ARCHIEF

JANUARI 2008 - FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008 - MEI 2008

JUNI 2008 - JULI 2008 - AUGUSTUS 2008 - SEPTEMBER 2008 - OKTOBER 2008

DELTA MOON - HOWLIN’ AT THE SOUTHERN MOON

RY COODER - THE UFO HAS LANDED: THE RY COODER ANTHOLOGY

TAJ MAHAL - MAESTRO

OLLABELLE - BEFORE THIS TIME

THE TOM RUSSELL ANTHOLOGY - VETERAN'S DAY

FONTAINE BROWN - TALES FROM THE FENCE LINE

MICK FLEETWOOD BLUES BAND FEAT RICK VITO - BLUE AGAIN!

GARY MOORE - BAD FOR YOU BABY

LENA ANDERSSEN - LET YOUR SCARS DANCE

ROB TOGNONI - CAPITAL WAH - IRONYARD REVISITED

DELTA MOON - HOWLIN’ AT THE SOUTHERN MOON - Myspace - Label: Music Avenue

‘Melodische Southern Swamp-Blues-Rock’, mocht dit op een menukaart staan in de Staten Virginia, Carolina, Alabama, Louisiana, dan zou ik dit onmiddellijk bestellen. De slidegitaren van het duo, Tom Gray uit Virginia en Mark Johnson uit Ohio, zouden het gerecht alleszins exquis smakelijk maken. Op dit ‘Southern Moon’ compilatiealbum wordt immers het beste verzameld van wat deze twee gitaristen in vier vorige albums lieten horen, o.a. zeven songs uit hun ‘Clear Blue Flame’ album met o.a. het schitterende ‘Cool For Jets’ en met het swampy ‘I’m A Witness’ als klapstuk, beiden geschreven door Tom Gray. Van hun andere drie Cd’s werden er telkens vier nummers geplukt met opnieuw Tom Gray in de auteursrol, af en toe in co-schrijverschap met Mark Johnson en een enkele keer met Kristin Markiton. Deze zangeres duikt ergens halverwege op wanneer zij het van Gray’s schuurpapierenstem overneemt. Met blueszangeres Gina Leigh wordt teruggegrepen naar hun ‘Goin’ Down South’ periode. Het verhaal van de band is inmiddels bekend. Tom en Mark wisselden telefoonnummers uit bij hun ontmoeting in een muziekwinkel en de groepsnaam kwam er na een bezoek aan Muddy Waters’ woonhut in Clarksdale. Het duo vormde eerst een twee gitaren band met bottleneck, uitgebreid met een drummer en bassist. Een overgangsfase, waarin achtereenvolgens twee blueszangeressen de leadzang mee invulden, werd afgesloten in 2006, waarna Tom met zijn ruige stem de ‘Delta Moon’ bluesrock verder inkleurde met Bayou of Blue Highway koloriet, meestal met behulp van zijn Custom Made ‘Dart Steel Gitaar’. Deze verzamel-cd wentelt zich vooral als een wellustige alligator in zuiderse moeraspoelen, waar Burnside, Dr. John en Sonny Landreth zich ook thuis voelen met hun spirit van ‘Fooling Around’. De vaart en hypnotische ritmes, de Delta Moon thema’s, de swampy mood en ruige zangstemmen, de covers van Son House en Fred McDowell, dit alles maakt dit verzamelalbum begerenswaard voor elke bluesfan die ervan droomt ooit Amerika’s zuidelijke hobbelige wegen te verkennen, liefst in een stoffige Ford. En ja, nu op zoek gaan naar de full Cd ‘Goin Down South’ omwille van R.L. Burnside’s titelnummer of songs van het genre ‘dreams come real as they run deep’. Of nog hun album ‘Delta Moon’ waar Tom’s evocatieve ‘House Of Dolls’ op staat, die tot eigentijdse ‘traditional’ mag worden bevorderd. Want dat zijn de risico’s van een compilatie, je wil meer van hetzelfde heerlijk meeslepende stuff.
Marcie

RY COODER
THE UFO HAS LANDED: THE RY COODER ANTHOLOGY
Label: Rhino Records Distr.: Warner Bros

Ry Cooder is een Amerikaanse gitarist/zanger/componist geboren in 1947 als Ryland P. Cooder in Los Angeles. Hij speelde in Taj Mahal's The Rising Sons, Captain Beefheart & The Magic Band, maar werkte ook zeer veel als studiomuzikant. In 1984 nam hij de soundtrack voor "Paris, Texas" op. En lezers die Ry al beter kennen, Ry is zeker de beroerdste niet en is vaak wel te porren voor een leuke soundtrack. Hij heeft er tenslotte al heel wat op zijn naam staan. Ook was Cooder medeverantwoordelijk voor de Cuba-hype die rond '99 opkwam, door zijn werk met de Buena Vista Social Club. In 2003 verscheen de belangrijke wereldmuziek release "Mambo Sinuendo" van Cooder en zijn Cubaanse evenknie Manuel Galban. Dat de twee aan elkaar gewaagd zijn bewezen zij reeds in die Buena Vista Social Club. En dat is dan ook wat Cooder de afgelopen jaren vooral bezig gehouden heeft: namelijk het promoten van de muziek van zijn Cubaanse vrienden. Cooder kon niet anders dan met een nieuw tot de verbeelding sprekend project op de proppen te komen. Het prachtige en succesvolle "Chávez Ravine" (2005), een verborgen arbeiderswijkje in Los Angeles dat ten prooi viel aan de vooruitgang, was dan ook de eerste plaat van de meester, dat hij drie jaar geleden afleverde onder zijn eigen naam. Dat Cooder geweldige soundtracks kan maken is dus bekend, maar ook zonder een bijbehorende film kan Cooder over deze teloorgang van deze Latijnse enclave, een beeldend verhaal vertellen, hetgeen hij voluit bewijst met deze plaat, een plaat die een opvallend vervolg krijgt met "My Name Is Buddy" (2007). Dit album doet het verhaal van Buddy Red Cat, Lefty Mouse en Reverend Tom Toad op hun tocht door een lang vervlogen Amerika. Het Amerika van J. Edgar Hoover, mislukte oogsten, vakbonden en stakingen, kortom het socialistische ideaal dat hen in de goede oude tijd nog bond. Zo horen we dan oude Amerikaanse folk en lichte muziek uit de jaren vijftig, zoals Cooder het in zijn jeugd uit de krakende radio van zijn ouders moet hebben horen komen. Op "I, Flathead" (2008) kruipt Cooder in de huid van het personage Kash Buk, een geschifte dragracepiloot die om den brode in zijn V8-bolide over de zoutvlakten scheurt en voor zijn plezier bandleader is van het groepje The Klowns. Muzikaal grijpen Cooder en zijn muzikanten (onder wie ouwe getrouwen Jim Keltner en Flaco Jimenez en zijn zoon Joachim Cooder) op deze plaat terug naar de rhythm 'n blues, de country, de tex-mex, de Western Swing en de blues van zijn eerste paar platen, "Into the Purple Valley", "Boomer's Story" en "Paradise and Lunch". Met het verschijnen van deze plaat is het drieluik van Cooder over Californïe voltooid. Cooder neemt je mee op reis op deze drie albums, zowel door de tijd, als door een multiculturele staat, vol markante types en met een prachtige zelfkant.

