ARCHIEF - OKTOBER 2008 - NOVEMBER 2008 - DECEMBER 2008

JANUARI 2009 - FEBRUARI 2009 - MAART 2009

EDEN BRENT - MISSISSIPPI NUMBER ONE

DREW NELSON - DUSTY ROAD TO BEULAH LAND

THE RUMINATORS - LOOMINGS

TEXAS SLIM - DRIVING BLUES

DAVID ALLEN HAMMOND - LIFE LINES

KELLY CARMICHAEL - QUEEN FAREENA

SOMETYMES WHY - YOUR HEART IS A GLORIOUS MACHINE

BEN CHAPMAN - FROM A HEARTBREAK CAMPAIGN

BRUCE SPRINGSTEEN - LIVE COLLECTION I (EP)

SEAN CARNEY BAND - LIVE BLUES ON WHYTE

EDEN BRENT
MISSISSIPPI NUMBER ONE
Website CDBaby
Label: Yellow Dog Records
Distr.: Blues Promotion
VIDEO 1 VIDEO 2 VIDEO 3

Ik houd ervan, zangeressen die de tijd even lijken te doen stilstaan omstreeks, zeg maar.. de jaren veertig, en met een aardige mix van blues en jazz de sterren van de hemel zingen en spelen. Als pianiste kan Eden Brent plaats nemen naast Marcia Ball of Honey Alexander. Haar stem is vol power en vooral emotie, en al onmiddellijk met de opener "Mississippi Flatland Blues" heeft ze al een voltreffer (clip1). Met een uptempo boogie ritme gaat deze song over haar geboortestreek waar de crisis reeds toesloeg vele jaren geleden, en tientallen fabrieken sloten. Die stem van haar doet me nog het meest denken aan Lou Ann Barton, een vrouw die spijtig genoeg slechts met mondjesmaat cd's maakt. Nu is er dus Eden om die ruimte op te vullen. Afkomstig uit het hart van de blues, de Mississippi Delta, en ook wel bij insiders bekend onder haar koosnaampje "Little Boogaloo", omdat ze les kreeg van de nu overleden meesterpianist Abie "Boogaloo" Ames (clip 2). De meer jazzy getinte songs hebben nog meer dat nostalgische van de "sassy" blueszangeressen van weleer. Eén van die zelfgepende songs is "Meet You Anywhere", een erg soulvol nummer met knappe blazers over een liefje dat ze graag zo veel mogelijk zou willen ontmoeten. Reba Russell, met wie we ooit nog een aangenaam interview hadden, zorgt voor de backing vocals. Een ander high energy nummer in de stijl van de opener is "Mississippi Nr 1" een highway die ze evenveel faam wil bezorgen als Highway 61. Knappe song. Echt jazzy gaat het er aan toe in songs als "The Man I Love" een Gershwin cover, en ook hierin toont ze zich een meester. In de afsluiter "Until I Die" laat dan weer haar soulstem naar boven komen (Clip 3). Vijf van de tien songs zijn eigen werk en drie werden door haar moeder Carole geschreven, die drie jaar geleden stierf en waaraan deze cd opgedragen is. Tussen de andere covers W.C handy's "Careless Love". Doorheen de cd wisselen de bezettingen af, van solo piano, via duo, trio tot een meer uitgebreide band met blazers. Waarvoor ze ook kiest, ze haalt nummer voor nummer het onderste uit de kan en zorgt zo voor een zeer afwisselend, boeiend debuut. Eentje dat doet uitkijken naar de opvolger. (RON)

DREW NELSON
DUSTY ROAD TO BEULAH LAND
Website Myspace
Info: Rob Ellen Medicine Music
Label: Waterbug

