Untitled Document

Welke muziek leent er zich beter tot een symfonische bewerking dan gothic rock? We gaan Within Temptation zeker niet klasseren bij de pure gothic bands, maar de bombastische, vaak theatrale invloeden zijn duidelijk aanwezig. Deze groep gaat echter duidelijk breder en heeft altijd hardrock en metal gekruist met symfonische onderdelen. Het resultaat was navenant met een denderend internationaal succes en een verkoop van meer dan twee miljoen albums en dvd’s wereldwijd. Voor een band die bekend staat om zijn indrukwekkende live prestaties was het een hele uitdaging en een droom die in vervulling ging om het podium in Ahoy Rotterdam te delen met het zestigkoppig Metropole Orchestra en een twintig man sterk koor. Dit alles werd nog opgeluisterd met een circusachtige vertoning vol met kostuumwissels, steltlopers en lichteffecten met echt vuurwerk. De hele act werd geprojecteerd op een reuzenscherm dat heel het podium omvatte. De zaken werden dus groots aangepakt, zoals het hoort voor een opname in HD van een live DVD. Al deze extra’s zijn natuurlijk visueel mooi meegenomen, maar waar het werkelijk om draait is hun muziek en de bewerking hiervan met tachtig supplementaire bandleden. Daarom ook deze dubbele live cd, voor de mensen die het visuele niet zo belangrijk vinden en geboeid worden door een andere benadering van de songs. Van het eerste moment is het kippenvel troef met het koor dat opent met Gregoriaanse gezangen, het Metropole Orchestra dat zwaarmoedig met strijkers overneemt en dit mooi klassiek en zeer filmische “Ouverture” samen met blazers en duidelijk hoorbaar vuurwerk doet losbarsten richting “Jillian”. Het publiek gaat vanaf de eerste tonen van Sharon den Adel’s kristalheldere, hoge stem dankbaar uit de bol en zal het ganse album overlopen van enthousiasme. Niet onterecht, want zowel de band, met een fenomenale Robert Westerholt op gitaar, als het symfonisch orkest is op geen foutje te betrappen. Je houdt het niet voor mogelijk welke extra punch nochtans zeer krachtige nummers en oude hits als “Stand My Ground” en “Ice Queen” meekrijgen in deze orchestrale bewerking. Anderzijds drijft een ingetogen nummer zoals “Memories” enkel op wat pianobegeleiding en een weemoedig klinkende viool en komt zo mooi de nadruk te liggen op de prachtige stemcontrole van Sharon. Op de tweeëntwintig nummers tellende dubbel-cd wordt echter vooral teruggegrepen naar haar laatste album “The Heart Of Everything”. Op “What Have You Done” mag Keith Caputo van Live Of Agony zijn power tentoonspreiden in een krachtig duet. Hij is niet de enige genodigde op het podium. Op “Somewhere” komt Anneke Van Griensbergen, ex The Gathering, Sharon vocaal bijstaan in deze mooie ballade en George Oosterhoek van Orphanage brult “The Other Half Of Me” de diepe duisternis in. Heel het live gevoel wordt nog versterkt doordat de nummers niet gewoon aan elkaar gemixt werden, maar zelfs de bindteksten kompleet met dankwoorden mee opgenomen werden. Voor diegenen die geen kaartje konden bemachtigen voor de avond zelf is dit dubbelalbum een unieke kans om dit concert te laten herleven in je huiskamer. Deze plaat mag in geen enkele platenkast van Within Temptation fan ontbreken.