Je zou kunnen zeggen dat het werk van Cooder achttien jaar lang, tussen 1987 en 2005, in dienst stond van anderen, ondergeschikt was aan projecten van gewaardeerde collega’s. Hij maakte nog maar eens wat filmmuziek voor bijvoorbeeld "Last Man Standing" (1996) en "Primary Color"s (1998), werkte samen met uiteenlopende figuren als George Clinton, Ali Farka Touré en Van Dyke Parks, en ontfermde zich in 1997 liefdevol over een gezelschap bejaarde Cubaanse muzikanten, om ze onder de naam Buena Vista Social Club wereldberoemd te maken, nét voor enkelen van hen overleden. Met het verschijnen van zijn laatste drie albums, is zijn visie over "The Golden State" voltooid, een indrukwekkende demonstratie van zijn kunnen. De drie platen vormen een eenheid, ondanks het feit dat ze zich afspelen in verschillende decennia, elk een ander vertelperspectief hebben en muzikaal totaal verschillend zijn. Vast staat dat Cooder zichzelf heeft overtroffen. Nu anno 2008 kan hij terugkijken op veertig prachtjaren en dat was een mooi moment voor zijn eerste volwaardige anthologie op Rhino Records. Er valt veel te vertellen over de 34 tracks die hiervoor zijn geselecteerd op deze eerste dubbel-cd, "Anthology - The Ufo Has Landed", een compilatie die Cooder's gehele carrière beslaat, bestaande uit een combinatie van key tracks afkomstig van zijn soloalbums en zijn meest bekende soundtracks. Geproduceerd door Cooder's zoon Joachim, biedt deze verzameling een verrassende blik op de artistieke bedrijvigheden van de snarenvirtuoos vanaf 1970 tot heden. Bijzonder is de niet eerder uitgebrachte versie van "Let's Work Together" met accordeonist Buckwheat Zydeco, drummer Jim Keltner, pianist Jim Dickinson en bassist Mike Elizondo. Andere hoogtepunten zijn "Maria Elena", "Jesus On The Mainline", "Boomer's Story", "I Got Mine" en "Available Space". Memorabele hoogtepunten van Ry Cooder's solo-albums. Wat zijn onvergetelijke filmsoundtracks betreft, vragen de thema's uit "Southern Comfort" en "Paris, Texas" om speciale vermelding. Ry is niet de allerbeste zanger, maar zijn sound is altijd zeer herkenbaar. Denk aan de eerste mijlpaal "Into The Purple Valley", het wijdse muzikale decor van "Paris, Texas" en natuurlijk de recente hogervernoemde Californië-trilogie. Het enige wat op deze dubbel-cd wat onderbelicht blijft zijn de vele uitstapjes die hij maakte in de niet-westerse muziek. Ry Cooder heeft zo ongeveer alle genres en stijlen vereeuwigd, waaronder jazz, blues, rock, reggae en folk. Geen muziek voor beginners of liefhebbers van volume en vuurwerk: gewoon een prachtige compilatie van muziekhistoricus Ry Cooder, en dat is toch weer smullen.

Track Listing
Disc One
1. "Get Rhythm"
2. "Low Commotion"
3. "Available Space"
4. "On A Monday"
5. "Do Re Mi"
6. "Which Came First"
7. "The Very Thing That Makes You Rich (Makes Me Poor)"
8. "Down In Hollywood"
9. "Smells Like Money"
10. "Let's Work Together"*
11. "I Got Mine"
12. "Cherry Ball Blues"
13. "Jesus On The Mainline"
14. "Tattler"
15. "Teardrops Will Fall"
16. "Maria Elena"
17. "Jesse James"

Disc Two
1. "Paris, Texas"
2. "Theme From Southern Comfort"
3. "Tamp 'Em Up Solid"
4. "Billy The Kid"
5. "Crazy 'Bout An Automobile (Every Woman I Know)"
6. "Drive Like I Never Been Hurt"
7. "Feelin' Bad Blues"
8. "Boomer's Story"
9. "How Can You Keep Moving (Unless You Migrate Too)"
10. "Alimony"
11. "Always Lift Him Up/Kanaka Wai Wai"
12. "Theme From Alamo Bay"
13. "Dark End Of The Street"
14. "Why Don't You Try Me"
15. "Poor Man's Shangri-La"
16. "Going Back To Okinawa"
17. "Little Sister