De uit Grand Rapids, Michigan, afkomstige singer-songwriter Drew Nelson schijnt zijn aanhang in Europa vooral in Engeland, Schotland en Ierland te hebben, omwille van Rob Ellen, die hem geregeld de grote plas laat overkomen voor een aantal concerten, al is hij ook veel gevraagd in zijn eigen land als je even zijn myspace er op naslaat, maar ondanks zijn bejubelde cd "Immigrant Son" van vier jaar geleden blijft hij hier nog altijd volslagen onbekend. Volkomen onterecht, want Nelson manifesteert zich op zijn nieuwe cd "Dusty Road To Beulah Land", als een buitengewoon getalenteerd singer-songwriter. Zijn muziek valt moeilijk te omschrijven, omdat Nelson ditmaal uit meerdere van elkaar gescheiden bronnen put. Verwacht van Nelson niet een stoffig folkproduct, maar eerder een schijfje waarop elementen uit de beste Americana en roots tradities versmolten zijn met hedendaagse moderne snufjes. En voelbaar is zijn streven de liedjes toegankelijk te houden. Hij is een singer-songwriter met een lekker warme stem met een klein beetje gruis, die best weet zijn donkere teksten namelijk te voorzien van verrassende arrangementen, die hem soms richting zijn geboortestreek brengen, zoals in het akoestische "Raindance" met achtergrond vocals van Natalia Zukerman. Andere track die de luisteraar zal aanspreken is o.a. "Grandmother Moon", waarin hij de Amerikaanse cultuur viseert. Het knappe van deze plaat is dat Nelson moderne technieken weet te combineren met prachtige composities. Gewoon voorzien van een goede structuur, steeds spannend, en vooral voorzien van ijzersterke hooks. De teksten zijn even duister als de hoes, maar de prachtige melodieën zorgen ervoor dat deze plaat toch iets 'lichts' heeft, dit heeft natuurlijk te maken met de productie, want deze keer was het multi-instrumentalist Michael Crittenden die deze plaat produceerde en natuurlijk ook muzikaal zijn bijdrage doet. Voeg daarbij sterspelers als Dominic Sctucha (bas), Captain Midnight (pedal steel, dobro), Fred Wilson (mandoline), Lauran Bittenger (accordeon), Brian Mordill (drums), Trina Hamlin (mondharmonica), en de andere gastvocalisten Rachael Davis en Claudia Schmidt, dan krijgen we nu een productie die wel klinkt als een klok, kraakhelder met veel nuances. Vergelijken maken met anderen is eigenlijk zinloos, al doen de meest spaarzame arrangementen soms wat denken aan Springsteen, zoals in "Farmer’s Lament", waarop hij op de Boss ten tijde van Nebraska, verhaalt over een boer die voor zijn ogen het ooit prachtige landschap ziet verdwijnen... maar ok, geen vergelijkingen. Centraal staan ook nu de vertellingen en de stem van Nelson. Hij schrijft prachtige verhalen over mensen in voor hen onwennige situaties, over relaties, veranderingen in een mensenleven. Sommige van Amerika’s diepste emoties liggen vast in zijn DNA en ze komen eruit via songs die recht op het hart mikken. "Dusty Road To Beulah Land" is fraai geproduceerd en zit vol muzikale hoogstandjes, maar de songs staan gelukkig altijd centraal. Songs die ondanks hun diepgang lekker in het gehoor liggen en stuk voor stuk tijdloos klinken. Het resultaat kun je zonder problemen als één van de hoogtepunten van de Americana beschouwen en zijn Nr.16 vermelding in de Euro Americana Chart is dan ook zeer terecht, al verwacht ik dat hij in de maand april mag rekenen op een hogere notering en dit is hem volledig gegund.