Blowfish

Sean Scolnick heeft met een treffende keuze van een artiestennaam die klinkt als een klok, Langhorne Slim, alvast ervoor gezorgd dat deze naam voorgoed in ons geheugen staat gegrift. Maar “What’s In A Name?”. Nu, voor mij heeft deze in East Village, New York gevestigde jongeman langs de grote poort zijn intrede gedaan met een eerste full-album, waarbij onberoerd stilzitten een onmogelijk gegeven is. Dit album is één groot feest en vertoont wel verwijzingen naar andere legendarische singer-songwriters, met uithalen naar folk, Americana en zelfs countrypunk, maar komt heel origineel uit de hoek. Langhorne Slim is bovendien begenadigd met een krachtig stemgeluid, dat een kruising vormt tussen een jonge Kevin Coyne en de snedige, hoge uithalen van John Watts. Moeiteloos kan hij daarmee de strijd aanbinden met zijn fameuze begeleidingsband “The War Heads”. Het openingsnummer “Spinning Compass” gaat spannend van start met pianogeroffel en een donderende basdrum, die zoals bij het hoogtepunt van een riskante circusact, “Le moment suprème” inluiden. En waarlijk, vanaf de eerste energiek gezongen noten zit de ambiance erin en heb je zin om stoelen en tafels opzij te schuiven in dit vrolijk folklied, dat aan het einde toe zelfs naar een feestje Arcade Fire neigt. De hel is niet voorbestemd voor Langhorne Slim. Hij heeft een plaatsje gereserveerd in de “Rebel Side Of Heaven”, wat met overtuigend gospelgezang en een aanstekelijk orgeltje van Sam Kassirer, ook vertoevend aan de zijde van Josh Ritter, kracht wordt bijgezet. Een rusteloze, snelle gitaartokkel geeft het uptempo countryfolknummer “Restless” geen seconde verpozing, net zoals het swingende en rockende “She’s Gone”, waar hij met een ware punkattitude, zijn wanhoop uitschreeuwt. We hebben al half het album achter de kiezen voordat hij ons zeer emotioneel en aangrijpend, als een ware Ryan Adams, zijn hopeloze verliefdheid voor “Colette” betuigt in een schitterende tekstuele oase. Op het moment dat je je zakdoek wil grijpen is al de weemoedigheid plots geweken wanneer zijn lieveling in het zicht komt en niet alleen zijn hormonale balans, maar ook de song een serieuze tempoboost meekrijgt. De verrassingen zijn nog lang niet uit de lucht. Hartverscheurend mooi brengt Langhorne de soulvolle bluesbalade en levensles “Diamonds And Gold”, opgevuld met mooi pianospel in tweestrijd met een catchy orgeltje, waarin hij ons op het hart drukt te profiteren van ons geluk wanneer we er de kans toe hebben, om het even waar en wanneer. Ons geluk kan ook niet op na het aanhoren van de Dylaneske folkbalade “Oh Honey” en het melancholische “Hummingbird”, een pareltje van een afsluiter dat thuishoort in dezelfde stijlcategorie. East Village heeft een nieuwe zoon gebaard die in al zijn jeugdigheid zelf aan de wieg staat van een uniek meesterwerk. Ik ben nu al fan voor het leven. Laat de wereld van Langhorne Slim je verbazen en haast je naar de platenwinkel. Beter nog : laat je album signeren door dit nu nog bereikbaar fenomeen op vrijdag 7 november in de Botanique en ga genieten van een gegarandeerd energieke en spetterende belevenis.
Blowfish

Een drietal jaar geleden was er al een eerste tribute cd voor deze "godfather of the rock guitar", die toen gewoon de titel "Les Paul & Friends" meekreeg, ondertussen is de opvolger er "A Tribute To A Legend". We ontvingen de "unmastered version" ongeveer een maand geleden, zonder hoesje, maar, "shame on us" wegens de drukte hier op de "Rootstime" redactie, kunnen we hem nu pas bespreken. Maar ondertussen is de cd ook officieel uit sinds 13 oktober, en zodoende kunnen we nu ook de hoes publiceren. Les Paul voorstellen is nagenoeg overbodig, hij is gitarenbouwer, uitvinder van de "solid body"“gitaren, en de man die bovendien uitvinder is van talloze gitaar "gadjets" en opnametechnieken zoals het overdubben, echo, delay en noem maar op. Vorig jaar toen Geoff Achison, een Australische topgitarist die ondertussen een vriend is geworden en die zweert bij deze gitaren, Les Paul ontmoette in New York, waar deze nog steeds zijn wekelijks maandagavondconcert