* Previously unreleased

Discography

* Performance (1970)
* Rising Sons featuring Taj Mahal and Ry Cooder (recorded 1965/66, released 1992)
* Ry Cooder (January 1971)
* Into the Purple Valley (February 1972)
* Boomer's Story (November 1972)
* Paradise and Lunch (May 1974)
* Chicken Skin Music (1976)
* Showtime (August 1977)
* Jazz (June 1978)
* Bop Till You Drop (August 1979)
* The Long Riders (June 1980)
* Borderline (October 1980)
* The Slide Area (April 1982)
* Paris, Texas (February 1985)
* Music from Alamo Bay (August 1985)
* Blue City (July 1986)
* Crossroads (July 1986)
* Why Don't You Try Me Tonight (1986)
* Get Rhythm (December 1987)
* Johnny Handsome (October 1989)
* Little Village (1991)
* Trespass (January 1993)
* A Meeting By The River (1993) (with VM Bhatt)
* Geronimo, An American Legend (1993)
* King Cake Party (1994) (with The Zydeco Party Band)
* Talking Timbuktu (1994) (with Ali Farka Touré)
* Music by Ry Cooder (1995) (2 disc set of film music)
* Buena Vista Social Club (September 1997)
* The End of Violence (1997)
* Mambo Sinuendo (January 2003) (with Manuel Galbán)
* Chávez Ravine (May 2005)
* My Name Is Buddy (Nonesuch Records, 2007)
* I, Flathead (June 2008)
* The Ry Cooder Anthology: The UFO Has Landed (October 2008)

TAJ MAHAL
MAESTRO
Website Myspace VIDEO
Label: Maestro Records Heads Up
Distr: Codaex

Na vijf jaar stilte is de maestro er terug, en hoe! Deze veteraan die al veertig jaar in de muziekbusiness zit, en waarvan ik trots mag melden ooit nog zijn debuutlp te hebben gekocht op 't moment van verschijnen.Dat Taj al zo lang bezig is weerhoudt hem er niet van om tal van hedendaagse groten bij zijn nieuwe project te betrekken. Zo zijn Ben Harper, Jack Johnson, Angelique Kidjo, Los Lobos en nog een aantal illustere bekenden gast op deze nieuwste release van deze grootmeester met zijn heerlijke bluesstem en zijn perfecte mengvorm van blues, roots en worldmusic. Al dadelijk vanaf de eerste song, het van James moore afkomstige "Scratch My Back" een overbekende song die hier een grandoise bewerking meekrijgt. Natuurlijk is de sterke Phantom blues band die op zichzelf ook steeds zorgen voor sterke releases, weer van de partij. Deva Mahal, het dochtertje van Taj, mag op het reggeanummer "Never Let You Down" waar tevens Los Lobos voor de begeleiding zorgt, een vocaal ruggesteuntje voor haar vader zijn. Ben Harper is dan weer sterk aanwezig op "Dust Me Down". Surfer boy Jack Johnson doet een duet met Taj en zijn eigen Phantom Band. Voor een tweed maal grijpt Taj Mahal naar de reggearitmes, ditmaal met een man die het met het bloed meekreeg, Ziggy Marley, wat een prachtig nummer oplevert, net als alle andere songs trouwens op deze 12 songs bevattende cd. Op "Zanzibar" grijpt Mahal terug naar de worldmusic zoals hij dikwijls doet. Angelique Kidjo zorgt voor de pure Afrikaanse sfeer, bijgestaan door Toumani Diabate op kora. de contrasten in de stijlen tussen de songs zijn immens. " TV Mama" van Lou Willie Turner brengt ons terug naar de pure blues met een hoog Elmore James gehalte, met het geluid dat herinnert aan de Blue Horizon "Blues Jam At Chess" sessions van de jaren zestig, alleen is het hier niet Fleetwood Mac, maar opnieuw Los Lobos die voor het mooie weer zorgen. We blijven een poosje in de lowdown dirty blues met "I Can Make You Happy", een hoogtepunt op deze "Maestro" Met een stem die de Howlin Wolf personificatie zelf is en als begeleiders niemand minder dan de "New Orleans Social club", of zeg maar de halve Neville Brothers en Meters.Tevens werd het nummer geproduced door Warren Haynes Als Taj zijn banjo bovenhaalt, is het ook altijd top, en deze keer is het niet anders in "Slow Drag", het derde echte bluesnummer op rij. De nieuwe versie van zijn vroegere song "Strong Man Holler" was niet echt nodig, want ze verschillen niet zoveel, en eerlijk gezegd verkoos ik de originele versie. Willie Dixon's "Diddy Wah Diddy" is door Taj en zijn Phantom Bluesband echter weer gebracht met een klasse die deze veelgecoverde song echt nieuw leven inblaast. Een van de beste versies ooit, die deze van Ry Cooder evenaart. The Maestro did it again!
(RON)

OLLABELLE
BEFORE THIS TIME
Website Myspace
Label: Me & My Records / Continental Record Services
Distr.: Munich Records
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4

Ollabelle, is een vijfkoppige band uit New York: drie heren, Byron Isaacs (vocals, bas, dobro), Tony Leone (vocals, drums, percussie), Glenn Patscha (vocals, keyboards, accordeon) en twee dames Fiona McBain (vocals, akoest. en elektr. gitaren) en Amy Helm (vocals, mandolin), de schone dochter van The Band drummer Levon Helm. Amy Helm komt uit een muzikale, creatieve en ondernemende familie. Haar moeder is Libby Titus, een singer-songwriter die misschien bekender is door haar huwelijken met Levon Helm en Donald Fagen, met de laatste is ze nog steeds getrouwd. Libby en Levon gingen uit elkaar, maar de twee kregen wel samen een kind: dochter Amy. Zij is inmiddels zangeres in de groep Ollabelle (genoemd naar countryzangeres Olla Belle Reed), die in 2004 debuteerde, waarvan de opnames door T-Bone Burnett werden gestuurd, die als producer van "O Brother, Where Art Thou?" en "Cold Mountain" wel brood zag in Ollabelle. Maar The Band bestaat niet meer, en ... Ollabelle komt in de 21e eeuw nog het meest in de buurt… en verder geniet Amy bekendheid daar ze uiteraard ook geregeld samenwerkt met haar vader.