THE RUMINATORS
LOOMINGS
Website Contact (Ron Stinett)
CD-Baby

Het kan soms raar gaan in het leven. Vorig jaar waren we nogal lovend over het pianowerk van Ron Stinett bij de bespreking van het album “Love And Barbwire” van Mark McClay & the Dustdevils. Dat kwam deze Ron Stinett ter ore en hij besloot om ons de cd “Loomings” van The Ruminators toe te sturen waar hij ook een belangrijke bijdrage had mogen voor leveren. Deze cd werd reeds een eerste keer uitgebracht in 2006 maar kreeg onvoldoende aandacht in de pers en verdween al gauw in de schaduw. Volledig onterecht trouwens, want de songs die zanger Greg Scherer voor dit album bij elkaar heeft gepend behoren tot het beste wat we de voorbije jaren hebben mogen beluisteren (en dat is bij Rootstime toch altijd héél veel). De dertien nummers zijn intimistische overpeinzingen op muziek, veel met piano en gitaar en met heel persoonlijke en emotionele teksten. Het blijft toch ongelooflijk dat zo’n mooie muziek zo vaak tussen de massa verzwelgt en wellicht tot frustraties bij de makers ervan zal leiden. Liedjes als “Meaning Of Life”, “In This Moment” en “It Comes When You’re Asleep” zouden eigenlijk muzikale klassiekers moeten zijn en veelvuldig moeten gecoverd worden door grote namen in de muziekbusiness. Perfecte instrumentale schilderijen en indrukwekkende zangprestaties van zowel Greg Scherer als van de vrouwelijke sidekick Jennifer Goudeau die “It Comes When You’re Asleep” naar ongekende hogere regionen zingt. Wie hier niet door beroerd geraakt moet zich echt dringend eens laten nakijken door een ‘dokter van het hart’. The Ruminators stammen uit het Amerikaanse Sonoma County (ergens in de buurt van San Francisco), ze werden opgericht in 1989 en ze worden in de vakpers gekatalogeerd als een folk-rockband. “Loomings” is hun derde full-cd. Hun minimalistische, mysterieuze en etherische klanken typeren de sound van de groep en de wat contrasterende vocalen van de twee leadzangers passen bij elkaar als een deksel op een potje. De subtiele aanwezigheid van piano, cello en violen en zelfs accordeon (ook al door Ron Stinett) dient voornamelijk om een bepaalde sfeer voor het nummer te creëren. Er staat ook één cover op deze cd met het liedje “Unfinished Life” dat oorspronkelijk door Kate Wolf werd uitgebracht. Greg Scherer zingt heerlijk bij songs als “Where Were You”, “Fading Into Night”, “Everything In Its Place” en het aan Leonard Cohen herinnerende “In The Middle Of”. Jennifer Goudeau doet het even mooi in de nummers “Words”, “Unfinished Life” en “Loving You (Was Good As It Ever Got)”. Het allermooist is het dan nog als ze samen zingen zoals in “My Favorite Time” en “Shake The Blues”. En ja hoor, de pianoklanken van Ron Stinett zijn ook op de songs van deze plaat weer hemels prachtig. Ron, als je nog dergelijke pareltjes in je kelder hebt liggen mag je ons altijd verblijden door ze naar Rootstime te sturen want het is een eer voor ons om dergelijke pracht te mogen bespreken. Hopelijk kan je deze schitterende cd nog ergens kopen (bvb. op CD-Baby waar je ze ook kan voorbeluisteren) want dat moet je echt doen. (valsam)

TEXAS SLIM
DRIVING BLUES
Website Myspace
Label: Blues Boulevard
Distr.: Music Avenue

