ARCHIEF

JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008 - MEI 2008

JUNI 2008 - JULI 2008 - AUGUSTUS 2008 - SEPTEMBER 2008 - OKTOBER 2008

LUCINDA WILLIAMS - LIVE FROM AUSTIN, TX '89 (DVD)

MARISA YEAMAN - ROADMAP HEART

DIDO - SAFE TRIP HOME

LIZANNE KNOTT - SOUTH OF GRACELAND

TRACY CHAPMAN - OUR BRIGHT FUTURE

SADDLE UP & RIDE - SAMPLER

TEN YEARS AFTER - EVOLUTION

STEVE DAWSON - TELESCOPE

DAVE HERRERO - AUSTIN TO CHICAGO

RICK FOWLER - BACK ON THE GOOD FOOT

LUCINDA WILLIAMS
LIVE FROM AUSTIN, TX '89 (DVD)
Website
Myspace
Label: New West Records
LiveFromAustinTX
Distr.: Sonic Rendezvous

In spanning wachten we elke keer af wat de volgende worp releases zal zijn uit de Live From Austin Tx.-serie. De tv-show Austin City Limits is legendarisch en heeft door de decennia heen bijna iedere grootheid binnen het roots-genre al op het podium gehad. Vandaar dat er van de meest uiteenlopende artiesten mogelijk nog zo'n dvd zal verschijnen. Het is altijd maar afwachten, wie er in de volgende serie zal zitten. Ditmaal zijn het: Amos Lee, Trace Atkins, Merele Haggard, Waylon Jennings, Widespread Panic en Lucinda Williams.

Als eerste in deze rij hebben we gekeken naar de dvd van Lucinda Williams, niet zozeer dat ze pas ook een uitstekende cd, "Little Honey", op de markt heeft, maar zoals het hoort :Ladies First. Deze serie waarin over het algemeen de oude rotten centraal stonden, maar waarin nu niemand minder dan Lucinda Williams opduikt zet op het eerste gezicht een opvallende set neer. De songs zijn niet meteen een al te opwindende keuze, maar het is een keuze die uitstekend uitpakt. Lucinda, oudste dochter van dichter Miller Williams, breekt in 1988 door in Amerika bij het Rough Trade label met haar debuut "Lucinda Williams". Ze wordt snel erkend door country sterren als Patty Loveless en Mary Chapin Carpenter die eigen versies van Lucinda's "The Night's Too Long" en "Passionate Kisses" de wereld inzingen. De opnames van dit concert in Texas gebeurden op 13 oktober van het jaar 1989, het jaar nadat haar doorbraakplaat was verschenen. Williams en haar uitstekende band zetten een ontspannen maar gloedvolle set neer bestaande uit 15 songs, tijdloze songs van het hoogste niveau. En dat ze tijdens de show bijgestaan werd door een fantastische band, draagt in belangrijke mate bij aan de grote impact van deze "Live From Austin Tx". Gitarist Gurf Morlix en John "Juke" Logan op harmonica vormen samen met bassist John Ciambotti en drummer Donald Lindley een backingband waar een muzikant van droomt. De opnames zijn prachtig en warm met Lucinda's stem en liedjes op de voorgrond, alsof zij al jaren speelde, soms wel wat onwennig podiumgedrag, maar desondanks zien we hier de Lucinda zoals we ze kennen van haar laatste optredens in ons Belgenland. Op een gegeven moment vraagt ze zelfs aan het publiek of ze verplicht zijn na ieder nummer zo lang te klappen. Een grapje waar ze toen ook al niet verlegen voor was. De nadruk ligt hier natuurlijk op nummers van haar titelloze debuut "Lucinda Williams", met als uitschieter de hitsong "Passionate Kisses", covers als "Wild and Blue" van John Sherrill, "Nothing in Rambling" van Memphis Minnie, "Disgusted" van Lil' Son Jackson, en als afsluiter de titeltrack van haar album "Happy Woman Blues" uit 1980. Dat is gelijk de enige makke hier: het zijn prima platen, maar ze kunnen niet tippen aan haar meesterwerk, "Car Wheels On A Gravel Road", dat pas negen jaar na dit optreden verscheen. Afgezien daarvan is dit een zeer fraaie, sfeervolle dvd. Je kunt horen dat Williams het prima naar haar zin heeft op het podium. De timing is perfect, er wordt ingehouden waar dat moet en uitgepakt waar dat kan, en nimmer stelt een muzikant zichzelf nodeloos op de voorgrond. Haar rootsy rocksongs komen stuk voor stuk goed uit de verf, haar band is duidelijk in vorm en voeg daarbij het hartverscheurende, af en toe snerpende, maar altijd gegroefde stemgeluid van Williams en haar tot nadenken stemmende liedjes over liefde, wanhoop, verval en de essentie van het leven, en je hebt een dvd zoals die maar eens in de zoveel tijd gemaakt wordt. "Live From Austin Tx '89" is natuurlijk nooit een volwaardig alternatief voor haar indrukwekkende concerten, maar het komt aardig in de buurt. Lucinda zong toen al haar nummers rauw, doorleefd en vol emotie, precies zoals we haar graag horen.