Maar goed, Ollabelle is een collectief, die elkaar leerden kennen en samen begonnen te musiceren in de plaatselijk bar 9C. Een gospelavond in diezelfde bar, bracht de leden pas echt tezamen, waarna er begonnen werd aan het bewerken van traditionals en gospels. Deze eerste veelgeprezen CD, in een productie van Steve Rosenthal en T Bone Burnett, is een CD met veel gevoel voor traditie met een sterke hang naar gospel en andere samenzang. Dit titelloze album (2004) kreeg in 2006 een vervolg met het album "Riverside Battle Songs", die T-Bone Burnett wederom bij elkaar mixte. Ollabelle staat dan ook garant voor een unieke mix aan stijlen, die in deze uitvoeringen juist prima bij elkaar passen. Hun sound situeert zich ergens tussen blues, rock, country en gospel en is vocaal niets minder dan een absolute sensatie: Alle vijf beschikken ze over fenomenale stemmen en in samenzang doen ze vreemd genoeg nog het meest denken aan een hemelse combinatie van de aloude Band en Little Feat. Hun nieuwste CD, "Before This Time", bevat 10 live-opnamen, songs uit hun twee studioalbums, maar ook niet eerder opgenomen werk waaronder een mooie versie van Grateful Dead's "Brokedown Palace", maar bevat inderdaad dat gedrevene en bezwerende dat dicht in de buurt komt van The Band. De spanning in de set weet Ollabelle meteen te brengen met het dampende "John The Revelator". Andere pakkende liedjes als "Elijah Rock" en het zeer voortreffelijke "Soul Of A Man" met respectievelijk Fiona McBain en Amy Helm in de vocale hoofdrol weten elke luisteraar te pakken. Onze meeste aandacht ging echter naar "Ain't No More Cane" en een meer Dr.John-achtige uitvoering van "Looked Down The Line". Levon Helm komt ook nog even om de hoek kijken om in de afsluitende gospel "Before This Time" de hoofdrol voor zich op te eisen met een fikse drumsolo. Andere gasten zoals Steven Bernstein (trompet) en gitarist Larry Campbell leveren ook hun bijdrage op een aantal songs, songs die stuk voor stuk sterk zijn en de uitvoering door de wisselende zangers lekker afwisselend. Ollabelle is gewoon een band met een verfrissende kijk op het Amerikaanse erfgoed van gospel, blues, country, bluegrass en West-Coastmusic.

THE TOM RUSSELL ANTHOLOGY
VETERAN'S DAY
Website
Label: Hightone Records / Shout Factory
Distr.: Proper Music

Tot dat volgend jaar het nieuwe studiowerkje van Tom Russell verschijnt, kunt u zich met "Veteran's Day: The Tom Russell Anthology" tegoed doen aan een rijke selectie van tracks van zijn albums. De dubbel-cd heeft natuurlijk niet voor niets de ondertitel Veteran’s Day meegekregen. Het gaat hier tenslotte om maar liefst zevenendertig zorgvuldig geselecteerde tracks op twee schijfjes, die gezamenlijk een doorsneeoverzicht van het riante oeuvre van de eigenzinnige singer-songwriter proberen te geven. Dat "Veteran's Day: The Tom Russell Anthology" daarmee zowel overdadig kan zijn voor nieuwsgierige beginnelingen als incompleet voor de kenners lijkt haast onvermijdbaar. Omdat de cd's hoogst persoonlijk door Russell en David McLees samengesteld zijn, zullen we maar aannemen dat het de best denkbare bloemlezing is. Tom Russell draait inmiddels al dertig jaar mee en maakt al die tijd uitstekende cd’s. Cd’s van een bijzonder hoog en angstaanjagend constant niveau. Misschien wel iets te constant, want Tom Russell weet op een of andere manier maar niet op te vallen. Zo werkte hij voor zijn voorlaatste album "Love And Fear" samen met topproducer Gurf Morlix en deze wist na bijvoorbeeld Lucinda Williams en Mary Gauthier, ook Tom Russell te voorzien van een lekker eigentijds geluid. Waar Russell op zijn vorige cd’s soms wat te traditioneel, ingehouden en belegen klonk, klinkt hij op deze plaat fris en gedreven en gaat hij ook de wat stevigere rocksongs niet uit de weg. Folk, blues, rock, country en jazz vormen het kader waarbinnen Tom Russell zijn fraaie verhalen kan vertellen. Verhalen die op deze plaat persoonlijker zijn dan we van Russell gewend zijn en die bovendien fel reageren tegen de moderne Amerikaanse samenleving. De meest recente producties van Russell kunnen we omschrijven als typische thema-albums na het ietwat wisselvallige "Modern Art" (2003) keerde hij op "Indians Cowboys Horses Dogs" (2004) weer terug naar het geluid van zijn meesterwerk "Borderland". In 2005 verraste hij ons weer met zo'n prachtige themaplaat "Hotwalker", een plaat over de wortels van de Amerikaanse muziek. Een eerbetoon aan Outsiderkunstenaars: schrijvers als Jack Kerouac of Charles Bukowski, singer-songwriters als Woody Guthrie, Dylan of de componist Harry Partch. De plaat is werkelijk een lofzang op een Amerika dat niet meer bestaat. Maar ook op "Love And Fear" toont Russell zich weer van zijn literaire kant. Hij heeft, behalve misschien op "Borderland", niet heel erg veel lovesongs geschreven, maar zijn laatste verbroken relatie en de rottige nasleep daarvan heeft hem geïnspireerd tot een aantal songs. Naast een geweldige singer/songwriter is deze Russell ook fervent schrijver van boeken en dat hoor je uiteraard ook in zijn songs. En zo'n singer/songwriter die al ruim 30 jaar meegaat verdient een Anthology. Voor Hightone Records / Shout Factory de tijd om een hommage te brengen aan deze Russell, wie zijn songs in het verleden werden opgenomen door Johnny Cash, Nanci Griffith, Guy Clark, Dave Alvin, en k.d. lang, maar nu volledig in de picture staat met deze fijne dubbelaar, met niet enkel louter uitschieters uit zijn carrière, want "Veteran's Day: The Tom Russell Anthology" is op de allereerste plaats een degelijk overzicht van zijn dertig jarige loopbaan. Het merendeel van zijn oeuvre is vrij traditioneel en geënt op folk, blues en Mexicaanse volksmuziek, die een unieke combinatie met zijn rauwe stem vormt. "Veteran's Day: The Tom Russell Anthology" is voorlopig het eindproduct, dat waarschijnlijk nog steeds goed is voor eindeloze vervolgen en releases. Toch kijken we er naar uit dat Tom Russell een imposante plaat zou afleveren, ééntje die de kroon zou vormen op zijn langlopende maar toch ook akelig ondergewaardeerde carrière in het muzikantenvak.