Voor de echte liefhebber van bluesmuziek is de Texaanse singer-songwriter en bluesman Texas Slim al lang een bekende of juist niet! Ik ontdekte hem een zestal jaar geleden met zijn album "I Have Arrived" (2002). Even later kwam ik hem tegen in rootsmuziektijdschriften als muzikant bij bands als Cold Blue Steel en Randy McAllister, met wie hij ook de tijd zag om opnames te doen. Reeds op jonge leeftijd luisterde hij graag naar de drie Kings en realiseerde zich dat hij vooral aangetrokken was door de blues. Dit bleef zo tot de dag dat hij een andere Texaan, Stevie-Ray Vaughan, Johnny Winter Little Milton, Albert Collins, Otis Rush ...aan het werk zag ... en de bluesmicrobe kreeg Texas Slim te pakken. Na deze heren begon hij als een bezetene aan een ontdekkingstocht door de blueswereld, waarbij hij alle grote bluesklassiekers leerde kennen. Hij liet zich meeslepen door de primitieve ruwheid van de muziek en de gevolgen bleven niet uit: wat begon als een hobby, werd de liefde van zijn leven. Texas Slim werkte veel samen met andere bluesgrootheden al is hij vooral bekend geworden door Alex Moore, die hij eind de jaren 70 ontmoette, en met wie hij dan begon te touren om later over te stappen naar Little Joe Blue. Zijn nieuwe album "Driving Blues" verbergt 13 prima songs, goed voor een lekkere, stevige portie Amerikaanse blanke blues en roots. De openende track, "Welcome to The Game" spreekt meteen boekdelen, wie dit niet tot de verbeelding vind spreken is voorgoed voor het genre verloren. Zo ook de rock in het volgende nummer, meteen de titeltrack, waarin het onderlinge spelplezier dat uit de boxen knettert hun muzikale evolutie laat zien van strikt roots-georiënteerde rock & rollers naar een rock & roll band waarvoor eigenlijk geen enkele muzikale stijl veilig is. Maar ook een rustiger nummer als "Three Bridges Blues" is best te pruimen, de passie die dit nummer teweeg brengt geeft Texas Slim's muziek zoveel zeggingsschap. Na het afsluitende "And It Is", haal je gewoon nog een biertje en zet je de cd nog eens op, maar niet te snel want er volgt nog een korte bonustrack. Texas Slim maakt dampende, stampende, stevige muziek waarbij je de volumeknop automatisch harder zet. Fantastisch, wat een muziek. Van genres trekt Texas Slim, zich weinig aan. Je hoort blues, je hoort soul, en meestal in een unieke eigen Texas Slimmix. Duidelijk is wel dat hij als gitarist tot de Texaanse school behoort, waarbij hij met knauwende zwanenzang zijn beeldende verhalen in ambachtelijke songs verpakt, dit overgietend met een flinke dosis rock. "Driving Blues" blijf ik nu al enkele dagen draaien, en steeds weer op andere manieren. En hoe vaker je deze plaat hoort, hoe beter je ook hoort hoe geraffineerd en subtiel het allemaal in elkaar zit. En dat zonder ook maar iets aan kracht te verliezen. Een gitaaraccent wordt bijvoorbeeld aangevuld door een pianolick, en daaronder zit dan weer een andere gitaarlick die de boel weer versterkt of juist licht ontwricht. Onvoorstelbaar prachtig. Met andere woorden: ga naar de winkel en beluister "Driving Blues" op de koptelefoon. Het moet al heel gek lopen als je hem niet na het derde nummer al koopt. Echt veel nieuws brengt "Driving Blues" niet, maar de plaat bevat zeer sterke en diep in de Zuidelijke traditie gewortelde liedjes zonder overbodige franje en daarin schuilt juist de kracht van het album waarvan de productie in handen is van Aaron Comess (Spin Doctors). Maar wees gewaarschuwd: een ernstige verslaving kan het gevolg zijn...

