Untitled Document

Blue Highways 2009
the soul of American music
za. 18 april - Vredenburg Leidsche Rijn - 16:00 uur

Op zaterdag 18 april organiseert Vredenburg Utrecht voor de tiende keer Blue Highways. Een festival waarin ruim aandacht wordt geschonken aan een typisch Amerikaanse muzieksoort, americana. Deze benaming dekt een hele lading aan muziekstijlen uiteenlopend van singer-songwriter, country en blue grass tot aan rock, rockabilly en punk. In Amerika zelf staat de stroming beter bekend als alt.country of alternative country. Belangrijkste kenmerken zijn de tijdloosheid van de muziek en de afkeer van vercommercialisering van de ooit integere Amerikaanse volksmuziek. Wars van trends en stromingen bezingen de artiesten het leven van alledag op het Noord-Amerikaanse continent. Acts als Wilco, Ryan Adams en Lucinda Williams zijn inmiddels uitgegroeid tot internationale grootheden. Blue Highways wil echter vooral een podium zijn voor relatieve nieuwkomers. Juist deze artiesten maakten de afgelopen edities tot een succes. De tiende editie van Blue Highways speelt meer dan ooit een voortrekkersrol voor een nieuwe generatie americana-artiesten.

Programma : Bruce Robison - Terry Evans - Tom Freund - Slim Cessna's Auto Club - Robyn Ludwick - Romi Mayes
King Clarentz - Twilight Hotel - Rockin' Billy & his Wild Coyotes - Marybeth D'Amico - The Weber Brothers - Blue Grass Boogiemen

laatste recensies:

Haar voornaam lijkt het al wat te verraden, Romi, (of Raw Me, op zijn Canadees ), legt inderdaad haar eigen zielenroerselen bloot in haar teksten. Haar stem en haar ruig klinkende gitaar, samen met die van meesterproducer Gurf Morlix zorgen op de waardige opvolger van "Sweet Something Steady" voor de juiste background voor haar teksten die gaan over drugs, liefde, sex en het harde leven "on the road". Het duo krijgt bovendien hulp van Chris "Chopper" Carmicheal, uitstekende drummer en gitarist, die onlangs zijn eigen sterke debuut op ons losliet, hier besproken door ondergetekende net een maand geleden. Momenteel maakt diezelfde Chris als drummer deel uit van de Perpetrators, tegenwoordig even herleid tot duo. Maar dit terzijde, want we gaan het hier hebben over Romi's nieuwste "Achin In Yer Bones" en dat is wat we ervan mochten verwachten, een zeer sterke plaat. We waren al behoorlijk onder de indruk van "Sweet Something Steady" waarmee ze terecht in thuisland Canada een award als "songwriter of the year" wegkaapte. Gurf Morlix werkte ook al mee op die cd, maar heeft nu het heft nog steviger in handen genomen, en er definitief zijn stempel op gedrukt. Het resultaat is er dan ook naar, Romi laat haar poëtische teksten schitteren in songs die soms zacht en teder klinken, en, zoals gezegd soms rauw en smerig. Een voorbeeld van dat laatste is de rauwe blues van "If The Lord Don't Love You" dat zelfs wat Stones invloeden verbergt. Dit nummer samen met "Tire Marks" levert het album zijn power, voor het overige nemen de ingetogen ballads de overhand, ballads die echter overlopen van vakmanschap. Het prachtige gitaarwerk van zowel Romi als haar rechterhand Gurf Morlix tilt elke song nog een niveau hoger, ook de combinatie van hun stemmen is van een intense schoonheid. Opgedragen is de cd aan, net een jaar geleden overleden Willie P. Bennett, de bekende mandolinespeler en de man achter menig groot Canadees artiest, maar vooral bekend als de rechterhand van Fred Eaglesmith gedurende 25 jaar.. Onze favoriete songs zijn "Givin is Gone" en het daarop volgende "Mercy On Me" een prachtig duet met Gurf. Klasse! (RON)