geeft (hij is 93!) stuurde hij ons naaststaande foto. Net als op de vorige, waar onder meer Steve Miller, Joss Stone, Billy Gibbons , Sting, en via de overdub techniek zelfs Sam Cooke met Clapton en Jeff Beck te horen zijn, stonden ook de gegadigden weer in de rij om eer te betonen aan deze krasse gitarist/gitarenbouwer. In vergelijking iets weiniger grote namen deze keer, maar het resultaat is er zeker niet minder om. Joe Bonamassa mag openen samen met de grootmeester in "The Good Luck You're Having" waarna Hiram Bullock overneemt om met Les "Walls Came Tublin Down" te brengen. Peter Frampton, die er vorige keer ook bij was, is terug, hij is dan ook een grote fan. In "All I Want Is You" de U2 cover speelt hij samen met de meester en Johnny Rezzeznik van Goo Goo Dolls op vocals. Andere hoogtepunten zijn Joan Osbourne die met Les Paul "I Don't Wanna Be Nobody But You" brengt en Lisa Fisher, die met "Slipping Into Darkness" Les Paul zelf aan haar zijde heeft. Waar Les Paul het aparte geluid vandaan tovert in de intro van "69 Freedom Special" weet waarschijnlijk alleen hij, want zelfs op zijn hoge leeftijd is hij nog vernieuwend bezig zo te horen. Het rustige, jazz getinte "Vocalise" laat Slash eens vanuit een heel andere hoek horen. Een van de mooiste nummers van de eerste tribute komt hier terug: Mick Hucknall van Simply Red brengt samen met Joe Perry en Les het ijzersterke bluesy "More Than You'll Ever Know", een Donny Hathaway klassieker. De mooie versie van Paul Carrack's "How Long" door Jeff Golub, met prachtig gitaarwerk van Jeff doet Les Paul's gitaren alle eer aan die ze verdienen, net als "Children Of The Future" van C,C & C. Chieli Minucci (gitarist bij special EFX en Steve Lukather van Toto sluiten af met twee versies van "I Saw The Light", één van de mooiste Todd Rundgren composities, eenmaal instrumentaal en eenmaal met vocals. Sterke composites van vroeger hier hernomen door topgitaristen en dito vocalisten. Alles voor en met de meester zelf, een man die de geschiedenis van de rockmuziek als geen ander wist te bepalen. Dat hij nog lang onder ons mag vertoeven!
(RON)

LAÏKA - A TRIBUTE TO BILLIE HOLIDAY
MISERY
Website - Label: Bluejazz - Distr.: Codaex

Om je aan de onvergankelijke song ‘Strange Fruit’ te wagen moet je behalve over vocale kwaliteiten ook over een grote dosis invoelend begrip beschikken. Jazzzangeres Laïka Fatien heeft beiden, zowel zangtalent als inlevend vermogen. De wijze waarop zij deze schrijnende en beklemmende song weet te vertolken getuigt van diep respect voor de originele vertolkster en wat deze heeft meegemaakt. Ondanks dat dit pas Laïka’s tweede album is, is deze in Parijs geboren jazzzangeres erin geslaagd om in haar ‘Tribute’ aan Billie de juiste gevoelsaccenten te leggen. Of haar exotische afkomst daar voor iets tussen zit is als vraag bijkomstig. Het is denkelijk eerder vrouwelijke inlevingskunst die dergelijke gevoelslagen weet aan te boren met deernis voor alle verdrukten. Haar achtergrond laat wel een zekere spanningsboog vermoeden. Een Spaans/Marokkaanse moeder, een vader met wortels in de Ivoorkunst, grootgebracht in een Marokkaans/Joodse familie, Sefardische cultuur, Franse scholing in muziek en theater, een nieuwe thuishaven in Spanje, ontvankelijkheid voor de muziek van vrouwelijke artiesten, dat alles maakt Laïka tot wat zij nu geworden is. In de wijze waarop zij deze Tribute brengt hoor je ook haar bewondering voor haar voorgangers Nina Simone, Abbey Lincoln, Carmen McRae en Shirley Horn, allen sensitieve blues- of jazzzangeressen. In haar ‘Strange Fruit’ zingt zij bijvoorbeeld met dezelfde frasering als Nina Simone, waarbij zij de nadruk op de tekstinhoud legt. De jazzvocaliste draagt haar album op aan de twee Afro-Amerikanen Thomas Shipp en Abram Smith die in 1930 in Indiana werden gelyncht en waarvan de foto heel de wereld rondging. Diezelfde foto inspireerde Lewis Allan tot het onsterfelijke ‘Strange Fruit’ gedicht. Sindsdien wordt de song voor altijd vereenzelvigd met Billie Holiday, zelf een getormenteerd slachtoffer van alle discriminaties, aan den lijve ondervonden in