TRACK LISTING
1. Big Red Sun Blues
2. Wild And Blue
3. Am I Too Blue
4. Crescent City
5. Nothing In Rambling
6. The Night’s Too Long
7. Abandoned
8. I Just Wanted To See You So Bad
9. Side Of The Road
10. Price To Pay
11. Disgusted
12. Something About What Happens When We Talk
13. Passionate Kisses
14. Changed The Locks
15. Happy Woman Blues

MARISA YEAMAN
ROADMAP HEART
Website Myspace
Label: Deep Pearl Records

Marisa Yeaman verraste vriend en vijand een drietal jaren geleden reeds met haar prachtdebuut ‘Pure Motive’ en dook daarmee her en der op in charts en eindejaarslijstjes. Nu ligt haar tweede full-cd ‘Roadmap Heart’ (perfect gekozen titel) voor ons en deze heeft, laat ik het zacht uitdrukken, een diepe indruk op ons gemaakt. Country, Rock, Folk en Blues zijn de ingrediënten voor een potje pure Americana van Down Under. Het songschrijverschap van deze Australische dame is ronduit verbluffend. Marisa speelt daarbij ook nog bijzonder goed akoestische gitaar, bezit een hele mooie stem en laat zich begeleiden door rasmuzikanten. Wat wilt u nog meer? De 15 songs van deze plaat vertellen duidelijk één verhaal. Zo ontvouwt dit album zich als een psychologische roman over de liefde en hoe die soms verloren gaat. Tegelijk doen de beelden die deze songs oproepen ons denken aan een roadmovie, waarin het hoofdpersonage op de vlucht slaat voor de eigen hartsproblemen. Zo opent de cd met het ongemeen prachtige ‘1000 Miles Stare’. Na het beëindigen van een zotte, passionele liefde en het verraad dat hierop volgde wordt het stuur van de wagen naar de woestijn gekeerd en wordt verder niet meer omgekeken. Dromen uit het verleden zijn opgegeven en het zicht op de oneindigheid ligt plots wijd open. In het daaropvolgende nummer wordt via een ‘Old Hotel Phone’ de (ex)geliefde alsnog gevraagd niet op te hangen en terug te komen. De lap steel van Tim Hackett en de leadgitaar van Dave Steel janken smekend mee. Het stevig rockende ‘Desolate’ volgt. De vrouw pikt een ‘smouth talking hitcher on this road to nowhere’ op om alle ellende te vergeten maar stelt al gauw vast dat dit niet echt lukt: ‘ It takes more than a bottle and a motel room to save her soul’ stelt een vastberaden Yeaman. In het beklemende ‘Flying North’ laten eenzaamheid, verdriet en berouw het hoofdpersonnage geen andere keuze dan alweer te vertrekken want ‘ I love you is just three words for what it’s worth’. Marisa trekt daarna opnieuw rockend van leer tegen de ontrouw van haar vriendje en verzoekt hem zijn ‘Dirty Hands’ vooral bij zichzelf te houden. Het intrieste ‘Time Is East’, enkel begeleid door Yeaman’s akoestische gitaar en de virtuoze pedal steel van Garrett Costigan, meet de schade op van de stukgelopen liefde, maar het gevoel blijft dubbel: ‘ I am falling through myself and falling apart / And I wanna thank you from the bottom of my broken heart’. Troost wordt even gevonden in het helende geluid van ‘Amsterdam Rain’, ook al roept deze vreemde stad tevens gedachten op aan de geliefde en lijkt geen escape mogelijk. Wat later volgt ‘Leaves’, één van de mooiste tijdloze parels uit deze plaat, waarin Marisa Yeaman, enkel begeleid door de piano van Matthew Vehl , het vallen der bladeren in de herfst vergelijkt met het menselijk afscheid nemen en de verlatenheid van het hart die erop volgt. In ‘Silent Murder’ wordt er op een drafje en bijna terloops een ‘homicide of the heart’ gepleegd. Afsluiten doet de Australische zangeres met ‘Mantra’, waarin een sitar (dat was lang geleden!) een mystiek sfeertje oproept. Hierin lijkt alles verloren ‘We were the truth and you knew it well / so all I know is love is hell’. Er kan enkel gebeden voor de rust van de eigen ziel. Meteen het einde van deze sterke diep doorleefde plaat die nog lang zal blijven nazinderen. Marisa Yeaman blijft een zeer getalenteerde artieste die we maar al te graag eens live aan het werk zouden zien. Intussen is er slechts één advies: koop deze cd.
Shake