Californische rootsrockmuziek met een jazzy tintje uit het ‘Venice of the USA’ krijgen we op een zilveren plaatje aangeboden door singer-songwriter Tom Freund op zijn nieuwe cd “Collapsible Plans”. Deze getalenteerde mulit-instrumentalist heeft enkele grote namen weten te strikken voor de opnames van dit album. Zo speelt en zingt niemand minder dan Ben Harper mee op zeven nummers en neemt deze topartiest ook de productie van het album voor zijn rekening. En ook wereldster Jackson Browne speelt sober en bescheiden piano en zingt op achtergrond mee op twee nummers “Copper Moon” en “Why Wyoming”. Het is natuurlijk niet enkel door deze grote namen dat een plaatje goed wordt maar het helpt een jonge artiest toch altijd om makkelijker in de schijnwerpers te komen doorheen het grote doolhof van de wekelijkse nieuwe cd-releases. Als je deze schitterende plaat beluistert kan je je niet van de indruk ontdoen dat het Tom Freund allemaal uiterst gemakkelijk afgaat, zowel het schrijven van de liedjesteksten als het zingen ervan. In titeltrack “Collapsible Plan (Sugar)” lijkt het zelfs alsof hij het nummer wat ongeïnteresseerd vanuit een luie hangmap inzingt. Ook in “Comfortable In Your Arms” blijft diezelfde impressie opduiken. De aanwezigheid van langjarige (en kroezelharige) vriend Ben Harper in de studio’s - een man die op zijn eigen albums vaak eenzelfde songstijl hanteert - zal hier wellicht niet vreemd aan zijn. Laid back deuntjes met een natuurlijke magie en een zeer goede zanger, dat is kort samengevat wat je van dit schijfje van Tom Freund mag verwachten. “Collapsible Plans” is al zijn vierde full-cd. Tijdloze en ongecompliceerde relaxmuziek waarbij je je afvraagt hoe men heden ten dage nog cd’s op dergelijke ogenschijnlijk eenvoudige wijze kan opnemen en uitbrengen. Luisteren naar deze plaat is een ware verademing en dompelt de muziekfan onder in een wondere wereld waar alles op wieltjes loopt. Tom Freund heeft na een duoplaat met Ben Harper in 1992 een tijdje bas gespeeld in de rockgroep ‘The Silos’ en bracht zijn eerste soloplaat “North American Long Weekend” uit in 1998. In 2001 volgde nummer twee “Sympatico” en vier jaar later “Copper Moon”. In die periode speelde hij ook nog in de begeleidingsgroepen van Graham Parker, Brett Dennen en Mandy Moore. Dat hij ook een fan is van countrysongs blijkt uit zijn bloedstollend mooie pianoversie van de song “Can’t Cry Hard Enough” dat wij hier vooral kennen in de versie van Michael Weston King en ‘The Good Sons’. Ook de erg aangrijpende prestatie die hij met Jackson Browne brengt in “Why Wyoming” verdient ons grootste respect. Niet alle liedjes op deze plaat zijn nieuw. Enkele nummers kregen een herwerkte - zeg maar verbeterde - versie. “Without Her I’d Be Lost” en “Concessions” zijn nog enkele andere pareltjes aan de gouden kroon van dit muzikale talent. Tom Freund wil met “Collapsible Plans” duidelijk doorbreken bij een groter publiek en we kunnen volmondig bevestigen dat hij daartoe alle capaciteiten in huis heeft. Tom Freund is here to stay! (valsam)

Dat er elke maand wel een paar platen uitkomen die mooi zijn is absoluut waar. Je hoort ons daar ook zeker niet over klagen. Maar een echt bijzondere, dat blijft een zeldzaamheid. "Too Much Desire" is zo’n zeldzaam moment. Let op, dit is niet de nieuwe Lucinda Williams. Mij doet deze plaat heel erg aan een mix van Emmylou Harris, Neil Young, Patti Griffin en Lucinda Williams denken, dan heb je meteen een handvat om haar te plaatsen. Het zijn ook deze artiesten die op Robyn Ludwick een grote invloed hebben gehad. Dus liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters opgelet, want wat is deze Robyn Ludwick goed! Ludwick is opgegroeid in Bandera, Texas. In een muzikaal gezin, mag je wel zeggen. Want haar oudere broers zijn de in countrykringen bekende heren Bruce en Charlie Robison. Robyn zit minder in de countryhoek. Integendeel, haar muziek dient eerder onder folk en/of Americana te worden geschaard. Robyn leerde zichzelf gitaarspelen. En toen ze dat eenmaal onder de knie had, verliet ze het ouderlijk huis om zich in Austin, Texas, het pompende hart van de Americanamuziek, te vestigen. Daar ontmoette ze John Ludwick, met wie ze inmiddels al jaren is gehuwd. Robyn’s debuutplaat "For So Long” verscheen eind 2005. Het album werd enthousiast ontvangen bij Rootstime en stond in no time op nummer 1 van de Euro Americana chart. Ook haar nieuwste album "Too Much Desire" is wederom iets heel speciaals, niet alleen vanwege de bijzonder mooie warme stem van Ludwick of haar lekker soepele manier van zingen, maar ook door de schitterende arrangementen. "Too Much Desire" is gewoon een prachtplaat die het ook al niet misselijke "For So Long” op alle fronten overtreft. Bijgestaan door echtgenote/bassist/producer John Ludwick en multi-instrumentalist/co-producer Mike Hardwick, topmuzikanten zoals Eddie Cantu (drums & percussie), Andrew Nafziger (lap steel, gitaar, banjo, dobro), Michael Ramos (piano, Hammond B3) en gastvocalen van Eliza Gilkyson, Charlie & Bruce Robinson schotelt Robyn ons op haar nieuwe plaat het ene na het andere hoogtepunt voor. Hoogtepunten die citeren uit de country, rock en soul en worden gedragen door Ludwick's heerlijke stem. "Too Much Desire" komt aan als een mokerslag. Het begint opvallend met country getinte songs "Alright", "'72 Texas" en "No Way Out", traditionele songs à la Williams, precies zoals we het graag horen. Het meer singer-songwriterwerk horen we in "Big Fall" en "Monte Carlo" met in dit laatste nummer, de verzorgende backing van Karen Poston. Naast een cover "Lullaby" van David Tasgal schreef ze de overige elf liedjes zelf, arrangementen die je soms de stuipen op het lijf jagen, spanning die wordt opgebouwd tot huiveringwekkende proporties en vooral emotie. Er zijn niet veel platen die je zo bij de strot grijpen als deze en hoe vaak je hem ook hoort, het gevoel blijft. Een cd die rare dingen doet met een mens, maar wat is het mooi. Hopelijk kan singer-songwriter Robyn Ludwick met deze nieuwe plaat de waardering krijgen die ze eigenlijk verdient.