het racistische Zuiden. Haar medemuzikanten tonen met hun inbreng dat zij de bluesy tijdsgeest respecteren maar voegen er als jazzkinderen van hun tijd moderne creativiteit aan toe. Jazzpianist Robert Glasper en contrabassist Daryl Hall weten bijzonder inventief om te gaan met de meergelaagdheid in Laika’s expressieve zang. De pianoklanken sluiten perfect aan bij ‘Gloomy Sunday’. Het is ook niet alleen ‘Misery’ op dit album, al is de tragische ondertoon blijvend waarneembaar. ‘Don’t Explain’ en ‘Left Alone’ reveleren de tragische Billie, maar ‘You Can’t Lose a Broken Heart’ en ‘What’s New’ laten een saxtenor horen die rechtstreeks uit een rokerige jazzhoek lijkt te springen. Cole Porter’s ‘All of You’ valt origineel op met alleen Gregory Hutchinson op drum. Irving Berlin’s ‘How Deep Is the Ocean’ komt over als een kleurig klankboeket. Er zijn al vele Tribute albums aan Billie Holliday gewijd, maar deze ‘Misery’ valt op door de sensuele eigengereidheid waarmee Laïka de draden van haar vrouwelijk oergevoel in een jazzy klanktapijt weet in te spinnen. Met in het centrum de treurnis van ‘Left Alone’ waarrond tenorsaxofonist David El Malek troostklanken cirkelt. Net als Abbey Lincoln eert Laïka de nagedachtenis van Billie met een prachtalbum.
Marcie

Samen op de koffie met singer-songwriter Courtney Leigh Heins? Maar al te graag gaan we in op haar uitnodigend gebaar op de foto van de cd-hoes, die in mooie, oranje sepia tint Courtney uitbeeldt met een koffiekan, die in Californië blijkbaar zelfs op het strand geserveerd wordt, zoals de achterkant van de hoes bewijst. Koffie betekent gezelligheid en dit is ook het gevoel dat deze plaat bij ons achterlaat : hartverwarmend en een ideaal presentje voor het najaar. Courtney is afkomstig uit Indiana, maar heeft al geruime tijd Los Angeles als uitvalbasis, waar ze in 2002 multi-instrumentalist en partner in crime Bryan Dobbs ontmoette. Het duo begon al snel samen songs te schrijven en op te treden in L.A. en omstreken. “Hot Coffee” is de kroon op het werk en niets werd aan het toeval overgelaten. Zelfs meester-gitarist Doug Pettibone, ons welbekend van zijn doordringend gitaarspel aan de zijde van Lucinda Williams, leverde zijn bijdrage in enkele nummers. Hij mag al dadelijk de politiek getinte opener “The Great Divide” inkleuren, die langzaam evolueert van een folkgetinte Dylansong naar een krachtige countryrocker, bijgestaan door een forse tele-twang. De sterkte van Courtney ligt in haar veelzijdigheid. In “Here I Go” hoor je haar in een aan The Carpenters verwante, prachtig harmonisch gezongen countryballade, terwijl ze zich in het vertederende “Lightly” moeiteloos de evenknie toont van Stevie Nicks van Fleetwood Mac. De enige cover van het album “Joey”, een oude hit van Concrete Blonde, ondergaat dezelfde behandeling. Dit lied staat haar echt op het lijf geschreven en ze tovert deze song, helemaal instrumentaal afgestript tot een eenzaam tokkelende gitaar ondersteund door een weemoedige viool, om tot een hartverscheurende bekentenis. Een uptempo, vrolijke countrykraker met mandolines en pedalsteelgitaar mag duidelijk niet ontbreken en een snedige Doug Pettibone haalt de beste countrylicks uit zijn vingers en zijn Telecaster, net zoals in het rockende en op slidegitaar drijvende “This Ol’ Town”. Courtney weet ons echter het meest te begeesteren in gevoelige, tedere ballades, zoals het liefdesverhaal “Saginaw”, waar de warme tremolo in haar stem net dat tikje meer ontroering uitlokt. Zo roept het mooi harmonisch gezongen “Broken” de sfeer op van een tedere Rory Block in “ Lovin’ Whiskey” en sluit ze gevoelig het album af met “Times Like This”, dat met mooie metaforen de emoties weergeeft van iemand die orkaan Katrina overleefde. Onze keuze is snel gemaakt bij dit veelbelovend debuut van Courtney Leigh Heins. De Californische stranden inspireren misschien veel mensen tot vrolijk getinte muziek, maar wij zijn het diepst geraakt door haar gezellige en tedere openhaardvuur momenten, zonder de straffe gitaartonen van Doug Pettibone. Deze meid is sterk genoeg om haar eigen mannetje te staan.