DAVID ALLEN HAMMOND
LIFE LINES
Website Myspace
Label: Hydra’s Teeth Music

Al sinds enkele dagen draait deze cd rondjes in mijn cd speler, want door het afwerken van een aantal snel opeenvolgende interviews kwam er een tijdelijke file in het schrijven van cd besprekingen. Dus houd David Allen's stem me even gezelschap tijdens het uittypen van die interviews. Het zal echter moeilijk voor me worden om plaats te maken voor een volgende cd uit de snel aangroeiende stapel te bespreken blues cd's en singer-songwriter releases. Want dit is duidelijk een groeiplaat, hoe meer je ze hoort, hoe meer David Allen Hammond’s songs hun werk doen en bezit van je nemen. David werd geboren met als background het desolate woestijnlandschap van Arizona, maar woonde een tijd, sinds 1979 om precies te zijn, in Austin, de muziekstad. Hij schreef er ook songs voor Jimmie Dale Gilmore, Kevin Welch en Fred Coller, voor hij verhuisde naar New Mexico, waar hij een eigen studio bouwde, de Spiderman studios in Westlake, waar ook deze cd opgenomen werd. En werk heeft hij, als je hoort bij welke artiesten hij ondertussen speelde: Jimmie Dale Gilmore, Joe Ely, Butch Hancock, Kimmie Rhodes, Kelly Willis, Sara Hickman, Tish Hinojosa, Nancy Griffith, Rosie Flores, Ray Campi, David Halley en recent Rebel Red.
Rebel Red is een New Yorkse, singer -songwriter en sinds kort woont David ook in Manhattan en is daardoor regelmatig haar gitarist. Een rusteloze ziel als je het zo hoort. Zijn songs zijn allen prachtige verhalen, David is een storyteller, of beter een schilder met woorden, die deze cd als canvas gebruikt voor een landschap van songs die even ruim en open klinken als het woestijnlandschap van zijn geboortestreek. De sterke opener “Icarus and Santa Elena” is dadelijk raak, een song die je grijpt, met een heerlijke “hook” en een lekker relaxt ritme Zijn songs zijn ware juweeltjes vol afwisseling, alt. country en Americana vertellingen over liefde, verlies, wanhoop en hoop, verdriet en vreugde, gebracht op een perfect uitgebalanceerde manier, met uiterst verzorgde opnames die oorstrelend zijn. Daarvoor zijn onder meer Glenn Takashi Kawamoto, zijn uitstekende bassist, en Rafael Gayol zijn drummer verantwoordelijk, plus een hele rits gastmuzikanten. Songs als “Almost Every Night”, en “Don’t Be A Stranger” zijn nummers die dadelijk hun plaats mogen in nemen tussen het werk van die andere vrienden Texaanse singer songwriters die hierboven reeds vermeld werden. David’s naam heeft misschien niet die weerklank, maar hij verdient beter. Dit tien songs tellende werkstuk bevat weinig mindere momenten. Al is dit werk niet zo recent, (Uit 2002, David zorgde ondertussen enkele jaren voor zijn zieke moeder), we hopen dat er vlug een opvolger komt voor deze “Life Lines”. Wij wachten er al vol spanning op! (RON)

KELLY CARMICHAEL
QUEEN FAREENA
Website Myspace
Info: Blind Raccoon
Label: Dogstreet Records