Track Listings
Disc: 1
1. Joshua Tree (with Patricia Hardin)
2. Cropduster (with Shawn Colvin)
3. One and One (with Shawn Colvin)
4. U.S. Steel (Tom Russell Band)
5. Home Before Dark (Tom Russell Band)
6. Navajo Rug
7. Veteran's Day
8. Outbound Plane
9. Gallo Del Ciela (with Ian Tyson)
10. Haley's Comet (Tom Russell Band)
See all 20 tracks on this disc
Disc: 2
1. The Sky Above, the Mud Below
2. Throwin' Horseshoes at the Moon
3. Down the Rio Grande
4. California Snow
5. Touch of Evil
6. Isaac Lewis
7. Kid from Spavinaw
8. Tonight We Ride
9. Grapevine
10. Van Ronk

FONTAINE BROWN
TALES FROM THE FENCE LINE
Website
Label: Manatee Records
Distr: Blind Raccoon

Fontaine Brown is afkomstig uit Michigan, maar woont sinds enkele jaren in California. Deze Fontaine Brown is misschien wel de "bekendste" onkekende artiest die er bestaat, dat klinkt raar en toch is het zo, want weinigen zullen bij het horen van zijn naam enig teken van herkenning geven. Als je echter zijn songs op deze cd hoort zul je denken: allemaal covers. Helemaal niet, de twaalf songs op deze cd zijn van zijn eigen hand, terwijl de meeste bekend werden door andere grote artiesten. Zo begint de cd met "Ain't No Brakeman" een van mijn favoriete John Mayall songs uit eijn recentere periode. Fontaine Brown was de man die deze song schreef en nu zijn eigen versie brengt. Meer dan vijfenveertig jaar geleden schreef Fontaine al zijn eerste songs, en dit voor de Chess artiesten. Later werkte hij nog voor de Motown stal, waarvoor hij samen met de bekende Mickey Stevenson songs schreef. De bekendste artiesten waarvoor hij songs aanleverde waren onder meer Emmylou Harris, Joe Lois Walker, John Mayall dus, Bob Seger, Dave Edmunds en Percy Sledge. Don Dixon nam de productie voor zijn rekening en als vriend zong hioj en speelde basgitaar op deze productie, verder ook bekende Jim Brock de fantastische drummer, gitarist Mitch Easter, de als "Blowfish" bekende Peter Holsapple. Iets verder op de cd kom je weer zo'n bekend klinkende song tegen: "Closer To The Flame" inderdaad van Dave Edmunds: weer mis! van Fontaine Brown dus. Sommige nummers hebben iets van de trance stijl van de Fat Possum artiesten in zich zoals "Detroit Saturday" wat waarschijnlijk nog wat te maken heeft met zijn Motown periode. Nog zo eentje is "Got To Git", Burnside inspired op zijn minst. Als songschrijver heeft hij dus zijn pluimen verdiend, als artiest bleef echter zijn grote doorbraak uit.. Zijn eigen band "Doug Brown & The Omens" was zoals men dat noemt een "musicians band", een groep die bij collega muzikanten zeer hoog aangeschreven stond, maar bij het grote publiek niet veel opschudding veroorzaakte. De band achter Fontaine vandaag, zorgt voor een prachtig klinkend geluid en de productie van Don Dixon is zoals vanouds uitstekend. De overeenkomsten in sommige nummers met het heerlijke Smithereens soundje, waarvoor Dixon ook tekende, zijn merkbaar. Luister maar naar "Out Of Reach" .Dit maakt dat deze "Tales From The Fence Line" een rootsplaat geworden is waar pop en rootsinvloeden tot een mooi modern geheel samenvloeien en deze prima songschrijver eindelijk een mooi platform heeft om zijn talenten zelf kan tonen aan de bereidwillige luisteraar.
(RON)

MICK FLEETWOOD BLUES BAND FEAT RICK VITO
BLUE AGAIN!
Website Myspace
Label: Hypertension Music
Distr.: Proper Music