Blowfish

Uit Ierland komt deze nieuwe spruit aan de power trio tak. Uitgebracht op het uitstekende Nugene label, dat is al dadelijk een pluspunt om onze aandacht te trekken. Omdat de man uit Ierland komt hem daarom dadelijk vergelijken met Gallagher en Gary Moore lijkt me wat ver gezocht. Zijn gitaarstijl is veel meer funk gericht dan dat van beide heren. Van al de jonge generatie bluesgitaristen die we de laatste tijd toegestuurd kregen maakt Simon nog het meest indruk op me. Tien van de twaalf songs zijn eigen composities, waarvan vooral het sterke "Devil Woman" met zijn heavy slide geluiden ons bekoort. Na zijn eerste band Sweet Savage speelde hij onder meer enkele jaren met de soul band "The Commitments" die ontstond na het succes van de gelijknamige film met Andrew Strong. Na een paar songs gehoord te hebben deed het gitaarspel van Simon me wat denken aan dat van de te vroeg overleden Paul Kossoff van Free, zij het met een moderne funk injectie. Ik was dan ook niet verwonderd wat verder de cover van "Be My Friend" tegen te komen, mijn favoriete Free song. Hendrix is, zoals bij vele bluesrock gitaristen, ook een bepalende factor, zo sluit de cd af met de wat minder bekende Hendrix cover "Power of Soul" en zit er in "Tell Me Why" een behoorlijk duidelijke verwijzing (om het zacht uit te drukken) naar "Them Changes" wat Buddy Miles voor "Band Of Gypsies" schreef. Al bij al is "Rich Man Falling" een welkome verademing tussen de lading bluesrockcd's die ons hier de laatste tijd bereikten, met een mooie afwisseling van up tempo rockers en het zachtere werk. Een jongen om in het oog te houden en iemand die we in het volgende festivalseizoen wel ergens zullen zien opduiken. Ik hoop het van harte.
(RON)

Hij wordt op 5 november nog maar pas 34 jaar, maar het lijkt alsof David Ryan Adams uit Jacksonville, North Carolina er al heel lang bij is. Ryan Adams is een ultra-actieve muzikant en singer-songwriter die met “Cardinology” al aan zijn tiende officiële studioplaat als soloartiest toe is. Hij schrijft liedjes zoals wij koffie drinken: minstens elke dag een stuk of vijf. Toen hij 9 jaar was verliet zijn vader het gezin en werd hij door zijn moeder en grootmoeder opgevoed. Amper 16 geworden werd hij al van school gegooid, allicht omwille van zijn intussen beruchte moeilijke karakter, maar die opportuniteit greep hij aan om zich volledig toe te leggen op het schrijven van liedjes en op het perfectioneren van zijn gitaarspel. Al snel bleek dat hij een rastalent was wat hij kon etaleren in zijn succesvolle groep ‘Whiskeytown’. In 2000 besloot Ryan Adams om een solocarrière te starten en de cd “Heartbreaker” was zijn eerste project, al snel opgevolgd door “Gold” dat een groot wereldsucces werd en zelfs heden ten dage nog regelmatig als klassieker over de toonbank verhandeld wordt. Met de dubbel-cd “Cold Roses” en diens opvolger “Jacksonville City Nights” besloot Ryan Adams om zijn begeleidingsgroep The Cardinals meer op het voorplan te brengen. Dit kwartet omvat ook enkele topmuzikanten waar Neil Casal allicht de bekendste naam van is. De andere bandleden zijn Chris Feinstein, Jon Graboff en Brad Pemberton. “Cardinology” is dus de nieuwe studioplaat van Ryan Adams & The Cardinals en de opvolger van “Easy Tiger” uit 2007. Dit nieuwe album bevat 12 klasseliedjes van de hand van de grootmeester himself. Qua genre opereert Adams alweer tussen country, alt.country en rockmuziek. Daarbij valt hij regelmatig terug op datgene wat hij als de allerbeste kan: het intens gevoelig zingen van hartverscheurende, ontroerende en intieme ballads. “Born Into A Light” is het eerste nummer op deze cd en is vintage Ryan Adams met virtuoos gitaarspel en subtiel gearrangeerd pedal steel-spel door Jon Graboff. Die pedal steel horen we later nog eens heel nadrukkelijk een hoofdrol vertolken in de emotievolle song “Natural Ghost”. Hartenpijn veroorzaakt door een afgebroken relatie