De vooroorlogse solo gitaristen Charley Patton, Son House, en vooral Robert Johnson, krijgen tegenwoordig nog steeds voldoende aandacht van de hedendaagse bluesfans, al zijn de stringbands met fiddles uit die vroege jaren twintig en dertig eveneens even populair. Hun expansieve stijlen zijn nog steeds een genot om te horen waarin ze teruggrijpen naar die pastorale roots van de Amerikaanse muziek. Multi-instrumentalist en zanger Kelly Carmichael omarmt beide genres met grenzeloos enthousiasme door te spelen op akoestische gitaar, resophonic slide gitaar en banjo. Geboren in Murfreesboro, Tennessee (1968) en opgroeiend in Stone Mountain, Georgia, ging zijn voorkeur naar de rock ‘n’ roll uit de vijftiger jaren van zijn vaders collectie, maar ontdekte pas de ware blues wanneer hij verhuisde naar Frederick, Maryland in 1980 en in contact kwam met de opnames van Robert Johnson. Zijn debuut "Old Stock" verscheen in 2005 en nu is er zijn tweede cd "Queen Fareena" voor Dogstreet Records waarbij hij nog steeds die oude authentieke stijlen weet te vertolken gaande van ragtime tot country, "hokum blues" tot Delta blues met zelfs een snuifje Dixieland jazz. En dit allemaal met een gezelschap bestaande uit Jean-Paul Gaster (drums), Johnny "Lawless" Ray Carroll (staande bas), Scott Rich (trompet), John McVey (trombone), Alexander Mitchell (viool) en Brian Simms (accordeon). Mississippi John Hurt’s "Richland Women Blues" is de perfecte opener die hij brengt met een idiomatische stem, maar nooit imitatieve zang, en met zijn handig banjo plukken. "She's Funny Dat Way" is van ragtime gitaar versie van Rev Gary Davis. De meest indrukmakende interpretatie op deze schijf is Robert Johnson's klassieker "Last Fair Deal Gone Down", uitgevoerd als een country two-step met smaakvolle akoestische slide gitaar. De Rev Gary Davis instrumental "Cincinnati Flow Rag" dat volgt blijft in dezelfde geest, maar met een meer jazzy N'Awlins sfeer. John Hurt's "Salty Dog" swingt onder Carmichael's akoestische gitaarspel en het brutaal trompetgeschetter van Scott Rich. Na het traditionele "Come On Boys Let's Do That Messin 'Around" vormt de titeltrack een echte klassieker, zoals iedere cover op deze plaat. Carmichael weet zijn Amerikaanse muziekgeschiedenis verder te zetten in Sylvester Weaver’s slide instrumental "Guitar Rag" en zijn eigen "Booker Blues" met een swingende prewar jazz tune waardig aan de Chicago scène van Benny Goodman, en dit omwille van de adembenemende tempo veranderingen en de dynamiek van deze song. De volgende song, het traditionele en meer grappige "Terrible Operation Blues" doet ons dan weer denken aan Louis Jordan's "Saturday Night Fish Fry". Het is knap, wat Carmichael flikt met sommige coversongs, die een totaal andere aanpak krijgen dan we gewend zijn, waardoor je ineens weer hoort hoe fantastisch deze nummers zijn. De band klinkt, zoals dat bij dit soort muziek hoort, een beetje rommelig en ongewassen, wat het pure bluesgevoel alleen maar versterkt. Resultaat is een geweldige, ouderwetse bluesplaat waar je even echt rechtop bij gaat zitten, want deze jongen is echt heel goed.

SOMETYMES WHY
YOUR HEART IS A GLORIOUS MACHINE
Website Myspace
Label: Signature Sounds
Distr.: Munich Records

Sometymes Why zijn drie schoonheden uit New York, die elkaar leerden kennen en samen begonnen te musiceren. Hun gemeenschappelijke passie, bluegrass, bracht Kristin Andreassen, Ruth Ungar Merenda en Aoife O'Donovan tezamen, hetgeen ook niet verwonderlijk is gezien ze ook respectievelijk uit Uncle Earl, the Mammals en Crooked Still komen. Na de eerste veelgeprezen CD, "Sometimes Why Silver Edition" is er nu "Your Heart Is a Glorious Machine" in een productie van José Ayerve (Winterpills, Spouse). Een CD met veel gevoel voor traditie met een sterke hang naar folk en andere samenzang. Zoals in de songs "Shine It" en "The Sound Asleep", en dan hoor je pas goed hoe prachtig de stemmen van het drietal bij elkaar passen. Sometymes Why staat dan ook garant voor een unieke mix aan stijlen, die in deze uitvoeringen juist prima bij elkaar passen. Hun sound situeert zich ergens tussen folk, soul, blues en gospel en is vocaal niets minder dan een absolute sensatie: Alle drie beschikken ze over fenomenale stemmen en in samenzang doen ze vreemd genoeg nog het meest denken aan een Jenny Lewis. Tevens wisselen de lead-vocalen elkaar af en zijn de hoofdrollen mooi verdeeld. Onder de 10 songs treffen we voornamelijk originals, want de dames leveren elk drie songs aan naast één enkele prachtige cover,"Joey", de eerste single van deze plaat hier populair gemaakt door Concrete Blonde in 1990. Maar ook met de andere zelf geschreven songs, doorweven met drama en melancholie weet Sometymes Why elke luisteraar te pakken. Sometymes Why is gewoon een band met een verfrissende kijk op het Amerikaanse erfgoed van de folk, in tegenstelling tot hun oorspronkelijke bands met wie ze ook al jaren musiceren.