Hans Theessink, de in Wenen woonachtige gitarist en bluesvertolker met meer dan twintig cd's op zijn actief, nam samen met zijn vriend Terry Evans een nieuwe cd op in Los Angeles. Een project dat ze al lang samen wilden volbrengen, namelijk die song samen brengen die tot hun favorieten behoren. Ze deden dit in een "stripped down" versie, enkel zij tweetjes, met hulp van percussionist Phil Bloch op de meeste songs, en een paar song met Richard Thompson. Op de laatste song horen we als tribute enkele gesamplede “spoken word” fragmenten van een andere vriend, die ons onlangs verliet, Bo Diddley. Terry Evans voorstellen is in feite overbodig, maar voor hen die hem niet moesten kennen: hij was samen met Bobby King bekend als de stem bij Ry Cooder. Met zijn Mississippi background was hij ook een van de favoriete stemmen van Hans. Eindelijk hadden ze beiden wat tijd, en een lang gekoesterde droom kon werkelijkheid worden. Twee dagen namen de opnames maar in beslag, gelukkig maar, want veel meer tijd hadden deze druk bezette artiesten ook niet te besteden, Enkele songs stonden dadelijk op de band, voor een ander deel waren twee takes voldoende. Zoals gezegd, weinig of geen nieuw werk op deze cd, maar prachtuitvoeringen van traditionals en bluesklassiekers zoals daar zijn J.B Lenoir's "Talk To Your Daughter" en "Mother Earh" van Memphis Slim. naast Fat's Domino's "Let The Four Winds Blow" en "Don't Let The Green Grass Fool You". Het intens mooie "Dark End Of The Street" van Doc Pomus, wat voor mij zijn definitieve versie kreeg van Ry Cooder op zijn live cd "Show Time" (met dezelfde Terry Evans) komt hier met deze versie.erg dicht in de buurt, zelfs al is deze versie veel soberder en eenvoudiger. Hiermee bewijst deze cd één ding, een sterke song, waarmee deze cd trouwens vol staat, heeft geen verdere franjes nodig, want zulke songs spreken voor zichzelf, net zoals de originele versies vroeger. Deze twee topvertolkers brengen ze dan ook op de meest sobere wijze, zonder echter te vergeten van er hun eigen stempel in te drukken. Daarmee maken zij van “Visions” een cd die iedere rechtgeaarde bluesfan aan zijn collectie moet toevoegen. Daarbij komt ook nog dat het Blue Groove label gezorgd heeft voor een perfecte opname en mix, zodat we dat ook steeds van beide heren gewoon waren. Zodoende komt ook de meest veeleisende audiofiel aan zijn trekken. Voor de zoveelste maal heeft Hans Theessink, ditmaal samen met Terry Evans perfect werk afgeleverd. (RON)