DIDO
SAFE TRIP HOME
Website Myspace
Label : Sony BMG

Vijf lange jaren hebben we moeten wachten op het derde album “Safe Trip Home” van Engelse wereldster Dido. Met twee studioalbums op je conto die over de ganse wereld de hoogste toppen in de hitlijsten hebben gescoord, zijn de verwachtingen vanzelfsprekend hooggespannen. In die vijf jaar heeft Dido privé rake klappen moeten incasseren. Op liefdesvlak ging het haar blijkbaar niet voor de wind en in 2006 overleed op de koop toe haar geliefde vader. Dit heeft een diepe indruk op haar nagelaten, wat duidelijk hoorbaar is in de overheersend melancholische klank van het album, dat opgedragen is aan haar papa. Je gevoelens wegschrijven in een song blijkt dikwijls de beste therapie voor getormenteerde zielen en dit is voor Dido niet anders. Je hoort hier een vrouw aan het woord in volwassen, emotievolle teksten, een singer-songwriter waardig. Muzikaal heeft ze ook niet stilgezeten want ze spendeerde veel tijd in het verbeteren van haar gitaarwerk en pianospel en leerde zelfs drummen. De productie van het album werd in handen gegeven van Jon Brion, producer van Kayne West en Rufus Wainwright, die voor deze plaat samenwerkt met haar broer Rollo Armstrong, lid van Faithless. De heren hebben zich fantastisch van hun taak gekweten, want nergens is er een spoor van overproductie of instrumentale overdaad wat mooi de aandacht bij Dido’s zacht, fluwelen stemgeluid houdt. Het album begint teder bij kaarslicht met de single en liefdeslied “Don’t Believe In Love”, dat mooi opgeluisterd wordt door een strijkersarrangement. In het rustig voortkabbelende “Quiet Times” grijpt ze voor de eerste keer succesvol naar zowel gitaar als drumstokken, maar het is “Grafton Street”, een nummer dat ze samen met Brian Eno schreef en waar Mick Fleetwood de drumstokken ter hand neemt, dat de diepgang van het album ontluistert. In deze song neemt Dido afscheid van haar vader. Haar stem treurt in alle droefheid doorheen de mooie tekst en de deinende strijkers en de intrieste klank van een hemelse panfluit zet je aan tot een trieste mijmering. Deze droeve gebeurtenis wordt de rode draad doorheen gans het album en zet Dido aan tot zelfreflectie. In “It Comes And It Goes” worstelt ze met zichzelf en haar gevoelens op een Suzan Vega arrangement. “Look No Further” is hartverscheurend in al zijn eenvoud en het prachtige strijkersarrangement maakt de song heel gracieus en eervol, maar tegelijkertijd voel je haar besef dat ze deze mooie herinneringen moet koesteren als een waardevolle schat. Eén van de prachtigste nummers uit het album is zeker het op een vrolijk latino ritme drijvende “Us 2 Little Gods”, dat ondersteunt door handpercussie, ons terugbrengt naar haar mooie jeugdherinneringen met haar ouders en haar broer. Mooi dromerig en zwevend is “Burning Love”, een coproductie met Clarence Greenwood, aka zanger-gitarist, dj en keyboardspeler Citizen Cope, wiens stem en begeleiding op akoestische gitaar, met Dido het perfecte duet vormen. De “Die Hard” fans gaan zeker veel plezier beleven aan de deluxe uitvoering van het album, die nog een cd bevat met drie extra nummers die zeker de moeite lonen en een gefilmde studio-opname. Aan u om dit prachtige herfstalbum te ontdekken.
Blowfish