vormt het onderwerp van de liedjes “Go Easy” en “Fix It”. Naar ons gevoelen het mooiste liedje op “Cardinology” is de intimistische smeekbede “Let Us Down Easy” waarin hij vocaal ijzersterk uit de hoek komt in een sobere maar zeer ‘to the point’ instrumentatie. Ook heel aanstekelijk zijn “Crossed Out Name”, “Sink Ships”, de zachtjes gefluisterde ballad “Evergreen” en de afsluitende charmante pianoballad “Stop”. Deze plaat is alweer verplichte aanschaf voor elke zichzelf respecterende zelfhulpgroep, alleen blijft de vraag of ze er beter of slechter van zullen worden want een depressie lonkt om de hoek bij haast elke song. Enkel de wat rockerige track “Cobwebs” vormt de eenzame uitzondering op deze regel.
(valsam)

ART GARFUNKEL
ACROSS AMERICA - SPECIAL EDITION CD & DVD
Website VIDEO
Label: Proper Records Distr.: Rough Trade

Wie de song ‘Bridge Over Troubled Water’ nu nog niet kent, is sinds de Wereldoorlog niet meer uit zijn schuilkelder gekropen. Die song uit de late jaren ’60, gezongen door het duo Simon & Garfunkel, werd immers een van de grootste hits aller tijden. Wanneer Art deze song tijdens zijn concert op Ellis Island solo zingt krijgt hij dan ook een staande ovatie. Het is dat concert, opgenomen in april 1996, dat nu op DVD en CD te zien en te horen is in een speciale editie. De songs op DVD worden gecombineerd met tussenshots en dagboekfragmenten van Art’s voetreis door Amerika, die hij in mei 1984 begon en dertien jaren later beëindigde. Vooral aan de locatie Ellis Island en de ‘Registry Hall’ hecht Art veel belang. Drie generaties terug arriveerden daar de eerste ‘Garfunkels’ samen met vele andere immigranten van wie er velen nooit binnen geraakten. Het is die Amerikaanse droom die Art onzichtbaar vergezelt wanneer hij Amerika doorkruist van Oost naar West. Halverwege ontmoet hij ook James Taylor met wie hij ‘Crying In The Rain’ zingt. Op Cd vind je dezelfde songs terug, maar in andere volgorde. Het kwintet begeleidende muzikanten bezig zien biedt natuurlijk een visuele meerwaarde. Vooral gitarist Eric Weissberg valt op omwille van zijn fijngevoelig gitaarspel en de innerlijke vreugde die hij uitstraalt. Maar ook Warren Bernhardt op piano en David Biglin met synthesizers vormen een sympathiek tafereel wanneer zij samen of afzonderlijk in actie komen. Zeker wanneer je hen de wereldhit ‘El Condor Pasa’ ziet vertolken, nog steeds zeer geliefd bij het publiek. Ook zijn vrouw Kim Cermak Garfunkel zingt dan mee met een geïnspireerde Tommy Igoe op drums. Het ‘Feelin’Groovy’ lied samen met zoontje James zorgt voor een kinderlijk intermezzo. Centraal staat natuurlijk Art Garfunkel die na al die jaren de draak kan steken met het onafscheidelijke duo Simon & Garfunkel, in 1970 geëindigd op een split met boedelscheiding. Van dat alles merk je natuurlijk niets op Cd, maar je krijgt dezelfde songs te horen, enkele met de status van een evergreen o.m.‘The Sound of Silence’. Art Garfunkel, geboren in 1941, zingt deze met breekbare stem waarop nog geen sleet te bespeuren valt. Hij die ooit met Paul Simon als Tom & Jerry begon, kijkt daar nu op terug als hun Tom Sawyer en Huckleberry Finn periode toen zij nog als vrienden samen optrokken. Na 1970 bouwde Art een solocarrière uit en ook enkele latere songs komen dus aan bod, zoals ‘Bright Eyes’ uit de film ‘Watership Down’. Maar ‘Scarborough Fair’, ‘April Come She Will’ en ‘Mrs. Robinson’ blijven natuurlijk de onbetwiste toppers. Het dubbelalbum bevat behalve de songs dus een lyrisch raamwerk, waar Art in dagboekvorm zijn observaties of poëtische reflecties neerschrijft zoals ‘dat je maar vier seconden nodig hebt om in- en uit te ademen maar een eeuwigheid om het verlies van je geliefde te verwerken’. Wat toch bewijst dat Art een dichterlijk schrijver is zelfs zonder partner. Deze gecombineerde CD/DVD maakt alleszins een elegante boog langs een tijdsfragmentarisch nostalgisch stukje songgeschiedenis.