“Een zangeres die niet lang meer onopgemerkt kan blijven in de Americana-scène” schreef Rootstime naar aanleiding van het verschijnen van de vorige plaat - de ep getiteld “Waiting To Fly” - van de in München, Duitsland woonachtige Amerikaanse singer-songwriter Marybeth D’Amico. Vele positieve recensies later verscheen nu een eerste full-cd van deze getalenteerde dame onder de titel “Heaven, Hell, Sin & Redemption”. In 2002 was zij nog een journaliste die net haar job als uitgeefster verloren had bij een in Nederland gevestigde magazine. Als moeder van twee kinderen werd ze plots huisvrouw en vond ze wat tijd om zich toe te leggen op haar hobby als liedjesschrijfster. Op haar eerste volledige album staan tien helemaal zelfgepende liedjes in een mix van modieuze pop, country en folk. Zij heeft zich als nobel streefdoel gesteld om songs te brengen in de stijl van Patty Griffin, Shawn Colvin en Lucinda Williams en slaagt daar wonderwel vrij goed in. Nummers als “Back On My Feet” en “A Love Story” sluiten perfect aan bij het werk dat we van deze vermelde artiesten kennen. De liedjes gaan over de meest uiteenlopende onderwerpen zoals liefde, ontrouw, lust en hoop maar ze hebben meestal toch steeds een positieve ondertoon. De vlotte popmelodieën zijn de laatste schakel in de ketting die er voor zorgen dat je gemakkelijk kan gaan mee neuriën met de liedjes op deze cd. Enkele door ons geselecteerde favorieten ter afsluiting: “Nothing Without You”, ”A Love Story”, “Ohio”, “Broken Dreams”, het rustige “Every Week”, het folky “The Journey” met prachtig vioolwerk door Richard Bowden en “Where I Lay My Baby Down”. Marybeth D’Amico brengt op haar eerste full-album melodieuze melancholie zoals je tegenwoordig veel te weinig hoort op de radio. (valsam)

Je kent ze vast wel: die obscure singer-songwriters die eigenlijk bijna niemand kent en die tegelijkertijd toch op handen gedragen worden door een hele zwik beroemheden. Bruce Robison is er zo ééntje. Ineens staat hij aan je deur met een heel nieuwe plaat waarin artiest Jim Franklin zijn zegje doet. Al is er natuurlijk ontzettend veel te vertellen over Robison, zijn cd's en zijn komst naar het Blue Highways Fest, za. 18 april - Vredenburg Leidsche Rijn. Bruce wordt beschouwd als de logische opvolger van artiesten als Guy Clark, Kris Kristofferson, Lyle Lovett en Willie Nelson. Mensen als George Strait ("Wrapped"), Tim McGraw & Faith Hill ("Angry All The Time") en the Dixie Chicks ("Travellin' Soldier") hadden grote hits met zijn nummers. Zijn broer Charlie is al even bekend, en zijn zus, Robyn Ludwick, staat dit jaar ook op de affiche van Blue Highways. Met zijn imponerende vertelstem en spaarzame gitaarspel is Bruce Robison een voorbeeldige verteller, die de aandacht helemaal op zich weet te vestigen. Robison doet zo denken aan gelijkgestemde zielen als de reeds vermelde grootheden maar ook doet hij mij denken aan de dromerige romantische momenten van Jimmie Dale Gilmore in een mix met Billy Joe Shaver's zwarte kijk op het leven. Het album "It Came From San Antonio" (2007), bevatte slechts zeven nieuwe liedjes, en het was dus uitkijken naar nieuw werk. Niet dat deze plaat een tegenvaller was, maar Robison ging er vanuit beter zeven goede songs dan er meerdere opnames bij te plaatsen waar hij niet helemaal zou kunnen achter staan. Maar einde vorig jaar maakte hij dit goed met zomaar twee releases op ons los te laten. Vooreerst was er "The New World". Robison is een overlevende in deze nieuwe wereld en toont zich hier weer als een leermeester in het veelbesproken genre van Texaanse singer-songwritermuziek. De broeierige sluimersongs verschillen weinig van zijn andere platen. "Bad Girl Blues" roept een rokerige nachtclub op, waarin hij lyrisch best uit de hoek komt: "Wish I could have been the bridesmaid instead of always the bride", maar ook in "California 85" haalt hij aan: "Try the California 85, it goes well with the lies". Andere hoogtepunten zijn het funky "The Hammer", het bluegrass getinte "Only" en het speelse "The New One". Zijn zingende wederhelft Kelly Willis voegt wederom haar kenmerkende stem aan een aantal tracks. Zo ook is Kelly weer van de partij op zijn nieuwste album "His Greatest". Op deze plaat blikt Robison terug naar zijn begin periode, dus hier geen greatest hits, zoals de titel laat vermoeden, maar songs uit zijn twee eerste platen, zijn titelloze album uit 1996 en "Wrapped" uit 1998. Dus nogmaals niet zijn bekendste nummers of greatest hits, maar wel goedgekozen, bijna vergeten cd-tracks uit zijn eerste twee platen. En dat hij hiermee moeiteloos een cd, zonder één noemenswaardig minder moment kan vullen, geeft aan welke indrukwekkende meneer hij is. 10 herwerkte songs op slechts 40 minuten tijd is misschien wat kort, maar zo glijdt de aandacht natuurlijk niet zo snel weg. Op "His Greatest" belicht Robinson voornamelijk zijn introverte kant, de songs die we hier horen is hij steeds blijven koesteren, het zijn songs die werkelijk aan zijn hart blijven liggen. Weemoed, loutering en vaag verlangen voeren de boventoon - vandaar: Americana op zijn best - en niemand die dat beter beheerst dan Robinson. "His Greatest" ademt de sfeer van donkere cafeetjes waar gedesillusioneerde romantici elkaar ontmoeten onder het genot van een straatzanger en een drankje. Met songs als het honky tonky gebrachte, "Travelin' Soldier", het Cajun-getinte "Red Letter Day" of zijn meest bekende klassieker "Wrapped", steeds blikt hij terug naar het Texas van enkele decennia geleden. Robinson weet de luisteraar genadeloos mee te sleuren in zijn songs en daarom is "His Greatest" zeker aanbevolen kost voor Robinson-aficionados; anderen passeren eerst via "The New World". Deze Texaan zal de wereld niet meer in brand zetten, maar we kijken beslist uit naar zijn optreden tijdens het Blue Highways Fest.