LIZANNE KNOTT
SOUTH OF GRACELAND
Website Myspace Contact
CDBaby VIDEO

Deze singer songwriter met een absoluut fantastische stem komt uit Philadelphia en maakte met haar titelloze debuut en later met "Under The Burning Sky" al meteen indruk op de muziekpers, en terecht.. want het is kwalitatief hoogstaande muziek die ze brengt. Toen ze vorig jaar haar cd "Heal Africa" uitbracht en de volledige opbrengst ervan aan een project met dezelfde naam schonk, bewees ze hiermee bovendien het hart op de juiste plaats te hebben. Haar nieuwe "South Of Graceland" is een cd geworden waar je dadelijk voor valt. Met haar delicate, warme stem, die wat in de richting van Sheryl Crow en de jonge Ricky Lee Jones gaat, gekruid met Norah Jones en Nancy Griffith trekjes, brengt ze haar sterke teksten, vol emotie. Ze doet dit met een groot observatievermogen en met sterke poëtische inslag. Liedjes die dikwijls over liefde gaan, of beter gezegd, het gemis er aan in de huidige maatschappij. Haar stem trekt je mee in haar muziek, en raakt je diep in je binnenste. Ik kan me voorstellen dat zelfs mensen die geen echte luisteraars zijn door deze stem "gevangen" worden. Met een band bestaande uit een groepje vrienden, die toevallig allen topsessiemuzikanten zijn, omlijst ze die heerlijke stem bovendien met een kader bestaande uit een subtiel geluidstapijt. Hoogtepunten zat op deze heerlijke cd. "Wonderful Day" bijvoorbeeld, luister ernaar en je dag zal al een heel klein beetje mooier zijn. Of het jazzy klinkende "I Got Song" …prachtig. De openingssong "Don't Let Me Down", die met zijn prachtige melodie in je hoofd blijft rondhangen. "Jesus Or Elvis" is er nog zo ééntje. Laat het ons er maar bij houden dat de twaalf songs op dit schijfje een dozijn kleine juweeltjes zijn, net als zangeres Lizanne Knott zelf. Tegelijkertijd is ze een ruwe diamant die nog opgegraven moet worden, maar die toch ook al via haar vele facetten haar schittering laat zien. Hier gaan we vlug meer van horen, laat ons dat in ieder geval hopen. Vanaf vandaag ben ik een Lizanne Knott fan voor het leven!
(RON)