BEN CHAPMAN
FROM A HEARTBREAK CAMPAIGN
Website Contact CD-Baby

Uit Blairsville in de Amerikaanse staat Georgia bereikte ons het album “From A Heartbreak Campaign” van de getalenteerde singer-songwriter Ben Chapman. Zo’n vijf jaar geleden begon hij met het schrijven van eigen nummers en na zijn 15 maanden durende militaire dienst in Afghanistan begon hij optredens te verzorgen met zijn trouwe band ‘The Accents’ als begeleiders. In die groep is multi-instrumentalist en oude schoolvriend Cody Huggins van elementair belang voor de sound van de band en diens vader Joel speelt ook al een hoofdrol als producer van dit debuutalbum. Ben Chapman tekende persoonlijk voor het schrijverswerk van alle twaalf liedjes op deze cd. De muziek laat zich het best situeren in het genre van de rootsrock maar ook folkrock en verhalende ballads zijn terug te vinden op “From A Heartbreak Campaign”. De bewondering van Ben Chapman voor zijn muzikale idolen Bob Dylan, Ryan Adams, Tom Petty en Jeff Tweedy zal daar wel niet geheel vreemd aan zijn. In de stijl van zijn beroemde voorbeelden brengt hij zeer professioneel afgewerkte en tijdloze songs met een boeiend verhaal. Een eerste hoogtepunt op deze cd is de song “Never Was That Good” met een knappe instrumentale gitaarsolo als intermezzo. Daarna blijven wij met open mond luisteren naar de ballad “Such A Good Liar” waarin Ben Chapman met gebroken stem over een pijnlijk afgelopen relatie vertelt. De backing vocals van zusje Hope Chapman bij dit nummer zijn ook aangrijpend. De Americana-sound is zeer hedendaags en er werd duidelijk zeer veel aandacht aan de productie van het album besteedt. Vooraleer we op de replay-toets gaan duwen toch eerst nog even enkele andere mooie tracks uit deze cd vermelden: “Whiskey Scented Candles”, “Shakey Hands”, het swingende en rockende “Very Own Surprise” en afsluiter “By The Phone”. “From A Heartbreak Campaign” is een verdienstelijk plaatje dat nergens gaat vervelen en dat is toch al heel mooi voor een debuutalbum. (valsam)

BRUCE SPRINGSTEEN
LIVE COLLECTION I (EP)
Website
Label: Sony Distr.: Codaex

De EP ‘Live Collection I’ van Bruce Springsteen die tien jaar geleden werd uitgebracht voor de Japanse markt is sinds kort nu ook bij ons verkrijgbaar. Waarover gaat het hier? Op de cd staan vier nummers die bij de fabuleuze Springsteen box ‘Live 1975-1985’ horen. Twee songs (‘Rosalita (Come out Tonight)’ en ‘Fire’) zijn daadwerkelijk op deze legendarische box te horen en dus wat minder interessant voor wie de box reeds bezit. Maar de twee andere nummers (‘For You’ en ‘Incident on 57th Street’) zijn outtakes die je op de originele collectie niet terugvindt en dus leuke hebbedingetjes voor Springsteen fans. De EP opent met een sprankelende versie van ‘For You’, een song die oorspronkelijk afkomstig is uit Springsteen’s allereerste plaat ‘Greetings From Asbury Park, N.J.’. The Boss zei ooit over dit nummer dat het zijn allereerste poging was om een ‘lovesong’ te schrijven. Daarna volgen de bekende versies van ‘Rosalita (Come out Tonight)’ en ‘Fire’ en als men deze nummers nu herbeluistert kan men niet anders dan vaststellen dat de E Street Band tijdens die jaren toch echt wel een ijzersterke formatie was die alle concurrentie moeiteloos naar huis speelde. Een 10 minuten durende versie van ‘Incident on 57th Street’ sluit deze EP af. Dit nummer, ooit gebruikt als B-kantje van de single’ ‘War’ is een mooie illustratie van het meesterschap van The Boss tijdens zijn beginperiode in de jaren ’70 en doet tekstueel sterk denken aan straatvechtersromantiek van ‘West Side Story’. Na dit halfuurtje Springsteen-van-de-bovenste-plank weten wij weer helemaal hoe steengoede rock’n’roll hoort te klinken. Dit jaar speelt the Boss op Pinkpop, (België laat hij -voorlopig- links liggen). Als hij op 30 mei in Landgraaf zo’n 75 % van het niveau haalt dat op deze EP te horen is, wordt het ongetwijfeld een onvergetelijk concert. (Shake)