De Brits-Amerikaanse formatie Fleetwood Mac is bij het grote publiek vooral bekend als de succesvolle popgroep die in de jaren '70 een monsterhit scoorde met het klassieke album "Rumours" (1977) en tien jaar later met "Tango In The Night" (1987). De singles "Go Your Own Way", "Don't Stop", "Dreams" en "Big Love" zijn de bands meest populaire hits. Ze bereikten in zo wat alle westerse landen de hoogste positie in de hitparade. Minder bekend is het feit dat Fleetwood Mac eind jaren '60 meer platen verkocht dan The Beatles en de Rolling Stones samen, en dit onder leiding van de enigmatische en zeer begaafde bluesgitarist Peter Green. Toen Green de band verliet, was zijn geesteskind uitgegroeid tot één van de succesvolste Britse acts met vijf wereldhits. Mick Fleetwood was, samen met Peter Green en John McVie, de oprichter van de deze legendarische formatie, welke gedeeltelijk naar hem is vernoemd. Fleetwood Mac begon in 1967 als bluesband maar werd in de loop der jaren meer en meer een popgroep. Mick Fleetwood, Peter Green en John McVie speelden, voordat Fleetwood Mac werd opgericht, alle drie in John Mayall & The Bluesbreakers. Niet vreemd dus dat de stijl van Fleetwood Mac in de beginperiode met name blues was. De bekendste nummers in die beginperiode waren "Black Magic Woman" (later gecoverd en bekend geworden door Santana), "Need Your Love So Bad" en "Albatross". Fleetwood Mac heeft zijn wortels dus wel degelijk diep in de Amerikaanse blues. Met Mick's nieuwe Blues Band graaft het boomlange icoon die wortels maar al te graag weer op, zoals te horen is op zijn nieuwe live album, "Blue Again". Natuurlijk drukt hij met zijn percussie en persoonlijkheid een flinke stempel op het geheel, maar ex-Fleetwood Mac lid en goede vriend Rick Vito krijgt de taak van frontman toebedeeld. Inclusief is er ook een bonus cd met vier nieuw opgenomen instrumentale tracks: waaronder Peter Green's "Albatross" en "The Supernatural", naast twee composities van Rick Vito: "Napili Nocturne" en "La Mer D'Amour". Op het live album knalt de opener "Red Hot Gal" er gelijk uit. Goede drive, goede solo’s en gewoon een goed nummer. Het belooft veel voor de rest van deze live plaat die werd opgenomen in de Sheldon Concert Hall in St. Louis, Missouri op 8 februari begin dit jaar en verder bestaat uit ijzersterke nummers en klassiekers afgewisseld met wat minder materiaal. Bij het horen van deze sterkere nummers, zoals: "Looking for Somebody", "Stop Messin' Around", "Rattlesnake Shake", "Love That Burns" en "Black Magic Woman", natuurlijk allemaal songs van Peter Green, kunnen we de lijn gemakkelijk doortrekken met hun prachtige platen uit de begin jaren zeventig. Bij Mick Fleetwood kruipt gewoon het bloed waar het niet gaan kan, hetgeen hij bewijst met nieuwe interpretaties van deze tijdloze topsongs, waaronder ook een prachtige versie van Elmore James "Shake Your Moneymaker" als afsluiter.

GARY MOORE
BAD FOR YOU BABY
Website Contact
Label: Eagle records
Distr.: PIAS

De Ier Gary Moore scoorde begin jaren ’90 met Still Got The Blues zijn grootste Nederlandse hit, maar toen was hij al internationaal doorgebroken met Thin Lizzy. Solo kiest Moore echter vooral de blues, en het liefst zo rauw mogelijk. In 1997 breekt hij daar even mee, maar inmiddels is hij weer teruggekeerd bij zijn bluesroots.

Gary Moore draait inderdaad erg lang mee en heeft in de loop van zijn carrière nog wel eens gewisseld van stijl. Wie weet niet meer dat Moore van de ene op de andere dag het licht gezien had en alleen nog maar blues zou gaan maken. In een carrière die begon in de jaren zestig heeft hij gespeeld in vele bands waaronder Thin Lizzy, Colosseum II en Skid Row en daarnaast heeft hij een solocarrière. In 1973 bracht Gary zijn eerste soloalbum uit als de Gary Moore Band. In 1979 startte hij, met hulp van Phil Lynott, een nieuwe solocarrière. De combinatie van Gary's gitaarspel en Phil's stem leverden de single "Parissienne Walkways" (van het album "Back On The Streets") op dat in april 1979 de Britse top-tien haalde. Na een serie stevige rock albums keerde Gary terug naar de blues met het album "Still Got the Blues", met daarop bijdragen van B.B. King, Albert King en Albert Collins. Dit album was een geweldig succes. Gary bleef bij de blues tot 1997, toen hij besloot te gaan experimenteren met moderne dance-beats in "Dark Days In Paradise". Dit zette vele fans, en ook de muziek-pers, danig op het verkeerde been. Maar met het album "Back to the Blues" keerde Gary uiteindelijk terug op het vertrouwde bluesstramien. De levende bluesrock legende zit nu in een wel zeer productieve fase. Sinds 2004 brengt hij elk jaar een nieuw album ter wereld. In 2004 was dat het rauwe "Power of the Blues", in 2005 kwam hij met de dvd "Gary Moore and Friends, One Night in Dublin, a Tribute tot Phil Lynott" en de albums "Old New Ballads Blues" en "Close As You Get", respektievelijk in 2006 en 2007. Moore heeft vast gemerkt dat zijn bluesplaten beter verkochten, want hij trakteert ons opnieuw met een prachtig studioalbum: "Bad For You Baby". Hetgeen niet betekent dat het album braaf klinkt, want op deze nieuwe plaat kruipt, schuurt en sneert Moore meer dan hij in jaren heeft gedaan. Luister maar eens naar "Umbrella Man", dat kun je met geen mogelijkheid een rustig track noemen, maar wel naar een blues/hardrock neigende prachtsong. De voorgaande twee songs, de openers van deze plaat, waaronder het titelnummer, zetten een stevige toon neer, dit is Gary Moore ten voeten uit. Ditzelfde bluesrock gehalte vinden we terug in songs zoals "Down The Line", "Walkin’ Thru The Park" en "Mojo Boogie". De rustige blues staat er natuurlijk ook op, nummers als "Holding On", "I Love You More Than You’ll Ever Know" en de ruim negen minuten durende afsluiter "Trouble Ain’t Far Behind" doen het luisterplezier alleen maar groeien. Opmerkelijk is ook het nummer "Did You Ever Feel Lonely?", een eigen geschreven nummer waarin je werkelijk de geest van Muddy Waters hoort doorklinken. "Bad For You Baby" is weer een tijdloos album geworden, maar bepaald niet te braaf. Naast eigen songs staan er wederom een stel bluescovers tussen en sommige tracks zijn heel rustige blues, daar is Moore dan ook gewoon goed in. "Bad For You Baby" bevat de bluesrock waar Moore de afgelopen decennia veel succes mee had: rustig én met heftige riffs en gierende solo’s.