TRACY CHAPMAN
OUR BRIGHT FUTURE
Website Label: Atlantic
Distr.: Warner

In 1988 schoot Tracy Chapman vanuit het niets naar de top met wereldhits als "Fast Car" en "Talkin' About a Revolution". Deze singles kregen vlot een multi-platina statuut en waren goed voor 3 Grammy Awards. Twintig jaar en 7 studio-albums later heeft deze singer/songwriter nog niets aan klasse ingeboet. Ter gelegenheid van haar nieuwe album "Our Bright Future" was ze op woensdag 12 nov. jongstleden in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten te Brussel een optreden komen verzorgen. Maar we gaan even twintig jaar terug, want tijdens een televisieshow ter gelegenheid van Nelson Mandela's 70ste verjaardag maakte ze grote indruk. Tot op heden heeft ze daarna nog zes wat minder succesvolle albums uitgebracht, albums waarop zij wat geëxperimenteerd heeft met een stevigere sound, maar op haar nieuwste album "Our Bright Future" is ze weer terug bij de folk. Maar algemeen kan de sociaal geëngageerde zangeres (ze steunt onder andere intensief Amnesty International) teren op een consistent oeuvre, dat tegelijk eerlijk en oncompromitterend is. Welbespraakt brengt ze in haar songs tijdloze verhalen die dan weer persoonlijk, dan weer universeel zijn. De 44-jarige Tracy, geboren in Cleveland, Ohio, met die unieke, klagerige stem, zingt wederom over alle ellende die zij in haar jeugd heeft meegemaakt. Die stem is overigens in die twintig jaar tijd nauwelijks veranderd. Voor dit album werkte ze samen met Larrie Klein (Herbie Hancock, Joni Mitchell) en topmuzikanten als gitarist Dean Parks (B.B. King, Anita Baker) en pianist Larry Goldings (John Mayer, Madeleine Peyroux). Deze samenwerking heeft 11 fantastische nieuwe nummers, geschreven door Tracy zelf, songs waarin zij zichzelf is gebleven en dat hoor je op elk nummer van deze cd terug. Haar country-achtige sound hoor je terug in nummers als "For A Dream" en de titeltrack. Zelfs haar gevoelig en intense stem doet terugdenken aan haar doorbraak "Fast Car". Tracy is dan ook een echte performer; zichzelf altijd begeleidend op de akoestische gitaar. De "one, two, three's" aan het begin van "Sing For You" en "Save Us All" geven je het gevoel dat je bij een jamsessie zit of een live-opname, alsof de nummers in één keer zijn opgenomen. Ook nu weet ze nog steeds erg raak te zingen over maatschappelijk gevoelig liggende onderwerpen zoals de gevolgen van de orkaan Katrina in "The First Person On Earth", maar ook blijven songs over ellende, racisme en haar geloof in God centraal op deze plaat. Songs als het reeds vernoemde "Save Us All" en het titelnummer "Our Bright Future", zouden niet misstaan in speeches van Obama, maar denkelijk wou Chapman hier niet bewust op in te spelen, al haakt ze met deze songs aan bij de positieve gedachte die nu wel in de VS heerst. Op "Our Bright Future" zweert Tracy Chapman gewoon bij intieme, zelfs wat rudimentaire folk die zelden de pas versnelt, en in haar songs kaart ze op een kleine manier grote maatschappelijke problemen aan. Laten we hopen dat dit album haar de roem geeft die ze verdient.

SADDLE UP & RIDE
SAMPLER
Website Myspace
Label : Spec Records
Distr: Rockwood Productions
VIDEO

Johnny Neel, bekend van zijn werk bij de Allman Brothers, vroeg onlangs onze opinie over deze verzamel-cd die een ode is aan de mannen die de uitgestrekte highways trotseren om ervoor te zorgen dat alles tijdig in de winkels en bij de firma's terecht komt waar 't zijn moet. Truckers dus, die familie en vrienden soms wekenlang moeten achterlaten voor hun job. Geen platte country truckersongs hier zoals we dat gewoon zijn van Henk Wijngaard en konsoorten maar prima Southern Rock zoals we dat kennen van Johnny Neel en de bands waarin hij meespeelt. De artiesten die samen met hem voor deze cd bijdragen leveren zijn onder meer Mike Cullison, Greg Crowe, Roger Mason, Joe Durham en Bob Rea. Nashville's best zeg maar. Met "It's A Good Day" opent Joe Durham in zijn typische Southern Rock stijl, prima slide gitaartje, relaxte stem.... alles erop en eraan. It's a good day indeed! als dit zo verdergaat, Johnny Neel zelf is zoals we konden verwachten ook weer prima bezig in het uitstekende "Led Foot Boogie", geschreven samen met Mike Cullison, een stevige boogie, zo weggelopen van een ZZ.Top cd, lijkt het wel. Greg Crowe daarna doet het meer in het betere alt.country sfeertje, en zijn "The Road" is een echte outlaw country song, weer met zeer mooie slidepassages. Mike Cullison waagt zich aan een langzamere versie van "Going Up The Country" de bekende Canned Heat song. Rodger Mason rockt daarna een eind weg met "Truckers Son", in schril contrast met Bob Rea's "Black Highway", een rustige Americana song met de dobro van Randy Kohrs in de hoofdrol. Terug naar Joe Durham’s Southern rock met "Closer To You". Johnny Neel zelf was in een bluesy boogie stemming toen hij deze cd inblikte want net als daarstraks is "Blindside" een stevige blues in de beste Allman Brothers traditie, met scheurende slides die je alle hoeken van de kamer laten zien."Blue Collar Tired" van Mike Cullison was de enige song die ik reeds kende, ze komt van zijn gelijknamige cd. De titelsong komt van de hand van Johnny Neel en is wat rustiger dan zijn vorige bijdragen, maar één van de beste songs op dit tribute."West Coast Run" is er nog ééntje van Rodger Mason, zuiderse rock op zijn best. "Freightliner" is vervolgens de derde bijdrage van Joe Durham en voor de derde keer op deze cd wordt er weer uitstekend werk geleverd door hem. Johnny Neel zorgt met de afsluiter "Folded Flag" in extremis voor nog een hoogtepunt met deze ingetogen song (zie clip) De boodschap is duidelijk: Heren truckers, keep your eyes on the road and your hands upon the wheel!
(RON)

