY
Website Myspace Contact
Label : Columbia Records
Distr. : Sony BMG Music
CD 'Neptune City' op iTunes
CD 'Neptune City' op MSN Music

Vanuit New Jersey krijgen we hier toch een werkelijke verrassing voorgeschoteld van een jongedame die met een stem als een klok vriend en vijand verbaast. Haar naam is Nicole Atkins en haar cd heet “Neptune City” naar de plaats waar ze is opgegroeid, een plekje nabij Ashbury Park dat vroeger al door Bruce Springsteen de geschiedenis werd ingezongen. Ze is 28 jaar en schrijft al haar liedjes zelf en die getuigen van een geweldige maturiteit en diversiteit. Het eerste liedje “Maybe Tonight” is een soort disco-dansdeuntje maar dan wel ijzersterk gezongen à la Dusty Springfield. Stukjes van Loretta Lynn, Lucinda Williams, Patsy Cline of Mazzy Star’s Hope Sandoval horen we in enkele volgende nummers op deze plaat. “Together We’re Both Alone” is zo’n ballade die de luisteraar aan de boxen kluistert om te luisteren naar het verhaal dat Nicole Atkins met haar intrigerende stem komt te zingen. De producer van dit debuutalbum is Tore Johansson die deze taak ook al waarnam voor o.a. Franz Ferdinand, The Cardigans, Saint Etienne en New Order; een man die zich dus heel professioneel van zijn taak kwijt en deze zangeres vocaal boven zichzelf doet uitstijgen in haar liedjes. En dat ze een dijk van een stem heeft kan je horen in “The Way It Is”, een heerlijk mooi nummer met hemelse instrumentatie en dito arrangement. Soms lijken haar songs wel uit een musical ontsnapt te zijn en zingt ze haast psychedelisch. De algemene toon van het album is echter romantisch en bij momenten hartverscheurend gezongen naar een climax toe op een wijze waarop eigenlijk alleen Roy Orbison het patent leek te hebben. Luister maar eens naar “Cool Enough” waarin Nicole Atkins als een vrouwelijke Richard Hawley haar drama brengt. Eigenlijk valt er na beluistering van “Neptune City” maar één ding te doen: op de replay-knop duwen en helemaal opnieuw genieten van muziek zoals je hem tegenwoordig nog maar veel te zelden te horen krijgt. Wij zijn alvast helemaal verkocht aan Nicole Atkins en haar liedjes die zelfs ons wat oudere hart en ziel vol eelt doen smelten. Eerlijk emotionele en dromerige songs waarbij het toegelaten is om een traantje uit de ooghoeken te vegen van puur genot. De titeltrack is eerste klasse “Twin Peaks”-soundtrackmateriaal waarop David Lynch zich nog een keertje serieus te buiten zou kunnen gaan. Ook bij dit “Neptune City” flitst ongewild opnieuw Orbison en Hawley aan mij voorbij. Gelukkig is deze dame veel mooier dan deze beide wereldstemmen hetgeen haar ongetwijfeld een schare mannelijke fans extra zal opleveren. Zelfs als de snelheid van de songs wat wordt opgedreven zoals in “Brooklyn’s On Fire” blijft de sterke stem van Nicole Atkins probleemloos overeind. De liedjes zelf zijn trouwens stuk voor stuk klassiekers in wording. CD van de week … of van de maand … of van het jaar, misschien.
(valsam)

SAMUEL JAMES
SONGS FAMED FOR SORROW AND JOY
Myspace
Label: Northern Blues Music
Distr.: Parsifal
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4 VIDEO 5

In Portland en omstreken wordt Samuel James gerekend tot de grootste beloften voor de toekomst. Na het horen van zijn debuut:"Songs For Sorrow And Joy" voor Northern Blues Music, kunnen we eigenlijk alleen maar concluderen dat James deze belofte inmiddels volledig heeft ingelost. "Fantastic! Great voice and a great playing style! Traditional blues done with a hip twist." zo luidt de aanbeveling van Johnny Winter. Na jaren van touren heeft hij de invloeden tot een eigen geluid weten om te smelten en heeft deze jonge, virtuoze, akoestisch spelende bluesgitarist/zanger reeds al wat naam gemaakt, maar is zonder twijfel de meest getalenteerde muzikant in de akoestische bluesscène van de afgelopen jaren. Blues vormt de basis voor deze prachtige plaat, waarin de invloeden van legendes als Son House en Mississippi John Hurt de sfeer bepalen. Hij is daarbuiten iemand die nog over een schitterende gitaar techniek beschikt en bovenop nog een begenadigd songschrijver is. Voor zo’n artiesten moet een grote carrière zijn weggelegd. Hij bewees dit al op zijn vorige album "The Return Of Sugar Smallhouse", en met een container vol aan lovende recensies krijgt hij nu steeds meer voet aan het vaste land, gewoon omdat 't puur draait om de intensiteit die James met zijn soulvolle stem uitstraalt, gekoppeld aan het soort traditionele bluesmuziek dat verrekt slim is opgebouwd. Op het eerste gehoor zou je niet inschatten dat deze, nog geen dertiger, verantwoordelijk is voor deze muziek. Samuel James speelt zijn blues solo in de stijl van zijn reeds vernoemde illustere voorbeelden. Oorspronkelijk en ambachtelijk, zeker als blijkt dat James ook een bijpassende stem heeft. Muzikaal gezien kan je deze CD in een woord omschrijven als: agressief, of Samuel James is Keb 'Mo' op steroïden! Wel geen overdreven spierballen vertoon, maar zielroerende liedjes, stuk voor stuk doeltreffend. De CD begint met "The 'Here Comes Nina' Country Ragtime Surprise", waarin zijn knappe fingerpicking zijn eerste verhaal begeleidt. Na een verbroken relatie en een gebroken hart ging James naar Ierland. Om later terug naar de States terug te reizen ging hij met zijn harmonica aldaar in de straten spelen om genoeg geld te vergaren voor het vliegticket. Bij zijn terugkomst besloot hij meer aandacht te besteden aan zijn gitaar, maar u hoort dit allemaal in zijn verhalen die volgen. James speelt ook banjo in "Sugar Smallhouse Heads For the Hills" waarin hij zingt "you know I’ll fight for a woman, but I sure won’t fight fair". Ook de andere eigen composities sluiten perfect aan met de traditie en dit zowel muzikaal als tekstueel. Daarbij voltrekken de meeste songs zich in een strak en energiek tempo, maar ook in wat meer venijniger werk blijft hij overeind zoals in "Wooooooo Rosa", de eerste instrumental op deze CD. James songs hebben een mooie open structuur, met als gevolg dat elke partij goed te volgen is en niet in een brij van geluid veranderd, waardoor "Songs For Sorrow And Joy" een gevarieerde plaat is die vele uurtjes luisterplezier zal opleveren. Er is geen ontkomen aan deze indrukwekkende eenmansband. Kortweg: Authenticiteit in blues!