Tracklist:
01 Bad For You Baby
02 Down The Line
03 Umbrella Man
04 Holding On
05 Walkin’ Thru The Park
06 I Love You More Than You’ll Ever Know
07 Mojo Boogie
08 Someday Baby
09 Did You Ever Feel Lonely
10 Preacher Man Blues
11 Trouble Ain’t Far Behind

LENA ANDERSSEN
LET YOUR SCARS DANCE
Website Label: Songcrafter music CDBaby

‘Who Am I’, vraagt de Deense schone zich af op haar tweede studioalbum. Zou je een karakterstudie maken dan kan je opsommen met temperamentvol, muzikaal, creatief en fijnbesnaard. En zij schrijft poëtische popsongs. De mysterieuze Lena is ook geen Deense maar komt uit de ruige streek van de Faroe eilanden, eilandengroep die nog als overzees Deens gebied wordt ingeschat. Toen zij nog kind was verhuisde Lena met haar ouders naar Canada. Later trok zij terug naar haar geboortestreek, waar het muzikaal sprookje voor haar een aanvang nam. Drummer Remi Fagereng die haar hoorde zingen in een plaatselijk koffiehuis was dermate onder de indruk dat hij haar in zijn coverband inlijfde en met haar naar Scandinavië op tournee ging. Daar stopte het verhaal niet, want in 1998 vond zij composer/producer Niclas Johannesen op haar weg, waarmee zij songs begon te schrijven. Hun album ‘Long Distance’ werd uitgebracht op de Faroe Eilanden. In Denemarken verscheen nadien haar eerste studioalbum ‘’Can’t Erase It’ dat zijn weg vond naar Radio en Tv. Op dit nieuw album, waarvan meerdere songs in de Abbey Studio in Londen werden opgenomen, werkt zij opnieuw samen met Niclas, die behalve medeproducer, één van de vele muzikanten is die haar begeleidt. Met zijn elektrische gitaar voegt hij soms heavy rockende impulsen toe aan de melodische zanglijnen. De andere medeproducer is Oli Poulsen, een belangrijke naam in het producerwereldje, vermits hij al een Award won. Een enkele keer doet hij mee met piano. Maar Lena schreef zelf alle songs, alleen of met de hulp van Niclas. Het vrouwelijk perspectief van de songs valt op. Het liefdesthema cirkelt vaak om verlies, verlatingsangst, onzekerheid en boosheid. Vooral het gevoelvolle ‘Stones In My Pocket’ kon ik erg waarderen, waar Gina Harris’ cello zielsmooi invalt. Wanneer Finnur Hansen op zijn Steinway piano meespeelt dan lichten zonneplekjes op. Als tegenpool geeft het adrenaline gestuwde ‘Something’s Gotta Give’ een duidelijk impressie van het vrouwelijk jachtig haasten en ‘multitasken’. Het meest hield ik nog van de begin- en eindsong, verrijkt met een stringkwartet, waarvan Johannesen de arrangementen schreef, hartstochtelijk of intiem beroerend. Bas, drums en gitaren maken de overige songs meer opzwepend rockend, zodat dit album een afwisselend geheel werd, waar het schrijverstalent van Lena borg staat voor de vrouwelijke toets. Want ondanks alle rusteloosheid en innerlijke chaos waarover zij in ‘Things I’ve Never Learned’ schrijft, weet dit blond songwritertalent duivels goed wat zij wil. Zoals ook Tift Merritt, KT Tunstall en Amy McDonald zich eigenzinnig een weg baanden. Schrijven en zingen is blijkbaar Lena’s passie en streefdoel, want ‘everybody wants to be somebody’. Bij haar ligt het pad naar het creatief singer-songwriterschap wijd open. Een muzikale persoonlijkheid is zij al.
Marcie

ROB TOGNONI
CAPITAL WAH - IRONYARD REVISITED
Website Myspace
Label: Music Avenue
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3 VIDEO 4

Rob Tognoni geldt vandaag de dag als één van de beste gitaristen. Zijn werk is een combinatie van klassieke rock, blues en bluesrock en wordt gebracht vol overgave en precisie. Een verbluffende gitarist met "killer licks" en een prima gevoel voor bluesrock. Tognoni, afkomstig uit Tasmanië, Australië en in 1994 in Europa geïntroduceerd door bluesgigant Dave Hole, zorgt voor compromisloze optredens vol energie. Zijn explosieve gitaarspel en unieke songs zijn nu, na 30 jaar, te vergelijken met die van de groten uit zijn genre en bezorgden hem een vaste plaats op de Europese podia en festivals. Wereldwijd mag hij zich dan ook verheugen op een alsmaar groeiend aantal fans van harde bluesrock die hij brengt met veel overgave en energie. Als je luistert naar zijn muziek, hoor je iemand met veel muziekervaring. De klanken uit zijn Strat en Marshall zijn die van klassieke blues en R&B, van AC/DC tot BB King, waarbij hij een heerlijke balans heeft gevonden. Na "Stones And Colours", "Headstrong", "Live At The Twilight", "Monkeygrinder", "Retro Shakin'", "Shakin’ The Devil’s Hand", "The Ironyard" en "Capital Wah", leverde hij begin dit jaar het album "Capital Wah" af en recent "Ironyard Revisited", cd's die al een tijdje uit zijn als independant release, maar het Brusselse Blues Boulevard, een subdivisie van Music Avenue, heeft de platen opgepikt en brengen ze nu wereldwijd uit.