Twilight Hotel is een Canadees echtpaar bestaande uit Brandy Zdan en Dave Quanbury en op hun nieuwe CD "Highway Prayer" maken ze rootsmuziek met zo nu en dan een alternatief randje. Het echtpaar Quanbury wist met hun debuutplaat "Bethune" (2006) de nodige deuken in de boter te slaan om te kunnen spreken van een lichte sensatie en bevestigt eigenlijk alleen maar al het goede wat we toen al in hun meenden te mogen horen. In Canada werden ze overladen met goede kritieken, reden genoeg om hun horizon te verbreden. Zo tourden ze in 2006/2007 in Amerika ter ondersteuning van hun debuut, waardoor ze met deze North American tour maar liefst meer dan 200 optredens op hun agenda hadden staan. Reden genoeg om daar verder te werken aan hun versie van de roots met als gevolg deze nieuwe plaat "Highway Prayer", opgenomen in Nashville, TN, met Colin Linden als producer. "Highway Prayer" verwijst zodoende hun lange verblijf in Amerika. Knappe liedjes, twee uitstekende stemmen, prachtige samenzang, bij momenten heerlijk rinkelende gitaartjes, een gevarieerd instrumentarium, een cleane productie, alle ingrediënten om van een geslaagde Americanaplaat te mogen spreken. Over alle twaalf tracks ligt een dikke deken van geluid die is toe te schrijven aan de productie van Colin Linden. Maar naast Linden (gitaren, dobro, bas) zelf, wisten ze zich ook daarbij gesteund door enkele gastmuzikanten waaronder de late Richard Bell (Janis Joplin, The Band), Stephen Hodges (Tom Waits) en Dave Roe (Johnny Cash). "Highway Prayer" is dan ook de toepasselijke titel van de nieuwe plaat die zich als een forse stap voorwaarts laat horen. De liedjes zijn allen van grote klasse zoals de openende rockabilly jumper "Viva la Vinyl", over de prachtige ballade "Impatient Love", naar het grensverleggende "The Ballad Of Salvador & Isabelle" tot de hartverscheurende afsluiter "Sand In Your Eyes". Er staat gewoon niet één slecht liedje op "Highway Prayer". De inhoud van deze CD bestaat gewoon uit adembenemende samenzang met sterke staaltjes songschrijverij die van "Highway Prayer" tot een vaak kippenvel opwekkende belevenis maken. Met een flinke dosis live ervaring is het duo duidelijk gegroeid en de begeleiding is gewoon een ingespeelde groep klasse muzikanten. Gelukkig wordt er naast deze ballads ook een potje gerockt en dat maakt dit album tot een prettig afwisselende plaat en bewijst nogmaals dat we in de toekomst wellicht rekening moeten gaan houden met Twilight Hotel. Op "Highway Prayer" brengt dit duo in zijn songs gewoon zoveel boeiends te berde, dat een beoordeling op eigen merites niet anders dan zeer positief kan uitvallen.

Blue Highways 2009
the soul of American music
za. 18 april - Vredenburg Leidsche Rijn - 16:00 uur