Track List:

1. It's a Good Day - Joe Durham
2. Led Foot Boogie - Johnny Neel
3. The Road - Greg Crowe
4. Goin' Up the Country - Mike Cullison
5. Trucker's Son - Rodger Mason
6. Closer to You - Joe Durham
7. Black Highway - Bob Rea
8. Blindside - Johnny Neel
9. Blue Collar Tired - Mike Cullison
10. Saddle Up and Ride - Johnny Neel
11. West Coast Run - Rodger Mason
12. Freightliner - Joe Durham
13. Folded Flag - Johnny Neel

TEN YEARS AFTER
EVOLUTION
Website Myspace
Label : Kultopolis
Distr.: Bertus

Er waait een nieuwe wind door Ten Years After! Dat is het minste wat je kan zeggen na het beluisteren van de laatste schijf “Evolution”, van de legendarische Britse bluesrock formatie. De heren Chick Churchill (keyboard), Leo Lyons (bas) en Rick Lee (drum) draaien al mee vanaf hun legendarische Woodstock act, waar ze toen nog met zanger-gitarist Alvin Lee de wei in vuur en vlam zetten met hun bisnummer “I ‘m Going Home”. De groep splitte echter ondanks al het succes toen vierde man en frontman Alvin Lee voor een solocarrière koos. Er waren nog wel een paar reünieconcerten, maar de band kreeg pas een echte nieuwe start door een nieuw, jong talent, zanger-gitarist Joe Gooch in hun gelederen te sluiten. Dit gitaarfenomeen begon zich op dertienjarige leeftijd te verdiepen in de klassieke gitaar en evolueerde vanuit die solide basis naar de stijlen van zijn gitaarhelden Jimi Hendrix, Eric Clapton, Frank Zappa, Jimmy Page en natuurlijk Alvin Lee. Toen hij hoorde dat Ten Years After een nieuwe zanger-gitarist zochten stuurde hij een demo in en binnen de kortste keren was de zaak beklonken. Het concept van het album is even klassiek als vernieuwend. Hoewel het voortborduurt in het bekende genre, levert de wisselwerking tussen het jong talent en de oudere ervaren rotten tien aan elkaar gewaagde, sterke nummers op. Ze gaan met “Think It’s Gonna Rain All Night” als een raket van start met een kletterend snelle bluesrocker à la Government Mule, met een driftig orgeltje van Chick Churchill op de achtergrond en een Joe Gooch die dadelijk zijn gitaarkunsten tentoon mag spreiden. Gooch gaat regelmatig solerend in de clinch met toetsenist Churchill, wat unieke solomomenten oplevert en aanstekelijk, gelijkoplopende rifjes, zoals in “She Keeps Walking”, waar de blues een psychedelisch Zappa kantje meekrijgt. In “Why’D They Call It Falling” horen we Jimi Hendrix’ “Wind Cry’s Mary” gitaar door de song gieren en de hardrocker “She Needed A Rock” is op maat gemaakt voor een Scorpions klassieker. De romantische rockbalade “My Imagination” is een echte meezinger met hitallures, die wel eens hoge ogen zou kunnen gooien in de rockcharts. “I Never Saw It Coming” is evenwel nog intenser met zijn aangrijpende tekst en Snowy White- achtige solomomenten die door merg en been snijden. Een traditionele, trage blues mag ook niet ontbreken en in “Angry Words”, met acht minuten op de teller het langste nummer van het album, is het afwisselend soleren geblazen in ware jamsessie stijl. De plaat sluit af met een lekkere Texaanse rocker “That’s Alright” waar ZZ Top gitaren in de clinch gaan met Bad Company, een heerlijk moment dat de frontman Joe Gooch zowel vocaal als instrumentaal nog eens volop in de schijnwerpers plaatst. Inderdaad, “That’s Alright”, en veel meer zelfs. De fans van het genre zullen versteld staan van dit schijfje : simpelweg meesterlijk.
Blowfish