De onafhankelijke uitgave van de "Capital Wah" was in 2007, hetgeen gebeurde met een uitgebreide Europese tour, alsmede een allereerst optreden in Canada. Door het succes van deze CD werd deze door Music Avenue opgepikt en kwam begin dit jaar op de markt. De titel "Capital Wah" is niet zomaar gekozen. Toch kan Rob ook erg subtiel uit de hoek komen en we hebben met deze re-release het voordeel dat we daar extra van kunnen genieten. Er staan namelijk 2 bonussongs op deze cd, live opnames en laat dat nu net de rustige, subtielere bluesnummers zijn, een mooie afsluiter na het toch wel overwegende rockgeweld van de studio-opnamen. Maar daarvoor staat Rob nu eenmaal bekend en denk daardoor nu niet dat het er bij live optredens veel rustiger aan toe gaat.Verre van. Het aantal toeschouwer dat tijdens zijn soleerwerk bij live optredens met openstaande mond en opgetrokken wenkbrauwen staat toe te kijken is groot, want de vingervlugge gitaarsolo's die hij met een verbluffend gemak speelt zijn het handelsmerk van deze bluesrocker. Luister maar naar "The Good Die Young" of vooral naar "Reboot". "Let Your Love Fly" heeft een hoog Status Quo gehalte wat het ritme betreft. Een nummer springt er echter uit, namelijk Dylan's "Like A Rollin' Stone". Het begint akoestisch en bouwt langzaam op, zonder echter te hervallen in ellenlang gesoleer, iets waar dit soort cd's nogal eens aan tenonder gaat, dit dus niet, het blijft een knap rootsrock nummer. Ook de laatste studio song "Stupify Me" heeft iets wat zich van de normale doordeweekse bluesrock onderscheid, de repetitieve riff hamert zich met zachte drang een weg in je hersenpan. De live afsluiters zijn nummers naar mijn hart, vooral "Product Of A Southern Land" is in feite een stevig klinkende Americana song en voor mij de song die de aankoop al waard is. De obligate Hendrix cover die er bij de meeste bluesrock cd's bijna verplicht bijhoort is hier "Red House" en het moet gezegd, het is een mooie versie.
2006, is het jaar dat Rob’s "The Ironyard" uitkwam. Die verkocht geheel uit tijdens de tour die volgde, maar is onlangs uitgekomen bij Music Avenue als "The Ironyard - Revisited". Zoals we bij dit label gewoon zijn, zit deze nieuwste re-release mooi verpakt in een digipack, sommige songs werden opnieuw opgenomen en maar liefst zes bonussongs met nog nooit eerder opgenomen materiaal zijn toegevoegd, waardoor de cd achttien nummers bevat waarin veel afwisseling zit. De bluesrock liefhebbers die Rob al in hun hart hebben gesloten zullen zeker gaan genieten met deze 75 minuten durende CD. De CD opent meteen sterk met het ruige "Words Of A Desperate Man", gevolgd door "No Guarantee", een boogie shuffle eerste klas. Natuurlijk krijgen we al de ingrediënten te horen uit het overbekende bluesvaatje, maar laat dit het niet voor u vergallen, deze man is origineel genoeg om u na deze twee nummers verder in te palmen. Hoogtepunten bij de vleet op dit album, waarvan buiten zijn zelfgepende nummers vier uitstekende covers te horen zijn, zoals Hound Dog Taylor’s "See Me In The Evening", Johnny Young's "The Real Thing", "Silver Machine" van de Britse rockband Hawkwind en de schitterende live uitvoering van Jimi Hendrix’s "Hey Joe". Vooral zijn eigen werk, nummers zoals, het funky "Can't Take Lovin", het exceptionele geluid in het instumentale "The Ironyard", en de meer vette bluesrock in "Shoot, Hoot, Electrocute", "Devil Outta Me" en "Lands Of Cirrus", bewijst Tognoni dat hij buiten zijn uitstekend atmosferisch gitaarspel ook vocaal best uit de voeten kan. Zijn explosieve gitaarstijl en het veelvuldig gebruik van de wah-wah pedaal geven hem daarbij een eigen stijltje. Alle tracks bezitten allen sterke arrangementen vol intensiteit en worden met veel bezieling gebracht. Wat we ook zeker kunnen zeggen van de volgende bonustracks. Al rockend gaan de eerste vier songs voorbij om dan af te sluiten in stijl met wederom schitterend gitaarwerk in "Crossword Blues" en het instrumentale "The Good Die Young". Dit alles resulteert in een prachtig album dat beslist uw aandacht verdient. Bent u een liefhebber van stevig gitaarspel, dan zijn "Capital Wah" en "Ironyard Revisited", verplichte luisterkost voor ieder bluesrock liefhebber.

Tracklist:
01 Words Of A Desperate Man
02 No Guarantee
03 See Me In The Evening
04 All Mine
05 Shoot, Hoot, Electrocute
06 Can't Take Lovin’
07 The Ironyard
08 Devil Outta Me
09 Lands Of Cirrus
10 The Real Thing
11 Silver Machine
12 Hey Joe (Live)
Bonus Tracks:
13 Rock 'n Roll Business Man
14 I’m Gonna Blow Your Nuts Off With A Gun
15 Mountain Man
16 Guitar Boogie ReFried (Live)
17 Crossword Blues (Live)
18 The Good Die Young (instrumentaal)