SEAN CARNEY BAND
LIVE BLUES ON WHYTE
Website CDBaby
Booking: Bluebridge-Network
Label: Nite Owlz Records
VIDEO 1 VIDEO 2

Blues On Whyte is voor Canada zowat het belangrijkste bluesfestival van het jaar. Edmonton in Alberta is dan even het centrum van de blueswereld. Dit is de live registratie van het concert dat Sean Carney daar in februari 2007 gaf. Toen was zijn debuut nog niet zo lang verschenen en bij het verschijnen van zijn opvolger, ter gelegenheid van het Bluesfestival in Ecaussines in mei vorig jaar hadden wij een gesprek met hem. Wie de man ooit bezig zag weet dat zijn optredens de "real deal" zijn. Hij maakte op ons een overdonderende indruk toen en deze live registratie is daar een duidelijke weergave van. Blues die de link tussen het verleden en zijn hedendaagse invloeden perfect legt. Sean is een virtuoze gitarist en daar bovenop ook een behoorlijk sterke zanger, invloeden van T.Bone Walker en Ronnie Earl zijn duidelijk aanwezig. Toen we als één van de eersten zijn debuut bespraken was onze eindquote dan ook "This is real blues!". En daar staan we natuurlijk nog steeds achter, want drie jaar later is de kwaliteit alleen nog maar gegroeid en is Sean één van de topvertegenwoordigers van de Canadese en internationale bluesscène. Luister maar even naar "What Can I Say" een van de mooiste songs uit die "Life Of Ease" cd. Hier in zijn wat uitgesponnen live uitvoering zit je na enkele minuten met open mond te luisteren, want wat Sean hier uit zijn gitaar tovert op 't einde van de song is inderdaad fenomenaal en laat velen ver achter zich. Vol zelfvertrouwen en met een natuurlijke flair speelt hij de sterren van de hemel. Net als Ronnie Earl heeft hij de gave om zijn gitaar van fluisterend naar fel uithalend te laten gaan in één ogenblik. Naast die traditionelere langzame bluesnummers is hij eveneens een meester van de swing, de afsluiter "Bad Side Baby" en Jimmy Witherspoon's "Money's Gettin' Cheaper" tonen hem hierin van zijn beste zijde. Bobby Bland's "It's My Life Baby", waarmee het concert opent krijgt ook een zeer overtuigende uitvoering mee. Het snelle "Why'd You Lie" tenslotte zet het aanwezige publiek helemaal in vuur en vlam. Naast Carney vinden we hier in Edmonton natuurlijk zijn onafscheidelijke drummer Eric Blume en verder pianist en Hammond B3 speler Graham Guest, terwijl op bas Chris Brzezecki van de partij was. Wie de vorige concerten op Belgische bodem moest gemist hebben, laat dan het Blues D'Up festival in Bierbeek op 4 april niet aan je voorbij gaan, want als bluesfan moet je deze man gezien hebben. Ben je niet zo'n festivalganger en luister je echter liever vanuit je luie zetel, dan is deze "Live Blues On Whyte" het enige alternatief. (RON)

INTERVIEW