Marcie

Er zijn nog blijkbaar toch nog een paar zekerheden in deze turbulente wereld. Eén daarvan is dat als er een nieuwe cd van Luka Bloom op de markt komt er aan de fans een op en top kwaliteitsproduct wordt aangeboden. Door en door professioneel singer-songwriter en performer Kevin Barry Moore aka Luka Bloom - de intussen al 53 jaar jonge muzikant koos voor die naam op basis van de song “Luka” van Suzanne Vega omdat hij niet wilde geassocieerd worden met zijn toen bekendere muzikale broer Christy Moore - staat ook met zijn nieuwe plaat “Eleven Songs” weer als een huis. De 11 (jawel hoor) folk georiënteerde liedjes stralen zoals gebruikelijk pure klasse uit. Toch verschilt het nieuwe album in enige mate van voorgaande platen omdat Luka Bloom voor dit schijfje een hele reeks voornamelijk Ierse topmuzikanten in de studio heeft uitgenodigd. Het resultaat daarvan is dat “Eleven Songs” een zeer muzikale plaat is geworden en daardoor voorlopig nog twijfels veroorzaakt of Luka Bloom deze songs ook live zo mooi zal kunnen brengen. Het is bekend dat hij live optredens meestal alleen op het podium afwerkt met zijn 2 gitaren, een witte elektrische en een zwarte akoestische (die hij ‘Rudi’ heeft genoemd). Zelf noemt hij “Eleven Songs” zijn beste plaat tot op heden. Er wordt dan ook ijzersterk ingevlogen met het liedje “There Is A Time” en ook nummer 2 “I’m On Your Side” swingt als de pest. Daarna schakelt Luka Bloom toch een versnelling trager naar het genre dat hem zo vertrouwd is en waarmee hij de eeuwige roem heeft bereikt. Want dat hij een schitterende zanger is bewijst hij in overvloed in het liedje “I Hear Her, Like Lorelei”. De songs op dit twaalfde Luka Bloom-album zijn afwisselend ballads en uptempo maar klinken voller door de bredere instrumentatie waarbij zelfs klarinet, fluit en violen het geluid optimaliseren. Heel akoestisch wordt het even in het mooi en ingetogen gebrachte “Sunday” en in het prachtige “When Your Love Comes” waarin deze zanger zijn uitstekende stemkwaliteiten op zijn best kan demonstreren. In “Fire” horen we een traditionele Luka Bloom met naast zijn stem enkel akoestische gitaar-begeleiding. Toch ben je als fan geneigd om blij te zijn met de breder georkestreerde liedjes zoals “See You Soon” en “Eastbound Train” met een heuse koorzang aan het einde, net als in de erg mooie en vrolijke cd-afsluiter “Don’t Be Afraid Of The Light That Shines Within You”. Vakmanschap en meesterschap worden door deze oersympathieke Ierse bard geëtaleerd op zijn nieuwe cd “Eleven Songs”. Hoe hij het er live van afbrengt kan je persoonlijk gaan ervaren op diverse plaatsen in België en Nederland gedurende de eerstvolgende weken. Wij zullen in het CC van Hasselt gaan genieten van anderhalf uur toptalent en hartverwarmende liedjes.