Tracklisting
1. I Think It's Gonna Rain All Night
2. Shee Keeps Walking
3. Why'd They Call It Falling
4. She Needed A Rock
5. My Imagination
6. I Never Swa It Coming
7. Slip Slid Away
8. Tail Lights
9. Angry Words
10. That's Alright

STEVE DAWSON
TELESCOPE
Website
Label: Black Hen Music
Distr.: Continental Records / Munich Records
VIDEO

Hij komt uit Vancouver, Canada, was reeds bekend als producer, waarvoor hij ook dit jaar de Western Canadian Music Awards prijs won als "producer of the year", en maakte zomaar twee cd's tegelijkertijd dit jaar. Van productief gesproken. "Waiting For The Lights To Come Up" die eerder dit jaar verscheen was reeds zijn derde songwriterplaat, maar dit is iets compleet anders. Steve greep de kans om pedal steel te leren spelen bij één van de beste pedal steel spelers die er op deze aardkloot rondlopen, namelijk Greg Leisz. Hij blijkt een uitstekend leerling te zijn geweest, want het resultaat is ronduit schitterend. Een instrumentale cd, Americana op zijn best, helemaal opgebouwd rondom de pedal steel, en boordevol afwisseling. Al kan voor sommigen dit instrument eerder saai lijken, toch is dit helemaal niet het geval, Steve gebruik de pedal met zoveel afwisseling en inventiviteit dat het een boeiende release is geworden, die je aandacht vasthoudt van de eerste tot de laatste minuut. Van country tot bluesy dingen en als soundscape op zichzelf, song na song zijn het kleine juweeltjes. Steve hanteert naast de pedal natuurlijk ook nog allerhande andere gitaren, ukelele, banjo, mandoline en noem maar op. Bijgestaan door een prima band levert dit een prima plaat op, een "soundtrack" waar ik nog lang ga van genieten, en waarvan nummers als "Caballero's Dream" en "No One Goes To The Park When It Rains" een paar hoogtepunten zijn. Als hij nu eens net het tegenovergestelde deed wat Gurf Morlix onlangs deed met zijn "Boneyard", en er wat stemmen aan toevoegde, het zou waarschijnlijk nog mooier zijn en weer compleet anders.
(RON)

DAVE HERRERO
AUSTIN TO CHICAGO
Website Myspace CDBaby
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Van al de bluesproducties die ik in 2001 te beluisteren kreeg, was het debuut van de Texaanse gitarist Dave Herrero één van de meest boeiende en naar de strot grijpende cd's. Herrero tekende voor deze plaat zelf voor de productie en schreef of had de hand in 8 van de 11 opgenomen nummers. Echter na het uitbrengen van dit debuut hebben we zeven jaar moeten wachten, alvorens hij nu op de proppen komt met "Austin To Chicago". Maar als bluesgitarist heeft hij ondertussen zijn waarde terdege bewezen in samenwerkingsverbanden met o.a.: Marcia Ball, Charlie Sexton, Seth Walker, Gary Clark Jr, Matt Powell, The Keller Bros., Nick Curran en Lazy Lester, maar was ook de openingsact voor de legendarische Archie Bell and the Drells. Zijn nieuwste plaat blinkt deze keer uit met tien prachtige songs met meestal eigen werk uit de pen van Felix Reyes en Herrero zelf. Ondanks Dave Herrero reeds van zijn twintigste professioneel gitaar speelt, en toen zijn invloeden zocht bij o.a. Muddy Waters, Albert King en the Fabulous Thunderbirds, mag hij toch als een ‘ervaren rot’ beschouwd worden die het aandurft om de blues op zijn eigen wijze te moderniseren. Buiten zijn uitstekende gitaarwerk, dat klasse maar ook eenvoud uitstraalt, lukt het hem met zijn soulvolle en soms rauwe stemgeluid de juiste snaar te treffen. En dit met een juiste mix van Texas blues, shuffles, akoestische country blues met zelfs wat zachte soul invloeden, hierbij denkende aan een Jimmie Vaughan, verrast de cd op alle fronten. Van eentonigheid is totaal geen sprake waardoor hij bij iedere gelegenheid wel te beluisteren valt. En dat laatste is niet altijd van toepassing op de blues. In het openingsnummer "I Don't Believe" wordt je op een bijzonder positieve wijze geconfronteerd met de gedrevenheid van Dave Herrero velen onder u zullen deze song kennen in de versie van Bobby Bland, maar Herrero's strak gitaarwerk en zijn warme stem vervolmaken dit nummer hier optimaal. Net zoals het daaropvolgende "Nacogdoches", hier ligt het accent nog meer op zijn stemgeluid. En het gitaarwerk, de saxen en het R&B gevoel zijn daar een uitstekende aanvulling op. Een prachtig nummer is ongetwijfeld het nummer "Doggie Blue", waarbij het ritme wordt aangegeven door iets wat lijkt op een mengeling van handengeklap en voetengetrappel. Het geeft dit akoestische nummer veel uitstraling, eerder een vrij rustig nummer, waarbij zijn stem wel goed past. "Leave Me be" wordt ingetogen gezongen en het gitaarwerk is zo intens dat je deze song als een absolute tearjerker mag betitelen. Daar is overigens niets mis mee, maar het geeft eens te meer aan hoe gevarieerd de samenstelling van deze cd is. Dave Herrero durft ook grenzen te verleggen en verlaat wel eens de paden van de traditionele blues, maar met deze cd heeft Herrero bewezen over zowel tekstschrijver en muzikale kwaliteiten te beschikken die hem tot een topper maken. Samen met zijn bandleden, waarbij een uitstekende Kaz Kazanoff (Marcia Ball) op harmonica, heeft Herrero met "Austin To Chicago", een uitstekend werk afgeleverd. Zijn Europese tour mogen we volgend jaar in juli verwachten, hopelijk doet hij hierbij ook onze contreien aan.