(valsam)

LUKA BLOOM LIVE
05 Nov 2008 Het Depot, Leuven
07 Nov 2008 De Roma, Antwerpen
08 Nov 2008 Cultuurcentrum Hasselt, Hasselt
09 Nov 2008 Cultuurcentrum De Spil, Roeselare
11 Nov 2008 Botanique, Brussel
13 Nov 2008 De Warande, Turnhout
14 Nov 2008 Vooruit, Gent

De laatste paar jaar duiken allerlei bandjes van frisse, eigentijds ogende jongelui op die beweren dat ze óók bluegrass spelen. En inderdaad, ze leggen een grote liefde aan de dag voor de akoestische instrumenten die een halve eeuw geleden al in Kentucky werden klaargelegd. En vaak genoeg spelen ze bij wijze van eerbetoon nog wel "Blue Moon of Kentucky", of "Mule Skinner Blues" of "Orange Blossom Special". Newgrass is de verzamelnaam die voor hen is gereserveerd - een term uit de jaren zestig die nu nieuw leven wordt ingeblazen. Deze bands heten Nickel Creek, Crooked Still, Hackensaw Boys, The Duhks, Astrograss, Donna the Buffalo, Yonder Mountain String Band of de Old Crow Medicine Show. Wat ze gemeen hebben is een tomeloos enthousiasme, grote beheersing van hun instrumenten en een avontuurlijke geest. Bluegrass is voor hen een soort terugkeer naar de moederschoot van onbespoten, oer-Amerikaanse muziek. Intussen hebben ze hun oren wijd open. Dat laatste geldt zeker voor de Old Crow Medicine Show, die door de jaren reeds vele juichend ontvangen albums op hun actief hebben staan. The Old Crow Medicine Show ook wel aangeduid met de naam O.C.M.S. brengen zo te horen op hun nieuwste album "Tennessee Pusher", uitgebracht op het Nettwerk label, nog steeds bijzondere folk, een album dat trouwens geproduceerd is door John Was. De O.C.M.S. doen de muziek uit de Appalachies weer herleven met een mix van traditionele folk en bluegrass met een vleugje rock & roll. Kevin Hayes op een "guitjo" ook wel genoemd een banjitar, een instrument, dat lijkt op een banjo met de nek van een gitaar, Morgan Jahnig op de staande bas, Ketch Secor (harmonica en vocals), Willie Watson (gitaar, vocals, viool, harmonica) en Gill Landry (slide gitaar en vocals) allen afkomstig uit verschillende staten van Amerika kwamen elkaar tegen in New York en vormden de groep in het jaar 2000. Zij speelden eens voor een apotheek ergens in North Carolina, waar de beroemde flat-top gitaarspeler/zanger Doc Watson toevallig moest zijn. Hij was zeer onder de indruk en nodigde de groep promt uit om te komen spelen op het beroemde "MerleFest". De groep vertrok daarna naar Nashville en speelde in de Grand Ole Opry openingsacts voor o.a. Dolly Parton en de Del McCoury Band. Ondertussen is O.C.M.S. een gevestigde naam in het Newgrass genre en "Tennessee Pusher" is dan ook hun derde album voor het Nettwerk label, dat weer een aanstekelijke mengeling is van jugband, stringband, hillbilly, bluegrass, folk en blues. Alle songs op het album zijn origineel uitgezonderd Blind Alfred Reed's "Lift Him Up", een zeer mooi luisterliedje. De band koos om Dave Rawling, die verantwoordelijk was voor de productie van de vorige OCMS albums te vervangen door Don Was. Deze bekende producer die in het verleden bij legenden als Dylan en the Stones naambekendheid verkreeg, heeft wel een grote verandering gebracht in de sound van Old Crow. Hij probeerde volgens ons van de band meer een radio klare country band te maken dan de meer string band zoals we die kennen van vroeger. Niet dat we hier negatief tegenover staan, integendeel, want op hun nieuwste plaat is de variatie in de liedjes nu vrij groot. We horen de mooie harmonieën van "That Evening Sun" naast de up-tempo swingers "Alabama High-Test", "Humdinger" en "Mary's Kitchen". Voeg daarbij een instant-meezinger zoals "Highway Halo" en we hebben een plaat waar wederom hun muzikale bekwaamheid naar voren komt. Het is dan ook niet begrijpbaar dat in tegenstelling tot hun label- en stijlgenoten de Hackensaw Boys de O.C.M.S. daarentegen minder bekend zijn in onze Lage Landen. Dat "Tennessee Pusher" daar verandering in gaat brengen is alleen maar te hopen!