RICK FOWLER
BACK ON THE GOOD FOOT
Website Myspace
Label: Jammates VIDEO

"Back On The Good Foot": beelden van James Brown komen me voor de geest bij het zien van de titel, maar de foto op de hoes geeft me eerder een vermoeden met een blues gitarist te doen te hebben. Dat vermoeden blijkt juist, Rick Fowler is een artiest die met stevige bluesnummers en bluesrock de kost verdient, en hij is er zwaar door besmet. Zijn eerste nummer vertelt dat verhaal al onmiddellijk. "I'm Infected With The Blues" zingt hij in deze stevig klinkende bluesrock track. Er blijkt geen genezing meer mogelijk. We kunnen er over meespreken Rick, breek ons de bek niet open. Maar ja, er bestaan ergere ziektes. Een dagelijkse portie "Rootstime" helpt al aardig. En ja, in het derde nummer op deze schijf geeft hij het al toe; "Feel So Much Better", een relaxte slow blues met subtiele, maar intense gitaarpassages, met toevoeging van een warm klinkende Hammond B3 van niemand minder dan Randall Bramlett. Meteen één van de uitschieters van deze plaat. En ja, hij is reeds "Back On The Good Foot" in de volgende song. Met Randall Bramblett en zijn ganse band als begeleiders plus daar bovenop Bill Berry, de R.E.M drummer als gast zit je natuurlijk met een topbezetting, en dat hoor je ook. Er wordt prima gemusiceerd op deze "Back On The Good Foot". Rick leeft momenteel in Athens Georgia, zijn muzikale basis is vooral opgebouwd uit Britse blues en rock invloeden en dat hoor je in de afsluiter, een remake van de Savoy Brown klassieker. Verder noemt hij zelf Robin Trower en de jonge Johnny Winter als hoofdinspiratie voor zijn muziek, al hoor je daar nergens rechtstreekse verwijzingen naar. Wat je wel hoort is dat het bij Rick gaat om de muziek, niet om de populariteit. Mooi is ook het akoestische en rustige "Hitchhiking", met de resonator van Micheal J.Steele die voor een mooi tegengewicht zorgt voor Rick's gitaarspel. Rick is een sterke songwriter en vooral een storyteller, zijn teksten zijn even belangrijk als de uitstekende muziek die hij maakt, luister maar naar "Preacher" en "Running For The Truth" waar hij achtereenvolgens brandhout maakt van hypocriete religie en politiek. Rick Fowler bewijst met deze “Back On The Good Foot” dat niet alle bluesrock uit Stevie Ray’s hoek hoeft te komen. Iemand die zich vandaag laat inspireren door Kim Simmons en andere voormalige Britse blues gitaristen heeft al dadelijk mijn sympathie.
(RON)